Antaŭ ol vi ver'e komenc'os leg'i ĉi tiu'n histori'o'n, mi vol'us mal'long'e avert'i vi'n.

Se vi supoz'as, ke vi est'as leg'ont'a pri model'a'j infan'o'j kun ebl'e unu em'a al mal'bon'kondut'o por relief'ig'i la moral'instru'o'n, pli bon'e est'us ke vi tuj for'met'u la libr'o'n kaj pren'u Sandford kaj Merton* aŭ iu'n simil'a'n norm'ig'a'n verk'o'n por infan'o'j.

Neni'u el la sep est'as ver'e bon'kondut'a pro la bon'a kial'o ke aŭstrali'a'j infan'o'j neniam est'as tia'j.

En Angli'o kaj Amerik'o kaj Afrik'o kaj Azi'o la et'ul'o'j ebl'e est'as perfekt'a'j model'o'j de virt'o, mi sci'as mal'mult'o'n pri ili.

Sed en Aŭstrali'o model'a'j infan'o'j est'as—mi tio'n dir'as ne sen dank'em'o—io ne'kon'at'a.

Ebl'e est'as ke la miasm'o'j de petol'em'o plej bon'e evolu'as en la sun'a bril'ec'o de ni'a atmosfer'o. Pov'as est'i ke land'o kaj popol'o kun'e est'as jun'kor'a'j kaj la anim'o'j de la infan'o'j ne est'as prem'it'a'j kaj mal'gaj'ig'it'a'j de mult'jar'a mal'ĝoj'a histori'o.

Est'as insid'a fulm'et'o de ĝoj'o kaj ribel'em'o kaj petol'em'o en la natur'o ĉi tie kaj sekv'e ankaŭ en la infan'o'j.

Oft'e la lum'o far'iĝ'as obtuz'a kaj la hel'a'j kolor'o'j pal'iĝ'as ĝis neŭtral'a'j nuanc'o'j en la polv'o kaj varm'eg'o de la tag'o. Sed kiam ĝi tra'viv'as lud'o'tag'o'j'n kaj lern'o'tag'o'j'n, sol'e la cirkonstanc'o'j dikt'as ĉu la elektr'a fulm'bril'o far'iĝ'u erar'lum'o al la sen'taŭg'ul'o'j aŭ ĉu ĝi varm'ig'u la brust'o'n al la vigl'a'j, sincer'a'j, lojal'ul'o'j kiu'j est'as la sol'a'j kiu'j kapabl'as “antaŭ'e'n'ig'i Aŭstrali'o'n”.

En la nun'a moment'o ili vesper'manĝ'as en la infan'ej'o kun minimum'a komfort'o kaj maksimum'a bru'o, do se vi pov'as toler'i surd'ig'a'n kun'son'ad'o'n de voĉ'o'j kaj ne'muzik'a'n tint'ad'o'n de fajenc'aĵ'o'j mi konduk'os vi'n en la ĉambr'o'n kaj prezent'os ili'n al vi.

Infan'ej'a vesper'manĝ'o est'as instituci'o pli angl'a ol aŭstrali'a: est'as ia sent'o pri bon'a kamarad'ec'o inter ge'patr'o'j kaj infan'o'j ĉi tie kaj tut'a mank'o de respekt'ec'o flank'e de ĉi'last'a'j.

Do eĉ en la plej riĉ'a'j famili'o'j mal'oft'e okaz'as ke la ge'patr'o'j ĉef'manĝ'as en solen'a apart'ec'o dum la infan'o'j ricev'as vesper'manĝ'o'n en ali'a ĉambr'o; ili ĉiu'j kun'iĝ'as ĉirkaŭ komun'a tabl'o kaj la et'ul'o'j divid'as la sam'a'j'n plad'o'j'n kaj vigl'e part'o'pren'as en [al] la konversaci'o.

Sed ĉar tem'as pri ĉikan'em'a kaj iom incit'iĝ'em'a patr'o kaj sep infan'o'j kun bon'eg'a'j pulm'o'j kaj ne'lac'ig'ebl'a'j lang'o'j, kio'n far'i krom don'i al ili apart'a'j'n ĉambr'o'j'n en kiu'j manĝ'i?

Kapitan'o Woolcot, la patr'o, al'don'e al ĉi tiu apart'ig'o, rembur'ig'is per dik'a felt'o la sving'pord'o'n ĉe la super'a etaĝ'o sed la bru'o flos'ad'is mal'supr'e'n ĝis la manĝ'o'ĉambr'o en bon'humor'a sen'ĝen'a manier'o malgraŭ tio.

Ankaŭ ĝi est'is infan'ej'o sen vart'ist'in'o, do tio part'e klar'ig'is la afer'o'n. Meg, la plej aĝ'a, hav'is nur dek ses jar'o'j'n, tial oni ne pov'us atend'i ke ŝi star'ig'u bon'a'n disciplin'o'n, kaj la mal'ord'em'a kvankam bon'kor'a knab'in'o kiu laŭ'dir'e kombin'is la task'ar'o'n de vart'ist'in'o kaj dom'serv'ist'in'o tiom okup'iĝ'is pri si'a du'a ofic'o ke la unu'a sufer'is iom grand'a'n neglekt'o'n. Ŝi kutim'is sur'tabl'ig'i la manĝ'o'j'n en la infan'ej'o kiam neni'u el la knab'in'et'o'j trov'ebl'is por help'i ŝi'n, kaj ŝov'i la du plej jun'a'j'n en ili'a'j'n vest'o'j'n maten'e, sed krom tio la sep dev'is si'n mem pri'zorg'i.

Ho ŝi hav'is nur du'dek jar'o'j'n—nur bel'a, rid'vizaĝ'a knab'in'o ŝi est'is, kiu'n ili ĉiu'j ador'is, kaj kiu est'is mal'mult'e pli respond'ec'a kaj minimum'e pli lert'a en la mastr'um'ad'o ol est'is Meg. Nur la plej jun'a el la id'ar'o est'is ŝi'a, sed ŝi ŝajn'is egal'e am'i la ceter'a'j'n ses kiel ĝi'n kaj trakt'is ĝi'n kvazaŭ ĝi est'us tre amuz'a kat'id'o pli ol ver'e viv'ant'a hom'id'o kaj ŝi'a propr'a.

Efektiv'e ĉe Mis'reg'o—per tiu nom'o ili'a dom'o ĉiam est'is kon'at'a, kvankam mi kred'as ke ali'a est'is pentr'it'a super la balkon'o—tiu beb'o ŝajn'is amuz'eg'a ŝerc'o al ĉiu. La Kapitan'o kutim'e rid'is kiam li vid'is ĝi'n, balanc'is ĝi'n kaj tuj pet'is ke iu ali'a ĝi'n pren'u.

La infan'o'j tren'is ĝi'n ĉi'e'n kun si, fal'ig'is ĝi'n sen'nombr'a'j'n foj'o'j'n, forges'is ĝi'a'n mantel'o'n en pluv'a'j tag'o'j, sur'met'is al ĝi tro da vest'o'j kiam est'is varm'e, manĝ'ig'is ĝi'n per la plej ekster'ordinar'a'j nutr'aĵ'o'j kaj tamen ĝi est'is la plej san'a, bel'a kaj ĝoj'a beb'o kiu iam suĉ'is dik'a'n poleks'et'o'n.

Krom'e oni neniam nom'is ĝi'n “beb'o”; tio est'is la special'a nom'o de la plej proksim'a al ĝi laŭ aĝ'o. Kapitan'o Woolcot est'is dir'int'a “Nu do, ĉu ĉi tiu est'as la General'o?” kiam oni met'is en li'a'j'n brak'o'j'n la et'a'n, ruĝ'a'n, el'star'okul'a'n est'aĵ'o'n kaj la nom'o ricev'is ĉiu'tag'a'n uz'ad'o'n kvankam mi kred'as ke en la bapt'o'solen'o la sub'pastr'o ja dir'is i'o'n pri Francisko Ruperto Burnando Woolcot.

Bebinjo hav'is kvar jar'o'j'n kaj ĉiam est'is mol'a, dik'a et'ul'in'o, ĉarm'e kares'ind'a, kun grand'a'j, rid'et'em'a'j okul'o'j kaj lip'o'j tre kis'ind'a'j kiam ili est'is liber'a'j de konfit'aĵ'o.

Ŝi tamen hav'is em'o'n plor'ig'i la General'o'n. Ali'e ŝi ver'e est'us preskaŭ model'a infan'o. Sen'nombr'a'j'n foj'o'j'n oni trov'is ŝi'n prem'ant'a ĝi'a'n kompat'ind'a'n brust'o'n por “fajf'ig'i” ĝi'n, aŭ eĉ pinĉ'ant'a ĝi'a'j'n brak'et'o'j'n aŭ tir'ant'a ĝi'a'n sen'kulp'a'n naz'o'n simpl'e por la strang'a plezur'o aŭd'i la ve'kri'o'j'n kiu'j'n ĝi tuj el'ig'is. Kapitan'o Woolcot klar'ig'is tiu'n strang'a'n tendenc'o'n per la fakt'o, ke la infan'o iam posed'is hidrops'e'aspekt'a'n lan'ec'a'n lud'ŝaf'id'o'n el kiu la plej fort'a prem'ad'o el'ig'is nur mal'laŭt'a'n fajf'et'o'n; li dir'is ke est'as ja kompren'ebl'e ke nun kiam ŝi hav'as i'o'n tiel taŭg'a'n por prem'ad'o ŝi vol'as profit'i ĝi'n.

Li mal'am'is pilk'o'ĉas'ad'o'n en kriket'lud'o'j. Li abomen'is eĉ la nom'o'n “paper'ĉas'ad'o” kaj rilat'e al plen'um'ad'o de ir'komisi'o'j, nu, antaŭ ol oni pov'us fin'klar'ig'i pri kio tem'as, li jam tut'e mal'aper'is. Li est'is sub mez'a kresk'o por si'a aĝ'o kaj mi dub'as ĉu li iam vid'iĝ'is pur'vizaĝ'a. Eĉ en la preĝ'ej'o kvankam la front'o direkt'at'a al la pastr'o ebl'e est'is akcept'ebl'a, la sid'ant'o'j sur la apud'a benk'o ĉiam hav'is sen'inter'romp'a'n vid'o'n de la nigr'a rand'o kie la lav'ad'o ĉes'is.

La plej proksim'a sur la list'o—vi ja kompren'as ke mi antaŭ'e'n'ir'as de la plej jun'a ĝis la plej'aĝ'a—est'is la “ekspozici'ind'a Woolcot” kiel Pip, la plej aĝ'a knab'o, kutim'is dir'i. Vi ja est'as vid'int'a tiu'j'n rav'a'j'n infan'anĝel'a'j'n vizaĝ'o'j'n sur la Krist'nask'a'j salut'kart'o'j de Raphael Tuck, ĉu ne? Mi kred'as ke la art'ist'o simpl'e rev'is pri Nell, kaj post'e re'produkt'is la vizi'o'n mal'perfekt'e. Ŝi est'is dek'jar'a kaj hav'is fe'ec'a'n figur'o'n, or'a'j'n har'o'j'n ar'iĝ'ant'a'j'n en mir'ind'a'j ond'o'j kaj bukl'o'j ĉirkaŭ ŝi'a vizaĝ'o, delikat'e avel'kolor'a'j'n okul'o'j'n, kaj kiel buŝ'o'n roz'burĝon'et'o'n.

Krom tio ŝi ne est'is mem'fier'a, la famili'o evit'ig'is tio'n—Pip est'us tre fru'e halt'ig'int'a tia'n mis'evolu'o'n; tamen iel okaz'is ke se est'is krom'e hav'ebl'a bel'a ruband'o aŭ sufiĉ'e da al'log'a ŝtof'o por far'i ankoraŭ unu rob'et'o'n, ŝi sen'disput'e ĝi'n ricev'is.

Jud'i est'is pli aĝ'a je nur tri jar'o'j, sed pli grand'a'n kontrast'o'n oni ne pov'us imag'i. Nelli si'n mov'is iom mal'rapid'e kaj est'us pentr'ind'a en kiu ajn poz'o. Jud'i’n laŭ mi'a kred'o oni neniam vid'is marŝ'ant'a kaj ŝi mal'oft'e aspekt'is pentr'ind'a. Se ŝi ne kur'eg'is frenez'ul'e al la lok'o kiu'n ŝi cel'is, ŝi ir'ad'is per seri'o da salt'o'j, salt'eg'o'j kaj strang'a'j salt'et'o'j. Ŝi est'is tre mal'dik'a, kiel kutim'as ĉe hom'o'j kiu'j hav'as hidrarg'o'n en la vejn'o'j anstataŭ sang'o; ŝi hav'is mal'grand'a'n, verv'a'n, lentug'a'n vizaĝ'o'n kun tre lum'a'j, mal'hel'a'j okul'o'j, mal'grand'a'n, firm'a'n buŝ'o'n kaj fask'o'n da mal'ord'a'j, bukl'a'j, mal'hel'a'j har'o'j kiu'j est'is por ŝi ne'venk'ebl'a ĝen'aĵ'o.

Sen'dub'e ŝi est'is la plej mal'bon'kondut'a el la sep, probabl'e ĉar ŝi est'is la plej inteligent'a. Ŝi'a bril'a el'pens'em'o ven'ig'is ili'n sen'ĉes'e en mis'afer'o'j'n kaj kvankam ŝi oft'e akcept'is egal'anim'e la plej grand'a'n porci'o'n de la kulp'o ili oft'e mal'lojal'is kaj riproĉ'is ŝi'n ĉar ŝi sugest'is la petol'aĵ'o'n. Oni bapt'is ŝi'n “Helen'a”

kio neniel klar'ig'as “Jud'i”, sed ŝerc'nom'o'j kelk'foj'e est'as ne'klar'ig'ebl'a'j, ĉu ne? Bunty dir'is ke est'as ĉar ŝi ĉiam spasm'e kaj salt'e si'n mov'as kiel la fam'a edz'in'o de Pulĉinel'o, kaj en tio est'as iom da ver'o. Ŝi'a ali'a nom'o “Ŝaŭm'o” est'is pli facil'e kompren'ebl'a; Pip dir'ad'is ke li ankoraŭ neniam vid'is zingibr'a'n el'o'n kiu efervesk'is kaj vezik'iĝ'is kaj bru'is sam'grad'e kiel Jud'i.

Mi ankoraŭ ne prezent'is al vi Pip, ĉu? Li iom simil'is al Jud'i sed est'is pli bel'aspekt'a kaj alt'a kaj li hav'is dek kvar jar'o'j'n kaj hav'is sam'e bon'a'n opini'o'n pri si kaj sam'e mal'bon'a'n opini'o'n pri knab'in'o'j kiel knab'o'j de li'a aĝ'o kutim'e hav'as.

Meg est'is la plej aĝ'a en la famili'o kaj hav'is long'a'n blond'a'n har'plekt'aĵ'o'n kies tir'ad'o'n Bunty ĝu'e kulp'ad'is, dolĉ'a'n iom rev'em'a'n vizaĝ'o'n kaj sur'ŝut'o'n de bel'a'j lentug'o'j kiu'j kaŭz'is al ŝi mult'a'j'n anim'dolor'o'j'n.

La famili'an'o'j kred'is ke ŝi verk'as poem'o'j'n kaj rakont'o'j'n kaj eĉ en'skrib'ad'as tag'libr'o'n, sed oni neniam vid'is eĉ unu el ŝi'a'j foli'o'j, tiel zorg'e ŝi ten'is ili'n en'ŝlos'it'a'j en si'a mal'nov'a lad'a ĉapel'uj'o. Se vi est'us demand'int'a ili'n pri la patr'o ili ĉiu'j est'us respond'int'a'j kun sufiĉ'e da fier'o ke li est'as “milit'ist'o” kaj oft'e for de la dom'o. Li tut'e ne kompren'is infan'o'j'n kaj sen'ĉes'e grumbl'ad'is pri la bru'o kiu'n ili far'as kaj la mon'o kiu'n ili kost'as. Mi tamen kred'as ke li iom fier'is pri Pip kaj kelk'foj'e se Nelli est'is ĉarm'e vest'it'a li kun'pren'is ŝi'n kun si en la kariol'o.

Li est'is propon'int'a send'i ĉiu'j'n ses al pension'lern'ej'o'j kiam li hejm'e'n ven'ig'is si'a'n knab'in'edz'in'o'n, sed tio'n ŝi rifuz'is permes'i.

Komenc'e ili prov'is loĝ'ad'o'n en la kazern'o, sed post iom da temp'o ĉiu en la oficir'a loĝ'ej'o ribel'is kontraŭ la petol'aĵ'o'j de tiu'j virt'o'mank'a'j infan'o'j, do Kapitan'o Woolcot akir'is dom'o'n iom mal'proksim'e laŭ la river'o Parramatta kaj kun fort'a sent'o de amar'o trans'lok'ig'is si'a'n famili'o'n tie'n.

La ŝanĝ'o plaĉ'is al ili; ĉar est'is grand'a sovaĝ'ej'o sub nom'o de ĝarden'o, du-tri kamp'o'j, sen'nombr'a'j bud'o'j por kaŝ'lud'o'j kaj antaŭ ĉio, la akv'o. Ili'a patr'o ten'is tri bel'a'j'n ĉeval'o'j'n, unu ĉe la kazern'o krom ĉas'ĉeval'o kaj rajd'ĉeval'o ĉe Mis'reg'o; do por kompens'i la infan'o'j—kiu'j ceter'e neniel si'n ĝen'is pri tio— port'ad'is ĉifon'it'a'j'n kubut'e tru'it'a'j'n vest'o'j'n kaj el'uz'it'a'j'n bot'o'j'n.

Instru'o'n ili ricev'is—ĉiu'j krom Pip, kiu vizit'ad'is gimnazi'o'n— de tri'a'rang'a privat'a instru'ist'in'o kiu viv'ad'is sub daŭr'a tim'o ke ŝi'a'j instru'at'o'j mal'kovr'os ŝi'a'n mank'o'n de sci'o. Efektiv'e ili est'is jam de long'e konstat'int'a'j la situaci'o'n, kiel infan'o'j ja em'as far'i, sed tut'e plaĉ'is al ili ne est'i prem'at'a'j kaj dev'ig'at'a'j labor'i, do ili unu'anim'e silent'is pri tio.

* Sandford kaj Merton (1783) de Thomas Day, est'is moral'instru'a rakont'o por infan'o'j.

Ĉapitr'o II - Kok'id'aĵ'o Por La Ĉef'manĝ'o

Mi esper'as ke vi ankoraŭ ne tut'e surd'iĝ'is ĉar, kvankam mi jam prezent'is al vi ĉiu'n, la vesper'manĝ'o ankoraŭ iom long'e daŭr'os, do ni dev'os plu rest'i iom da temp'o en la infan'ej'o.

Dum la tut'a temp'o kiam mi rakont'is, Pip plend'ad'is pri la mank'o de bon'a'j manĝ'aĵ'o'j. Sen'dub'e la sur'tabl'aĵ'o'j ne est'is tre apetit'ig'a'j; la tabl'o'tuk'o aspekt'is kvazaŭ ĝi est'us sur'ĵet'it'a, la fajenc'aĵ'o'j est'is tre difekt'it'a'j kaj romp'et'it'a'j, la te'o est'is tre mal'fort'a kaj por manĝ'i est'is neni'o krom dik'a'j buter'pan'o'j.

Tamen ĝi est'is la kutim'a vesper'manĝ'o kaj ĉiu'j ŝajn'is mir'i pri la koler'eksplod'o de Pip.

“Mi'a patr'o kaj Ester'a (ili ĉiu'j nom'is si'a'n jun'a'n vic'patr'in'o'n per ŝi'a vok'nom'o) hav'as rost'it'a'n kok'id'o'n, tri legom'o'j'n kaj kvar spec'o'j'n de puding'o,” li dir'is koler'e; “ne est'as just'e!”

“Sed ni ĉef'manĝ'is je la unu'a, Pip, kaj vi'a est'as konserv'it'a kiel kutim'e,” dir'is Meg, el'verŝ'ant'e te'o'n abund'a je varm'eg'a akv'o kaj suker'o.

replik'is ŝi'a frat'o velk'ig'e. “Kial ni ne pov'as hav'i rost'it'a'n kok'id'aĵ'o'n kaj kustard'o'n kaj tiel plu?”

“Jes, kial ne?” eĥ'is la mal'grand'a, manĝ'avid'a Bunty, la okul'o'j bril'et'ant'a'j.

“Kiel mult'e oni bezon'us por don'i al ni ĉiu'j!” dir'is Meg, bon'humor'e atak'ant'e la pan'bul'o'n.

“Ni est'as nur infan'o'j—ni est'u dank'a'j pro ĉi tiu'j bon'a'j, dik'a'j pan'tranĉ'aĵ'o'j kaj abund'o da fand'iĝ'ant'a buter'o,” dir'is Jud'i per virt'a voĉ'ton'et'o.

“Mi ir'os mal'supr'e'n por pet'i iom da rost'it'a kok'id'aĵ'o”, li dir'is kun spit'em'a rigard'o. “Mi ne pov'as forges'i ĝi'a'n odor'o'n, kaj ili hav'as mult'o'n sur la tabl'o—mi kaŝ'e rigard'is en la pord'o'n.”

Li pren'is si'a'n teler'o'n kaj mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n, baldaŭ re'ven'ant'e, je ĉies mir'o, kun iom grand'a porci'o sur ĝi.

“Li apenaŭ pov'is rifuz'i,” li dir'is kun sub'rid'o. “Kolonel'o Bryant est'as tie; sed li aspekt'is iom koler'e—Jen, Ŝaŭm'a, mi du'on'ig'os ĝi'n kun vi.”

Jud'i avid'e al'ŝov'is si'a'n teler'o'n, akcept'ant'e ĉi tiu'n ne'kutim'e grand'anim'a'n propon'o'n kaj ricev'is tre mal'grand'a'n frakci'o'n, ebl'e kvin'on'o'n, kun grand'a dank'em'o.

“Mi simpl'e am'as kok'id'aĵ'o'n,” dir'is Nell sopir'e, “Mi tre em'as mal'supr'e'n'ir'i kaj pet'i flug'il'o'n—mi kred'as ke li don'us tio'n al mi.”

Ĉi tiu'j mal'respekt'em'a'j infan'o'j, kiel mi tim'as ke vi jam rimark'is, ĉiam alud'is pri la patr'o kiel “li”.

Nell pren'is ali'a'n teler'o'n kaj for'ir'is mal'rapid'e al la sub'a'j region'o'j. Ŝi sekv'is la dom'serv'ist'in'o'n en la manĝ'o'ĉambr'o'n kaj star'is flank'e de si'a patr'o, la teler'o zorg'e kaŝ'it'a mal'antaŭ ŝi'a dors'o.

“Nu, fraŭl'in'et'o, ĉu vi ne prem'os al mi la man'o'n? Kiel vi nom'iĝ'as?” dir'is Kolonel'o Bryant, lud'e frap'et'ant'e ŝi'a'n vang'o'n.

“Elinor Woolcot, sed mi est'as kon'at'a kiel Nell, ŝi dir'is, etend'ant'e la mal'dekstr'a'n man'o'n ĉar la dekstr'a okup'iĝ'is pri la teler'o.

“Kia barbar'et'o vi est'as, Nell,” rid'is ŝi'a patr'o, sed li don'is al ŝi rapid'a'n, koler'et'a'n rigard'o'n. “Kie est'as vi'a dekstr'a man'o?”

Ŝi tir'is ĝi'n mal'rapid'e de mal'antaŭ'e kaj etend'is la fend'hav'a'n mal'nov'a'n teler'o'n. “Mi pens'is ke ebl'e vi don'os al mi ankaŭ iom da kok'id'aĵ'o” ŝi dir'is—“Nur femur'o'n aŭ flug'il'o'n aŭ iom da brust'aĵ'o sufiĉ'us.”

La kapitan'o kun'tir'is la brov'o'j'n. “Kio'n ĉi tio signif'as? Pip ĵus ven'is al mi ankaŭ. Ĉi vi hav'as neni'o'n pro manĝ'i en la infan'ej'o?”

“Ŝaf'aĵ'o'n akv'e kuir'it'a'n kun karot'o'j kaj riz'puding'o'n,” dir'is Nell mal'gaj'e.

Kapitan'o Woolcot de'tranĉ'is femur'o'n preskaŭ sovaĝ'e kaj met'is ĝi'n sur ŝi'a'n teler'o'n.

“Ho, se vi nur don'us al mi flug'il'o'n por kompat'ind'a Meg— Jud'i iom ricev'is de Pip, sed Meg neni'o'n hav'as,” ŝi dir'is kun bel'e aflikt'it'a esprim'o kiu absolut'e tuŝ'is la kor'o'n de Kolonel'o Bryant.

Ŝi'a patr'o mord'is si'a'n lip'o'n, de'hak'is flug'il'o'n en mal'bon'aŭgur'a silent'o kaj met'is ĝi'n sur ŝi'a'n teler'o'n.

“Nun for'kur'u kaj ne plu ĝen'u mi'n per tia'j sen'senc'aĵ'o'j— kar'a.” La last'a vort'o tre mal'facil'e el'iĝ'is.

La aper'o'n de Nell kun la du porci'o'j de kok'id'aĵ'o oni salut'is per bru'a aplaŭd'o en la infan'ej'o; Meg est'is rav'it'a de si'a ricev'aĵ'o, for'tranĉ'is pec'o'n por Bebinjo kaj la manĝ'o gaj'e daŭr'is.

“Kie est'as Bunty?” dir'is Nell, paŭz'ant'e subit'e kun tre pur'a femur'ost'o inter la fingr'o'j, “ĉar mi esper'as ke li ne ir'is ankaŭ.

Mi em'as supoz'i ke patr'o ne est'us tre kontent'a, apart'e ĉar tiu vir'o est'as tie.”

Sed tiu mal'grand'a jun'ul'o tio'n est'is far'int'a kaj li baldaŭ re'ven'is deprim'it'a.

“Li rifuz'is iom don'i al mi—li dir'is ke mi for'ir'u, kaj la vir'o rid'is kaj Ester'a dir'is ke ni est'as tre mal'bon'a'j; mi tamen pren'is plum'it'a'n ter'pom'o'n de la tabl'o ekster la pord'o.

Li dis'ig'is si'a'j'n mal'pur'a'j'n man'et'o'j'n kaj fal'ig'is la mal'al'log'a'n plum'ec'a'n frand'aĵ'o'n sur la tabl'o'tuk'o'n.

“Bunty, vi est'as pork'o,” ve'spir'is Meg, supr'e'n'rigard'ant'e de si'a libr'o. Ŝi ĉiam leg'is ĉe'tabl'e kaj la nun'a rakont'o tem'is pri kelk'a'j tre rafin'it'a'j, elegant'a'j jun'ul'in'o'j.

“Pork'o vi mem—ĉiu el vi hav'is kok'id'aĵ'o'n krom mi— avid'ul'o'j!” replik'is Bunty feroc'e dum li tre rapid'e manĝ'is si'a'n ter'pom'o'n.

“Ne, la General'o ne ricev'is,” dir'is Jud'i, kaj la kon'at'a petol'em'o subit'e aper'is en ŝi'a'j mal'hel'a'j okul'o'j.

“Nu, Jud'i!” ek'dir'is Meg avert'e; ŝi eĉ tro bon'e kompren'is la signif'o'n de ĝust'e tiu mien'o.

“Ho, mi tut'e ne intenc'as mal'util'i al vi, karuli'nj'o,” dir'is Fin'o Jud'i, danc'paŝ'ant'e ĝis la kontraŭ'a flank'o de la ĉambr'o kaj am'e frap'et'ant'e la blond'a'n kap'o'n de si'a frat'in'o dum ŝi preter'ir'is, “Nur est'as la General'o kiu em'as si'n distr'i.”

Ŝi lev'is li'n el la alt'a infan'seĝ'o kie li sid'is tambur'ant'a per kuler'o sur la tabl'o'n kaj manĝ'ant'a suker'o'n dum la paŭz'o'j.

“Ver'a'n ag'ad'o'n vi ir'as part'o'pren'i, General'o,” ŝi dir'is, danc'e al'proksim'iĝ'ant'e la pord'o'n kun li.

“Ju-Ju” kokerik'is la General'o, preskaŭ salt'ant'e el la brak'o'j de Jud'i kaj antaŭ'sent'ant'e amuz'iĝ'o'n kun la instinkt'o de veteran'o.

Laŭ la koridor'o ili ir'is, la ceter'a kvin'o sekv'ant'a por rigard'i la evolu'o'n de la afer'o. Jud'i sid'iĝ'is kun li sur la last'a ŝtup'o.

“Ĉuk-ĉuk” ĝoj'e kokerik'is la General'o, pen'e ek'star'ant'e,— “trov’ ĉuk-ĉuk.”

“Tie'n,” flustr'is Jud'i, li'n ŝov'et'ant'e tra la du'on'e mal'ferm'it'a'n manĝ'ej'a'n pord'o'n. “Pet'u Pa'ĉj'o'n.”

Tut'e trans la ĉambr'o'n la beb'o ŝancel'iĝ'is per si'a'j dik'a'j, ne'stabil'a'j krur'et'o'j.

demand'is la Kapitan'o dum li'a plej jun'a fil'o ŝancel'e ek'kapt'is li'a'n krur'o'n kaj pen'is grimp'i sur ĝi'n.

“Ĉuk-ĉuk, ĉu-ka-ĉuk, ĉuk, ĉuk, ĉuk,” dir'is la General'o, tuj si'n met'ant'e sur la man'o'j'n kaj genu'o'j'n por serĉ'i la plum'hav'a'j'n kar'ul'o'j'n kiu'j laŭ Jud'i trov'iĝ'as tie.

Sed Ester'a kapt'is la kar'a'n, mal'pur'vizaĝ'a'n fripon'et'o'n kaj port'is li'n barakt'ant'a'n el la ĉambr'o. Je la komenc'iĝ'o de la ŝtup'ar'o ŝi preskaŭ fal'et'is sur la ceter'a'j'n famili'an'o'j'n.

“Ho vi kanajl'et'o'j, vi mal'bon'a'j, pek'a'j diabl'et'o'j!” ŝi dir'is, pen'ant'e frap'i ili'n ĉiu'j'n kaj kompren'ebl'e sen sukces'o.

Ŝi sid'is sur la plej mal'supr'a ŝtup'o por rid'i dum moment'o, tiam ŝi trans'don'is la General'o'n al Pip.

“Morgaŭ,” ŝi dir'is, ek'star'ant'e kaj rapid'e glat'ig'ant'e la abund'a'n har'ar'o'n, kiu'n la General'o est'is ĝoj'e ek'kapt'int'a, “morgaŭ mi bat'os vi'n ĉiu'j'n per la bala'il'stang'o.”

Ili rigard'is dum la tren'aĵ'o de ŝi'a rob'o el flav'a silk'o mal'aper'is de'nov'e en la manĝ'o'ĉambr'o'n, kaj mal'rapid'e re'ven'is al la infan'ej'o kaj si'a inter'romp'it'a manĝ'o.

Ĉapitr'o III - Virt'o Ne Ĉiam Premi'iĝ'as

Ne est'is atend'ebl'e ke tia okaz'o for'pas'u sen re'ag'o, kaj tamen, pun'i sep infan'o'j'n sam'temp'e est'as mal'facil'e. Komenc'e, Kapitan'o Woolcot pet'is al Ester'a ke ŝi ordon'u al Fin'o Marsh, la instru'ist'in'o, dev'ig'i ili'n ĉiu'j'n lern'i dek franc'a'j'n verb'o'j'n; sed, kiel Jud'i atent'ig'is, la General'o kaj Bebinjo kaj Bunty kaj Nell ankoraŭ ne ating'is tiu'n dign'a'n etap'o'n de la viv'o en kiu oni kon'at'iĝ'as kun la franc'a'j verb'o'j, do tia pun'o est'us mal'just'a. Pri la pun'o, do, oni ankoraŭ ne decid'is kaj ĉiu konsci'is pri mal'agrabl'a sent'o de mal'cert'ec'o.

“Vi'a patr'o dir'as ke vi est'as hont'ind'a trib'o,” dir'is la jun'a vic'patr'in'o mal'rapid'e, sid'iĝ'ant'e en la infan'ej'a balanc'a seĝ'o tag'o'n post'e. Ŝi port'is tren'iĝ'ant'a'n tualet'rob'o'n el blank'a muslin'o kun ĉeriz'kolor'a'j ruband'o'j, sed pingl'o anstataŭ'is buton'o'n en unu-du lok'o'j kaj la punt'o iom dis'ŝir'iĝ'is ĉe unu manik'o.

“Meg, kar'a, ver'dir'e vi est'as tre mal'ord'em'a kaj Jud'i est'as preter esper'o.”

Meg port'is ne'bel'a'n rob'o'n el verd'a kaŝmir'o kun tru'o'j ĉe la kubut'o'j kaj la pluŝ'o kelk'lok'e for'frot'it'a, dum la tre mal'long'a, roz'kolor'a rob'o port'at'a de Jud'i est'is kelk'lok'e ŝir'it'a kaj la kolor'o apenaŭ est'is vid'ebl'a pro la mult'a'j frukt'o'suk'a'j makul'o'j.

Meg iom ruĝ'iĝ'is. “Mi sci'as, Ester'a, kaj mi volont'e mi'n vest'us sam'e bel'e kiel kiu ajn, sed efektiv'e ne pen'valor'as ripar'i ĉi mal'nov'aĵ'o'n.”

Ŝi pren'is si'a'n libr'o'n pri la elegant'a'j jun'ul'in'o'j kiu'j perturb'as ŝi'a'n trankvil'o'n kaj ir'is kun ĝi al la fotel'o.

“Nu, Jud'i, vi ir'u kun'kudr'i tiu'j'n ŝir'aĵ'o'j'n kaj met'u kelk'a'j'n buton'o'j'n sur vi'a rob'o.” Ester'a parol'is kun ne'kutim'a firm'ec'o.

Do mi pren'u ĝi'n!’” ŝi dir'is impertinent'e, for'kapt'ant'e unu el la pingl'o'j de la rob'o de Ester'a, ripar'ant'e per ĝi la propr'a'n kaj si'n klin'ant'e.

“Kulp'as la General'o, Jud'i, li ĉiam for'tir'as la buton'o'j'n de mi'a'j tualet'rob'o'j kiam mi lud'as kun li. Sed mi forges'is. Infan'o'j, mi hav'as por vi mal'bon'a'n sci'ig'o'n.

“Juĝ'o'n oni proklam'is,” dir'is Jud'i dram'eg'e, “ni raz'u al ni la kap'o'n kaj sur'met'u sak'aĵ'o'n.”

“Vi'a patr'o dir'as ke li ne pov'as toler'i ke tia kondut'o okaz'u sen'pun'e, precip'e ĉar vi ĉiu'j est'is last'a'temp'e tre agac'a'j, do vi est'as ĉiu'j—”

“For'pren'ot'a'j kaj pend'ig'ot'a'j per la nuk'o ĝis ni est'os mort'int'a'j!”

“Silent'u, Jud'i. Mi far'is mi'a'n ebl'o'n por sen'kulp'ig'i vi'n sed tio nur des'pli incit'as li'n. Li dir'as ke vi est'as la plej mal'ord'em'a, ne'reg'ebl'a infan'ar'o en Sidnej'o kaj li pun'os vi'n ĉiu'foj'e kiam vi mis'paŝ'os, kaj—”

Pip met'is man'o'n sur[super] ŝi'a'n buŝ'o'n kaj ten'is ŝi'n per la har'o'j dum Ester'a plu inform'is.

“Neni'u el vi ir'os al la fe'rakont'a spektakl'o. Oni mend'is bilet'o'j'n por ĵaŭd'o vesper'e, kaj nun, vi tre mal'saĝ'a'j infan'o'j, vi ĉiu'j dev'os rest'i hejm'e.”

Okaz'is unu-du'minut'a kun'a ve'kri'ad'o. Ili ĉiu'j antaŭ'ĝu'is ĉi tiu'n plezur'o'n jam de preskaŭ monat'o kaj la dis'rev'iĝ'o est'is al ĉiu'j ver'e amar'a.

“Ho Ester'a, tio ver'e est'as tro fort'a! Ĉiu'j la ul'o'j ĉe la lern'ej'o jam vizit'is ĝi'n.” La bel'a vizaĝ'o de Pip koler'e ruĝ'iĝ'is.

dir'is Jud'i per voĉ'o sufok'ec'a. “Ho, Ester'a, kial vi ne pov'int'us manĝ'ig'i vi'n per bov'in'o, aŭ ĉeval'o aŭ hipopotam'o—kio ajn krom rost'it'a kok'id'o?”

Ili si'n kroĉ'is al ŝi avid'e. Bebinjo ĵet'is la brak'o'j'n ĉirkaŭ ŝi'a'n kol'o'n kaj preskaŭ sufok'is ŝi'n; Nell kares'is ŝi'a'n vang'o'n. Pip frap'et'is al ŝi la dors'o'n kaj pet'is ke ŝi “est'u bon'ul'o”; Bunty kaŝ'is si'a'n naz'o'n en la har'o'j ĉe ŝi'a nuk'o kaj silent'e larm'is; Meg ten'is ŝi'a'n man'o'n mal'ĝoj'eg'e; la General'o el'ig'is seri'o'n da ĝoj'kriĉ'o'j kaj Jud'i, agac'it'a, premi'is li'n per frap'o.

Ester'a promes'is far'i si'a'n ebl'o'n, pet'i kiel neniam antaŭ'e, kaĵol'i, pet'eg'i, per'flat'i, minac'i; kaj ili fin'e permes'is al ŝi for'ir'i post tiu cert'ig'o.

“Mi tamen konsil'as al vi ĉiu'j est'i preter'normal'e bon'kondut'a'j kaj kviet'a'j la tut'a'n tag'o'n,” ŝi dir'is, re'rigard'ant'e el la pord'ej'o. “Tio plej efik'us ĉe li, kaj li est'os hejm'e la tut'a'n tag'o'n.”

Bon'kondut'a'j! Est'is absolut'e dolor'ig'e observ'i la virt'o'n de tiu'j infan'o'j dum la ceter'o de la tag'o.

Est'is feri'a tag'o kaj Fin'o Marsh est'is for, sed eĉ ne unu'foj'e la son'o'j de kverel'ad'o, rid'ad'o aŭ plor'ad'o ating'is la sub'a'j'n region'o'j'n.

dir'is Jud'i solen'e, kaj ĉiu'j est'is promes'int'a'j tiel kondut'i ke la kor'o de la patr'o nepr'e mol'iĝ'os.

Pip'o sur'met'is si'a'n lern'ej'a'n jak'o'n, bros'is si'a'j'n har'o'j'n, pren'is stak'o'n da stud'libr'o'j kaj ir'is al la kabinet'o kie li'a patr'o est'is skrib'ant'a leter'o'j'n kaj kie est'is al li permes'at'e far'i si'a'j'n hejm'task'o'j'n.

“Nu, kio'n vi vol'as?” demand'is la Kapitan'o, kun'tir'ant'e la brov'o'j'n. “Ne, ne util'as ven'i al mi pri tiu hund'id'o, sinjor'o—mi ne permes'as ke vi re'ten'u ĝi'n.”

“Mi ven'is por stud'i, sinjor'o,” dir'is Pip mild'e. “Mi sent'as ke mi iom post'rest'as pri matematik'o, do mi ne mal'ŝpar'os la tut'a'j'n feri'o'j'n, ĉar kost'as al vi mult'eg'e pro mi'a instru'ad'o.”

La Kapitan'o spasm'e spir'et'is kaj rigard'eg'is al Pip; sed la vizaĝ'o de la knab'o est'is tiel rid'et'o'mank'a kaj serioz'a ke tio mal'arm'is li'n, kaj li eĉ gratul'is al si ke li'a plej aĝ'a fil'o fin'fin'e konstat'is si'a'j'n mank'o'j'n.

“Est'as tiu'j problem'ar'o'j en tiu tir'kest'o kiu'j'n mi far'is kiam mi est'is lern'ej'an'o,” li dir'is bon'vol'em'e. “Se ili iel util'as al vi, vi rajt'as el'pren'i ili'n.”

“Mi demand'as al vi ĉu mi iam ating'os ĉi tiu'n nivel'o'n! Kiom da jar'o'j vi hav'is, patr'o, kiam vi far'is ili'n?”

“Mi hav'is proksim'um'e vi'a'n aĝ'o'n,” dir'is la Kapitan'o, lev'ant'e la foli'o'j'n.

Li ekzamen'is ili'n kun la kap'o iom oblikv'e ten'at'a. Li iom fier'is pri ili, apart'e pro tio, ke li jam tut'e forges'is kiel pri'labor'i decimal'a'j'n frakci'o'j'n kaj ne est'us pov'int'a far'i kvadrat'a'n ekvaci'o'n eĉ por sav'i al si la viv'o'n.

Mi iom antaŭ'ir'is la ali'a'j'n knab'o'j'n en mi'a klas'o en tiu'j stud'objekt'o'j, laŭ mi'a memor'o. Ni ne pov'as ĉiu'j eminent'i en la sam'a sfer'o kaj mi ĝoj'as ke vi ek'konstat'as la grav'ec'o'n de labor'o.”

Meg est'is en'ir'int'a la salon'o'n kaj sid'is sur la plank'o antaŭ la mebl'o kiu en'ten'is la muzik'foli'ar'o'n, kun tond'il'o, fingr'ing'o kaj volv'aĵ'o de mal'larĝ'a blu'a ruband'o sur la genu'o, kaj ĉiu'j la kant'not'ar'o'j de la patr'o, pri kiu'j li tiel oft'e plend'is ke ili dis'fal'as, stern'it'a'j antaŭ ŝi[si].

Li rimark'is ŝi'n iu'foj'e kiam li preter'pas'is la pord'o'n kaj aspekt'is mir'ig'it'a kaj kontent'a.

“Dank'o'n, Margaret'a; ili tio'n tre bezon'is. Mi ĝoj'as ke vi tamen pov'as montr'i vi'n serv'em'a.”

Li re'ven'is al si'a kabinet'o kie la kap'o de Pip est'is klin'it'a stud'em'e, absorb'it'e, kaj piramid'o'j el libr'o'j est'is sur la tabl'o. Li skrib'is ankoraŭ du leter'o'j'n kaj tiam aŭd'iĝ'is frap'et'o ĉe la pord'o.

Ŝi tre zorg'e port'is plet'o'n kovr'it'a'n de neĝ'blank'a sur'teler'o sur kiu est'is glas'o da lakt'o kaj teler'et'o da morus'o'j. Ŝi met'is ĝi'n antaŭ li'n.

“Mi pens'is ke ebl'e vi vol'us hav'i manĝ'et'o'n, patr'o,” ŝi dir'is mild'e kaj Pip ricev'is subit'a'n tus'atak'o'n.

“Kiam mi last'a'foj'e trink'is glas'o'n da lakt'o, Nelli, mi hav'is la aĝ'o'n de Pip kaj est'is la serv'o'jun'ul'o de Barlow ĉe Rugby. Ĝi vom'ig'is mi'n kaj mi neniam plu trink'is.”

“Mi sam'e volont'e trink'us la akv'o'n en kiu la serv'ist'in'o'j lav'is la vaz'ar'o'n, infan'o mi'a.” Li pren'is morus'o'n, manĝ'is ĝi'n kaj grimac'is. “Ili est'as ne'matur'a'j.”

“Jam manĝ'int'e proksim'um'e ses oni ne plu rimark'as ke ili est'as acid'a'j,” ŝi dir'is entuziasm'e. Sed li ŝov'is ili'n for. “Mi est'as kontent'a akcept'i vi'a'n verdikt'o'n sen propr'a esplor'o.” Li tamen rigard'is ŝi'n sci'vol'e. “Kial ven'is al vi en la kap'o'n port'i al mi i'o'n, Nelli? Mi ne memor'as ke vi iam antaŭ'e far'is tio'n.”

“Mi pens'is ke ebl'e vi mal'sat'as post tiom da skrib'ad'o,” ŝi dir'is mild'e; kaj Pip de'nov'e tus'is sufok'e, kaj ŝi for'ir'is.

Ekster'e sub la bril'eg'ant'a sun'o Jud'i falĉ'is la gazon'o'n. Oni dung'is nur unu serv'ist'o'n kaj ĉar labor'o rilat'e al la ĉeval'o'j kaj stal'o tiel okup'is li'a'n temp'o'n la ĝarden'o sufer'is neglekt'o'n. Pli ol unu'foj'e la Kapitan'o parol'is koler'et'e pri mal'ord'a'j gazon'o'j kaj dir'is ke li hont'as kiam vizit'ant'o'j al'ven'as ĉe la dom'o.

Do Jud'i, plen'plen'a de fervor'o, si'n arm'is per preter'normal'e grand'a falĉ'il'o kaj ek'labor'is pri la long'a, long'a herb'o.

“Sankt'a Ĉiel'o, Helen'a! vi dis'tranĉ'os la krur'o'j'n!” vok'is ŝi'a patr'o per mal'trankvil'a voĉ'ton'o.

Li est'is el'paŝ'int'a sur la antaŭ'a'n verand'o'n por fum'i mild'a'n cigar'o'n post la morus'o ĝust'e kiam ŝi ĉirkaŭ'sving'is si'a'n falĉ'il'o'n kun admir'ind'a elan'o kaj sen'kap'ig'is tut'a'n arme'o'n da flav'kask'a'j leontod'o'j.

“Rigard'u tio'n—tiion—kaj tiiion!’ “Tiion” for'pren'is pec'o'n de ŝi'a rob'o kaj “tiiion” for'ig'is la supr'o'n de roz'uj'o; sed tia'j bagatel'a'j mis'okaz'o'j est'as oft'a fenomen'o en mult'a'j sfer'o'j.

“Akcident'o'j ja okaz'as, eĉ al la plej bon'e regul'ig'it'a'j herb'o'tond'ist'o'j,” ŝi dir'is trankvil'e, lev'ant'e la falĉ'il'o'n per nov'a ĉirkaŭ'sving'o.

“Ĉes'u tuj, Helen'a! Kial vi ne pov'as ir'i kaj lud'i trankvil'e kun vi'a pup'o kaj ne far'i tia'j'n afer'o'j'n?” dir'is ŝi'a patr'o koler'em'e.

“Kaj ja est'is por plezur'ig'i li'n ke mi tio'n far'is,” ŝi dir'is, laŭ'ŝajn'e al'parol'ant'e la leontod'o'j'n.

“Nu, ne ‘plezur'ig'os lin’ est'i dev'ig'at'a proviz'i vi'n per kork'a'j krur'o'j kaj re'stok'i la ĝarden'o'n,” li dir'is sek'e. “For'met'u ĝi'n.”

“Ja kaj est'as elegant'ec'o mem ĉi'flank'e: vi cert'e ne est'us vol'ant'a las'i la du'on'o'n ne far'it'a simil'e al vir'o kun nur unu vang'o raz'it'a.”

Jud'i de temp'o al temp'o afekt'is kurioz'a'n parol'manier'o'n pro iu ne'klar'a motiv'o.

“Nu do, se vi nur bon'vol'us mal'supr'e'n'ir'i kaj mem kontrol'i ĝi'n, konvink'it'a vi ja far'iĝ'us.”

La knab'in'et'o tre komik'e aspekt'is star'ant'e tie en si'a kurt'a mal'nov'a, roz'kolor'a rob'o, ĉapel'o kun ŝir'it'a rand'aĵ'o sur ŝi'a'j implik'it'a'j mal'hel'a'j har'o'j, si'a'j okul'o'j fajr'et'ant'a'j, ŝi'a vizaĝ'o ruĝ'et'a, kaj la grand'a falĉ'il'o en ŝi'a'j man'o'j, impertinent'a'j vort'o'j sur ŝi'a'j lip'o'j.

Li mal'supr'e'n'ir'is kaj ekzamen'is ĝi'n: ĝi est'is bon'eg'e far'it'a sam'e kiel la plej'mult'o de la afer'o'j entrepren'it'a'j de Fraŭl'in'o Jud'i, inkluziv'e de la petol'aĵ'o'j; kaj ŝi'a'j mal'grand'a'j nigr'e'ŝtrump'it'a'j krur'o'j est'is ankoraŭ en bon'a stat'o.

“Hm! Nu, mi permes'as al vi fin'i la afer'o'n do, konsider'ant'e ke Patriĉjo est'as okup'at'a. Kie vi lern'is herb'o'tond'i, jun'a sinjor'in'o kun mir'ind'a'j sci'pov'o'j? (li ŝi'n rigard'is demand'e); kaj kial vi sur'pren'is tia'n task'o'n?”

“(A) Efektiv'e, ĝi est'as en'nask'it'a,” ŝi tuj respond'is; “kaj (B)—nu, kaj ĉu mi ne aaamas vi'n kaj plezur'e ĝoj'ig'as vi'n?”

Li en'dom'iĝ'is de'nov'e, mal'rapid'e, pens'em'e. Jud'i ĉiam est'is por li enigm'o. El ĉiu'j si'a'j infan'o'j li mal'plej kompren'is ŝi'n, kaj kelk'foj'e okaz'is ke pens'i pri ŝi perturb'is li'n. En la nun'a temp'o ŝi est'is nur inteligent'a, lert'a kaj oft'e impertinent'a infan'o; sed li ĉiam sent'is ke ŝi est'as tut'e mal'simil'a al la ceter'a'j ses kaj tio don'is al li i'a'n sent'o'n de ofend'o kiam ajn li pri'pens'is la afer'o'n, kio ne est'is tre oft'e.

Li re'memor'is ke ŝi'a propr'a patr'in'o oft'e est'is dir'int'a ke ŝi trem'as pri la est'ont'ec'o de Jud'i. Tiu ŝi'a mal'trankvil'a fajr'o kiu lum'is el ŝi'a'j danc'ant'a'j okul'o'j kaj ard'is skarlat'e sur ŝi'a'j vang'o'j kaj prunt'is mir'ind'a'n energi'o'n kaj aktiv'ec'o'n al ŝi'a jun'a, facil'mov'a korp'o aŭ far'os el ŝi nobl'a'n, kuraĝ'a'n bril'a'n vir'in'o'n aŭ ŝi ŝip'pere'os sur rok'o'j neniam ating'ot'a'j de la ali'a'j kaj ĝi flam'os ĉiam pli alt'e'n kaj for'konsum'os ŝi'n.

“Est'u zorg'em'a pri Jud'i” est'is preskaŭ la last'a'j vort'o'j de la mal'trankvil'a patr'in'o kiam, per tiu lum'o kiu ven'as kiam tiu de la mond'o esting'iĝ'as, ŝi est'is vid'int'a la ŝton'o'j'n kaj dorn'o'j'n sur la voj'o de tiu apart'a par'o de mal'grand'a'j, mov'iĝ'em'a'j pied'o'j.

Kaj ŝi est'is mort'int'a, kaj Jud'i jam nun stumbl'as inter ili kaj ŝi'a patr'o ne pov'as “est'i zorg'em'a” pri ŝi ĉar li tut'e ne sci'as kiel tio'n far'i.

Dum li supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n de la verand'o de'nov'e kaj tra'ir'is la en'ir'ej'o'n li dezir'is preskaŭ preĝ'e ke ŝi ne est'u tiel mal'simil'a al la ali'a'j infan'o'j, vol'ant'e ke li pov'u esting'i tiu'n strang'a'n flam'o'n en ŝi kiu foj'e tiel mal'trankvil'ig'is li'n. Li fort'e suĉ'is si'a'n cigar'o'n kaj sopir'is profund'e; post'e li si'n turn'is kaj for'ir'is en la direkt'o'n de la stal'o'j por forges'i la tut'a'n afer'o'n.

La serv'ist'o est'is for, ekzerc'ig'ant'e unu el la ĉeval'o'j en la long'a kamp'o; sed io si'n mov'ad'is en la jung'il'ar'a ĉambr'o, do li en'ir'is.

Tie mal'grand'a, mal'sek'eg'a figur'o star'is super grand'a sitel'o kaj i'o'n tremp'ad'is kun ĉarm'a vigl'ec'o.

Je la son'o de li'a'j paŝ'o'j Bebinjo si'n turn'is kaj lev'is al li ŝvit'ant'a'n vizaĝ'et'o'n.

“Mi lav'i por vi katidĉjojn kaj ankaŭ Fliberti-Ĝib'et'o'n,” ŝi dir'is kun radi'ant'a mien'o.

Jen est'is li'a'j du prefer'at'a'j kat'id'o'j, trem'ant'a'j, mal'gaj'a'j, ĝis'kol'e en ŝaŭm'o de sap'ec'a akv'o; kaj Fliberti-Ĝib'et'o, la bel'a mal'grand'a teriero kiu'n li ĵus aĉet'is por si'a edz'in'o, ĉen'it'a al fost'o, ankaŭ mal'sek'a, mal'gaj'a, kaj ve'aspekt'a, ankaŭ pur'ig'at'a, frot'lav'at'a kaj sur'verŝ'at'a de akv'o ĝis ĝi'a prudent'o ŝancel'is.

Vi ja ĝoj'as, ĉu ne? Vi pov'os permes'i ke Fliberti sur'ir'u vi'a'n lit'o'n nun, kaj Katidĉjo Nigr'okul'a est'as—”

Kompat'ind'a Bebinjo neniam fin'is si'a'n parol'o'n. Ŝi konfuz'e sent'is ke ŝi aŭd'as mal'grand'a'n “fi'vort'o'n” de la patr'o, ke ŝi est'as iom fort'e sku'at'a kaj el'ig'it'a el la stal'o dum la mal'feliĉ'a'j best'o'j est'as sek'ig'at'a'j kaj tre zorg'e traktat'a'j.

Sed la plej mal'bon'a afer'o ankoraŭ atend'is, kaj la rezult'o'j est'is tiel mal'bon'eg'a'j ke la jun'a'j famili'an'o'j Woolcot firm'e decid'iĝ'is neniam plu afekt'i virt'o'j'n kiu'j'n ili efektiv'e ne posed'as.

Bunty, kompren'ebl'e, sam'e fort'e kiel la ali'a'j dezir'is don'i si'a'n apog'o'n al la kampanj'o, kaj tiu'cel'e li'a unu'a paŝ'o est'is en'ir'i si'a'n lit'ĉambr'o'n kaj tie far'i mir'ig'a'n lav'task'o'n rilat'e si'a'j'n vizaĝ'o'n, kol'o'n, kaj man'o'j'n. Tiam li port'is mal'supr'e'n si'a'n sap'e bril'a'n vizaĝ'o'n kaj ruĝ'a'j'n, mult'e frot'pur'ig'it'a'j'n man'o'j'n kaj si'n montr'is en apud'ec'o de la patr'o, esperant'e al'tir'i laŭd'o'n.

Sed li est'is sen'pacienc'e petit'a ke li “ir'u lud'i” kaj li vid'is ke li dev'os trov'i ali'a'n voj'o'n al kor'mol'ig'o.

Li vag'is en la kabinet'o'n, kun ia pens'o ke li ord'ig'os la jam bon'ord'a'n libr'o'bret'ar'o'n, sed Pip est'is tie, ĉirkaŭ'it'a de libr'o'j kaj tranĉ'e modif'ant'a branĉ'et'o'n por far'i ŝton'ĵet'il'o'n, do li el'ir'is de'nov'e. Post tio li supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n kaj esplor'is la lit'ĉambr'o'n kaj tualet'ej'o'n de la patr'o. En ĉi-last'a est'is vast'a kamp'o por li'a ag'ad'o. Solen'a uniform'o est'is stern'it'a sur seĝ'o kaj ŝajn'is al li ke la or'a'j buton'o'j aspekt'as mal'pli bril'a'j ol ili dev'us est'i, do li dediĉ'is sen'kulp'a'n kvar'on'hor'o'n al la task'o bril'ig'i ili'n. Post'e li bril'ig'is par'o'n da spron'o'j, kio ankaŭ ne est'is riproĉ'ind'a. Tiam li serĉ'is nov'a'n task'o'n.

Est'is tut'a koloni'o da polv'o'kovr'it'a'j bot'o'j en unu angul'o de la ĉambr'o kaj est'is botel'eg'o da nigr'a melas'ec'a lak'o sur la kamen'bret'o. Ven'is al Bunty la bril'a ide'o pur'ig'i ili'n ĉiu'j'n kaj star'ig'i ili'n en bel'a vic'o atend'ant'a la rav'it'a'n rigard'o'n de la patr'o. Li trov'is sur la plank'o naz'tuk'o'n el tre delikat'a batist'o, eĉ se mal'pur'a, sur'verŝ'is ĝi'n mal'avar'e per lak'o kaj atak'is la unu'a'n par'o'n. Rekompenc'is li'n bril'a polur'o, ĉar ili est'is el bril'led'o; sed la sekv'ant'a kaj la sekv'ant'a kaj la sekv'ant'a ne bril'is, kiel ajn energi'e li frot'is. Aŭd'iĝ'is paŝ'o'j sur la ŝtup'ar'o, la firm'a, kon'at'a paŝ'ad'o de li'a patr'o kaj li paŭz'is moment'o'n kun rigard'o de konsci'a virt'o sur si'a bril'ant'a vizaĝ'et'o.

Sed ĝi subit'e mal'aper'is kaj ĝi'n anstataŭ'is horor'plen'a mien'o. Li est'is ŝov'int'a la botel'o'n sur grand'a'n fotel'o'n pro oportun'ec'o ĉar li sid'is sur la plank'o kaj nun li rimark'is ke ĝi flank'e'n fal'is kaj nigr'a, abomen'a flu'o el'ir'as el ĝi'a kol'o.

Kaj tiu est'is la seĝ'o kiu sur'hav'is la uniform'o'n kaj unu manik'o tra'mal'sek'iĝ'is per la likv'aĵ'o, kaj la bel'a blank'a ĉemiz'o kiu kuŝ'is tie ankaŭ, atend'ant'e ke oni sur'kudr'u buton'o'n, est'is glu'ec'a, abomen'a! Bunty per frenez'a, terur'it'a rigard'o ĉirkaŭ la ĉambr'o'n serĉ'is iu'n lok'o'n por si'n mal'aper'ig'i, sed est'is nek ŝirm'a'j angul'o'j nek kurten'o'j, kaj mank'is temp'o ir'i en la lit'ĉambr'o'n kaj sub la lit'o'n. Apud la fenestr'o est'is iom grand'a ŝrank'o por medikament'o'j kaj kiel last'a rimed'o Bunty si'n prem'is en ĝi'n, la krur'o'j kun'tir'it'a'j, la kap'o inter la genu'o'j kaj la son'o'j de mis'aŭgur'a kun'klak'ad'o de botel'o'j en li'a'j orel'o'j.

“Grand'a Ĉiel'o! Di'o ben'u mi'a'n anim'o'n!” li dir'is, kaj Bunty trem'is de kap'o ĝis pied'o'j.

Tiam li dir'is mult'o'n tre rapid'e—“fremd'a'n lingv'aĵ'o'n” kiel Jud'i nom'is ĝi'n; pied'e fal'ig'is i'o'n kaj kri'is “Ester'a!” en terur'ig'a voĉ'ton'o. Sed Ester'a est'is for en unu el la kamp'o'j kun la General'o, do ne est'is respond'o.

La dent'o'j de Bunty kun'klak'ad'is bru'e; li lev'is man'o'n por kun'prem'i la buŝ'o'n, kaj la ŝrank'o perd'is la ekvilibr'o'n, renvers'iĝ'is, el'ĵet'ant'e ĝi'a'n okup'ant'o'n ĝust'e ĉe la pied'o'j de la patr'o, kaj la botel'o'j'n ĉiu'direkt'e'n.

“Mi ne far'is—mi tut'e ne—ne est'is mi—mi ne kulp'as!” li ve'is, paŝ'ant'e mal'antaŭ'e'n en la direkt'o'n de la pord'o.

“Hu—ja-a—bu—hu-u! Ester'a—bu-u—jah—Jud'i—ho-o- o! ho-ho-oh!” Kiel ja est'us atend'ebl'e, li'a patr'o est'is pren'int'a rimen'o'n kiu kuŝ'is en oportun'a proksim'ec'o kaj vigl'e util'ig'is ĝi'n sur si'a'n fil'o'n.

“Ho-o-o! ho-o-o! h-oo! ha-a-a! ne est'is mi—mi ne kulp'as—est'as Pip kaj Jud'i—ho-o-hu-u! la spektakl'o! bu-hu!

ha-ah—vi mort'ig'as mi'n! hu-bu mi nur f-far'is—ho-hu-u-ha! f- far'is por p-plaĉ'i—bu-u-u! por p-plaĉ'i al vi!”

La patr'o paŭz'is kun lev'it'a rimen'o. “Do tio klar'ig'as kial ĉiu'j la ali'a'j tiel strang'e kondut'as, ĉu? Nur por ke mi konduk'u ili'n al la spektakl'o, ĉu?”

Bunty tord'e si'n liber'ig'is. “Bu-hu—jes! sed ne mi—mi ne—mi neniam—ver'dir'e—ho-o-o-jah! ne est'is mi'a kulp'o, kulp'as ĉiu'j la ali'a'j—bu-hu-ha! don'u la ceter'a'n bat'ad'o'n al la ali'a'j.”

Li ricev'is ankoraŭ tri akr'a'j'n regal'o'j'n kaj post'e fuĝ'is ve'ant'e kaj kri'eg'ant'e en la infan'ej'o'n, kie li fal'is sur la plank'o'n kaj barakt'is kaj si'n rul'is kvazaŭ li est'us du'on'e mort'ig'it'a.

“Ramp'ul'o'j!” li singult'is, al'parol'ant'e la ali'a'j'n kiu'j al'kur'is el divers'a'j lok'o'j pro li'a bru'a kri'ad'o, “mizer'a'j p-p-pork'o'j! Mi-mi- h-h-hav'is ne-neniom da ko-ko-kok'id-a-aĵ'o kaj ri-ricev'is la tu- tu-tut'o'n de la b-b-bat'ad'o! r-r-ramp'ul'o'j! h-h-ho! ha-a-a! ho-o!

Ili ne pov'is ne rid'i iom; Bunty ĉiam est'is tiel ne'rezist'ebl'e komik'a kiam li vund'iĝ'is, eĉ iom'et'e; ili tamen konsol'is li'n kiom ili pov'is kaj pen'is ek'sci'i kio okaz'is.

“Sed la spektakl'o—rapid'e, Ester'a—ĉu vi pet'is al li?” ili demand'is sen'pacienc'e.

“La spektakl'o! Li dir'as ke li prefer'e pag'us al S-ro Rignold ne prezent'i ĝi'n ol permes'i ke eĉ unu el vi ek'vid'u ĝi'n—kaj tio'n vi ja merit'as! Meg, pro la ĉiel'o, don'u al Bebinjo sek'a'n vest'ar'o'n—nur rigard'u ŝi'n; kaj, Jud'i, se vi hav'as por mi i'a'n kor'sent'o'n, ŝanĝ'u tiu'n rob'o'n. Bunty, vi mal'bon'ul'o, mi al'vok'os vi'a'n patr'o'n se vi ne ĉes'ig'os tiu'n bru'o'n. Nell, for'pren'u la tond'il'o'n de la General'o aŭ li for'ig'os si'a'j'n okul'o'j'n, Di'o li'n ben'u.”

La jun'a vic'patr'in'o si'n klin'is mal'antaŭ'e'n en si'a seĝ'o kaj ĉirkaŭ'rigard'is tragedi'e. Ŝi neniam vid'is si'a'n edz'o'n tiel koler'eg'a kaj ŝi'a'j bel'a'j lip'o'j trem'is kiam ŝi re'memor'is ke li ŝajn'is kulp'ig'i ŝi'n pri ĉio.

Meg ankoraŭ ne mov'iĝ'is; la akv'o mal'rapid'e gut'ad'is el la vest'o'j de Bebinjo kaj far'is flak'o'n sur la plank'o, Bunty ankoraŭ spasm'e ve'is, Jud'i fajf'ad'is spit'em'e, kaj la General'o, sen'ig'it'a de la tond'il'o, ĉirkaŭ'lek'ad'is si'a'n kot'a'n ŝu'o'n per si'a kar'a ruĝ'a lang'et'o.

Singult'o lev'iĝ'is en ŝi'a gorĝ'o, du larm'o'j plen'ig'is ŝi'a'j'n okul'o'j'n kaj kur'is laŭ ŝi'a'j glat'a'j, bel'a'j vang'o'j.

“Sep vi est'as, kaj mi hav'as nur du'dek jar'o'j'n!” ŝi dir'is patos'e. “Ho! est'as tro'e—ho ve! est'as ja tro'e.”

Ĉapitr'o Iv - La General'o Milit'ir'as

Est'is la tag'o sekv'ant'a “la event'o'j'n rakont'it'a'j'n en la antaŭ'a ĉapitr'o,” kiel oni dir'as en rakont'libr'o'j. Kaj Jud'i, kun koler'a rigard'o en la okul'o'j, sid'is sur la infan'ej'a tabl'o, la genu'o'j tuŝ'ant'a'j la menton'o'n kaj la mal'dik'a'j brun'a'j man'o'j ĉirkaŭ'prem'ant'a'j ili'n.

“Est'as mal'just'aĵ'o,” ŝi dir'is, “est'as brul'ant'a, fi'a mal'just'aĵ'o!

“Ho, Jud'i!” dir'is Meg, kiu si'n kurb'ig'is en fotel'o'n, profund'e absorb'it'a per libr'o. Sed ŝi dir'is tio'n mekanik'e kaj pro dev'o, est'ant'e tri jar'o'j'n pli aĝ'a ol Jud'i.

“Pens'u pri la viv'o'ĝu'o'j kiu'j'n ni pov'us hav'i se nur li ne loĝ'us ĉe ni,” daŭr'ig'is Jud'i, trankvil'e mal'atent'ant'e ŝi'n. “Nu, ni manĝ'us kok'id'aĵ'o'n tri foj'o'j'n ĉiu'tag'e kaj vizit'ad'us la spektakl'o'n sep vesper'o'j'n en semajn'o.”

Nell sugest'is ke ne est'as kutim'e hav'i spektakl'o'prezent'ad'o'n en la sep'a tag'o, sed Jud'i persist'is.

“Mi hav'us spec'o'n de religi'a spektakl'o,” ŝi dir'is pens'em'e— “kun bel'a'j bild'o'j kaj inform'o'j pri la Sankt'a Land'o kaj la plej rav'a muzik'o, kaj bel'a'j infan'o'j blank'e vest'it'a'j kant'ant'a'j himn'o'j'n, kaj hel'a'j kolor'o'j ĉie, kaj neniu'j mon'kolekt'a'j teler'o'j por for'pren'i vi'a'n last'a'n tri'penc'a'n mon'er'o'n—ho kaj kompren'ebl'e ne est'us predik'o'j nek litani'o'j.”

Jud'i dis'ig'is si'a'j'n man'o'j'n kaj tuj kun'ig'is ili'n pli firm'e ol antaŭ'e.

“Tut'o da ses bilet'o'j perd'it'a'j—tri'dek bel'a'j ŝiling'o'j—simpl'e ĉar ni hav'as patr'o'n!”

“Li send'is ili'n al la famili'o Digby-Smith, Bunty inform'is, “kaj skrib'is sur la kovert'o'n, ‘Kun salut'o'j—J.C. Woolcot.’”

Jud'i ĝem'is. “Ses aĉ'a'j mal'grand'a'j Digby-Smith-oj sid'ant'a'j en la teatr'o rigard'ant'a'j ni'a'n amuz'aĵ'o'n per si'a'j ses aĉ'a'j okul'et'o'j,” ŝi dir'is amar'e.

Bunty, kiu est'is matematik'em'a, demand'is kial ili ne pov'us ĝi'n rigard'i per si'a'j dek du aĉ'a'j okul'et'o'j, kaj Jud'i rid'is kaj de'ir'is de la tabl'o esprim'ant'e pek'a'n dezir'o'n ke la mal'grand'a'j Digby- Smith-oj ĉiu'j trans'fal'u la balustrad'o'n de la balkon'o antaŭ la lev'iĝ'o de la kurten'o. Meg ferm'is si'a'n libr'o'n kun hast'a frap'son'o.

“Ĉu Pip jam ir'is? Patr'o tre koler'os. Ho ve, kiel distr'iĝ'em'a mi est'as!” ŝi dir'is. “Kie est'as Ester'a?”

“Mi'a kar'a Meg!” Jud'i dir'is; “est'as jam pli ol du hor'o'j de kiam Ester'a laŭ'ir'is la kaleŝ'voj'o'n ĝust'e antaŭ vi'a naz'o. Ŝi for'ir'is al Waverly—ŝi ja en'ven'is kaj inform'is vi'n kaj dir'is, ke ŝi konfid'as al vi pri'zorg'i la jak'o'n kaj vi dir'is, ‘Mm! nu bon'e.’”

Meg, kun konstern'it'a rigard'o, pen'is re'memor'i. “Ĉu mi dev'as pur'ig'i ĝi'n?” ŝi demand'is per tim'a voĉ'ton'o, ŝov'ant'e la blond'a'j'n har'o'j'n for de la frunt'o. “Ho, knab'in'o'j! Kio'n mi dev'is far'i?”

“Pur'ig'u per benzin'o, glad'u dum mal'sek'a, met'u en mal'varm'a'n lok'o'n por ten'i varm'a, kaj bak'u ĝis brun'a,” dir'is Jud'i sen'hezit'e. “Vi nepr'e aŭd'is, Margaret'a? Ester'a tiel zorg'e klar'ig'is.

“Kio'n mi far'u?” ŝi dir'is, efektiv'a'j larm'o'j salt'ant'a'j en la okul'o'j'n. “Kio'n patr'o dir'os” Ho, Jud'i, kial vi ne memor'ig'is mi'n?”

Nell glit'ig'is brak'o'n ĉirkaŭ ŝi'a'n kol'o'n. “Ŝi nur turment'et'as vi'n, Menjo; Ester'a ĝi'n far'is kaj las'is ĝi'n pret'a en la vestibl'o—vi dev'as nur trans'don'i ĝi'n al Pip. Patriĉjo dev'as vetur'ig'i la kariol'o'n en la urb'eg'o'n hodiaŭ post'tag'mez'e por ripar'ig'i la benk'o'n kaj Pip kun'ir'os ankaŭ, jen ĉio, kaj oni ĝust'e jung'as la ĉeval'o'n; vi ne mal'fru'as.”

Tem'is pri la jak'o kiu'n Bunty preskaŭ ruin'ig'is. Ĝi aparten'is, kiel mi jam dir'is, al la solen'a uniform'o de la Kapitan'o, kaj est'is bezon'at'a por banked'o ĉe la Kazern'o tiu'vesper'e. Kaj Ester'a ĝi'n spong'ad'is kaj pur'ig'ad'is dum la tut'a maten'o kaj est'is las'int'a instrukci'o'n ke oni ĝi'n transport'u en la Kazern'o'n post'tag'mez'e.

Post ne'long'e la kariol'o impon'e kaj rapid'e al'ven'is ĉe la pord'o, vetur'ig'at'a de Pip dum Patriĉjo mal'kontent'e rigard'is. Ili pren'is la pak'aĵ'o'n en'hav'ant'a'n la jak'o'n kaj zorg'e met'is ĝi'n sub la benk'o'n, kaj est'is pret'a'j de'nov'e ek'ir'i kiam Jud'i el'ven'is sur la verand'o'n, ten'ant'e la General'o'n en mal'komfort'a pozici'o en si'a'j brak'o'j.

“Vi ven'u ankaŭ, Ŝaŭm’, est'as mult'e da spac'o—neni'o mal'help'as,” Pip dir'is subit'e.

“Hooo!” dir'is Jud'i, la okul'o'j bril'eg'ant'a'j. Ŝi far'is rapid'a'n paŝ'o'n antaŭ'e'n kaj lev'is pied'o'n por en'ir'i.

“Ho, ver'dir'e!” protest'is Pip, “vi dev'os i'o'n sur'met'i super tiu rob'o, injo—ĝi plur'lok'e sur'hav'as konfit'aĵ'o'n kaj tiel plu.”

Jud'i si'n paf'is en la vestibl'o'n kaj re'ven'is kun si'a pluv'mantel'o; ŝi moment'e met'is la General'o'n sur la plank'o'n dum ŝi sur'met'is ĝi'n, post'e ŝi lev'is kaj trans'don'is li'n supr'e'n al Pip.

“Li dev'os ven'i ankaŭ,” ŝi dir'is; “mi promes'is al Ester'a ke mi ne las'os li'n ekster mi'a vid'o dum eĉ minut'o; ŝi far'iĝ'as tut'e nervoz'a pri li last'a'temp'e—opini'as ke li romp'iĝ'os.”

Pip grumbl'is dum unu-du minut'o'j, sed la General'o don'is gargar'a'n, ĉarm'a'n rid'o'n kaj etend'is la brak'o'j'n, do li lev'is kaj ten'is li'n dum Jud'i en'grimp'is.

“Ni pov'os re'ven'i tram'e ĝis la Kaj'o, kaj de tie traf'i boat'o'n re'ven'e,” ŝi dir'is, prem'ant'e la beb'o'n sur la benk'o'n inter ili. “La General'o am'as sur'ir'i la akv'o'n.”

For ili rapid'is; laŭ la neglekt'it'a kaleŝ'voj'o, tra la pord'eg'o'j kaj for'e'n laŭ la voj'o. Pip, Jud'i la bril'okul'a, la General'o manĝ'eg'ant'a si'a'n dik'fingr'o'n kaj Patriĉjo de'nov'e rid'et'vizaĝ'a ĉar li de'nov'e ten'is la konduk'rimen'o'j'n.

Vent'o de sur la river'o blov'is tra bosk'o de eŭkalipt'a'j arb'o'j sur la publik'a teren'o kaj salt'ig'is la jun'a'n ruĝ'a'n sang'o'n en ili'a'j vejn'o'j; ĝi turment'ad'is la bukl'o'j'n de Jud'i kaj kolor'ig'is ŝi'a'j'n brun'a'j'n vang'o'j'n varm'ruĝ'e; ĝi ig'is la General'o'n ŝov'ad'i la krur'o'j'n kaj rid'i kaj far'iĝ'i mov'iĝ'em'a kaj kaŭz'is al Pip ŝov'i la ĉapel'o'n mal'antaŭ'e'n sur la kap'o kaj fajf'i ĝoj'e.

Tiel oni kondut'is ĝis ili ating'is la urb'o'n kie neces'is iom ced'i al la postul'o'j de konven'ec'o.

Sur'voj'e al Paddington sinjor'o rajd'ant'a ĉeval'o'n iom moder'ig'is la rapid'ec'o'n de si'a ir'ad'o. Pip sving'e de'met'is la ĉapel'o'n kaj Jud'i rid'et'is sincer'e kaj plezur'e, ĉar est'is iu mal'jun'a Kolonel'o kiu'n ili kon'is jam de mult'a'j jar'o'j, kaj kies bon'humor'o'n kaj donac'em'o'n ili hav'is kaŭz'o'n memor'i.

“Nu, mi'a fraŭl'in'et'o—Nu, Filip'o, knab'o,” li dir'is rid'et'ant'e afabl'e dum li'a ĉeval'o ĉirkaŭ'pranc'is la kariol'o'n—”kaj la General'o ankaŭ—kie'n vi ĉiu'j ir'as?”

Jud'i rigard'is la baŭm'ant'a'n ĉeval'o'n per admir'a'j okul'o'j. “Kaj post'e ni re'ir'os hejm'e'n.”

La mal'jun'a sinjor'o sukces'is, malgraŭ la petol'ad'o de la ĉeval'o, glit'ig'i si'a'n man'o'n en si'a'n poŝ'o'n.

“Jen io per kio mal'san'ig'i vi'n sur'voj'e,” li dir'is, en'man'ig'ant'e al ili du du'on'kron'o'j'n; “sed ne send'u al mi la kalkul'o'n de la kurac'ist'o.”

Li frap'et'is vang'o'n de la General'o per si'a vip'o, kap'salut'is al Jud'i, kaj galop'et'is for.

“Kokusojn,” Pip dir'is, “kaj tort'o'j'n kaj buter'karamel'o'j'n kaj ŝpar'i la rest'aĵ'o'n por aĉet'i pied'pilk'o'n?” Jud'i sku'is la kap'o'n.

“Kio'n pri mi?” ŝi dir'is. “Vi ten'us la pied'pilk'o'n ĉe la lern'ej'o. Mi voĉ'don'os por roz'kolor'a'j jujub'o'j, kaj glaci'aĵ'o'j kaj vaks'a pup'o.”

“Vaks'a av'in'o!” re'bat'is Pip; “Esper'ebl'e vi ne est'us tia knab'in'o.” Tiam li al'don'is kun preskaŭ pi'a fervor'o, “Dank'ind'as ke vi ĉiam mal'am'is pup'o'j'n, Ŝaŭm’.”

Jud'i subit'e salt'is sur si'a sid'ej'o, preskaŭ fal'ig'ant'e la General'o'n, kaj ven'ig'ant'e sur si'n ar'o'n da riproĉ'o'j de la koĉer'o.

“La Akvari'o ĉe Bondi—rul'ŝu'o'j, boat'o'j, karusel'o, ond'ant'a fer'voj'o po tri penc'o'j!” ŝi respond'is konciz'e.

“Bon'a ide'o,” Pip fajf'is mal'laŭt'e dum li mens'e esplor'is la propon'o'n. “Est'us rest'aĵ'o ankaŭ, per kiu aĉet'i iom da manĝ'aĵ'o kaj ebl'e iom por la pied'pilk'o ankaŭ.” Tiam li'a frunt'o mal'hel'iĝ'is.

“Kio'n pri la bub'et'o—kial vi stult'ul'e kun'tren'is li'n? Kiel knab'in'ec'e, ĉio'n ruin'ig'i!”

Jud'i perpleks'e aspekt'is. “Mi tut'e forges'is li'n,” ŝi dir'is mal'kontent'e. “Ĉu ni ne pov'us las'i li'n ie? Ĉu ni ne pov'us pet'i ke iu pri'zorg'u li'n dum ni ir'os? Ho, est'us tro mal'bon'e dev'i rezign'i pri la afer'o simpl'e pro li. Ek'pluv'as ankaŭ; ni ne pov'us kun'pren'i li'n.

Ili jam est'is ĉe la mal'supr'o de Kazern'a Mont'et'o kaj Patriĉjo inform'is ili'n ke ili dev'os de'iĝ'i kaj pied'ir'i la ceter'o'n de la voj'o aŭ mank'os temp'o por ripar'ig'i la kariol'o'n ĝust'a'temp'e por re'ven'ig'i ĝi'n tiu'vesper'e.

Pip el'iĝ'is kaj pren'is la General'o'n en kun'volv'it'a bul'o kaj Jud'i de'kariol'iĝ'is si'n'gard'e post li, la nepr'e protekt'ot'a jak'o'pak'aĵ'o en si'a'j brak'o'j. Kaj tut'e sen'vort'e ili supr'e'n'ir'is la asfalt'a'n dekliv'o'n ĝis la pord'eg'o konduk'ant'a al la oficir'a'j loĝ'ej'o'j.

“Nu?” Pip dir'is plend'em'e, “Rapid'u; ĉu vi ankoraŭ neni'o'n el'pens'is?”

Tiu kun'tir'ad'o de la brov'o'j kaj falt'ig'o de la lip'o'j ĉe li'a frat'in'o ĉiam signif'is profund'a'n kaj komplik'a'n kalkul'ad'o'n, kiel li bon'e sci'is.

“Jes,” Jud'i dir'is kviet'e. “Mi hav'as plan'o'n kiu taŭg'os, mi kred'as.” Post tio subit'a fajr'ec'o en'ir'is ŝi'a'n si'n'ten'o'n.

“Kiu est'as la patr'o de la General'o? dir'u al mi tio'n,” ŝi dir'is per rapid'a, verv'a manier'o; “kaj ĉu ne est'us just'e kaj konven'e ke la patr'o'j pri'zorg'u si'a'j'n fil'o'j'n? kaj ĉu li ne merit'as ke ni regul'ig'u la kont'o'n inter ni pro tio ke li sen'ig'is ni'n de la spektakl'o? kaj ĉu la Akvari'o ne est'as tro bel'a por rezign'i?”

“Nu?” Pip dir'is; li'a mal'pli rapid'a cerb'o ne sekv'is tiu'n rapid'a'n rezon'ad'o'n.

“Nur est'as ke mi las'os la General'o'n ĉi tie, ĉe la Kazern'o dum du'o da hor'o'j ĝis ni re'ven'os, ĉar mem'evident'e li'a patr'o est'as la ĝust'a person'o li'n gard'i.” Jud'i pren'is la dik'a'n man'et'o'n de la General'o en decid'em'a manier'o, kaj mal'ferm'is la pord'eg'o'n.

“Ho, ver'dir'e,” rimark'is Pip, “ni traf'os en terur'a'n tumult'o'n, vi sci'as, Ŝaŭm’. Mi pens'as pli bon'e ke ni ne far'u—efektiv'e, injo.”

“Neniom,” dir'is Jud'i kuraĝ'e—“almenaŭ nur iom, kaj la Akvari'o valor'as tio'n. Rigard'u kiel pluv'as; la infan'o ricev'os krup'o'n aŭ reŭmat'ism'o'n, aŭ i'o'n ali'a'n se ni kun'pren'os li'n; jen est'as patr'o star'ant'a sur la gazon'o apud la tenis'lud'ej'o kaj parol'ant'a al vir'o. Mi kviet'e laŭ'ir'os la verand'o'n kaj en'ir'os li'a'n propr'a'n ĉambr'o'n kaj met'os la jak'o'n kaj la General'o'n sur la lit'o'n; post'e mi pet'os al soldat'o ir'i kaj inform'i patr'o'n ke li'a'j pak'aĵ'o'j al'ven'is, kaj dum li est'os for mi fulm'e rapid'os re'ven'e al vi, kaj ni traf'os la tram'o'n kaj ir'os al la Akvari'o.”

Pip de'nov'e fajf'is mal'laŭt'e. Li kutim'is al aŭdac'a'j propon'o'j de ĉi tiu frat'in'o li'a, sed la nun'a super'is ĉio'n. “S-sed,” li dir'is mal'trankvil'e, “sed, Jud'i, kio'n li far'us kun tiu bub'o dum du long'eg'a'j hor'o'j?”

“Gard'us li'n,” Jud'i tuj replik'is. “Bel'a afer'o est'as se patr'o ne pov'as gard'i la propr'a'n infan'o'n dum du hor'o'j. Post'e, vi kompren'u, kiam ni jam vizit'is la Akvari'o'n, ni re'ven'os kaj kolekt'os li'n, kaj ni pov'os klar'ig'i al patr'o ke pluv'is kaj ni pens'is pli bon'e ne pren'i li'n kun ni pro tim'o de reŭmat'ism'o, kaj ke urĝ'is traf'i tram'o'n, kaj ĉar li ne est'is en si'a ĉambr'o ni simpl'e met'is li'n sur la lit'o'n ĝis li ven'os. Efektiv'e, Pip, la afer'o est'as bel'e simpl'a!”

Pip ankoraŭ aspekt'is embaras'it'a. “Ĝi ne plaĉ'as al mi, Ŝaŭm’,” li dir'is de'nov'e; “li est'os terur'e koler'a.”

Jud'i rigard'is li'n sen'pacienc'e. “Ir'u kontrol'i ĉu tiu bru'o signif'as ke la tram'o por Bondi ven'as,” ŝi dir'is; kaj dank'em'a pro moment'a prokrast'o li ir'is laŭ la pad'o de'nov'e ĝis la trotuar'o kaj rigard'is mal'supr'e'n la mont'et'o'n. Kiam li si'n turn'is de'nov'e ŝi jam est'is for'ir'int'a.

Li ŝov'is la man'o'j'n en si'a'j'n poŝ'o'j'n kaj promen'is tie'n kaj re'e'n kelk'foj'e, laŭ la pad'o.

“Ŝaŭm’ fin'fin'e ig'os ni'n pend'um'i,” li murmur'is, mal'hel'e rigard'ant'e la pord'o'n en la mur'o tra kiu ŝi ĵus mal'aper'is.

Li ŝov'is si'a'n ĉapel'o'n mal'antaŭ'e'n kaj mal'gaj'e fiks'rigard'is si'a'j'n bot'o'j'n, cerb'um'ant'e pri la sekv'o'j de ĉi nov'a petol'aĵ'o.

“Ni ir'u,” dir'is Jud'i, tir'ant'e li'a'n manik'o'n; “est'as jam far'it'e nun, do ni ir'u ni'n amuz'i; ĉu vi ten'as la mon'o'n sekur'e?”

Est'is la du'a hor'o kiam ili el'ir'is la pord'eg'o'n kaj direkt'is si'a'n rigard'o'n supr'e'n laŭ la dekliv'o ĝis la halt'ej'o. Kaj est'is la kvar'a kaj du'on'o kiam ili el'salt'is urb'o'n'ir'ant'a'n tram'o'n por kolekt'i si'a'n konfid'at'o'n.

Kia'n post'tag'mez'o'n ili hav'is! Tuj kiam ili jam trov'iĝ'is intern'e de la Akvari'o eĉ Pip flank'e'n'met'is si'a'j'n skrupul'o'j'n kaj si'n plen'e dediĉ'is al amuz'iĝ'o. Kaj Jud'i kvazaŭ est'is frenez'ul'in'et'o. Ŝi el'spez'is ŝiling'o'n de si'a mon'o por la ond'ant'a fer'voj'o, nom'ant'e la rapid'a'n, konstern'a'n mov'iĝ'o'n “ĉiel'ec'a”. La unu'a vetur'o sent'ig'is vom'em'o'n al Pip, do li evit'is ripet'i la prov'o'n kaj kun sent'o preskaŭ de sufok'iĝ'o pro tim'o rigard'is dum Jud'i de temp'o al temp'o ek'ir'is, gaj'e man'sving'ant'e de la risk'o'plen'a ĉar'et'o. Post'e ili ambaŭ lu'is par'o'n da rul'ŝu'o'j kaj kontuz'iĝ'is nigr'e kaj blu'e pro pez'a'j fal'o'j sur la asfalt'o. Post tio ili rajd'is sur la karusel'o, sed Jud'i trov'is tio'n sen'interes'a kompar'e kun la ond'ant'a fer'voj'o kaj rifuz'is for'don'i du'a'n tri'penc'o'n por ĝi, si'n kontent'ig'ant'e rigard'i dum Pip ĉirkaŭ'rapid'is kaj kur'eg'i ĉe li'a flank'o tiel long'e kiel ŝi pov'is sam'rapid'e ir'i. Ili fin'is la vizit'o'n per long'a inspekt'ad'o de la fiŝ'uj'o, manĝ'et'o el dub'e'freŝ'a'j konfit'aĵ'a'j tort'o'j kaj arakid'o'j je valor'o de du penc'o'j. Kaj, kiel mi jam dir'is, est'is la kvar'a du'on'o kiam ili supr'e'n'rapid'is la pad'o'n de'nov'e ĝis la supr'a pord'eg'o de la Kazern'o.

“Mi esper'as ke li bon'e kondut'is,” Jud'i dir'is dum ŝi turn'is la ans'o'n. “Jes, vi ven'u ankaŭ, Pip,” ĉar tiu jun'a sinjor'o dum unu angor'a sekund'o mal'em'is plu'ir'i. “Du'dek pied'frap'o'j aŭ bat'o'j divid'it'a'j per du far'as nur dek, vi kompren'u.”

“Kred'u al mi, est'is sam'e amuz'e kiel teatr'aĵ'o, vid'i Woolĉjon ek'pren'i si'a'n et'ul'o'n kaj ŝov'i ĝi'n en fiakr'o'n kaj mem en'ir'i, ĉio'n kun pez'a aspekt'o de vund'it'a dign'o,” unu dir'is, kaj rid'is pro la re'memor'o.

Ali'a for'blov'is nub'o'n el cigar'a fum'o. “Ĝi est'is ĉarm'a kanajl'et'o,” li dir'is. “Ĝi pugn'ig'is la man'et'o'j'n kaj traf'is Li'a'n Alt'a'n Moŝt'ec'o'n ĝust'e en la okul'o; kaj post'e ĝi'a ŝu'o for'fal'is kaj ni ĉiu'j kur'is por ĝi'n lev'i, kaj ĝi est'is kot'a kaj en'tut'e mal'bon'stat'a, kaj Woolĉjo mal'rapid'e ruĝ'iĝ'is ĝis la pint'o'j dum li pen'is re'met'i ĝi'n.”

Mal'grand'a figur'o paŝ'is en la mez'o'n de la grup'o— mal'grand'a figur'o kun rid'ind'e mal'long'a kaj el'uz'it'a pluv'mantel'o, mal'dik'a'j, nigr'e'ŝtrump'et'it'a'j krur'o'j, kaj grand'a ĉapel'o prem'it'a sur mal'ord'a'j'n bukl'o'j'n.

“Tiu, pri kiu vi parol'as est'as mi'a patr'o,” ŝi dir'is, la kap'o alt'e ten'it'a, la voĉ'ton'o arogant'a, “kaj mi ne sci'as kio'n vi trov'as amuz'a. Ĉu mi'a patr'o est'as ĉi tie, aŭ ĉu mi aŭd'is vi'n dir'i ke li for'ir'is?”

“Mi bedaŭr'as ke vi hazard'e aŭd'is ni'n, Fin'o Woolcot,” li dir'is afabl'e. “Tamen, oni ne far'is ne'bon'ig'ebl'a'n mal'util'o'n, ĉu?

Jes, vi'a patr'o for'ir'is en fiakr'o. Li tut'e ne sci'is kiel la knab'et'o al'ven'is sur li'a'n lit'o'n kaj, ĉar li ne bon'e pov'us ten'i li'n ĉi tie, mi supoz'as ke li konduk'is li'n hejm'e'n.”

ŝi dir'is kviet'e. “Est'is mi kiu las'is la Ge'n mi'a'n frat'o'n ĉi tie ĉar mi ne sci'is al kiu konfid'i li'n dum unu-du hor'o'j. Sed mi ja intenc'is mem konduk'i li'n hejm'e'n. Ĉu li jam de long'e est'as for?”

“Proksim'um'e du'on'hor'o'n,” la oficir'o dir'is kaj pen'is ne aspekt'i amuz'it'a pri la solen'a manier'o de la knab'in'et'o.

“Ha, dank'o'n. Ebl'e ni sukces'os ating'i li'n. Ven'u, Pip,” kaj kap'salut'ant'e en serioz'a, formal'a manier'o ŝi si'n turn'is kaj ir'is laŭ la verand'o kaj tra la pord'eg'o kun si'a frat'o.

Prezent'u al vi ke patr'o port'aĉ'as tiu'n infan'o'n la tut'a'n distanc'o'n de ĉi tie. Mi'a di’!”

“Ĉu vi ne kapabl'as parol'i?” li dir'is incit'it'e. “Vi konduk'is ni'n en ĉi tio'n—mi ne vol'is ĝi'n far'i; mi tamen akcept'os kun vi la sekv'o'j'n, kompren'ebl'e. Sed vi dev'os rapid'e el'pens'i sen'kulp'ig'o'n.”

Jud'i for'mord'is tri fingr'o'pint'o'j'n de si'a dekstr'a gant'o kaj melankoli'e aspekt'is.

“Est'as absolut'e neni'o far'ebl'a, Pip,” ŝi dir'is mal'rapid'e. “Mi tut'e ne pens'is ke la afer'o fin'iĝ'os tiel'e. Mi supoz'as ke ni simpl'e dev'os tuj re'ir'i kaj ni'n prezent'i por pun'o. Li est'os tro koler'a aŭskult'i i'a'n ajn sen'kulp'ig'o'n, do plej bon'e ke ni nur sub'met'iĝ'u kuraĝ'e al tio, kio'n li far'os al ni. Mi ankaŭ ver'e bedaŭr'as ke mi far'is li'n rid'ind'ul'o tie supr'e.”

Pip est'is eksplod'em'a. Li nom'is ŝi'n azen'et'o kaj kreten'o kaj stult'a idiot'o por far'i i'o'n tia'n, kaj eĉ ne unu'foj'e ŝi riproĉ'is li'n aŭ re'bat'is.

Ili trov'is oportun'a'n sid'lok'o'n en angul'o ĉe la mal'antaŭ'o, kaj diskut'is la situaci'o'n kun grand'a serioz'o. Post tio Pip star'iĝ'is kaj iom promen'is por mal'ŝarĝ'i si'a'j'n emoci'o'j'n, preskaŭ tuj re'ven'ant'e kun blank'a, tim'plen'a vizaĝ'o.

“Kie—kie—kie? kio—kio—kio?” Jud'i kri'is, ne'intenc'e mim'ik'ant'e long'e mort'int'a'n monarĥ'o'n.

“En la kajut'o, aspekt'ant'e mal'gaj'a kiel bol'ig'it'a valabi'o, kaj ten'eg'ant'e la kompat'ind'a'n General'et'o'n kvazaŭ li pens'us ke tiu for'flug'us.”

“Ĉu ni ne pov'as ni'n kaŝ'i? Ne las'u ke li vid'u ni'n. Jam ne help'us ni'n propon'i por pri'zorg'i la General'o'n, ni est'as preter sav'o nun, Pip—est'os neni'a indulg'o.”

“Ni ŝtel'ir'u ĝis la motor'o,” ŝi dir'is, “kaj kontrol'u ĉu li tre mal'bon'e aspekt'as.”

Ili tre si'n'gard'e laŭ'ir'is la ferdek'o'n kaj okup'is lok'o'n kie ili pov'is vid'i sen danĝer'o ke oni ili'n vid'u. La kar'a mal'grand'a General'o sid'is sur la sid'ej'o apud si'a sever'a patr'o, kiu firm'e ten'is de mal'antaŭ'e li'a'n lan'a'n surtut'o'n. Li suĉ'ad'is la mal'pur'a'n man'et'o'n kaj de temp'o al temp'o sopir'e rigard'is al si'a tan'kolor'a ŝu'o, kiu, li sci'is laŭ'spert'e, est'is ĝu'e mord'ind'a. Unu-du-foj'e li for'tir'is ĝi'n kaj port'is al si'a buŝ'o, sed li'a patr'o inter'ven'is kaj koler'e buton'um'is ĝi'n de'nov'e sur ĝi'a ĝust'a lok'o. Li ankaŭ dezir'is for'glit'i de la abomen'a sid'ej'o kaj tut'e tra'ramp'i la ferdek'o'n, kaj esplor'i la teren'o'n sub la sid'ej'o'j kaj ek'sci'i de kie ven'as la son'o'j de puls'ad'o; sed rest'is tiu fer'a ten'ad'o de li'a mantel'o kiu'n eĉ la plej daŭr'a si'n'tord'ad'o ne pov'is for'ig'i. Ne mir'ind'e ke la kompat'ind'a infan'o aspekt'is mal'feliĉ'a.

Fin'fin'e la boat'o halt'is ĉe kaj'o ne mal'proksim'e de Mis'reg'o kaj la Kapitan'o el'iĝ'is, si'n'gard'e port'ant'e si'a'n mal'pur'a'n fil'et'o'n en si'a'j brak'o'j. Li marŝ'is mal'rapid'e supr'e'n la ruĝ'a'n voj'o'n laŭ kiu la kariol'o est'is tiel sen'ĝen'e rapid'int'a antaŭ ses-sep hor'o'j, kaj Jud'i kaj Pip sekv'is en konven'a—tre konven'a mal'proksim'ec'o. Ĉe la pord'eg'o li vid'is ili'n kaj gest'is larĝ'e, koler'e, ke ili al'proksim'iĝ'u. Jud'i pal'iĝ'is, sed tuj obe'is, kaj Pip, si'n reg'ant'e, post'sekv'is.

Post'e Jud'i nur tre mal'klar'e memor'is la event'o'j'n de la sekv'ant'a du'on'hor'o. Ŝi sci'is ke est'is ŝtorm'a scen'o, en kiu Ester'a kaj la tut'a famili'o ricev'is gigant'a'n vort'draŝ'ad'o'n.

Post tio Pip ricev'is baston'ad'o'n, malgraŭ la insist'ad'o de Jud'i ke ŝi sol'a kulp'as, kaj ke Pip neni'o'n riproĉ'ind'a'n far'is. Ŝi re'memor'is ke ŝi est'is si'n demand'int'a ĉu ŝi ricev'os la sam'a'n trakt'ad'o'n kiel Pip, tiel koler'a est'is la vizaĝ'o de ŝi'a patr'o dum li flank'e'n'ŝov'is la knab'o'n kaj star'is ŝi'n rigard'ant'e, rajd'vip'o en la man'o.

Sed li ĵet'is ĝi'n sur'ter'e'n kaj met'is pez'a'n man'o'n sur ŝi'a'n for'ced'ant'a'n ŝultr'o'n.

“Ven'ont'a'n lund'o'n,” li dir'is mal'rapid'e—“ven'ont'a'n lund'o'n maten'e vi ir'os al pension'a lern'ej'o. Ester'a, bon'vol'u kontrol'i ke la vest'o'j de Helen'a est'u pret'a'j por pension'a lern'ej'o—la ven'ont'a'n lund'o'n maten'e.”

Ĉapitr'o V - “Ven'ont'a'n Lund'o'n Maten'e”

Kofr'o star'is en la vestibl'o, kaj grand'a, mult'e vojaĝ'int'a valiz'o, kaj sur ili est'is etiked'o'j kiu'j inform'is: “Fin'o Helen'a Woolcot, La Fraŭl'in'o'j Burton, Mont'o Viktoria.”

En la infan'ej'o oni—jen kaj jen—maten'manĝ'is. La blu'a'j okul'o'j de Meg est'is tut'e ruĝ'a'j kaj ŝvel'a'j de plor'ad'o kaj ŝi ankoraŭ snuf'is aŭd'ebl'e dum ŝi el'verŝ'is la kaf'o'n. Pip hav'is si'a'j'n man'o'j'n en la poŝ'o'j kaj star'is sur la antaŭ'fajr'ej'a tapiŝ'et'o, mal'gaj'e rigard'ant'e iu'n apart'a'n teler'o'n kaj tut'e rifuz'ant'e maten'manĝ'i; la General'o ĝoj'e kun'klak'is si'a'n propr'a'n tas'o'n kaj teler'o'n; kaj Bunty manĝ'is buter'pan'o'j'n en flegm'a silent'o.

Jud'i, blank'vizaĝ'a kaj sek'okul'a, sid'is ĉe la tabl'o, kaj Nell kaj Bebinjo si'n kroĉ'is unu al ĉiu brak'o. Dum ĉiu'j tri tag'o'j inter tiu fatal'a ĵaŭd'o kaj ĉi tiu morn'a maten'o ŝi est'is obstin'e mal'konstern'a. Ŝi neniam ŝajn'is pli gaj'a, ŝi'a'j okul'o'j pli bril'a'j, ŝi'a lang'o pli pik'a, ol dum tiu kelk'tag'a inter'temp'o; kaj ŝi ŝajn'ig'is al ĉiu, kaj antaŭ ĉio al si'a patr'o, ke ŝi opini'as ke pension'a lern'ej'o nepr'e dev'as est'i tre amuz'a, kaj ke ŝi mult'eg'e ĝu'os tio'n.

Sed hodiaŭ maten'e ŝi est'is tut'e kolaps'int'a. La tut'a'n temp'o'n antaŭ'e ŝi'a impuls'em'a, infan'a kor'o dir'ad'is al ŝi ke ŝi'a patr'o ver'e ne pov'us est'i tiel kruel'a, kaj ke li ver'e ne intenc'as for'send'i ŝi'n inter fremd'ul'o'j'n, mal'proksim'e de kar'a, mal'ord'a Mis'reg'o kaj ĉiu'j ŝi'a'j ge'frat'o'j; ke li nur dir'as tio'n por tim'ig'i ŝi'n, tiel ŝi dir'ad'as al si, kaj ŝi montr'os al li ke ŝi ne est'as mal'fort'anim'a beb'o.

Sed dimanĉ'o'n vesper'e, kiam ŝi vid'is port'at'a mal'supr'e'n ĝis la ter'etaĝ'o kofr'o'n kiu'n oni plen'ig'is per ŝi'a'j posed'aĵ'o'j kaj etiked'is kun ŝi'a nom'o, ŝajn'is kvazaŭ mal'varm'a man'o si'n ferm'us ĉirkaŭ ŝi'a'n kor'o'n. Tamen, ŝi dir'is al si, li nur far'as ĉio'n ĉi tio'n por ŝajn'ig'i ĝi'n pli real'a.

Sed jam est'is maten'e, kaj ŝi ne plu pov'us mal'kred'i. Ester'a est'is ven'int'a al ŝi'a lit'rand'o kaj kis'int'a ŝi'n mal'gaj'e, ŝi'a bel'a vizaĝ'o ĉagren'a kaj tener'a. Ŝi est'is pet'eg'int'a kiel neniam antaŭ'e pri nul'ig'o de la kondamn'o de kompat'ind'a Jud'i, sed la Kapitan'o est'is ne'ŝancel'ebl'a. Est'is ŝi kaj ŝi sol'a kiu ĉiam mis'gvid'as en ĉio; la ali'a'j bon'e kondut'us se ŝi ne est'us tie por incit'i ili'n al petol'aĵ'o'j, do ŝi for'ir'u. Ceter'e, li dir'is, ŝi mult'e profit'us per tio. Li elekt'is por ŝi bon'eg'a'n lern'ej'o'n; la sinjor'in'o'j kiu'j estr'as ĝi'n est'as bon'kor'a'j sed tre firm'a'j, kaj Jud'i ruin'iĝ'as pro mank'o de firm'a man'o. Tio, ja, est'is cert'a'grad'e ver'a.

Juidi sid'is rekt'a'dors'e en si'a lit'o je la vid'o de la mal'gaj'a vizaĝ'o de Ester'a.

“Sed vi ir'os kiel kuraĝ'ul'in'o, ĉu ne, Ju-Ju? Vi ĉiam est'is la tip'o kiu mort'as kuraĝ'e, kiel dir'as Pip.”

Jud'i glut'eg'is grand'a'n bul'o'n en si'a gorĝ'o, kaj ŝi'a kompat'ind'a vizaĝ'et'o iĝ'is pal'a kaj streĉ'it'a.

“Ne mal'trankvil'iĝ'u, Estenjo. Nu, do, vi ir'u mal'supr'e'n al maten'manĝ'o,” ŝi dir'is per voĉ'o kiu trem'is nur iom'et'e, “kaj bon'vol'u las'i ĉe mi la General'o'n, Ester'a; mi mal'supr'e'n'ig'os li'n kun mi.”

Ester'a met'is si'a'n dik'a'n fil'et'o'n sur la kap'kusen'o'n, kaj kun sol'a, am'a rigard'o mal'antaŭ'e'n, el'ir'is la pord'o'n.

Kaj Jud'i tir'is la knab'et'o'n mal'supr'e'n en si'a'j'n brak'o'j'n, kaj tut'e kovr'is ili'a'j'n du kap'o'j'n per la lit'kovr'il'o'j kaj ten'is li'n per feroc'a, preskaŭ mal'esper'a brak'um'o dum unu-du minut'o'j, kaj kaŝ'is si'a'n vizaĝ'o'n en li'a mol'a, kav'et'a kol'o, kaj kis'is ĝi'n ĝis ŝi'a'j lip'o'j dolor'is.

Li batal'is kuraĝ'e kontraŭ ĉi tiu ĝen'a ag'ad'o, kaj fin'e protest'is per koler'a kri'eg'o, kontraŭ sufok'ad'o. Do, ŝi flank'e'n'ŝov'is la lit'kovr'il'o'j'n kaj el'lit'iĝ'is, las'ant'e al li tunel'i inter la kap'kusen'o'j kaj el'tir'i plum'o'j'n el tru'o en unu el ili.

Ŝi si'n vest'is en rapid'a, nerv'a manier'o, aranĝ'is la har'o'j'n pli zorg'e ol kutim'e, kaj post'e lev'is la General'o'n kaj port'is li'n laŭ la koridor'o en la infan'ej'o'n. Ĉiu'j la ali'a'j jam est'is tie, kaj, kun Ester'a, evident'e ŝi'n diskut'as. La tri knab'in'o'j larm'e kaj protest'e aspekt'is; oni ĵus admon'is Pip pro mal'respekt'a parol'o pri la patr'o kaj li aspekt'is mal'afabl'a; kaj Bunty, ne sci'ant'e kio'n ali'a'n far'i en tia kriz'o, ek'kapt'is muŝ'o'j'n kaj malic'eg'e for'tir'is ili'a'j'n flug'il'o'j'n.

Est'is mal'gaj'eg'a manĝ'o. La sonor'il'o son'is por la ter'etaĝ'a maten'manĝ'o kaj Ester'a dev'is for'ir'i. Ĉiu propon'is al Jud'i ĉio'n sur la tabl'o kaj parol'is al ŝi mild'e kaj ĝentil'e. Ŝi ŝajn'is est'i apart'ig'it'a de ili, person'o kiu'n oni ne trakt'as facil'anim'e en la dign'o de la nun'a grand'a mal'bon'sort'o. Ŝi'a rob'o, ankaŭ, est'is tut'e nov'a—net'a blu'a serĝ'aĵ'o ĵus ricev'it'a el la man'o'j de la kudr'ist'in'o; ŝi'a'j bot'o'j est'is cir'it'a'j kaj bril'a'j, ĉe ŝi'a'j ŝtrump'o'j mank'is ventol'a'j fend'o'j. Ĉio ĉi kun'e far'is el Jud'i iu'n tut'e mal'simil'a'n al la petol'ul'in'o de antaŭ kelk'a'j tag'o'j, kiu venad'is al maten'manĝ'o aspekt'ant'a kiel se oni fork'ĵet'is sur ŝi'n la vest'ar'o'n.

Bebinjo si'n dediĉ'is al si'a kaĉ'o dum unu minut'o, sed en la sekv'ant'a ŝi'a'j emoci'o'j super'fort'is ŝi'n kaj kun mal'grand'a ve'o ŝi ĉirkaŭ'kur'eg'is la tabl'o'n al Jud'i kaj singult'e si'n kroĉ'is al ties brak'o. Tio detru'is la ekvilibr'o'n de la tut'a ĉe'est'ant'ar'o. Nell pren'is la ali'a'n brak'o'n kaj balanc'is si'n tie'n kaj re'e'n en atak'o de mal'gaj'ec'o. La larm'o'j de Meg pluv'is en ŝi'a'n te'tas'o'n; Pip ŝov'is la kalkan'um'o'n en la tapiŝ'et'o'n kaj demand'is al si kio est'as al si'a'j okul'o'j; kaj eĉ la apetit'o de Bunty por buter'pan'o'j mal'pli'iĝ'is.

Jud'i sid'is tie silent'a; ŝi jam for'ŝov'is si'a'n ne'uz'it'a'n teler'o'n kaj sid'is ĝi'n rigard'ant'a kun esprim'o de absolut'a mal'esper'o sur ŝi'a jun'a vizaĝ'o. Ŝi aspekt'is kiel tragedi'a reĝ'in'o ir'ont'a al tuj'a ekzekut'o.

Baldaŭ Bunty de'ir'is si'a'n seĝ'o'n, kovr'is si'a'n kaf'o'n per sub'tas'o por ŝirm'i ĝi'n kontraŭ muŝ'o'j, kaj solen'e el'ir'is la ĉambr'o'n. Post minut'o li re'ven'is kun pekl'o'botel'o en'hav'ant'a grand'eg'a'n, verd'a'n ran'o'n.

“Vi rajt'as re'ten'i ĝi'n kiel vi'a'n propr'a'n, Jud'i,” li dir'is per voĉ'ton'o preskaŭ sen'brid'e mal'gaj'a. “Ĝi ebl'e amuz'ad'os vi'n ĉe la lern'ej'o.”

Si'n'ofer'ad'o ating'is si'a'n kulmin'o'n, ĉar tiu ran'o est'is la plej kar'e am'at'a posed'aĵ'o de Bunty.

Tio stimul'is la ali'a'j'n; ĉiu port'is iu'n ofer'aĵ'o'n por met'i ĉe la sankt'ej'o de Jud'i kiel memor'aĵ'o'n. Meg al'port'is bracelet'o'n, plekt'it'a'n el la har'o'j de ne plu viv'ant'a am'at'a pone'o. Pip donac'is si'a'n tri'kling'a'n poŝ'tranĉ'il'o'n, Nell pot'o'n da mosk'o kiu'n ŝi akv'um'is kaj vart'is jam de unu jar'o, Bebinjo romp'naz'a'n pup'o'n kiu est'is la Benjamino de ŝi'a mult'nombr'a famili'o.

“Met'u ili'n en la kofr'o'n, Meg—est'as spac'o supr'e, mi pens'as” Jud'i dir'is per sufok'a voĉ'o kaj profund'e kor'tuŝ'it'a de tiu'j donac'o'j. “Ho! kaj, Bunty kar'a! met'u kork'o'n super la r-r- ran'o, mi pet'as, ĝi ebl'e perd'iĝ'us, la kompat'ind'a! en tiu g-g- grand'a kest'o.”

“Nu bon'e,” dir'is Bunty. “Vi bon'e p-p-pri'zorg'os ĝi'n, ĉ-ĉu ne, Jud'i? Ho ve, h-ho-o-o!”

“La kariol'o est'as ekster'e,” ŝi dir'is. “Ĉu vi est'as pret'a, Ju, kar'eg'a? Kar'a mal'grand'a Jud'i! Est'u kuraĝ'a, injeto.”

Sed Jud'i est'is blank'a kiel la mort'o kaj tut'e sen'fort'a. Ŝi las'is ke Ester'a sur'met'u ŝi'a'n ĉapel'o'n, help'u al ŝi sur'met'i si'a'n nov'a'n jak'o'n, en'man'ig'u al ŝi ŝi'a'j'n gant'o'j'n. Ŝi sub'met'iĝ'is al kis'o'j de la tut'a famili'o, al du'on'port'ad'o mal'supr'e'n la ŝtup'ar'o'n far'e de Ester'a, al kis'ad'o de'nov'a far'e de la knab'in'o'j kaj post'e de la du bon'kor'a'j serv'ist'in'o'j kiu'j, malgraŭ ŝi'a'j pek'et'o'j, hav'is por ŝi varm'a'n lok'o'n en la kor'o.

Ester'a kaj Pip lev'is ŝi'n en la kariol'o'n, kaj ŝi sid'is mal'grand'e, kun'tir'it'e, rigard'ant'e mal'supr'e'n al la grup'o sur la verand'o per okul'o'j kiu'j est'is absolut'e tragik'a'j en si'a tut'a mal'esper'o. Ŝi'a patr'o el'ir'is, buton'um'ant'e si'a'n surtut'o'n kaj vid'is la rigard'o'n.

“Kia stult'ec'o!” li dir'is koler'et'e. “Ester'a—grand'a ĉiel'o! Ĉu ankaŭ vi kondut'as absurd'e?”—du grand'a'j larm'o'j bril'is en la bel'a'j okul'o'j de li'a edz'in'o. “Je mi'a viv'o, oni supoz'us ke mi for'konduk'as la infan'o'n por pend'um'ig'o, aŭ almenaŭ por las'i ŝi'n en karcer'o.”

“Se vi permes'os al mi rest'i, patr'o, mi neniam plu far'os i'o'n por koler'ig'i vi'n; kaj vi rajt'as verg'i mi'n anstataŭ'e, tut'e drast'e.”

Tio est'is ŝi'a last'a klopod'o, ŝi'a fin'a esper'o, kaj ŝi mord'is si'a'n mal'feliĉ'a'n trem'ant'a'n lip'o'n ĝis sang'ad'o dum ŝi atend'is li'a'n respond'o'n.

“Las'u ŝi'n rest'i—ho! bon'vol'u las'i ŝi'n rest'i, kaj ni ĉiam bon'e kondut'os,” ĥor'e aŭd'iĝ'is de la verand'o. Kaj, “Permes'u al ŝi rest'i, Johano, mi pet'as!” Ester'a al'vok'is per voĉ'o sam'e pet'eg'a kiel kiu ajn el la infan'o'j.

Sed la Kapitan'o salt'is en la kariol'o'n kaj for'ŝir'is la gvid'rimen'o'j'n de Patriĉjo en koler'spasm'o.

“Mi kred'as ke vi ĉiu'j est'as frenez'a'j!” li kri'is. “Ŝi ir'as al tut'e bon'eg'a hejm'o. Mi jam antaŭ'pag'is kvar'on'jar'o'n kaj mi cert'ig'as al vi brav'a'j hom'o'j ke mi ne intenc'as perd'i ĝi'n.”

Li pik'e tuŝ'is la ĉeval'o'n per la vip'o kaj en la daŭr'o de minut'o la kariol'o jam est'is for'rapid'int'a tra la pord'eg'o kaj la mal'feliĉ'a vizaĝ'et'o perd'iĝ'is el la vid'o.

Ĉapitr'o Vi - Kiel Dolĉ'e Est'i Dek'ses'jar'a!

La har'o'j de Meg ĉiam est'is bel'et'a'j, sed dum la pas'int'a'j du monat'o'j ŝi tond'e far'is al si franĝ'o'n kaj ek'tortur'is ili'n en krisp'ig'a'j paper'o'j ĉiu'nokt'e. Kaj en si'a privat'a tir'kest'o ŝi ten'is konfit'aĵ'a'n lad'skatol'o'n plen'ig'it'a'n per aven'a farun'o, kiu'n ŝi uz'is en la akv'o ĉiu'foj'e kiam ŝi si'n lav'is, ĉar ŝi leg'is ke ĝi est'as mir'ind'a haŭt'bel'ig'il'o. Kaj nokt'e ŝi ŝmir'is la man'o'j'n per vazelin'o kaj dum dorm'o port'is mal'nov'a'j'n kapreol'led'a'j'n gant'o'j'n. Kaj ŝi'a'j ŝpar'it'a'j mon'er'o'j el'spez'iĝ'is por aĉet'i lentug'o'for'ig'a'n krem'o'n por mal'aper'ig'i tiu'n dis'ŝut'o'n de varm'a'j brun'a'j sun'kis'o'j kiu'j iel don'is apart'a'n karakter'o'n al ŝi'a vizaĝ'o.

Ĉiu'j ĉi afer'o'j est'is sekv'o'j de tio ke ŝi est'is dek'ses'jar'a kaj trov'is amik'in'o'n dek'sep'jar'a'n.

Aldita MacCarthy lern'is la franc'a'n lingv'o'n de la sam'a instru'ist'o kiu'n Meg nun vizit'ad'is du'foj'e ĉiu'semajn'e, kaj post inter'ŝanĝ'o de ĉokolad'o'j, har'ruband'o'j, kaj famili'a'j konfidenc'o'j amik'ec'o establ'iĝ'is.

Ŝi prunt'is al Meg romanc'o'j'n, numer'o'j'n de Suplement'o al Famili'a Herold'o, Magazin'o de Jun'a'j Sinjor'in'o'j, kaj simil'a'j el'don'aĵ'o'j, kaj la jun'ul'in'o entuziasm'e absorb'iĝ'is en ili, mir'ig'it'a de la nov'a mond'o en kiu'n ili port'is ŝi'n; ĉar ĝis nun Charlotte Yonge kaj Louisa Alcott kaj Fin'o Wetherell konsist'ig'is ŝi'a'n simpl'a'n kaj san'ig'a'n mens'a'n nutr'aĵ'o'n.

Meg komenc'is teks'i roz'kolor'a'j'n rev'o'j'n pri la temp'o kiam ŝi'a'j blond'a'j, bril'ant'a'j har'o'j kolekt'iĝ'os en “simpl'a'n nod'o'n ĉe ŝi'a vert'o” aŭ “plekt'it'a'j en reĝ'in'ec'a'n kron'et'o'n”, ĉar tiu'j est'is la stil'o'j laŭ kiu'j la heroin'o'j en la roman'o'j sen'escept'e aranĝ'is si'a'j'n har'o'j'n. Har'plekt'o tri'op'e divid'it'a est'is tre mal'romantik'a.

Jen la motiv'o kial, kiel ia'spec'a kompromis'o, ŝi tond'is al si franĝ'o'n kaj komenc'is dis'krisp'ig'i la fin'aĵ'o'n de si'a har'plekt'aĵ'o.

Ŝi'a patr'o rigard'eg'is ŝi'n kiam li unu'a'foj'e rimark'is ĝi'n, kaj dir'is ke ŝi aspekt'as kiel butik'a komiz'in'o, kaj Ester'a dir'is al ŝi ke ŝi est'as stult'a infan'o; sed la spegul'o kaj Aldita re'kuraĝ'ig'is ŝi'n.

La sekv'ant'a paŝ'o est'is kaŝ'e pli'long'ig'i si'a'j'n rob'o'j'n, kiu'j est'is en la long'a-mal'long'a stadi'o. En la privat'ec'o de si'a ĉambr'o ŝi apart'ig'is la jup'o'n de du-tri el si'a'j rob'o'j ĉe la zon'o, en'met'is pec'o'n de sub'ŝtof'o por pli'long'ig'i ĝi'n, kaj post'e al'don'is falbal'o'n ĉe la tali'o de si'a'j korsaĵ'o'j por kaŝ'i la kun'kudr'o'n. Ĉi tio pli'long'ig'is la jup'o'j'n je almenaŭ du col'o'j, kaj aspekt'ig'is ŝi'n alt'a, svelt'a figur'o, kiel ŝi bon'e konstat'is.

“Vi sen'dub'e est'as minimum'e du'dek'tri'col'a, Margarita,” ŝi iam dir'is en absolut'e ŝok'it'a manier'o.

Ŝi neniam nom'is si'a'n amik'in'o'n Meg, asert'ant'e ke tiu nom'o est'as “tro famili'ec'a kaj en'tut'e mal'elegant'a.”

Meg rigard'is de si'a propr'a tali'o al tiu svelt'eg'a kaj elegant'a de si'a amik'in'o kaj profund'e suspir'is.

“Kiom mi dev'us est'i?” ŝi dir'is mal'laŭt'e; kaj Aldita est'is respond'int'a, “Dek ok—aŭ dek naŭ maksimum'e, Margarita; ver'a'n simetri'a'n graci'o'n oni tut'e ne pov'as ating'i kun tali'o du'dek'tri'col'a.”

Aldita ne nur far'is asert'o'j'n kaj kompar'o'j'n, ŝi ankaŭ don'is al si'a amik'in'o praktik'a'j'n konsil'o'j'n, kaj montr'is al ŝi kiel oni far'u la afer'o'n. Kaj ĉiu'nokt'e kaj ĉiu'maten'e Meg sen'kompat'e tir'is al la laĉ'o'j de si'a korset'o kaj prem'eg'is si'a'n bel'a'n korp'et'o'n en pli mal'larĝ'a'n spac'o'n. Ŝi jam est'is tir'int'a ĝi'n en ĉirkaŭ'mezur'o'n de du'dek unu col'o'j, kio est'is net'a ŝpar'o de du, kaj ŝi mal'larĝ'ig'is ĉiu'j'n si'a'j'n rob'o'j'n ĉe la flank'a'j kun'kudr'o'j.

Sed ŝi rezign'is pri la vesper'a kriket'lud'o, kaj ŝi ne plu part'o'pren'is en rond'kur'a lud'o nun, je la mal'kontent'eg'o de la ali'a'j. Neni'u kiu rigard'is la flor'simil'a'n vizaĝ'o'n kaj mild'a'j'n, trankvil'a'j'n okul'o'j'n est'us pov'int'a diven'i la tortur'o'n sent'at'a'n sub la nun bel'a, bon'e'sid'ant'a rob'korp'o. Marŝ'i rapid'e est'is ver'e dolor'ig'e; klin'iĝ'i preskaŭ ne'toler'ebl'e, sed ŝi ĉio'n el'ten'is kun hero'ism'o ind'a je ver'e grav'a cel'o.

“Kiel long'e mi dev'os daŭr'ig'i tio'n ĉi, Aldita?” ŝi iam mal'fort'e demand'is, post franc'a lecion'o kiu'n ŝi apenaŭ pov'is tra'sufer'i. Kaj la pli aĝ'a knab'in'o facil'anim'e respond'is, “Ho, kompren'ebl'e vi ne dev'as ĉes'ig'i, sed post kelk'a temp'o tio ne plu ĝen'os.”

Ester'a, la sol'a person'o kun rajt'o inter'ven'i en la afer'o, tut'e ne est'is rimark'int'a, sed se ŝi tio'n far'us, ŝi ne est'us trov'int'a ĝi'n mal'trankvil'ig'a, ĉar est'is nur kvar jar'o'j de kiam ankaŭ ŝi est'is dek'ses'jar'a kaj “tali'o” est'is la plej dezir'ind'a afer'o sur la ter'o.

Iu'foj'e ŝi ne'sci'e dir'is— “Kiel ĉarm'e vi'a figur'o evolu'as, Meg; la nov'a kudr'ist'in'o sen'dub'e pli bon'e sid'ig'as la rob'o'j'n ol Fin'o Quinn;” kaj mal'saĝ'a Meg, kun ĝoj'vibr'o du'obl'ig'is si'a'j'n klopod'o'j'n.

Linkokula Jud'i est'us el'trov'int'a ŝi'a'n sekret'o'n jam de long'e, kaj pri'rid'int'a ŝi'n ĝis ŝi absolut'e hont'is, sed bedaŭr'ind'e por la bon'fart'o de Meg, ŝi est'is ankoraŭ ĉe la lern'ej'o, ĉar jam tri monat'o'j'n ŝi est'is for.

Aldita loĝ'is je proksim'um'e nur du'dek'minut'a marŝ'ad'o for de Mis'reg'o, do la du knab'in'o'j est'is ĉiam kun'e. Du'foj'e semajn'e ili ir'is en la urb'o'n per la river'boat'o por lern'i kiel demand'i per ĝentil'a franc'lingv'aĵ'o “Ĉu la jun'a fil'in'o de la pan'ist'o hav'as la flav'a'n ĉapel'o'n, brun'a'j'n gant'o'j'n, kaj ombrel'o'n de la nev'in'o de la funebr'aĵ'ist'o?” Kaj du'foj'e semajn'e, respond'int'e ne'konsekvenc'e, “Ne, sed la ĥirurg'o hav'is iom da bier'o, da mustard'o kaj la manĝgongon,” Aldita konduk'is si'a'n amik'in'o'n mal'rapid'e tie'n kaj re'e'n laŭ tiu prefer'at'a teren'o de la Sidnej'a'j ge'jun'ul'o'j kaj laŭ'modul'o'j—la Dom'blok'o. “Nur por ek'sci'i kiom da ĉapel'o'j lev'iĝ'os pro mi,” Fraŭl'in'o Aldita dir'ad'is kiam ili ek'ir'is; kaj antaŭ la fin'o Meg sopir'e dir'ad'is, “Kiel ĉiel'ec'e kon'i ar'o'j'n da sinjor'o'j sam'e kiel vi.”

Iu'foj'e unu el tiu'j halt'us kaj inter'ŝanĝ'us kelk'a'j'n vort'o'j'n kaj tiu'okaz'e Aldita formal'e prezent'is Meg; oft'e, tamen, tiu last'a, kiu est'is sufiĉ'e inteligent'a malgraŭ si'a mal'saĝ'ec'o, em'us supoz'i ke ŝi rimark'as super'ec'a'n, amuz'it'a'n si'n'ten'o'n ĉe la sinjor'o. Kaj oft'e ja est'is tiel; plej'part'e ili est'is vir'o'j kun kiu'j Aldita kon'at'iĝ'is ĉe bal'o'j kaj tenis'o ĉe si'a propr'a hejm'o kaj kiu'j opini'is tiu'n jun'ul'in'o'n fru'matur'a infan'o, kiu'n oni dev'us ten'i en klas'ĉambr'o dum ankoraŭ kelk'a'j jar'o'j.

Iu'n tag'o'n Aldita al'ven'is ĉe Mis'reg'o plen'plen'a de mister'a grav'ec'o. “Ven'u en la ĝarden'o'n, Margarita,” ŝi dir'is, tut'e mal'atent'ant'e Bebinjon kiu, kun grand'a mal'facil'o, est'is persvad'int'a si'a'n plej aĝ'a'n frat'in'o'n rakont'i al ŝi la etern'e rav'a'n legend'o'n pri la tri pork'et'o'j.

“Ho ne, je la har'o'j de mi'a men-ton-ton-ton'o, do mi tir'eg'os kaj spir'eg'os kaj en'blov'os vi'a'n dom'o'n,” nur du'foj'e est'is dir'it'a, kaj la kulmin'a part'o ankoraŭ ne ven'is.

“Fraŭl'in'o MacCarthy, Bebinjo kar'a,” Meg sugest'is mild'e, rimark'ant'e la iom mal'estim'a'n rid'et'o'n de Aldita.

“Aldifa”, ripet'is Bebinjo obstin'e. Post'e ŝi mal'sever'iĝ'is kaj met'is kares'a'n brak'et'o'n ĉirkaŭ la kol'o'n de si'a frat'in'o.

“Ho, for'send'u ŝi'n, Margarita, mi pet'as,” Aldita dir'is sen'pacienc'e, “mi hav'as rav'a'n sekret'o'n por divid'i kun vi, kaj mi baldaŭ dev'os for'ir'i.”

“For'kur'u, Bebinjo kar'a,” ŝi dir'is, kis'ant'e la mal'gaj'ig'it'a'n vizaĝ'et'o'n; “ir'u lud'i la Arke'o'n de No'a kun Bunty kaj mi fin'os la porĉjojn hodiaŭ vesper'e aŭ morgaŭ.”

Meg delikat'e ŝov'is ŝi'n flank'e'n. “Ne, for'kur'u, kar'ul'in'et'o, for'kur'u tuj kiel bon'a knab'in'o kaj mi rakont'os al vi pri Ruĝakapoto ankaŭ, morgaŭ.”

“Vi est'as aĉ'a mal'jun'a polk'o, Aldifa MacCarfi,” ŝi dir'is kun sub'strek'a mal'rapid'o, “Kaj mi folte vi'n mal'am'i kaj ni ĉiu'j ĉi tie vi'n mal'am'i, klom Meg; kaj Pip dil'as ke vi ’stas la plej ’fekta knab'in'o kie ajn, kaj mi vol'i ke gland'a gigant'eg'o ven'i kaj tilegi kaj spilegi kaj vi'n blov'i en plej mez'a'n palt'o'n de mal'o.”

Aldita rid'is agac'a'n, mal'long'a'n plen'kresk'ul'a'n rid'o'n kiu kulmin'ig'is la koler'o'n de Bebinjo. Tiu el'met'is si'a'n man'et'o'n kaj don'is al la brak'o de la gast'in'o en ĝi'a muslin'a manik'o fort'a'n, scienc'a'n pinĉ'o'n, laŭ manier'o instru'it'a al ŝi de Pip. Post tio ŝi for'kur'eg'is tra la long'a'j kamp'o'j ĝis la mal'grand'a natur'ej'o trans'e.

“Ne'toler'ebl'a,” Aldita murmur'is koler'e; kaj bezon'at'a'j est'is ĉiu'j la pardon'pet'o'j kaj kaĵol'o'j de Meg por dolĉ'ig'i ŝi'a'n anim'stat'o'n de'nov'e kaj ŝi'n persvad'i komunik'i la rav'a'n sekret'o'n.

Fin'e, tamen, ĝi est'is komunik'it'a, kun grand'a impon'o. La plej aĝ'a frat'in'o de Aldita fianĉ'in'iĝ'is, ver'e fianĉ'in'iĝ'is! Ho! ĉu ne est'as ĉiel'ec'e? ĉu ne est'as roman'ec'e?—kaj al la sinjor'o kun la long'a'j blond'a'j lip'har'o'j kiu tiel mult'e vizit'ad'is ili'a'n dom'o'n last'a'temp'e.

“Ho mi sci'is, ke tio okaz'os—mi vid'is tio'n okaz'ont'a jam de long'e. Ho, oni ne tiel facil'e blind'ig'as mi'n,” Aldita dir'is. “Mi kon'as ver'a'n am'o'n kiam mi vid'as ĝi'n. Tamen, mi'a'part'e mi prefer'us nigr'a'j'n lip'har'o'j'n, ĉu ne vi, Margarita?”

“Gagat'e nigr'a'j kun vaks'um'it'a'j fin'o'j, tre rigid'a'j,” Aldita daŭr'ig'is pens'em'e, “kaj soldat'ec'a'n si'n'ten'o'n, kaj tre long'a'j'n nigr'a'j'n okul'har'o'j'n.”

“Mi ankaŭ,” Meg dir'is, la imag'pov'o flam'ig'it'a, “Simil'e al Guy Deloraine en La Ambici'o de Anĝel'in'a.”

“Ĉu ne est'us ĉiel'ec'e, Margarita, est'i fianĉ'in'o'j, vi kaj mi?” ŝi dir'is per voĉ'ton'o de rev'a rav'iĝ'o. “Hav'i mal'blond'a'n bel'aspekt'a'n vir'o'n kun fier'a'j nigr'a'j okul'o'j absolut'e mort'ant'a pro am'o al oni, sur'genu'iĝ'ant'a, kaj port'ant'a al oni donac'o'j'n, kaj eskort'ant'a oni'n kaj tiel plu—ho, Margarita, kiel bel'e pri'pens'ind'e!”

La okul'o'j de Meg far'iĝ'is sopir'a'j. “Ni tamen ankoraŭ ne est'as sufiĉ'e aĝ'a'j,” ŝi dir'is kun suspir'o.

Aldita sku'is la kap'o'n. “Tio est'as sen'senc'aĵ'o; ĉar Clara Allison hav'as nur dek sep jar'o'j'n, kaj jen vi'a propr'a vic'patr'in'o.

Mult'a'j knab'in'o'j efektiv'e edz'in'iĝ'as dek'ses'jar'a'j, Margarita, kaj vir'o edz'iĝ'propon'is al mi'a frat'in'o Beatric'e kiam ŝi hav'is nur dek kvin jar'o'j'n.

Aldita star'iĝ'is por for'ir'i. “Atent'u ke vi ven'u sufiĉ'e fru'e por traf'i la boat'o'n morgaŭ,” ŝi dir'is kiam ili ating'is la krad'pord'o'n; kaj Margarita, cert'ig'u ke vi tre ĉarm'e aspekt'os—port'u vi'a'n cejan'a'n rob'o'n—kaj se ebl'e prunt'u de Sin'o Woolcot par'o'n de ŝi'a'j gant'o'j, vi'a'j griz'a'j ja est'as iom'et'e faden'montr'a'j, ĉu ne, kar'a?”

“Kaj S-ro Jakobo Graham ĉiam re'ven'as per tiu boat'o, kaj la du knab'o'j Courtney—Andre'o Courtney dir'is al Beatric'e ke ŝajn'as al li ke vi est'as ŝat'ind'a in'et'o; li oft'e rimark'as vi'n, li dir'as, ĉar vi est'as tiel ruĝ'iĝ'em'a.”

“Tio'n mi ne pov'as mal'help'i,” Meg dir'is mal'feliĉ'e. “Aldita, kiel dev'us aspekt'i la ruband'o sur mi'a ĉapel'o? Mi intenc'as garn'i ĝi'n de'nov'e.”

“Ho, kvadrat'ec'a'j bant'o'j, iom rigid'a'j, kaj tut'e ĉe'flank'e,” la orakol'o dir'is. “Mi ĝoj'as ke vi intenc'as tio'n far'i, kar'a, ĝi aspekt'is iom'et'e eks'mod'e, ĉu ne?”

“Ĉu vi far'is vi'a'n franc'lingv'a'n hejm'task'o'n?” ŝi dir'is dum ŝi tir'e mal'ferm'is la krad'pord'o'n.

“Tiu'j mucid'aspekt'a'j knab'in'o'j Smith ĉiam zorg'eg'as ke ili ne hav'u erar'o'j'n, kaj Janet Green, kies ĉapel'o'j ĉiam mal'antaŭ'as la mod'o'n je kvar sezon'o'j; mi prefer'as hav'i kelk'a'j'n erar'o'j'n, simpl'e por montr'i ke mi ne bezon'as labor'eg'i por far'iĝ'i instru'ist'in'o post kiam mi—”

Sed ĝust'e tiam ŝi ŝancel'iĝ'is kaj fal'eg'is plej mal'dign'e, tut'e trans la kot'a pad'o.

Ĉapitr'o Vi'i - Kiel Plaĉ'us Al Vi En'am'iĝ'i?

Meg mal'san'e aspekt'is, tio est'is ekster dub'o. Ŝi'a bel'a roz'kolor'a-kaj-blank'a vizaĝ'haŭt'o perd'ad'is si'a'n freŝ'ec'o'n, iom incit'iĝ'em'a esprim'o fiks'iĝ'is ĉirkaŭ buŝ'o kiu antaŭ nur kelk'a'j monat'o'j ŝajn'is far'it'a nur por rid'et'o'j. Kaj, fakt'o tre mal'romantik'a, ŝi'a naz'o kelk'foj'e est'is absolut'e ruĝ'a. Nu, heroin'o pov'as hav'i la plej grand'a'j'n, profund'a'j'n, kaj plej abund'e okul'har'it'a'j'n okul'o'j'n imag'ebl'a'j'n; ŝi pov'as hav'i har'o'j'n ver'dir'e kiel la or'o “falĉ'it'a el la mez'o de la rikolt'o”, ŝi pov'as hav'i lip'o'j'n ĉeriz'ec'a'j'n kaj dent'o'j'n simil'a'j'n al ver'a'j perl'o'j, sed ruĝ'a naz'o est'as tiel absolut'e fatal'a, ke ĉiu'j ĉi ali'a'j ĉarm'o'j tut'e ne rimark'iĝ'os. Ĝi kost'is al Meg ver'a'n anim'dolor'o'n. En si'a serĉ'ad'o por kurac'il'o ŝi atent'e leg'is ĉiu'j'n Respond'o'j'n al Korespond'ant'o'j en la divers'a'j magazin'o'j kiu'j'n prunt'is al ŝi Aldita, sed ŝajn'is ke preskaŭ ĉiu pet'as recept'o'n por akcel'i la kresk'ad'o'n de la okul'har'o'j aŭ mal'help'i embonpoint (dik'iĝ'o'n).

Eĉ ne unu kiu'n ŝi hazard'e trov'is inform'is, “Ĉe knab'in'o ruĝ'a naz'o plej oft'e est'as kaŭz'it'a de dispepsi'o aŭ strikt'a laĉado”. Ŝi pet'is al Aldita i'o'n sugest'i kaj tiu jun'ul'in'o opini'is ke vazelin'o kun'miks'it'a kun sulfur'o kaj ŝmir'it'a sur la aflikt'it'a membr'o hav'os la sopir'at'a'n efik'o'n. Do ĉiu'nokt'e Meg sekur'ig'is la pord'o'n de si'a lit'ĉambr'o per kojn'form'a lign'o'pec'o (ĉar ŝlos'il'o'j est'is ne'kon'at'a luks'aĵ'o ĉe Mis'reg'o) kaj sankt'ole'is si'a'n kompat'ind'a'n naz'et'o'n plej zorg'e per la gras'ec'a miks'aĵ'o, kuŝ'ant'e sur'dors'e la tut'a'n nokt'o'n por mal'ebl'ig'i ke ĝi for'frot'iĝ'u sur la kap'kusen'o'n.

Iu'foj'e Pip per'fort'is al si en'ir'o'n por postul'i kelk'a'j'n kudr'er'o'j'n por si'a ŝelk'o kiu fend'iĝ'is, kaj tio dev'ig'is ŝi'n hast'e volv'i si'a'n tut'a'n vizaĝ'o'n en viŝ'tuk'o kaj asert'i ke ŝi sufer'as fort'a'n neŭr'algi'o'n, kaj ke li dev'os si'n turn'i aŭ al Ester'a aŭ al unu el la serv'ist'in'o'j. Se li est'us vid'int'a kaj re'kon'int'a la kaŭz'o'n, la turment'ad'o est'int'us sen'fin'a.

last'a'temp'e Meg pas'ig'is mult'a'n temp'o'n en la lit'ĉambr'o kiu est'is ekskluziv'e ŝi'a dum la for'est'o de Jud'i. En ĝi'a privat'ec'o ŝi garn'is kaj re'garn'is si'a'j'n ĉapel'o'j'n, ali'ig'is si'a'j'n rob'o'j'n, leg'is roman'o'j'n, kaj sid'is antaŭ la spegul'o kun mal'lig'it'a'j har'o'j, rev'ant'e ke ŝi est'as tut'e plen'aĝ'a kaj en'am'iĝ'int'a. Ĉar ĝust'e nun tiu etap'o de la viv'o ŝajn'is, kaj al Aldita kaj al ŝi, la sol'a tut'e bel'a kaj dezir'ind'a. Meg kurb'ig'ad'is si'n en grand'a'n fotel'o'n kiu lok'iĝ'is en ŝi'a ĉambr'o ĉar ĝi'a'j risort'o'j romp'iĝ'is, kaj rev'ad'is long'a'j'n, bel'a'j'n, sen'esper'a'j'n rev'o'j'n pri am'ant'o kun “long'a'j nigr'a'j okul'har'o'j kaj soldat'ec'a si'n'ten'o”. Kompren'ebl'e est'is tre riproĉ'ind'e hav'i tia'j'n pens'o'j'n je la jun'a aĝ'o dek ses, sed mank'is al la infan'o patr'in'o por brems'i tiu'n erar'vag'ant'a'n fantazi'o'n, ceter'e ŝi est'is fil'in'o de la Sud'o.

Aŭstrali'a'j knab'in'o'j preskaŭ ĉiam komenc'as pens'i pri “am'ant'o'j kaj sen'senc'aĵ'o'j”, kiel matur'a'j hom'o'j nom'as ĝi'n, long'e antaŭ ol tio'n far'as ili'a'j angl'a'j frat'in'o'j. Dum ili ankoraŭ trov'iĝ'as en la mal'long'rob'a etap'o de la viv'o, kaj dum ili'a'j har'o'j ankoraŭ liber'e flu'as, ili eg'e interes'iĝ'as pri knab'o'j—knab'o'j de proksim'a'j lern'ej'o'j, la frat'o'j de ali'a'j knab'in'o'j, jun'a'j bank'komiz'o'j, kaj simil'a'j. Ne ĉar tiu'j est'us bon'a'j lud'kamarad'o'j, sed ĉar ili konsider'as ili'n en la rol'o de ebl'a'j “am'at'o'j”. Mi ne dir'as ke angl'a'j knab'in'infan'o'j est'as liber'a'j de tio ĉi; en ĉiu lern'ej'o ebl'e trov'iĝ'as unu-du kiu'j tiel em'as, sub'rid'ant'a'j, tro fru'matur'a'j jun'a'j person'o'j kiu'j profit'us de baston'ad'o kaj for'send'o lud'i kriket'o'n aŭ pup'o'j'n de'nov'e. Sed en ĉi tiu land'o de jun'ec'o tio est'as kutim'a pli oft'e ol escept'a, kaj en tio kuŝ'as la ĉef'a mal'perfekt'aĵ'o de la tre jun'a Aŭstrali'an'in'o. Ŝi simil'as al persik'o, bel'a, glat'a, suk'a persik'o kiu ven'is al matur'iĝ'o preskaŭ en unu tag'o, kaj kiu rapid'as for'frot'i la mol'a'n, delikat'a'n lanug'o'n kiu est'as ĝi'a ĉef'a al'log'aĵ'o, nur por pli klar'e montr'i ĝi'a'n hel'a'n, varm'a'n kolor'o'n. Aldita, je ŝi'a sen'fin'a kontent'o, est'is for'bros'int'a si'a'n propr'a'n “lanug'o'n”, kaj aktual'e si'n diligent'e dediĉ'is al la task'o prov'i for'ig'i tiu'n de Meg, kiu est'is tre delikat'a kaj bel'a antaŭ ol ŝi tuŝ'is ĝi'n. La roman'o'j est'is for'pren'int'a'j iom, kaj la “Dom'blok'o” ankoraŭ iom, sed Meg est'is laŭ'natur'e tre freŝ'anim'a kaj iom long'e daŭr'is la task'o tio'n ŝanĝ'i. Ĝust'e nun, sub la direkt'ad'o de si'a amik'in'o, ŝi ek'lern'is pri la rav'a'j mister'o'j de am'ind'um'ad'o, kaj provizor'e ĝi tut'e plen'ig'is ŝi'a'n iom sen'cel'a'n viv'o'n. Sed la tut'a afer'o fin'iĝ'is per aventur'o kiu, eĉ post la for'pas'o de mult'a'j jar'o'j, ankoraŭ dolor'e varm'ig'is ŝi'a'j'n vang'o'j'n je la re'memor'o.

Post la du'on'semajn'a lecion'o franc'a, kiel mi jam dir'is, la du amik'in'o'j kutim'is kun'e re'ven'i per la river'boat'o je la kvin'a hor'o. Kaj per tiu boat'o ankaŭ ven'is du knab'o'j nom'it'a'j Courtney, kaj tri'a knab'o, la special'a propr'aĵ'o de Aldita, Jakobo Graham. Nu la ge'jun'ul'o'j kon'at'iĝ'is dum piknik'o'j kaj simil'a'j event'o'j en la najbar'aĵ'o, sed la kon'at'ec'o, anstataŭ matur'iĝ'i post oft'a'j renkont'iĝ'o'j en sincer'a'n, plaĉ'a'n amik'ec'o'n, ek'hav'is karakter'o'n de kaŝ'ec'o kaj stult'a kvazaŭ'am'ind'um'ad'o.

Jakobo Graham posten'is en la ofic'ej'o de advokat'o, jun'a profesi'lern'ant'o dek'sep'jar'a kiu tro fru'e vol'is far'iĝ'i tiu rav'a est'aĵ'o, vir'o. Li port'is promen'baston'o'n kaj est'is tre atent'a pri si'a ĉapel'o kaj kravat'o kaj si'a'j bot'o'j kiu'j kutim'e est'is tan'kolor'a'j.

Kaj li port'is apenaŭ'rimark'ebl'a'j'n lip'har'o'j'n, kiu'j'n li kares'is kun grand'a oft'ec'o, kaj kiu'j'n Aldita opini'is ador'ind'a'j. La koket'a, verv'a manier'o de Aldita plaĉ'is al li, kaj post tre mal'long'a temp'o ili ating'is faz'o'n de trans'don'o, unu al la li'a, de leter'et'o'j kaj de sentimental'a suspir'ad'o. La leter'o'j tamen ne en'hav'is mult'o'n mal'util'a'n, sed ĝeneral'e est'is iom formal'a'j.

“mi'a kar'a fraŭl'in'o Maccarthy,” unu tekst'is—”Kial vi ne est'is sur la boat'o hieraŭ? Mi serĉ'is vi'n ĝis serĉ'ad'o ne plu hav'is senc'o'n, kaj post'e la vetur'o est'is nul'o. Kiel ĉarm'e tiu grand'a ĉapel'o konven'as al vi, kaj tiu'j jonkvil'o'j ĉe vi'a kol'o. Ĉu mi rajt'as pet'i unu el la flor'o'j? nur unu, mi pet'as, Aldita.

Kaj tiu de Aldita, skrib'it'a sur foli'o el ŝi'a not'libr'o per roz'kolor'a danc'program'a krajon'o kiu'n ŝi ĉiam ten'is en si'a mon'uj'o, ver'ŝajn'e ne est'is pli riproĉ'ind'a ol:— kar'a sro graham— “Por kio vi pov'as dezir'i tiu'j'n flor'o'j'n ĉe mi'a kol'o? Ili est'is tie la tut'a'n tag'o'n kaj est'is mort'a'j kaj ruin'a'j. Mi ne pov'as imag'i kia'n util'o'n ili pov'us hav'i por vi. Tamen, se vi ver'e dezir'as ili'n, vi ricev'os. Mi tre ĝoj'as ke ĉi tiu ĉapel'o plaĉ'as al vi. Do est'ont'e ankaŭ mi ĉiam ŝat'os ĝi'n. Ĉu vi ver'e sent'is mi'a'n for'est'o'n hieraŭ? Mi ir'is est'i fotograf'it'a. Margarita opini'as la rezult'o'n eg'e bon'a sed mi est'as cert'a ke ĝi tro flat'as mi'n, “Vi'a fid'ind'e, l. aldita evalina maccarthy”

Okaz'is ke S-ro Jakobo Graham hav'is kiel intim'a'n amik'o'n unu el la menci'it'a'j frat'o'j Courtney, Andre'o laŭ'nom'e. Li est'is bel'aspekt'a jun'ul'o dek'ok'jar'a, ankoraŭ lern'ej'an'o, sed hav'ant'a tre ĉarm'a'n manier'o'n kaj ver'e bel'eg'a'n okul'par'o'n.

Kaj ĉar li'a amik'o kaj kun'ul'o Jaĉjo ek“amuz'iĝ'is” kun “la knab'in'o MacCarthy”, ne plaĉ'is al li ne hav'i okaz'o'n simil'e distr'i si'n. Do li komenc'is tre atent'i pri Meg, kiu ruĝ'iĝ'is ĝis si'a delikat'a bel'et'a har'franĝ'o ĉiu'foj'e kiam li parol'is al ŝi, kaj aspekt'is dolor'e mem'konsci'a kaj kulp'a se li dir'is la ŝi i'o'n iel kompliment'a'n.

La ali'a knab'o, Al'a'n Courtney, est'is tre alt'statur'a kaj larĝ'a'ŝultr'a kaj tut'e ne bel'a. Li hav'is fort'karakter'a'n ne'bel'a'n vizaĝ'o'n, griz'a'j'n, profund'e lok'it'a'j'n okul'o'j'n kaj brun'a'j'n har'o'j'n kiu'j aspekt'is kiel se li ĉiam mal'glat'ig'is ili'n. Li est'is student'o kaj tre sukces'a lud'ant'o de futbal'o, kaj li neniam si'n distr'is dum la long'a vetur'ad'o hejm'e'n laŭ la sam'a manier'o kiel Andre'o kaj ties amik'o.

Li kutim'e iom mal'estim'e kap'salut'is kiam li preter'ir'is la grup'et'o'n, mal'kovr'ant'e la kap'o'n dum la plej mal'long'a temp'o konform'a al ĝentil'ec'o kaj ir'ant'e ĝis la mal'proksim'a fin'o de la pram'o. Iu'foj'e kiam li preter'pas'is ili'n Aldita est'is util'ig'ant'a kun maksimum'a efekt'o la okul'har'o'j'n kaj okul'o'j'n, kaj Meg est'is preskaŭ cert'a ke ŝi aŭd'is li'n murmur'i al si “Stult'a'j jun'a'j azen'in'o'j!” Li fum'ad'is ĉe si'a fin'o de la pram'o—cigar'o'j'n komenc'e de la trimestr'o kaj mal'long'a'n, nigr'a'n, fi'aspekt'a'n pip'o'n je la fin'o—kaj Meg kaŝ'e pens'is kiel vir'ec'e li aspekt'as kaj profund'e suspir'is.

Mi dir'u al vi jam nun anstataŭ atend'i ĝis post'e kio'n far'is ĉi mal'saĝ'ul'in'et'o post kelk'monat'a kurs'o de Aldita kaj roman'o'j. Ŝi est'is en'am'iĝ'int'a ĝis kiu grad'o ebl'as al dek'ses'jar'ul'in'o en'am'iĝ'i; kaj est'is al Al'a'n al kiu mank'is bel'ec'o kaj plaĉ'a manier'o—ne al Andre'o kiu hav'is parol'ant'a'j'n okul'o'j'n kaj krisp'a'j'n kar'o'j'n kiu'j “simil'ig'is li'a'n frunt'o'n al la lev'iĝ'ant'a sun'o”; ne al Andre'o kiu don'is al ŝi tener'a'j'n rigard'o'j'n kaj konversaci'a'j'n pipr'o'ment'aĵ'o'j'n dir'ant'a'j'n “Mi'a kor'o est'as ci'a”, sed al Al'a'n kiu neniel atent'is ŝi'n krom per kelk'foj'a iom mal'estim'a si'n'klin'o.

Kompat'ind'a mal'grand'a Meg! Ŝi est'is tre mal'gaj'a en tiu temp'o, kaj tamen est'is ia rav'a mal'ĝoj'o kiu'n ŝi prem'is al si por re'ten'i ĝi'a'n varm'o'n. Neni'u diven'is ŝi'a'n sekret'o'n. Ŝi prefer'e mort'us ol las'i ke eĉ Aldita suspekt'u tio'n kaj akcept'is la leter'et'o'j'n kaj rid'et'o'j'n de Andre'o kvazaŭ neni'o'n ali'a'n ŝi pli volont'e hav'us. Sed ŝi iĝ'is iom mal'dik'a kaj grand'okul'a kaj mult'vort'e not'is ĉiu'tag'e en si'a tag'libr'o kaj verk'is ver'e terur'a'n kvant'o'n da vers'aĵ'o'j en kiu'j “kor'o” kaj “dolor'o”, “larm'o'j” kaj “ĉarm'o'j”, “sort'o” kaj “mort'o” oft'e est'is la fin'a'j vort'o'j de la vers'o'j. Ŝi toler'is Andre'o'n pro kelk'a'j motiv'o'j. Unu'e, li est'is la frat'o de Al'a'n kaj tre oft'e dir'ad'is i'o'n pri “Alĉjo” kaj inform'is pri li'a'j sukces'o'j ĉe la futbal'a lud'ej'o; ceter'e Aldita ebl'e mal'kovr'us ŝi'a'n sekret'o'n se ŝi tut'e rifuz'us li'n. Krom tio, Andre'o hav'is la plej long'a'j'n okul'har'o'j'n kiu'j'n ŝi iam vid'is, kaj ŝi dev'is hav'i iu'n por dolĉ'e parol'i en ŝi'a'n orel'o'n, eĉ se ne est'us tiu kiu'n ŝi vol'us.

“Neniom pli da vetur'o'j sur la kar'a mal'nov'a boat'o dum unu monat'o,” Aldita rimark'is, el si'a angul'o de la kajut'o.

“Monsieur H. est'is liber'ig'int'a la klas'o'n por monat'o. Li ir'os al Melburn'o,” Aldita respond'is kun suspir'o.

Meg ĝi'n eĥ'is kiel sub dev'ig'o kaj Andre'o dir'is feroc'e ke pend'um'o est'us tro mild'a trakt'ad'o por Monsieur H—. Kio'n li cel'is per tia mal'human'a kondut'o, li vol'us sci'i; kaj kiel Jaĉjo kaj li pov'os daŭr'ig'i la viv'o'n dum'e?

“Ĉu ni ne pov'us far'i promen'ad'o'n ie iu'n vesper'o'n—nur ni kvar?” li dir'is sub'sugest'e.

Aldita kaj Andre'o opini'is la propon'o'n bril'a; kaj kvankam Meg unu'e est'is sku'int'a la kap'o'n emfaz'e, fin'fin'e oni persvad'is ŝi'n kaj ŝi solen'e promes'is part'o'pren'i.

Oni decid'is renkont'iĝ'i en sovaĝ'ej'a kamp'o apud tiu plej mal'proksim'a aparten'ant'a al Mis'reg'o, promen'i dum proksim'um'e hor'o kaj re'ven'i ĝis la sep'a du'on'o, antaŭ ol krepusk'iĝ'is.

“Mi intenc'as pet'i de vi i'o'n en tiu tag'o, Meg,” Andre'o flustr'is ĝust'e kiam ili dis'iĝ'is. “Mi sci'vol'as ĉu mi ĝi'n ricev'os.”

Meg ruĝ'iĝ'is laŭ si'a nerv'a, mem'konsci'a manier'o kaj demand'is al si dum moment'o ĉu li intenc'as pet'i bukl'o'n de ŝi'a'j har'o'j, io kio'n Jaĉjo Graham jam ricev'is de Aldita.

Moment'o'n post'e la ali'a'j al'iĝ'is al ili, kaj mank'is okaz'o por la indign'a respond'o kiu trem'is sur ŝi'a'j lip'o'j. Ŝi eĉ dev'is man'prem'i, aspekt'i kiel se neni'o okaz'is kaj dis'iĝ'i kiel bon'a'j kamarad'o'j.

“Je la ses'a du'on'o akurat'e, Margarita. Mi neniam pardon'os al vi se vi ne ven'os,” Aldita dir'is kiam ili dis'iĝ'is ĉe ŝi'a krad'pord'o.

Meg balbut'is, kun karmezin'o de'nov'e sur la vang'o'j. “Mi neniam antaŭ'e far'is i'o'n tia'n. Mi est'as cert'a ke ne est'as konven'e.”

“Vi est'as nur dek du jar'a, Margarita,” la jun'ul'in'o dir'is trankvil'e; “vi tut'e ne hav'as pli ol dek du jar'o'j'n. Est'us pli bon'e se vi de'nov'e hav'ig'us al vi pup'o'n, kaj bild'libr'o'n kun moral'instru'o. Mi pet'os al Andre'o aĉet'i unu por vi kaj iom da ŝnur'o per kiu lig'i vi'n en vi'a'n alt'a'n seĝ'o'n en la infan'ej'o.”

Sarkasm'o tia est'is tro fort'a por Meg. Rapid'e kaj sen'kondiĉ'e ŝi promes'is est'i en la difin'it'a lok'o je la hor'o menci'it'a kaj for'kur'is laŭ la pad'o por obe'i la al'vok'o'n de la bru'e son'ant'a te'manĝ'a sonor'il'o.

Sed dum la du inter'ven'ant'a'j tag'o'j ŝi'a sekret'o pez'is sur ŝi'n kiel kulp'ŝarĝ'o kaj ŝi sopir'is ne'dir'ebl'e por konfid'at'o kiu konsil'us al ŝi kio'n far'i pri tiu ĉi ĉagren'a demand'o. Ne Jud'i: tiu jun'ul'in'o est'is tro sen'per'a, tro prudent'a, tro mult'e ŝi est'is infan'o kaj kvazaŭ knab'o—i'o'n tia'n ŝi ne kuraĝ'us rakont'i al ŝi.

Ŝi pov'is imag'i la mal'estim'o'n en la grand'a'j, klar'a'j okul'o'j de ŝi'a frat'in'o, la sen'brid'a'n rid'ad'o'n kiu'n tia rakont'o el'vok'us, la mord'a'n, lert'a'n mok'ad'o'n kiu fal'us sur ŝi'a'j'n kutiriĝantajn ŝultr'o'j'n. Ne Ester'a: ĝust'e ŝi'a rol'o de vic'patr'in'o mal'ebl'ig'is tia'n ide'o'n, kaj ceter'e, la dent'o'karn'o'j de la General'o iom post iom ek'montr'ad'is mal'grand'a'j'n blank'a'j'n muel'dent'o'j'n kaj li'a san'o pro tio iom difekt'iĝ'is kaj kaŭz'is al ŝi tro da zorg'o'j por las'i ŝi'n rimark'i la anim'prem'o'n de Meg.

Kiam ven'is la elekt'it'a vesper'o la infan'o jam si'n ekscit'is ĝis fort'e emoci'a stat'o.

La ses'a du'on'o est'is la inter'konsent'it'a hor'o, kaj, kiel ŝi ja sci'is, est'os ankoraŭ plen'a tag'lum'o. Ŝi sent'is ke ŝi ver'e ne kuraĝ'os, tut'e ne pov'os ir'i. Supoz'u ke ŝi'a patr'o aŭ Ester'a, iu el ŝi'a'j kompren'o'mank'a'j jun'a'j ge'frat'o'j est'us en proksim'ec'o kaj vid'us la renkont'iĝ'o'n, aŭ iu el la najbar'o'j—nu, ŝi ne pov'us el'ten'i la hont'o'n! Tamen, ir'i ŝi dev'os, aŭ Aldita mal'estim'eg'os ŝi'n. Ceter'e, ŝi jam plen'e decid'is rekt'e inform'i Andre'o'n ke ŝi ne pov'os permes'i al li parol'i al ŝi tiel intim'e kiel li last'a'temp'e far'is. Post tiu fin'a terur'a flustr'o ŝi sent'is si'n sub dev'ig'o klar'e kompren'ig'i al li ke ŝi ne aprob'as li'a'n kondut'o'n kaj est'os “li'a amik'in'o” sed ne pli ol tio.

ŝi dir'ad'is al si; tiam est'us neni'a danĝer'o est'i vid'at'a'j; ŝi pov'us kaŝ'e el'ir'i la dom'o'n sen mal'facil'o kaj kur'ad'i trans la kamp'o'j sub ŝirm'o de la afabl'a krepusk'o; kontraŭ'e, se est'us lum'e kaj ŝi prov'us sekret'e for'ir'i almenaŭ du aŭ tri el la infan'o'j post'kur'us ŝi'n kaj afabl'e si'n propon'us “por ir'i kun ŝi”.

Fin'fin'e, tro tim'a por ir'i en la tag'lum'o kaj ne vol'ant'e ke Aldita ŝi'n riproĉ'u pro ne'ĉe'est'o, ŝi pro ekscit'iĝ'o kaj mal'esper'o far'is i'o'n tiel dub'e moral'a'n ke dum ankoraŭ long'a temp'o ŝi ne pov'os pri'pens'i ĝi'n sen abomen'o.

“Kar'a S-ro Courtney,” ŝi skrib'is, sid'ant'e ĉe si'a tualet'a tabl'o kaj rapid'e skrib'aĉ'ant'e per krajon'o:— “Est'us aĉ'e promen'i tiel fru'e. Ni ir'u pli mal'fru'e, kiam est'os tut'e mal'lum'e. Est'os mult'eg'e pli ĝu'ind'e ĉar neni'u pov'os vid'i ni'n. Kaj ni renkont'iĝ'u ĉe la fin'o de la kamp'o'j kie la vepr'o dens'e kresk'as, ĉar est'os pli privat'e. Mi skrib'os al Aldita por dir'i ke ŝi ir'u sam'temp'e, ŝi inform'os S-ro'n Graham.

“P.S.—Mi dev'as pet'i vi'n, bon'vol'u ne kis'i mi'n. Mi est'us tre koler'eg'a se vi tio'n far'us. Mi tut'e ne ŝat'as kis'ad'o'n.”

Ŝi skrib'is la fin'a'n aline'o'n kun nerv'a rapid'o ĉar ŝi tre tim'is ke li ebl'e plen'um'os si'a'n promes'o'n se ŝi ne mal'permes'os al li tuj kiam ili renkont'iĝ'os. Post'e ŝi ĝi'n en'kovert'ig'is kaj adres'is al S-ro A. Courtney, tut'e ne pens'ant'e eĉ dum moment'o ke est'as io strang'a aŭ ne'konven'a en tio ke jun'ul'in'o tiel sub'strek'u ke rendevu'o est'u en la mal'lum'o.

Post tio ŝi skrib'is kelk'a'j'n klar'ig'a'j'n lini'o'j'n al Aldita, kaj pet'is ke ŝi nepr'e est'u en la kamp'o antaŭ la ok'a du'on'o kaj ŝi (Meg) el'ŝtel'iĝ'os dum la infan'o'j prepar'os por en'lit'iĝ'o kaj ver'ŝajn'e ne rimark'os.

Ŝi post'e el'ir'is en la ĝarden'o'n por serĉ'i port'ont'o'j'n por si'a'j du leter'o'j. Mal'grand'a Flonjo Courtney pas'ig'is la post'tag'mez'o'n kun Nelli, kaj Meg re'vok'is ŝi'n de la krad'pord'o ĝust'e kiam ŝi est'is ir'ont'a hejm'e'n kaj, ne'vid'at'e de la infan'o'j, konfid'is al ŝi leter'et'o'n.

“Don'u tio'n al vi'a frat'o Andre'o tuj kiam li ven'os de la lern'ej'o,” ŝi flustr'is, sam'temp'e met'ant'e grand'a'n ĉokolad'o'n en la buŝ'o'n de la knab'in'et'o. Bunty est'is la sekv'ont'a por sub'aĉet'o per promes'o pri la sam'a'j fand'iĝ'em'a'j frand'aĵ'o'j se li kur'os al la dom'o de Aldita kun la ali'a leter'o, kaj Meg de'nov'e spir'is sen'ĝen'e, sent'ant'e ke ŝi lert'e evit'is minac'ant'a'n danĝer'o'n implic'it'a'n en la fru'vesper'a rendevu'o.

Sed sen'dub'e la fatal'o reg'is super la leter'et'o'j! Bunty liver'is si'a'n sen mal'help'o al la dom'serv'ist'in'o ĉe la famili'o MacCarthy kaj respond'e al la demand'o de la knab'in'o “s’poz'is ke est'os respond'o, knab'in'o'j ĉiam ’tend'as unu al neni'o.”

Aldita est'is dev'ig'at'a rest'i en si'a ĉambr'o pro subit'a sever'a mal'varm'um'o kaj skrib'is leter'et'o'n al si'a amik'in'o inform'ant'e ŝi'n ke ŝi est'as tro mal'san'a por ricev'i permes'o'n el'ir'i, kaj est'is skrib'int'a al S-ro Graham kaj S-ro Courtney ankaŭ, prokrast'ant'e la promen'o'n ĝis post unu semajn'o.

Nu, ĉi tiu leter'et'o, en si'a pal'e roz'kolor'a tri'angul'a kovert'o, est'is trans'don'it'a en la poŝ'o'n de Bunty inter li'a'j lud'glob'et'o'j kaj arakid'o'j kaj ŝnur'pec'o'j. Kaj kiel est'is atend'ebl'e, li sur'voj'e hejm'e'n renkont'is kon'at'o'j'n kaj baldaŭ est'is sur'genu'e ĉe la voj'flank'o, lud'ant'e per la glob'et'o'j.

Li perd'is dek'o'n kiu ne inklud'is li'a'n plej bon'a'n agat'a'n, batal'is kun knab'o kiu sen'rajt'e ek'posed'is li'a'n prefer'at'a'n glob'et'o'n kaj, post hor'o, re'ven'is hejm'e'n mal'gaj'a, konstat'int'e nur ĉe la krad'pord'o ke li est'is perd'int'a la delikat'a'n leter'et'o'n de Aldita.

Okaz'is ke Meg est'is promes'int'a al li ok ĉokolad'o'kovr'it'a'j'n jugland'o'j'n je li'a re'ven'o, kaj se en unu afer'o ĉi knab'o hav'is pli grand'a'n mal'fort'ec'o'n ol en ali'a'j, est'is en li'a apart'a am'o por tiu'spec'a'j bombon'o'j kaj jam dum kelk'a'j semajn'o'j li ne gust'um'is eĉ unu, do ne est'is mir'ind'e ke li'a kor'o preskaŭ romp'iĝ'is pro la pens'o ke li dev'os rezign'i pri ili.

“Mi sci'as ke ŝi est'os sufiĉ'e avar'a por dir'i ke mi ne per'labor'is ili'n simpl'e ĉar mi fal'ig'is la leter'aĉ'o'n de tiu knab'in'o,” li dir'is al si mal'gaj'e, “kaj mi supoz'as ke ĝi neni'o'n en'hav'is krom “Kar'a Margarita, ni ĉiam divid'u ni'a'j'n sekret'o'j'n, unu kun la ali'a;” mi du'foj'e aŭd'is ŝi'n dir'i tio'n kaj kompren'ebl'e ŝi tio'n skrib'as ankaŭ.” Tiam rapid'e, subit'e, ven'is sur li'n la tent'o.

Laŭ'natur'e Bunty est'is la plej kanajl'a mensog'ist'et'o kiu iam nask'iĝ'is kaj est'is nur la sen'tim'a honest'ec'o de Jud'i kaj ŝi'a fort'e esprim'at'a mal'estim'o por pretekst'ad'o kiu ten'is li'n moder'e ver'em'a. Sed Jud'i est'is mejl'o'j'n for kaj tut'e ne pov'us ŝrump'ig'i li'n per si'a rigard'o de absolut'a mal'estim'o. Li est'is jam ĉe la infan'ej'a pord'o, turn'ant'a la ans'o'n per hezit'a'j man'o'j.

“Vi ja long'e for'est'is,” dir'is Meg de la tabl'o kie ŝi ripar'is skatol'et'o'n da si'a'j gant'o'j. “Nu, kio'n ŝi dir'is?”

Ĝust'e ĉe ŝi'a kubut'o est'is la gaj'a bonboniere en'hav'ant'a la brun'a'j'n krem'e krust'kovr'it'a'j'n jugland'o'j'n.

Meg kalkul'is la ok ĉokolad'o'j'n en li'a'n mal'pur'a'n man'et'o'n kaj daŭr'ig'is si'a'n ripar'ad'o'n kun suspir'o de trankvil'iĝ'o. Kaj Bunty kun defi'a, hont'a rigard'o en la okul'o'j, ŝov'is ĉiu'j'n la bombon'o'j'n sam'temp'e en si'a'n buŝ'o'n, kvazaŭ por evit'i la ebl'ec'o'n de subit'a pent'o.

La ali'a leter'et'o est'is sam'e mal'bon'sort'a. Mal'grand'a Flonjo hejm'e'n'ir'is, la pens'o'j direkt'at'a'j sur iu'n Avinjokufon kiu'n Nell est'is promes'int'a far'i por ŝi'a nov'a pup'o.

“Veŭda kun ŭozaj ŭubandoj,” ŝi dir'is al si mal'laŭt'e dum ŝi supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n al si'a propr'a pord'o. Al'a'n kuŝ'is sur la verand'a lit'seĝ'o fum'ant'a si'a'n nigr'a'n pip'o'n.

“La kuf'o de Klaŭisa Maŭia,” dir'is la knab'in'et'o kaj tuj serioz'e ek'diskut'is kun li pri la plej'taŭg'a kolor'o por vintr'a surtut'o por tiu vaks'a sinjor'in'o.

“Kio el'star'as el vi'a poŝ'et'o, Flonjo knab'in'et'o?” li dir'is dum ŝi tuŝ'e preter'pas'is li'n.

“Ho pŭeskaŭ mi ne memoŭis, kaj mi pŭomesis faŭi—est'as leteŭo poŭ vi, Al'a'n,” ŝi dir'is, kaj liver'is la mal'bon'ŝanc'a'n leter'et'o'n de Meg en la man'o'j'n mem de la Filiŝt'o.

Ĉapitr'o VIII - Ŝton'ĵet'il'o Kaj Katastrof'o

Krepusk'o est'is ven'int'a tre delikat'e kaj tener'e sur la ĝarden'o'n, kaj la kamp'o'j'n, kaj la river'o'n. Est'is apenaŭ sent'ebl'a vent'et'o ĉe la bord'o de la river'o sed, post la varm'eg'a, long'a tag'o, ĝi ŝajn'is preskaŭ tro lac'a spir'i kaj far'i ond'et'o'j'n. Tre mal'rapid'e la griz'a trankvil'a lum'o mal'hel'iĝ'is kaj unu-du blank'a'j stel'o'j aper'is kaj palpebr'um'is tie supr'e sur la alt'a mal'proksim'a ĉiel'o. Sub'e, mal'antaŭ la eŭkalipt'a'j arb'o'j, trans la river'o est'is eĉ pli blank'a lun'o; proksim'e, larĝ'a stri'o sur la akv'o rid'et'is supr'e'n al ĝi. Meg esper'is ke ĝi ne grimp'os super la arb'o'supr'o'j'n ĝis post la ok'a hor'o aŭ la kamp'o'j inund'iĝ'os de lum'o kaj ŝi est'os vid'at'a. Je la vesper'manĝ'o kaj dum la fru'a part'o de la vesper'o ŝi est'is en'pens'a kaj incit'iĝ'em'a pro si'a mal'trankvil'o kaj ŝi du-tri foj'e humil'ig'is Bunty tut'e mal'afabl'e.

Jam de la ses'a hor'o li est'is ĉirkaŭ'ŝveb'int'a ŝi'n en plej kompat'ind'a manier'o.

Est'is karakteriz'aĵ'o de tiu knab'et'o, ke post kiam li tent'iĝ'is for'las'i la voj'o'n de la ver'o, li est'is tut'e mal'feliĉ'a ĝis li est'is konfes'int'a kaj frot'int'a si'a'j'n mal'pur'a'j'n man'et'o'j'n en si'a'j'n mal'sek'a'j'n okul'o'j'n ĝis li far'iĝ'is “vid'aĵ'o pri kiu sonĝ'i, ne rakont'i”.

Pip dir'is ke tio est'as ĉar li est'as mal'kuraĝ'ul'o al kiu mank'as la anim'fort'o ek'dorm'i kun mensog'o sur la kor'o, pro tim'o ke li vek'iĝ'os kaj vid'os anĝel'o'n kun flam'ant'a glav'o star'ant'a apud li'a lit'o. Kaj dolor'e mi dev'as agnosk'i ke tio ŝajn'as pli probabl'a taks'o pri la afer'o ol kred'i ke la knab'o efektiv'e impres'iĝ'is de la abomen'ec'o de si'a ofend'o kaj dezir'as kompens'i pro ĝi, ĉar jam en la sekv'ant'a tag'o, se okaz'o si'n sufiĉ'e fort'e prezent'is li fal'is de'nov'e kaj jam en la sekv'ant'a vesper'o li ŝtel'paŝ'is al iu kaj plend'plor'et'is kun la fingr'o'artik'o'j en la okul'o'j ke li “d-d-dir'is m-m-mal'ver'o'n, ho ve-e-e!”

Je la sep'a en tiu apart'a vesper'o li est'is jam mal'gaj'eg'e pent'em'a; kelk'a'j larm'o'j est'is flu'et'int'a'j laŭ li'a'j vang'o'j kaj miks'iĝ'is kun la ink'o de la land'kart'o super kiu li labor'is por Fin'o Marsh. Li si'n lok'ig'is ĉe la kubut'o de Meg kaj jen kaj jen rigard'is en ŝi'a'n vizaĝ'o'n kun sopir'a am'u-kaj-pardon'u-min- manier'o kiu'n ŝi trov'is eg'e embaras'a, ĉar ŝi ek'suspekt'is, pro li'a strang'a kondut'o, ke li iel inform'iĝ'is pri la en'hav'o de ŝi'a leter'et'o kaj prov'as de'turn'i ŝi'n de la entrepren'o. Ju pli li rigard'is ŝi'n des'pli ruĝ'a kaj mal'trankvil'a ŝi far'iĝ'is.

“Vi pov'as hav'i mi'a'n nov'a'n ŝ-ŝ-ŝton'ĵet'il'o'n,” li iu'foj'e flustr'is, don'ant'e al ŝi larm'a'n, pet'eg'a'n rigard'o'n kiu'n ŝi interpret'is kiel pet'o'n rest'i sekur'a ĉe'hejm'e.

Fin'e la montr'il'o de la horloĝ'o ating'is ok kaj ĉar la infan'o'j si'n okup'is per vort'a milit'o pri la posed'o de erar'vag'int'a hund'o kiu ven'is al Mis'reg'o en la post'tag'mez'o ŝi sukces'is el'ir'i la ĉambr'o'n ne'observ'at'a. Neni'u est'is en la en'ir'ej'o kaj ŝi pren'is la ĉarm'a'n lan'ec'a'n skarp'o'n kiu'n ŝi kaŝ'is tie, vind'is ĝi'n ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n kaj ŝtel'ir'is el la flank'pord'o kaj laŭ la unu'a pad'o.

Mal'supr'e en la ĝarden'o la ter'o est'is blank'a de fal'int'a'j roz'petal'o'j kaj la aer'o plen'is de ili'a mort'o'spir'o; amas'o da pamp'o'herb'o star'is alt'a kaj mol'a kontraŭ la ĉiel'o; kelk'a'j indiĝen'a'j arb'o'j, las'it'a'j kresk'i inter la kultur'it'a'j arbust'o'j, etend'is arĝent'e'blank'a'j'n brak'o'j'n en la direkt'o de la lun'o kaj la rapid'ant'a figur'et'o ek'hav'is fantom'ec'a'n aspekt'o'n. El la krad'pord'o kaj en la unu'a'n kamp'o'n, kie la roz'parfum'o tut'e ne ating'is kaj la mal'dens'a sen'mov'a aer'o en'hav'is nur penetr'a'n odor'o'n de mimoso. Pli da eŭkalipt'a'j arb'o'j kaj pli da blank'a'j, fantom'ec'a'j brak'o'j; jen, abrupt'a ek'mov'o apud la bar'il'o, obtuz'a, sepult'ec'a flustr'o, kaj sub'prem'it'a kri'o de Meg.

“Jen la ŝ-ŝ-ŝton'ĵet'il'o, M-Meg; p-pren'u ĝi'n,” dir'is Bundy, li'a vizaĝ'o blank'a kaj mal'feliĉ'a.

“Stult'ul'et'o! Kio'n vi cel'as, tiel'e ŝtel'ir'ant'e ĉi tie'n?” Meg dir'is, koler'a tuj kiam ŝi'a kor'o ek'bat'is de'nov'e.

“Mi nur v-vol'is p-plaĉ'i al vi, Menjo,” la knab'et'o dir'is kun amar'a singult'o en si'a voĉ'o.

Li met'is ambaŭ brak'o'j'n ĉirkaŭ ŝi'a'n tali'o'n kaj ek'kaŝ'is la naz'o'n en ŝi'a'n rob'o'n el blank'a muslin'o. Ŝi rapid'e for'sku'is li'n.

“Nu, bon'e; do dank'o'n,” ŝi dir'is. “Nun hejm'e'n'ir'u, Bunty; mi dezir'as trankvil'e promen'i sol'a en la lun'lum'o.”

Li bor'is si'a'j'n fingr'o'artik'o'j'n kiel ebl'e plej profund'e en la okul'o'j'n, li'a buŝ'o mal'ferm'iĝ'is kaj li'a sub'a lip'o pend'is, pend'eg'is.

“Mi d-d-dir'is al vi g-g-grand'a'n m-m-mal'ver'o'n,” li plor'is, balanc'iĝ'ant'e tie'n kaj re'e'n sur la pied'o'j.

“Ĉu jes? Ho, ne'grav'e! Nun ir'u hejm'e'n,” ŝi dir'is sen'pacienc'e. “Vi ĉiam est'as dir'ant'a mal'ver'o'j'n, Bunty, ĉu ne?

“Ssed mi dev'as r-rakont'i al v-vi pri ĝi,” li dir'is, ankoraŭ klopod'ant'e en'ŝov'i la okul'o'j'n en la kap'o'n.

“Ne, ne neces'as; mi pardon'os al vi ĉi'foj'e,” ŝi dir'is grand'anim'e, “nur ne tio'n far'u de'nov'e. Nun for'kur'u, jam tuj aŭ mank'os al vi temp'o komplet'ig'i vi'a'n map'o'n kaj Fin'o Marsh pun'os vi'n.”

Li'a'j okul'o'j re'ven'is al la kutim'a lok'o, sam'e la man'o'j. Li'a kor'o de'nov'e est'is tut'e mal'pez'a kiam li si'n turn'is por re'ven'i al la dom'o. For'ir'int'e kelk'a'j'n paŝ'o'j'n li re'ven'is.

“Ĉu vi tre dezir'as hav'i tiu'n ŝton'ĵet'il'o'n, Meg?” li dir'is mild'e. “Vi est'as nur knab'in'o, do mi ne s’poz'as ke ĝi est'us tre util'a al vi?”

“Ne, mi ne dezir'as ĝi'n. Jen, pren'u, kaj rapid'u dom'e'n; pens'u pri vi'a map'o,” Meg respond'is, febr'e mal'pacienc'a pro li'a mal'rapid'em'o.

Kaj post tio Bunty, tut'e feliĉ'a de'nov'e, si'n turn'is kaj gaj'e kur'is supr'e'n ĝis la dom'o.

Kaj Meg mal'lev'is la glit'stang'o'n, re'met'is ĝi'n en ĝi'a'n lok'o'n per trem'ant'a'j fingr'o'j, kaj kur'is kun frenez'a rapid'o tra la du rest'ant'a'j kamp'o'j.

La mimosovepro ĉe la fin'o est'is tre silent'a. Est'is neni'a susur'o, neni'a voĉ'son'o, neni'a son'o de la afekt'a ek'rid'o kiu kutim'e inform'is, ke Aldita ĉe'est'as.

Meg halt'is sen'spir'a kaj strab'is inter la arbust'o'j; alt'a figur'o klin'iĝ'is kontraŭ la bar'il'o.

“Andre'o!”, ŝi dir'is per akr'a flustr'o, forges'ant'e en si'a mal'trankvil'o ke ŝi neniam nom'is li'n per li'a antaŭ'nom'o—”Kie est'as la ali'a'j? Ĉu Aldita ne ven'is?”

Est'is odor'o de cigar'o kaj intens'e rigard'ant'e ŝi vid'is kun terur'o ke est'as Al'a'n.

“Ho!” ŝi dir'is per ne'pri'skrib'ebl'a voĉ'ton'o. Ŝi'a kor'o don'is unu tim'a'n, hont'a'n salt'o'n kaj post'e ŝajn'is tut'e ĉes'ig'i la bat'ad'o'n.

Ŝi supr'e'n'rigard'is al li kvazaŭ pet'eg'ant'e ke li ne tro mal'bon'e taks'u ŝi'n, sed li'a vizaĝ'o port'is la mal'estim'a'n rigard'o'n kiu'n ŝi jam kutim'is antaŭ'tim'i kaj li'a'j lip'o'j montr'is mal'ŝat'o'n.

“Mi—mi nur el'ir'is por iom promen'i; la vesper'o est'as tiel bel'a,” ŝi dir'is, mizer'e mal'konvink'e kaj per voĉ'ton'o si'n'prav'ig'a ŝi al'don'is: “ankaŭ la kamp'o aparten'as al mi'a patr'o.”

Li si'n klin'is mal'antaŭ'e'n, kontraŭ la bar'il'o'n, kaj mal'supr'e'n'rigard'is al ŝi.

“Flonjo trans'don'is al mi vi'a'n leter'et'o'n, kaj ĉar ĝi ŝajn'is est'i adres'at'a al mi, kaj oni inform'is mi'n ke ĝi est'as por mi, mi mal'ferm'is ĝi'n,” li dir'is.

“Vi sci'is ke ĝi est'as por Andre'o,” ŝi dir'is—tamen ne rigard'ant'e li'n.

“Tiel mi supoz'is, jam leg'int'e ĝi'n,” li respond'is mal'rapid'e; sed Andre'o ankoraŭ ne re'ven'is ĉi'vesper'e, do mi ven'is anstataŭ'e; est'as egal'e se nur est'as knab'o, ĉu ne?”

La knab'in'o far'is neni'a'n respond'o'n sed lev'is si'a'n man'o'n kaj tir'is la skarp'o'n pli firm'e ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n.

“Kaj mi ankaŭ sci'as kiel kis'i, mi cert'ig'as vi'n. Mi est'as iom lert'a pri tio kvankam vi ebl'e pens'as tio'n ne'ver'ŝajn'a. Ho jes, mi sci'as ke vi dir'is ke vi ne vol'as est'i kis'at'a; sed knab'in'o'j ĉiam dir'as tio'n, ĉu ne?—eĉ kiam ili plej atend'as ĝi'n.”

Meg daŭr'e silent'is, kaj la trankvil'a, sen'kompat'a voĉ'o daŭr'ig'is— “Mi sent'as ke est'as apenaŭ sufiĉ'e mal'lum'e por vi, ĉu? La lun'o tre ĝen'as, ĉu ne? Tamen ni ebl'e pov'os trov'i pli mal'hel'a'n lok'o'n iom for de ĉi tie kaj tiam mi pov'os sen'danĝer'e kis'i vi'n.

“Fraŭl'in'o Meg, vi antaŭ'e ŝajn'is tia ŝat'ind'a knab'in'et'o,” li dir'is mal'laŭt'e, “Kial vi permes'is al tiu aĉ'a knab'in'o McCarthy de'log'i vi'n? Ĉar ŝi est'as aĉ'a kvankam vi ebl'e ne tio'n opini'as.”

Meg nek parol'is nek si'n mov'is kaj li daŭr'ig'is kun tia mild'a serioz'o kia'n ŝi ne atend'is trov'i ĉe li.

“Mi long'e observ'is ŝi'n sur'ŝip'e entrepren'i la task'o'n de'voj'ig'i vi'n, kaj ne pov'as ne pens'i tio'n tre bedaŭr'ind'a. Mi prezent'is al mi mi'a'j'n sent'o'j'n se mi'a frat'in'et'o Flonjo iam intim'iĝ'us kun tia knab'in'o kaj ek'flirt'us kaj far'us si'n mal'favor'e rimark'ebl'a kaj mi demand'is al mi ĉu vi ĉagren'iĝ'us se mi parol'us al vi pri tio. Ĉu vi tre koler'as pri mi, Fraŭl'in'o Meg?”

Sed Meg apog'is si'a'n kap'o'n kontraŭ la krud'a'n bar'il'o'n kaj plor'singult'is—sek'a'j'n, kor'romp'it'a'j'n singult'et'o'j'n kiu'j tuŝ'is la varm'a'n kor'o'n de la knab'o.

“Mi ne rajt'is parol'i al vi kiel mi komenc'e far'is—mi est'is absolut'a brut'ul'o,” li dir'is kulp'o'sci'e, “bon'vol'u pardon'i al mi, mi pet'as, Fraŭl'in'et'o Meg—Mi prefer'e for'tranĉ'us mi'a'n man'o'n ol ver'e vund'i vi'n.”

Ĉi'last'a almenaŭ est'is iom konsol'a kaj Meg dum du'on'a sekund'o lev'is si'a'n vizaĝ'o'n, blank'a'n kaj patos'a'n en la lun'lum'o kaj tut'e mal'sek'a de mal'ĝoj'eg'a'j larm'o'j.

“Mi-mi-ho! mi ja ne est'is tut'e tiel aĉ'a kiel vi supoz'as,” ŝi dir'is romp'it'e; “Mi ne vol'is part'o'pren'i al ĉi tiu promen'ad'o— kaj ho! mi ja, ja, ja ne permes'us al iu ajn mi'n kis'i. Ho bon'vol'u kred'i mi'n!”

“Mi tio'n far'as, mi ja tio'n far'as,” li dir'is volont'eg'e; “mi nur dir'is tio'n ĉar—nu, ĉar mi est'as grand'a krud'a brut'ul'o kaj ne sci'as kiel parol'i kun mal'grand'a, facil'e vund'ebl'a knab'in'o. Kar'a Fraŭl'in'o Meg, bon'vol'u man'prem'i kaj dir'i al mi ke vi pardon'as mi'a'n krud'ul'a'n kondut'o'n.”

Post'e ili kun'e tra'promen'is la kamp'o'j'n kaj dis'iĝ'is ĉe romp'it'a krad'pord'o konduk'ant'a en la ĝarden'o'n.

“En mi'a tut'a viv'o mi ne plu flirt'os,” ŝi dir'is kun grand'a serioz'o dum li adiaŭ'is ŝi'n; kaj li respond'is kuraĝ'ig'e: “Ne, mi est'as tut'e cert'a ke ne—las'u tio'n al knab'in'o'j kia'j Aldita, ĉu ne? Vi nur bezon'is ke oni vi'n met'u sur la ĝust'a'n voj'o'n. Adiaŭ Fraŭl'in'et'o Meg.”

Ĉapitr'o IX - Sekv'o'j

Kiam ŝi en'ir'is la dom'o'n Nelli renkont'is ŝi'n en la en'ir'ej'o kaj rigard'eg'is ŝi'n.

“Kie vi est'is?” ŝi dir'is kun mir'o en si'a'j rond'a'j okul'o'j. “Mi serĉ'is kaj serĉ'ad'is vi'n.”

“Ho, D-ro Gormeston kaj Sin'o Gormeston kaj du Fin'o'j Gormeston est'as en la salon'o, kaj mi pens'as ke ili rest'os etern'e.”

“Kaj la General'o de'nov'e mal'san'as, kaj Ester'a dir'as ke ŝi ne las'us li'n dum sekund'o, eĉ se Gog kaj Magog ĉe'est'us kaj dezir'eg'us vid'i ŝi'n.”

“Kaj patr'o est'as kiel ebl'e plej koler'a kaj est'as dev'ig'at'a mem distr'i ili'n ĉiu'j'n. Li jam kant'is ‘Mi'a am'at'o kiam knab'o’ kaj ‘Mon'a’, kaj li ĉio'n rakont'is al ili pri si'a'j ĉeval'o'j kaj nun mi s’poz'as ke li ne sci'as kio'n far'i.”

“Nu, mi neni'o'n pov'as far'i pri tio,” Meg dir'is lac'e kvazaŭ la tem'o ne hav'is interes'o'n por ŝi.

“Sed vi simpl'e dev'os!” akr'e kri'is Nell. “Mi jam far'is mi'a'n plej'ebl'o'n; li ordon'is ke ni knab'in'o'j en'ir'u kaj vi est'is neni'e, do est'is nur Bebinjo kaj mi.”

“Ho Bebinjo parol'is al Fin'o Gormeston kaj oni pet'is ke mi pian'lud'u,” ŝi respond'is, do mi lud'is “Ŝip'o'n Rem'u”. Nur mi forges'is ĝis mi fin'lud'is ke ĝi hav'as du dies'o'j'n,” ŝi al'don'is mal'gaj'e. “Kaj post'e Bebinjo ĉio'n rakont'is al Sin'o Gormeston pri tio ke Jud'i las'is la General'o'n ĉe la Kazern'o kaj ke oni send'is ŝi'n al pension'a lern'ej'o pro tio kaj pri la verd'a ran'o kiu'n Bunty donac'is al ŝi kaj post tio patr'o dir'is ke jam est'as temp'o ke ni en'lit'iĝ'u kaj demand'is kial okaz'is ke vi ne en'ven'is.”

“Mi ir'os, mi ir'os,” Meg dir'is rapid'e. “Li est'os terur'e koler'a pri la afer'o morgaŭ. Ho! kaj Nell—ir'u dir'i al Mart'a ke ŝi en'send'u la vin'o'n kaj biskvit'o'j'n kaj tiel plu post du'on'hor'o.”

Ŝi rapid'e for'tir'is si'a'n skarp'o'n, glat'ig'is si'a'j'n taŭz'it'a'j'n har'o'j'n kaj ek'rigard'is en la spegul'o'n de la ĉapel'stabl'o por kontrol'i ĉu la vesper'a vent'o est'is for'ig'int'a la sign'o'j'n de ŝi'a'j last'a'temp'a'j larm'o'j.

Tio'n far'int'e ŝi en'ir'is la salon'o'n kie ŝi'a patr'o aspekt'is tut'e varm'a kaj mal'feliĉ'a pro si'a'j klopod'o'j distr'i la kvar gast'o'j'n kiu'j est'is el la spec'o popular'e alud'it'a'j kiel ‘pez'a'j ĉe'man'e’.

“Lud'u i'o'n, Meg,” li baldaŭ dir'is kiam fin'iĝ'is la inter'salut'ad'o kaj silent'o ŝajn'is ek'reg'ont'a inter ili de'nov'e, “aŭ kant'u i'o'n, tio est'us prefer'ind'a—ĉu vi ne hav'as i'o'n por kant'i?”

Nu Meg ordinar'e hav'is plaĉ'a'n, freŝ'a'n voĉ'et'o'n kiu'n oni pov'us aŭskult'i kun iom da plezur'o, sed ĉi'vesper'e ŝi est'is lac'a kaj nerv'o'streĉ'it'a kaj mal'feliĉ'a. Ŝi kant'is “Within a mil'e of Edinboro’ town” kaj est'is eg'e sub'piĉ'a de komenc'o ĝis fin'o.

Ŝi sci'is ke ŝi'a patr'o sid'as nervoz'e la tut'a'n temp'o'n kaj ke ŝi'a'j erar'o'j agac'as li'n kaj je la fin'o de la kant'o, prefer'e ol tuj si'n turn'i kaj front'i ili'n ĉiu'j'n ŝi ek'lud'is la “March Hongroise” de Kowalski. Sed la klav'o'j ŝajn'is si'n lev'i kaj frap'i ŝi'a'j'n man'o'j'n kaj la fortepian'o iĝ'is ne'stabil'a, balanc'iĝ'ant'e tie'n kaj re'e'n laŭ tim'ig'a manier'o; ŝi far'is aĉ'a'n son'miks'aĵ'o'n kiam ŝi ek'kapt'is la muzik'ten'il'o'n por sekur'ec'o kaj moment'o'n post'e ŝancel'iĝ'is for de la taburet'o kaj fal'is pro profund'a sven'o en la brak'o'j'n de D- ro Gormeston, providenc'e etend'it'a'j'n ĝust'a'temp'e.

La pez'a, varm'ig'it'a atmosfer'o super'fort'is ŝi'n en ŝi'a mal'ord'ig'it'a mens'o'stat'o.

Kapitan'o Woolcot est'is ekster'ordinar'e ĉagren'it'a de la afer'o; eĉ ne unu el li'a'j infan'o'j iam antaŭ'e far'is i'o'n tia'n kaj kiam Meg kuŝ'is sur la sof'o kun si'a blond'a kap'et'o klin'iĝ'ant'a sur la ruĝ'a'j'n krisp'e broderitajn kusen'o'j'n, ŝi'a vizaĝ'o blank'a kaj sen'konsci'a, ŝi strang'e simil'is si'a'n patr'in'o'n kiu'n li est'is en'ter'ig'int'a en la tomb'ej'o antaŭ kvar jar'o'j. Li ir'is al la filtr'il'o por glas'o da akv'o, kaj, dum la akv'o flu'et'is, demand'is al si obtuz'e, mekanik'e, ĉu li'a mort'int'a edz'in'et'o pens'as ke li tro rapid'e trans'don'is ŝi'a'n regn'o'n al Ester'a. Kaj post'e, dum li star'is apud la sof'o kaj rigard'is la mort'ec'a'n vizaĝ'o'n, li si'n demand'is kun mal'varm'a trem'o ĉe la kor'o ĉu Meg ankaŭ est'as mort'ont'a kaj se jes, ĉu ŝi pov'os dir'i al tiu sam'a edz'in'et'o ke Ester'a ricev'as pli tener'a'n trakt'ad'o'n ĉe li ol ŝi ricev'is.

Li'a'n rev'ad'o'n inter'romp'is la akr'a, mir'a voĉ'o de la kurac'ist'o. Li al'parol'is Ester'a'n kiu'n oni urĝ'e al'vok'is al la lok'o kaj kiu est'is help'int'a mal'fiks'i la bel'a'n korsaĵ'o'n.

“Rigard'u! La infan'o est'as strikt'e laĉ'it'a!” li dir'is; “vi nepr'e rimark'is tio'n, sinjor'in'o. Tiu prem'ad'o, se daŭr'a, sufiĉ'is por du'on'mort'ig'i ŝi'n. Ĉut, ĉut! sven'i! mi mir'as ke ŝi ankoraŭ nek konvulsi'is nek sufer'is marasm'o'n.”

Je tio nub'o de ĉagren'o aper'is sur la bel'a vizaĝ'o de Ester'a—ŝi est'is de'nov'e kulp'int'a mank'o'n en la plen'um'o de si'a dev'o. Ŝi'a edz'o rigard'is ŝi'n preskaŭ moroz'e de la sof'o kie la mal'grand'a figur'o kuŝ'is en si'a ĉif'it'a muslin'a rob'o, kaj ŝi'a kor'o dir'is al ŝi ke ĉi tiu'j infan'o'j ne ricev'as patr'in'a'n zorg'o'n ĉe ŝi'a'j man'o'j.

Post'e, kiam Meg jam kuŝ'is sekur'e en la lit'o kaj la furor'o ĉes'is, ŝi ir'is al si'a edz'o preskaŭ tim'em'e.

“Nur du'dek jar'o'j'n mi hav'as, Joĉjo; Ne juĝ'u mi'n tro sever'e!” ŝi dir'is kun plor'spasm'et'o en la voĉ'o. “Mi ne pov'as est'i al ili ĉio kio ŝi est'is, ĉu?”

Li kis'is la bel'a'n kap'o'n kontraŭ si'a ŝultr'o kaj konsol'is ŝi'n per unu-du tener'a'j vort'o'j, sed foj'e kaj de'nov'e ven'is al li tiu'nokt'e la blank'a, sen'mov'a vizaĝ'o de Meg kiel ĝi kuŝ'is sur la skarlat'a'j kusen'o'j, kaj li sci'is ke la vent'o kiu mov'et'is la kurten'o'j'n ĉe la fenestr'o est'is lud'int'a kun la long'a herb'o en la tomb'ej'o antaŭ nur kelk'a'j minut'o'j.

Ĉapitr'o X - Bunty En La Rol'o De Hero'o

La cirkonstanc'o'j kaŭz'is al Bunty de'nov'e mensog'i. Fakt'e li mensog'eg'is kaj est'is sam'grad'e mal'feliĉ'a. Ĉiu'j ali'a'j est'is el'ir'int'a'j krom Meg kiu ankoraŭ ripoz'is en'lit'e post la sven'ad'o, kaj li sol'ec'e kriket'lud'is en unu el la kamp'o'j. Sed eĉ kun tut'e nov'a pilk'o tia lud'o far'iĝ'as ne'kontent'ig'a post iom da temp'o kiam oni dev'as sol'a send'i, bat'il'um'i kaj gard'i. Do li baldaŭ for'met'is en la ĝarden'o'n si'a'n bat'il'o'n kaj komenc'is sen'cel'e ĵet'ad'i la pilk'o'n dum li cerb'um'is kio'n post'e far'i. La rajd'ĉeval'o de li'a patr'o star'is ĉe la mal'proksim'a fin'o de la kamp'o kaj sen'pri'pens'e Bunty ek'ir'is tie'n kaj rotaci'e send'is si'a'n pilk'o'n rapid'e trans la ter'o'n al ĝi kun intenc'o simpl'e “salt'ig'i ĝi'n”. Li neniel cel'is vund'i ĝi'n kaj kiam la pilk'o fort'e kontraŭ'frap'is ĝi'a'n krur'o'n kaj ĝi lam'is for li rapid'is al ĝi pal'vizaĝ'a kaj zorg'o'plen'a.

Li pov'is vid'i ke li grav'e mal'util'is al ĝi ĉar la kompat'ind'a best'o for'tir'is de la ter'o si'a'n krur'o'n kaj trem'is kiam li tuŝ'is ĝi'n.

Terur'o li'n tuj kapt'is kaj li rapid'e si'n turn'is kun la kutim'a intenc'o si'n kaŝ'i. Sed konstern'is li'n vid'i kiam li est'is du'on'e re'ir'int'a trans la kamp'o'n ke li'a patr'o kaj iu oficir'o'koleg'o tra'ir'as la pord'et'o'n el la ĝarden'o kaj mal'rapid'e paŝ'as en la direkt'o'n de la bel'a kaj valor'a ĉeval'o.

Pro tim'eg'o pri si'a far'o li glit'ig'is la kriket'pilk'o'n en la antaŭ'aĵ'o'n de si'a mar'ist'et'a bluz'o kaj, rapid'e genu'iĝ'int'e, ek'lud'is si'n'absorb'e per glob'et'o'j. Li'a trem'ant'a dik'fingr'o est'is sen'cel'e frap'int'a proksim'um'e ses'o'n kiam li aŭd'is vok'i li'a'n nom'o'n per voĉ'o stentor'a.

Li si'n lev'is, sku'is la polv'o'n for de si'a'j trem'ant'a'j genu'o'j, kaj paŝ'is mal'rapid'e al si'a patr'o.

“Ir'u dir'i al Patriĉjo ke mi dezir'as ke li tuj ven'u,” dir'is la Kapitan'o. Li ten'is la krur'o'n de la ĉeval'o per'man'e kaj ĝi'n zorg'e ekzamen'ad'is. “Se li ne trov'ebl'as, almenaŭ Pip. Mi ne pov'as imag'i kiel tio okaz'is—ĉu vi i'o'n sci'as pri la afer'o, Bunty?”

dir'is Bunty, dent'o'klak'e, sed li'a patr'o tro okup'iĝ'is por rimark'i li'a'n evident'a'n kulp'ec'o'n, kaj dir'is ke li ir'u tuj.

Tio'n far'int'e li ŝtel'e en'ir'is la dom'o'n kaj sen'rajt'e for'pren'is de la manĝ'o'ĉambr'o du pom'o'j'n kaj pec'o'n da kuk'o kaj for'ir'is por est'i tut'e mal'feliĉ'a ĝis li konfes'os.

Li ŝtel'ir'is en ne'uz'it'a'n kaban'o'n je kelk'a distanc'o de la dom'o; iam ĝi est'is stal'o kaj hav'is du'obl'a'n sub'tegment'ej'o'n ating'ebl'a'n nur per ŝtup'et'ar'o kaduk'eg'a. Bunty supr'e'n'ig'is si'n kaj sid'iĝ'is, mal'gaj'a amas'et'o, sur iom da pajl'o kaj pens'em'e ek'mord'is pom'o'n.

Se iam est'is knab'o kiu bezon'is saĝ'a'n, am'a'n, patr'in'ec'a'n patr'in'o'n, est'is tiu sam'e mal'pur'vizaĝ'a pez'akor'ul'o kiu sid'ant'e apog'is si'a'n mal'glat'a'n kap'et'o'n kontraŭ arane'aĵ'kovr'it'a'n trab'o'n kaj mal'gaj'a murmur'is, “Ne mi kulp'is. Est'is la ĉeval'o.”

Ŝajn'is al li ke io mov'iĝ'as en la du'a sub'tegment'ej'o kiu per mal'alt'a vand'o est'is apart'ig'it'a de tiu kie li sid'is.

“Huŝ-huŝ, ir'u for!” li vok'is, pens'ant'e ke est'as rat'o'j. Li frap'is la plank'o'n kelk'foj'e per si'a'j pez'a'j bot'et'o'j.

La knab'o iĝ'is pal'a ĝis la lip'o'j. Tiu ne'klar'ig'ebl'a mal'laŭt'a flustr'o de li'a nom'o, tiu strang'a susur'o tiel proksim'e de li—ho kio'n ĝi pov'us signif'i!

De'nov'e la nom'o son'is. Pli laŭt'e ĉi'foj'e, sed per voĉ'o lac'a, kiu iel traf'is li'n kun strang'a vibr'o. La susur'ad'o pli'laŭt'iĝ'is, io trans'ir'is la vand'o'n, ir'ant'e al li. Terur'it'e li singult'is kaj si'n ĵet'is vizaĝ'al'plank'e, kaŝ'ant'e si'a'n blank'iĝ'int'a'n vizaĝ'et'o'n inter la pajl'o.

“Bunty,” dir'is la voĉ'o de'nov'e, kaj delikat'a man'o tuŝ'is li'a'n brak'o'n.

“Help'u mi'n—help'u mi'n!” li kri'eg'is, “Meg—ho! patr'o— Ester'a!”

Sed unu man'o rapid'e kovr'is li'a'n buŝ'o'n kaj ali'a li'n tir'is en sid'a'n pozici'o'n.

Li est'is fort'e ferm'int'a si'a'j'n okul'o'j'n, por ne vid'i la fantom'a'n vizit'ant'o'n kiu, li'a'kred'e, est'is ven'int'a por pun'i li'n pro'pek'e. Sed io dev'ig'is li'n mal'ferm'i ili'n, kaj tiam li sent'is ke li neniam plu pov'os ferm'i ili'n pro mir'eg'o.

Ĉar est'is la man'o de Jud'i kiu kovr'is li'a'n buŝ'o'n, kaj est'is Jud'i mem kiu star'is apud li.

“Ĉiel'o!” li dir'is per voĉ'o konstern'it'a. Li rigard'eg'is ŝi'n por cert'iĝ'i ke ŝi est'as el ver'a karn'o kaj sang'o. “Kiel ajn vi al'ven'is ĉi tie'n?”

Sed Jud'i mem far'is neni'a'n respond'o'n. Ŝi nur for'pren'is el li'a'j man'o'j la rest'ant'a'j'n pom'o'n kaj kuk'o'n kaj, ek'sid'ant'e, sen'vort'e manĝ'eg'is ili'n.

Li tiam rimark'is kia alt'kresk'a, ost'ec'a, strang'aspekt'a Jud'i tiu est'as. Ŝi'a'j vest'o'j ĉirkaŭ'pend'is ŝi'n kvazaŭ ĉifon'aĵ'o'j, ŝi'a'j bot'o'j est'is krev'int'a'j kaj blank'a'j pro polv'o, ŝi'a brun'a vizaĝ'o est'is mal'gras'a kaj pint'a kaj ŝi'a'j har'o'j implik'it'a'j kaj mal'glat'a'j.

“Mi marŝ'is la tut'a'n distanc'o'n de la lern'ej'o. Mi tiom vol'is vid'i vi'n ĉiu'j'n.”

“Mi el'pens'is la tut'a'n afer'o'n,” Jud'i daŭr'ig'is, lac'e for'ŝov'ant'e la har'o'j'n de la vizaĝ'o. “En la nun'a moment'o mi ne pov'as ĉio'n bon'e memor'i, mi est'as tiel lac'a, sed ĉio si'n ord'ig'os.”

“Sed kio'n li dir'os?” Bunty dir'is, tim'okul'e, dum bild'o de la patr'o tra'pas'is li'a'n mens'o'n.

“Li ne sci'os, kompren'ebl'e,” Jud'i respond'is aplomb'e. “Mi simpl'e loĝ'os ĉi tie en la sub'tegment'ej'o dum kelk'a temp'o, kaj vi ĉiu'j pov'os vizit'i mi'n kaj al'port'i al mi manĝ'aĵ'o'j'n kaj tiel plu kaj iom post'e mi re'ir'os al la lern'ej'o.”

Ŝi mal'lev'iĝ'is inter la pajl'o'n kaj lac'eg'e ferm'is la okul'o'j'n dum unu-du minut'o'j, kaj Bunty ŝi'n rigard'is, du'on'e sorĉ'it'a.

“Sep'dek sep mejl'o'j'n.” Jud'i iom horor'trem'is. “Mi sen'pag'e ir'is en ŝarĝ'vagon'ar'o de Lawson ĝis Springwood, kaj rajd'is en ĉar'o dum mal'long'a distanc'o, sed krom tio mi marŝ'is. Dum preskaŭ semajn'o mi venad'is,” ŝi al'don'is post paŭz'o kaj de'nov'e ferm'is la okul'o'j'n dum iom long'a temp'o. Post'e unu-du larm'o'j de mal'fort'ec'o kaj si'n'kompat'o el'iĝ'is el sub ŝi'a'j nigr'a'j okul'har'o'j kaj far'is pur'ig'a'n voj'o'n laŭ ŝi'a'j vang'o'j. La gorĝ'o de Bunty ŝvel'is je tiu vid'o, ĉar li neniam antaŭ'e vid'is Jud'i plor'i kiom li pov'is memor'i. Li frap'et'is ŝi'a'n mal'dik'a'n man'o'n, frot'is si'a'n kap'o'n kontraŭ ŝi'a'n ŝultr'o'n, kaj dir'is, “Ne'grav'e, injo,” per mal'klar'a voĉ'o.

Sed tio ig'is ses'o'n da grand'a'j, pez'a'j larm'o'j rapid'i el sub la ferm'it'a'j okul'har'o'j, kaj la knab'in'o si'n turn'is kaj kuŝ'is vizaĝ'on'sub'e por ili'n kaŝ'i. Post'e ŝi si'n ŝov'is al sid'a pozici'o kaj eĉ ek'rid'is.

“Se la Fraŭl'in'o'j Burton pov'us vid'i mi'n!” ŝi dir'is. “Ho, mi ĉio'n organiz'is tiel bel'e; oni pens'as ke mi pas'ig'as du'semajn'o'n en Katoomba—ho Bunty, vi dev'us vid'i la bukl'o'j'n kiu'j'n port'as Fin'o Marian'a Burton al'fiks'it'a'j ambaŭ'flank'e de la vang'o'j!” Ŝi ĉes'is parol'i, rid'ant'e preskaŭ histeri'e kaj post'e tus'ant'e ĝis larm'o'j re'ven'is en ŝi'a'j'n okul'o'j'n.

“Bon'vol'u al'port'i al mi i'o'n por manĝ'i,” ŝi dir'is koler'et'e kiam ŝi de'nov'e pov'is spir'i glat'e—”vi dev'us memor'i ke mi neni'o'n manĝ'is de'post hieraŭ maten'e; sed vi ĉiam est'is ego'ism'a, Bunty.”

Li ek'star'is kaj rapid'eg'e si'n for'mov'is. “Kio'n vi pov'us manĝ'i? Kio'n mi al'port'u?” li dir'is kaj mal'lev'is unu krur'o'n tra la klap'pord'o.

“I'o'n ajn, se nur est'as mult'o,” ŝi dir'is,” “I'o'n ajn! Mi sent'as ke mi pov'us manĝ'i ĉi tiu'n pajl'o'n, kaj krak'maĉ'i la trab'o'j'n kvazaŭ ili est'us biskvit'o'j. Fakt'e, mi dev'is for'turn'i la okul'o'j'n de vi, Bunty; vi est'as tiel dik'a ke mi sopir'ad'as de'manĝ'i vi'a'j'n ost'o'j'n.”

Ŝi'a'j okul'o'j bril'is kun fajr'er'o de si'a mal'nov'a gaj'ec'o, sed tiam ŝi komenc'is tus'i de'nov'e kaj post la kviet'ig'o de la paroksism'o stern'iĝ'is el'ĉerp'it'a.

“Ja ven'ig'u iu'j'n el la ali'a'j,” ŝi vok'is mal'fort'e dum li'a kap'o mal'aper'is. “Vi sol'a mal'mult'e util'as, vi sci'u.”

Li'a kap'o moment'e re'aper'is, kaj li prov'is for'rid'et'i la dolor'o'n kiu'n kaŭz'is al li ŝi'a'j vort'o'j, ĉar ĝust'e en tiu moment'o li est'us mort'int'a por ŝi sen protest'a murmur'o.

“Mi tre bedaŭr'as, Jud'i,” li dir'is delikat'e, “sed ĉiu'j la ali'a'j est'as for. Ĉu mi ne taŭg'us? Mi far'us i'o'n ajn, Jud'i—mi pet'as.”

Jud'i ignor'is la plor'et'o'n kiu akompan'is la fin'a'j'n vort'o'j'n kaj turn'is si'a'n vizaĝ'o'n al la mur'o.

“Ili dev'int'us rest'i hejm'e,” ŝi dir'is kun singult'o. “Ili ja dev'int'us sci'i ke mi pen'os ven'i. Kie ili est'as?”

Kaj Bebinjo est'as ĉe la Courtney-oj, kaj Ester'a ir'is en la urb'o'n kun la General'o. Ho kaj Meg mal'san'as en'lit'e ĉar ŝi'a korset'o est'is tro strikt'a hieraŭ vesper'e kaj ŝi sven'is.”

“Supoz'ebl'e ili tut'e ne sent'as mi'a'n for'est'o'n,” ŝi pens'is amar'e kiam ŝi aŭd'is ke ĉio ŝajn'e daŭr'is kiel kutim'e dum ŝi tiom tra'viv'is nur por vid'i ili'n ĉiu'j'n.

Tiam la strang'a sven'em'o re'ven'is, kaj ŝi de'nov'e ferm'is la okul'o'j'n kaj kuŝ'is sen'mov'a, ne'konsci'a pri temp'o, pri lok'o, nek pri mal'sat'o.

Bunty rapid'is trans la kamp'o'n per flug'il'hav'a'j pied'o'j; ek'vid'o pri la patr'o proksim'e de la stal'o sku'is li'n moment'e kaj memor'ig'is li'n pri la propr'a aflikt'o, sed li for'ig'is la pens'o'n de'nov'e kaj daŭr'e rapid'is. La pord'o de la manĝ'aĵ'ej'o est'is ŝlos'it'a. Mart'a, la kuir'ist'in'o, kutim'e ten'is ĝi'n tia ĝust'e pro li'a em'o for'pren'i ŝi'a'j'n tort'o'j'n kaj kuk'o'j'n; nur est'is per lert'a ruz'ad'o ke li okaz'e penetr'is ĝi'n, kiel li mal'gaj'e re'memor'is.

Li memor'is, eĉ nun kun dolor'sent'o, la terur'a'n sent'o'n de mal'plen'ec'o kiu'n li spert'is pas'int'semajn'e kiam oni pun'e send'is li'n al la lit'o sen la vesper'a manĝ'o. Kaj Jud'i mal'hav'is tri manĝ'o'j'n! Li ferm'eg'is la lip'o'j'n kaj lum'o de preskaŭ hero'ec'a decid'em'o aper'is en li'a'j okul'o'j. Ĉe la flank'o de la dom'o est'is la fenestr'o de la manĝ'aĵ'ej'o; oft'e li sopir'e rigard'ad'is supr'e'n al ĝi, sed neniam prov'is ascend'i al ĝi, ĉar est'is aĉ'a kakt'o'grimp'aĵ'o sur la mur'o.

Li ĉirkaŭ'marŝ'is la dom'o'n ĝis la flank'a fenestr'o; neni'u vid'ebl'is, la tut'a dom'o ŝajn'is tre kviet'a. Mart'a, kiel li vid'is, kuir'is en la kuir'ej'o, kaj la ali'a knab'in'o okup'iĝ'is pri la blank'ig'ad'o de la front'a verand'o. Li mal'long'e kaj sobr'e fiks'rigard'is la grand'a'j'n pik'a'j'n dorn'o'j'n, kaj en la sekv'ant'a minut'o supr'e'n'grimp'is inter ili'n.

Ho kiel ili bor'is kaj ŝir'is li'n! Est'is grand'a zigzag'a vund'o laŭ unu brak'o, li'a mal'dekstr'a ŝtrump'o est'is for'ŝir'it'a kaj profund'a ruĝ'a skrap'vund'o vid'iĝ'is trans li'a krur'o, li'a'j man'o'j sang'is kaj trem'is pro dolor'o.

Li supr'e'n'ŝov'is la mal'larĝ'a'n fenestr'o'n, kaj kun grand'a mal'facil'o en'ig'is si'a'n dik'a'n korp'et'o'n. De tie li las'is si'n fal'i ĝis bret'o kaj si'n'gard'e mal'lev'is si'n ĝis la plank'o. Mank'is temp'o paŭz'i kaj esplor'i li'a'j'n mult'a'j'n vund'o'j'n, li simpl'e rigard'is la plej grand'a'n skrap'aĵ'o'n per mal'gaj'a'j okul'o'j kaj ek'serĉ'is manĝ'aĵ'o'j'n. La manĝ'aĵ'ej'o est'is rimark'ind'e mal'plen'a—neni'a indik'o pri kuk'o'j, neniom da ĵele'o, neni'a'j rest'aĵ'o'j de kort'bird'o.

Li de'tranĉ'is grand'a'n pec'o'n for de pan'bul'o, kaj zorg'e en'volv'is iom da buter'o en pec'o de gazet'a foli'o. Est'is iom da konserv'it'a bov'aĵ'o sur plad'o kaj li de'tranĉ'is dik'a'n bul'o'n kaj kun'volv'is ĝi'n kun la rest'aĵ'o de eriobotri'a tort'o. Ĉi tiu'j'n pak'aĵ'o'j'n li lok'ig'is en la mal'strikt'a antaŭ'aĵ'o de si'a mar'ist'a bluz'o, plen'ig'ant'e si'a'j'n poŝ'o'j'n per sekv'in'ber'o'j, sek'ig'it'a citron'ŝel'aĵ'o, korintoj kaj simil'a'j frand'aĵ'o'j laŭ la en'hav'o de la ten'botel'o'j. Kaj tio'n far'int'e li pret'iĝ'is far'i si'a'n dolor'ig'a'n el'ir'o'n.

Li grimp'is de'nov'e sur la bret'o'n, ŝov'is la kap'o'n tra la fenestr'o'n, kaj mal'esper'e rigard'is la kakt'o'n. Jam dum li genu'is tie aŭd'iĝ'is mal'antaŭ li la akr'a klak'et'o de turn'iĝ'ant'a ŝlos'il'o.

Li si'n turn'is terur'it'e, kaj jen est'is Mart'a ĉe la pord'o kaj je li'a absolut'a horor'o ŝi parol'is kun li'a patr'o kiu est'is en la tra'ir'ej'o tut'e proksim'e.

“La Liniment'o de Rowe aŭ arnik'aĵ'o,” la Kapitan'o est'is dir'ant'a “Ĝi probabl'e trov'iĝ'as en ĉi tiu manĝ'aĵ'ej'o, mi'a bon'a knab'in'o, ĉar tio est'as la last'a lok'o en kiu mi atend'us trov'i ĝi'n.

Mi las'is ĝi'n sur la kamen'bret'o en mi'a lit'ĉambr'o, sed iu pren'is sur si'n for'ig'i ĝi'n. Kial pro la nom'o de ĉio mister'a vi ne pov'as las'i ne'tuŝ'it'a'j mi'a'j'n aĵ'o'j'n?”

“Kaj pro kio mi for'mov'u ĝi'n?” Mart'a ripost'is. “Mi ne kirl'as la past'o'n kun ĝi por far'i tio'n mal'pez'a, almenaŭ ne ordinar'e.”

Ŝi sku'is la kap'o'n, kaj la ag'o vid'ig'is la mal'grand'a'n, genu'ant'a'n, terur'it'a'n figur'o'n ĉe la fenestr'o.

Okaz'is ke la pord'o est'is nur du'on'e mal'ferm'it'a, kaj ŝi'a mastr'o star'is ĝust'e apud ĝi ekster'e, do nur ŝi est'is regal'it'a per tiu vid'aĵ'o.

Du'foj'e ŝi mal'ferm'is la buŝ'o'n por ek'parol'i, sed Bunty grimac'is tiel frenez'e kaj pet'eg'e al ŝi ke ŝi ferm'is ĝi'n de'nov'e, kaj eĉ komenc'is ekzamen'i la botel'o'j'n sur la bret'o apud la pord'o por don'i al la knab'o ŝanc'o'n mal'aper'i.

Unu minut'o'n kaj li est'int'us sekur'a—unu minut'o'n kaj li est'us mez'e de la kakt'o kiu jam tut'e perd'is si'a'n kapabl'o'n tim'ig'i.

Sed la Sort'o est'is tro potenc'a kontraŭ li. Kaj ĉio mis'okaz'is ĉar la kalkan'um'o de la ŝu'o de Mart'a Tomlinson est'is iom for'uz'it'a. Kiam ŝi si'n turn'is ĝi iom tord'iĝ'is sub si, kaj klopod'ant'e re'star'ig'i la ekvilibr'o'n, ŝi etend'is unu man'o'n. Kaj etend'ant'e unu man'o'n ŝi renvers'is kruĉ'o'n. Kaj la kruĉ'o komunik'is si'a'n ŝok'o'n al plad'o. Kiu renvers'iĝ'is kaj aplomb'e for'ŝov'is la grand'a'n pelv'o'n da lakt'o de la bret'o sur la plank'o'n.

Mi ne sci'as ĉu vi iam prov'is pur'ig'i lign'a'n plank'o'n post lakt'o, sed mi est'as cert'a ke vi pov'as kompren'i ke tio est'us mal'agrabl'a task'o—precip'e se vi est'us bon'e bros'lav'int'a ĝi'n jam tiu'maten'e. Do ne est'is mir'ind'e ke Mart'a, eg'e agac'it'a pro la katastrof'o, koler'e si'n turn'is kaj montr'ant'e al la figur'o nun plen'ig'ant'a la fenestr'o'n, demand'is ĉu la ben'at'a'j sankt'ul'o'j pov'us plu toler'i tiu'n mal'ben'ind'a'n knab'o'n, ĉar ŝi ja ne pov'os.

La Kapitan'o per unu paŝ'o en'ir'is la manĝ'aĵ'ej'o'n kaj muĝ'e ordon'is al Bunty mal'supr'e'n'ir'i.

“Ĉiam li'a'j man'o'j for'pren'as kaj ŝtel'as kaj li'a lang'o mensog'as,” dir'is Mart'a Tomlinson, mal'afabl'e rigard'ant'e la mal'feliĉ'a'n infan'o'n.

Du, tri, kvar, kvin koler'a'j bat'o'j de la rajd'vip'o en la man'o'j de la Kapitan'o kaj Bunty si'n sav'is sub li'a brak'o kaj plor'aĉ'ant'e fuĝ'is laŭ la tra'ir'ej'o kaj el la mal'antaŭ'a pord'o.

For trans la kamp'o'j'n li ir'is, singult'ant'e je ĉiu paŝ'o, sed si'n fort'e gratul'ant'e ĉar ĉio'n ĉi li tra'sufer'is pro iu ali'a.

Li apenaŭ est'us kred'int'a, se iu antaŭ'dir'us al li ke li kapabl'as far'i i'o'n tiel absolut'e nobl'a'n, kaj la pens'o konsol'is li'n eĉ dum la vund'o'j kaj skrap'aĵ'o'j dolor'is. Li pen'is sub'prem'i si'a'j'n singult'o'j'n kiam li ating'is la kaban'o'n, kaj eĉ tiu'cel'e ŝov'is du'on'a'n man'plen'o'n da korintoj en ŝi'a'n buŝ'o'n.

Sed est'is tre larm'o'plen'a, skrap'it'a, mal'gaj'a vizaĝ'o kiu ek'aper'is de'nov'e ĉe la mal'ferm'aĵ'o proksim'e de Jud'i.

Ŝi ne mov'iĝ'is, kvankam ŝi'a'j okul'o'j est'is du'on'e mal'ferm'a'j, kaj li genu'iĝ'is kaj sku'is ŝi'a'n ŝultr'o'n delikat'e.

“Hav'u iom da konserv'it'a bov'aĵ'o, aŭ kelk'a'j'n korintojn; est'as iom da ŝel'aĵ'o ankaŭ, se vi prefer'us.”

Ŝi sku'is la kap'o'n de'nov'e. “Bon'vol'u for'pren'i ili'n,” ŝi dir'is kun ĝem'et'o.

Rigard'o ne'kred'em'e dis'rev'ig'a ek'aper'is sur li'a mal'grand'a, varm'ig'it'a vizaĝ'o.

“Kaj mi du'on'e mort'ig'is mi'n por ili'n akir'i! do vi ja est'as mal'ŝat'ind'a knab'in'o!” li dir'is.

“Ho nepr'e for'ir'u,” Jud'i ĝem'is, mov'ant'e la kap'o'n sen'ripoz'e de flank'o al flank'o. “Ho kiel mi'a'j pied'o'j dolor'as! ne—mi'a kap'o, kaj mi'a flank'o—ho! Mi ne sci'as kio ĝi est'as!”

“Mi bat'iĝ'is tie kaj tie,” Bunty dir'is, indik'ant'e la lok'o'j'n kaj for'viŝ'ant'e per la manik'o de si'a bluz'o larm'o'j'n de varm'a si'n'kompat'o. “Mi hav'as skrap'vund'o'j'n ĉie pro tiu aĉ'a kakt'o.”

“Ĉu vi supoz'as ke est'as ankoraŭ mult'a'j mejl'o'j?” Jud'i dir'is tiel rapid'manier'e ke la vort'o'j ŝajn'is ĉiu'j kun'iĝ'i, “Mi jam marŝ'is cent'o'j'n kaj cent'o'j'n, kaj ankoraŭ ne ating'is la hejm'o'n. Mi supoz'as ke est'as ĉar la mond'o est'as rond'a, kaj baldaŭ mi en'marŝ'os la lern'ej'a'n pord'eg'o'n.”

“Ne est'u idiot'o!” Bunty dir'is raŭk'e “Vi est'u tut'cert'a, Marian'a, ke vi absolut'e neni'o'n iam dir'os pri la afer'o; mi fid'is al vi, kaj se vi rest'os fid'ind'a mi pov'os ir'i hejm'e'n kaj re'ven'i kaj neni'u iam sci'os. Kaj ĉu vi pov'us prunt'i al mi du ŝiling'o'j'n? Mal'mult'e rest'as al mi. Bunty, vi ego'ism'a pork'o, kial vi ne al'port'as al mi iom da lakt'o! Mi pet'eg'is kaj pet'eg'is al vi jam de hor'o'j kaj mi'a kap'o far'as turn'o'fajr'aĵ'o'j'n pro mank'o de ĝi”

“Hav'u iom da konserv'it'a bov'aĵ'o, Jud'i kar'a—ho Jud'i, ne est'u tiel stult'a kaj mal'afabl'a, ĉar mi est'is preskaŭ mort'ig'it'a pro vi,” Bunty dir'is, pen'ant'e per trem'a'j fingr'o'j i'o'n ŝov'i en ŝi'a'n buŝ'o'n.

“Sep'dek sep mejl'o'j'n,” ŝi dir'is, “kaj mi marŝ'is dek unu hieraŭ, kio far'as dek unu cent kaj sep'dek sep—kaj ses la antaŭ'a'n tag'o'n ĉar mi'a pied'o hav'is haŭt'vezik'o'n—tio sum'as dek unu cent kaj ok'dek tri. Kaj se mi marŝ'os po dek mejl'o'j tag'e mi ating'os la hejm'o'n post dek unu cent kaj ok'dek'tri'obl'e dek, tio sum'as mil'o'n kaj—kaj—ho! kiom tio est'as? kiom ajn tio est'as? Bunty, vi aĉ'a pork'et'o, ĉu vi ne pov'as dir'i al mi kiom tio est'as? Mi'a kap'o tro dolor'as por labor'i, kaj mil kaj iom pli da tag'o'j— tio est'as jar'o —du jar'o'j—du jar'o'j—tri jar'o'j antaŭ ol mi est'os tie. Ho, Pip, Meg, tri jar'o'j'n! ho Ester'a! pet'u li'n, pet'u li'n permes'i al mi ven'i hejm'e'n! Tri jar'o'j—jar'o'j— jar'o'j!”

La last'a vort'o est'is preskaŭ ŝrik'it'a kaj la infan'o barakt'e ek'star'is kaj pen'is marŝ'i.

Bunty kapt'is ŝi'a'j'n brak'o'j'n kaj ten'is ŝi'n. "Vol'u las'i mi'n,” ŝi dir'is raŭk'e. Mi neniam ating'os la lok'o'n je la nun'a rapid'ec'o.

Ŝi ŝov'is li'n for kaj prov'is marŝ'i trans la sub'tegment'ej'o'n, sed ŝi'a'j krur'o'j ŝancel'is sub ŝi kaj ŝi fal'is en sen'sent'a'n amas'et'o'n.

“Meg—mi ven'ig'os Meg,” dir'is la knab'et'o per trem'a, tim'a voĉ'o kaj li glit'is sub'e'n tra la mal'ferm'aĵ'o kaj rapid'is al la dom'o.

Ĉapitr'o XI - La For'vag'int'o

“Ŝi est'as en la mal'nov'a kaban'o, Meg, kaj mi ne est'as cert'a, sed ŝajn'as al mi, ke ŝi frenez'iĝ'is; kaj mi ricev'is la plej terur'a'n bat'ad'o'n, kaj est'is preskaŭ mort'ig'it'a de la kakt'o pro ŝi, kaj neni'o'n konfes'is. Krom'e, ŝi tamen ne pov'as manĝ'i la konserv'it'a'n bov'aĵ'o'n. Ŝi for'kur'is—kaj ho, mi est'as cert'a ke ŝi est'as frenez'a!”

“Pri kiu en la mond'o tem'as—kio? “ “Jud'i,” li dir'is kaj ek'singult'is pro ekscit'iĝ'o. “Ŝi est'as en la mal'nov'a kaban'o, kaj mi kred'as ke ŝi est'as frenez'a!”

Meg mal'rapid'e el'ir'is la lit'o'n, iel sur'met'is vest'o'j'n kaj ankoraŭ tut'e ne kred'ant'e la strang'eg'a'n rakont'o'n mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n kun li.

“Ĉu vi re'san'iĝ'is?” li dir'is al Meg. “Vi dev'int'us rest'i en la lit'o dum la tut'a tag'o; tamen pov'as est'i ke la aer'o pli bon'e efik'os sur vi'n.”

“Mi est'os for dum la ceter'o de la tag'o, efektiv'e mi atend'as ke nek Ester'a nek mi re'ven'os antaŭ morgaŭ maten'e.”

“Ne permes'u al la infan'o'j eksplod'ig'i la dom'o'n, kaj vi'n bon'e gard'u— ho! kaj send'u Bunty al la lit'o sen ia manĝ'o— mi est'as cert'a ke li jam hav'is sufiĉ'o'n por unu tag'o.”

“Jes,” dir'is la knab'in'o de'nov'e, nur konstat'int'e la signif'o'n de si'a fin'a promes'o kiam Bunty feroc'e flustr'is, “Perfid'ul'in'o” ĉe ŝi'a kubut'o.

En tiu moment'o la kariol'o bru'e al'ven'is, kaj la Kapitan'o for'ir'is, je ili'a ne'dir'ebl'a sen'pez'iĝ'o.

“Nu, kiu'n frenez'aĵ'o'n vi rakont'is?” Meg dir'is, si'n turn'ant'e al si'a frat'et'o. Mi supoz'as, ke est'as unu el vi'a'j mal'ver'aĵ'o'j, vi mal'bon'ul'et'o.”

“Ven'u rigard'i,” Bunty replik'is, kaj li konduk'is tra la kamp'o'j'n. Mez'voj'e ili renkont'is Pip kaj Nell, re'ven'ant'a'j pli fru'e ol atend'it'e de la fiŝ'kapt'a ekskurs'o. Nelli mal'gaj'e aspekt'is kaj marŝ'is je sekur'a distanc'o mal'antaŭ si'a frat'o.

“Sam'e efik'us se oni kun'pren'us fonograf'o'n kiel Nellion,” li dir'is, kun velk'ig'e mal'estim'a rigard'o al tiu mis'far'ul'in'o. “Ŝi babil'is la tut'a'n temp'o'n kaj ne don'is al mi ŝanc'o'n por ek'mord'o fiŝ'a.”

“Jud'i est'as hejm'e.” dir'is Bunty, preskaŭ krev'ant'e pro la grav'ec'o de si'a sci'o. “Ankoraŭ neni'u krom mi vid'is ŝi'n. Mi preskaŭ mort'is pro grimp'ad'o inter kakt'o'j kaj tra fenestr'o'j kaj tiel plu, kaj mi ricev'is bat'ad'o'j'n de patr'o kaj ĉio'n, sed mi neniam dir'is neni'o'n, ĉu ne, Meg? Mi hav'as ŝi'n ĉi tie supr'e en la kaban'o kaj mi ir'is kaj al'port'is konserv'it'a'n bov'aĵ'o'n kaj ĉio'n—nur rigard'u mi'a'j'n krur'o'j'n.”

Li fier'e montr'is si'a'j'n cikatr'o'j'n, sed Meg plu'rapid'is, kaj Pip kaj Nell sekv'is en ne'kred'em'a mir'o. Ĉe la kaban'o ili halt'is.

“Est'as invent'aĵ'o de Bunty,” Pip dir'is mal'estim'e. “Ankoraŭ ne est'as la 1a de April'o, mi'a fil'o.”

“Ven'u rigard'i,” Bunty respond'is, rapid'e supr'e'n'ir'ant'e. Pip sekv'is kaj el'ig'is mal'laŭt'a'n kri'o'n; post ili Meg kaj Nell kun iom pli da mal'facil'o barakt'e supr'e'n'grimp'is, kaj la scen'o est'is komplet'a.

La delir'o jam ĉes'is, kaj Jud'i kuŝ'is kun larĝ'e mal'ferm'it'a'j okul'o'j lac'e rigard'ant'a'j la ĉevron'o'j'n.

Ŝi supr'e'n'rid'et'is al ili dum ili ar'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi'n. “Se Mahometo ne ven'os al la mont'o,” ŝi dir'is kaj post'e tus'ad'is dum du-tri minut'o'j.

“Kio'n vi est'as far'int'a, Ju, injo?’Pip dir'is, kun strang'a trem'o en la voĉ'o. La vid'o al li'a prefer'at'a frat'in'o, mal'dik'a, kava'vang'a, el'ĉerp'it'a, venk'is li'a'n knab'a'n vir'ec'o'n. Ia mal'sek'ec'o en'ir'is li'a'j'n okul'o'j'n.

“Kiel vi ven'is, Ju?” li dir'is, palpebr'um'ant'e ĝi'n for. Kaj la knab'in'o don'is al li si'a'n antaŭ'a'n verv'a'n rigard'o'n.

“Nu, pone'o'n oni ne ten'as ĉe la lern'ej'o krom tiu de la tibi'o'j,” ŝi dir'is. Ĉu vi pens'is ke mi lu'us balon'o'n?”

Ŝi tus'is de'nov'e. Meg sur'genu'iĝ'is kaj brak'um'is si'a'n mal'dik'a'n frat'in'et'o'n.

“Jud'i,” ŝi vok'is, “ho Jud'i, Jud'i! mi'a kar'a, mi'a kar'a!” Jud'i iom rid'is kaj nom'is ŝi'n kar'a stult'ul'in'o, sed baldaŭ ŝi ek'plor'is kaj singult'is konvulsi'e. “Mi est'as tiel mal'sat'a,” ŝi fin'e dir'is patos'e.

Ili ĉiu'j ek'aktiv'is, kvazaŭ ili ven'ig'us la magazen'o'j'n de Sidnej'o por kontent'ig'i ŝi'n. Post'e Meg sid'iĝ'is de'nov'e kaj lev'is la mal'glat'a'n, bukl'a'n kap'o'n sur si'a'j'n genu'o'j'n.

“Vi ir'u, Pip,” ŝi dir'is, “kaj al'port'u vin'o'n kaj glas'o'n, kaj en la viand'a gard'o'ŝrank'o est'as iom da rost'it'a kok'id'aĵ'o; mi iom hav'is por mi'a lunĉ'o, kaj Mart'a dir'is ke si met'os la rest'aĵ'o'n tie ĝis vesper'manĝ'o; kaj rapid'u, Pip.”

“Mi'a vort'o!” Pip dir'is al ŝi kaj li mal'supr'e'n'glit'is kaj flug'rapid'is trans'e'n al la dom'o.

“Je mi'a vort'o!” dir'is Mart'a, li'n renkont'ant'e en la en'ir'ej'o kvin minut'o'j'n post'e, karaf'o el fac'et'it'a kristal'o sub la brak'o, vin'glas'o ten'it'a inter la dent'o'j per la tig'o, plet'o de mal'varm'a kok'id'aĵ'o en la man'o kaj stak'et'o da buter'pan'o'j flank'e de la kok'id'aĵ'o. “Je mi'a vort'o! Kaj kio'n post tio, mi vol'as sci'i?’”

“Ho ferm'u la buŝ'o'n kaj pend'ig'u vi'a'n av'in'o'n!” dir'is Pip, ŝov'e preter'pas'ant'e ŝi'n kaj ir'ant'e al la kaban'o per ĉirkaŭ'a voj'o pro tim'o ke ŝi ebl'e rigard'as.

Li genu'is apud si'a frat'in'et'o kaj manĝ'ig'is ŝi'n per pec'et'o'j de kok'id'aĵ'o kaj trink'et'o'j da vin'o, kaj kares'is ŝi'a'j'n taŭz'it'a'j'n har'o'j'n kaj kvin'dek'foj'e nom'is si'n ‘injo’ kaj pet'eg'is al si manĝ'i iom'et'o'n pli kaj ankoraŭ iom'et'o'n pli.

Kaj Jud'i, kapt'int'e la rigard'o'n en la brun'a'j, mal'sek'a'j okul'o'j, supr'e de ŝi, manĝ'is ĉio'n kio'n li propon'is, kvankam la unu'a buŝ'plen'o preskaŭ sufok'is ŝi'n; ŝi est'us manĝ'int'a ĝi'n eĉ se ĝi est'us la haŭt'o de elefant'o, ĉar ŝi am'is tiu'n knab'o'n pli ol i'o'n ajn en la mond'o kaj li est'is tiel ĉagren'it'a. Ĝi bon'e efik'is sur ŝi'n ankaŭ, kaj ŝi ek'sid'is kaj post iom da temp'o parol'is tut'e natur'e.

“Tio'n vi ne dev'int'us far'i, vi ver'e ne dev'us, injo; kaj mi eĉ ne kuraĝ'as pens'i kio'n la patr'o dir'os al vi.”

“Li tut'e ne sci'os,” si respond'is rapid'e. “Mi neniam pardon'us tiu'n kiu inform'us li'n. Mi pov'as rest'i nur semajn'o'n.

Mi bel'e organiz'is la tut'a'n afer'o'n, kaj mi loĝ'os ĉi tie en ĉi tiu sub'tegment'o; patr'o absolut'e neniam ven'as ĉi tie'n, do est'as tut'e sekur'e, kaj vi ĉiu'j pov'os al'port'i al mi manĝ'aĵ'o'j'n. Kaj tiam, post semajn'o,”—si ve'spir'eg'is—”Mi dev'os re'ir'i.”

“Ĉu vi ver'e marŝ'is tiom da mejl'o'j nur por vid'i ni'n?” Pip dir'is, kaj de'nov'e li'a voĉ'o strang'e son'is.

“Mi hav'is unu-du rajd'o'j'n sur'voj'e,” si dir'is, “sed mi pied'ir'is preskaŭ la tut'a'n distanc'o'n, mi venad'is jam de preskaŭ semajn'o.”

“Mi preskaŭ ne plu memor'as,” Jud'i dir'is, de'nov'e ferm'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n. “Mi pet'ad'is manĝ'aĵ'o'j'n ĉe mal'grand'a'j dom'et'o'j kaj ia'foj'e oni invit'is mi'n tra'nokt'i, kaj mi hav'is tri ŝiling'o'j'n kaj ses penc'o'j'n tio iom long'e sufiĉ'is. Nur du'foj'e mi dorm'is ekster'e, kaj mi hav'is mi'a'n jak'et'o'n tiam.”

La vizaĝ'o de Meg est'is pal'a de konstern'iĝ'o pro la aventur'o de ŝi'a frat'in'o. Supoz'ebl'e neni'u knab'in'o en la tut'a mond'o krom Jud'i Woolcot entrepren'us tia'n frenez'et'a'n projekt'o'n kiel marŝ'i tiom da mejl'o'j kun nur tri ŝiling'o'j kaj ses penc'o'j en la poŝ'o.

“Mi komenc'e ne intenc'is marŝ'i la tut'a'n distanc'o'n,” dir'is Jud'i kun apenaŭ percept'ebl'a rid'et'o. “Mi hav'is sep ŝiling'o'j'n en paper'pec'o en mi'a poŝ'o al'don'e al la tri ŝiling'o'j kaj ses penc'o'j, kaj mi sci'is ke tio pag'us iom long'a'n trajn'vetur'o'n. Sed mi perd'is tio'n post la ek'ir'o kaj ne vol'is re'ir'i nur pro tio, do kompren'ebl'e mi dev'is pied'ir'i.”

Pip dir'is. “Est'as mir'ind'e ke ili ne skrib'is al patr'o por inform'i ke vi vi'n paf'is for.”

“Ho! Marian'a kaj mi bon'e sekur'ig'is tio'n,” Jud'i dir'is kun rid'et'o de re'memor'a plezur'o. “Marian'a est'as mi'a special'a amik'in'o, vi kompren'u, kaj ag'as laŭ mi'a'j ordon'o'j. Kaj ŝi loĝ'as ĉe Katoomba.”

“Nu do, vi kompren'u ke mult'a'j el la knab'in'o'j sufer'is pro morbil'o, do oni pet'is send'i Marian'a'n hejm'e'n, pro tim'o ke ŝi infekt'iĝ'os. Kaj ŝi'a patr'in'o invit'is mi'n ankaŭ ir'i tie'n dum du semajn'o'j; do Fin'o Burton skrib'is al patr'o kaj demand'is ĉu permes'at'e? Kaj mi skrib'is kaj pet'is ĉu mi ne rajt'as ven'i hejm'e'n anstataŭ'e dum tiu period'o?”

“Ne, mi s’poz'as ke ne. Nu li respond'e skrib'is kaj dir'is ‘ne’ al mi kaj ‘jes’ al ŝi. Do iu'n tag'o'n oni sekur'e konduk'is ni'n sur la trajn'o'n kaj aranĝ'is ke oni atend'u ni'n ĉe Katoomba. Kaj la pens'o salt'is en mi'a'n kap'o'n dum ni vetur'is. Kial mi ne kaŝ'e ven'u hejm'e'n? Do mi dir'is al Marian'a ke ŝi klar'ig'u al la ge'patr'o'j ke mi ir'is hejm'e'n anstataŭ'e, kaj ke ŝi cert'ig'u ke oni neni'o'n suspekt'os por evit'i ke oni skrib'u al Fin'o Burton. Kaj la trajn'o halt'is ĉe Blackheath, kaj mi tuj el'salt'is, kaj ŝi daŭr'ig'is la vojaĝ'o'n al Katoomba, kaj mi ven'is hejm'e'n. Tamen, vi kompren'u, ĉar mi est'is perd'int'a mi'a'n mon'o'n rest'is neni'a alternativ'o krom pied'ir'i.”

Meg glat'ig'is la polv'o'kovr'it'a'n, nod'hav'a'n, implik'iĝ'o'n de ŝi'a'j har'o'j.

“Sed vi ne pov'os loĝ'i ĉi tie ekster'e dum semajn'o,” ŝi dir'is per mal'trankvil'a voĉ'o. “vi ricev'is aĉ'a'n tus'o'n pro dorm'ad'o ekster'e, kaj mi est'as cert'a ke vi mal'san'as. Ni dev'os inform'i patr'o'n pri tio; mi tamen pet'eg'os al li ne re'send'i vi'n.”

“Se vi tio'n far'os, mi for'kur'os, jam ĉi'nokt'e kaj marŝ'os al Melburn'o aŭ Jerusalemo, kaj neniam de'nov'e vid'os iu'n el vi!

Kiel vi pov'us tio'n far'i, Meg! Post kiam mi far'is ĉio'n ĉi por ke li ne sci'u! Ho, kiel vi pov'us?”

“Nu, oni simpl'e re'send'us mi'n jam morgaŭ—vi tio'n bon'e sci'as, Meg. Ĉu ne est'as ver'e, Pip? Kaj mi krom'e traf'us en kaĉ'o'n ĉe la lern'ej'o. Mi'a plan'o est'as bel'e simpl'a. Post semajn'o da amuz'iĝ'o ĉi tie kun vi mi simpl'e re'ir'os—vi ĉiu'j pov'os prunt'i al mi iom da mon'o por pag'i la trajn'vetur'ad'o'n. Mi simpl'e renkont'os Marian'a'n ĉe Katoomba je la 25a; ni ambaŭ re'ir'os al la lern'ej'o kun'e, kaj neni'u i'o'n sci'os. Mi'a tus'o ne grav'as; vi sci'as ke mi oft'e sufer'is pro tus'o hejm'e kaj tio neniam mal'util'is al mi. Kondiĉ'e ke vi port'os al mi abund'o'n por manĝ'i, kaj rest'os kun mi, est'os al mi bon'e.”

La ripoz'o kaj vid'o al am'at'a'j vizaĝ'o'j jam bon'e efik'is sur ŝi'n. Ŝi'a vizaĝ'o aspekt'is jam mal'pli streĉ'it'a, kaj iom pli da san'a kolor'o grad'e vid'iĝ'is sur ŝi'a'j vang'o'j.

Meg spert'is mal'trankvil'ig'a'n sent'o'n pri respond'ec'o, kaj la sent'o ke ŝi dev'us inform'i iu'n fort'e prem'is sur ŝi'n; sed fin'fin'e ŝi ced'is al la juĝ'o de la ali'a'j.

“Vi ne pov'us est'i tiel mal'nobl'a, Meg,” Jud'i est'is dir'int'a varm'e kiam ŝi pet'eg'is permes'o'n inform'i Ester'a'n.

Ĉapitr'o XII - Verg'ad'o

La kvar'a'n tag'o'n de la loĝ'ad'o de Jud'i en la sub'tegment'o Mart'a Tomlinson rimark'is al si'a kun'serv'ist'in'o kaj kun'sufer'ant'o, Bridget, ke ŝajn'as al ŝi ke tiu'j mal'ben'it'a'j infan'o'j konspir'as por send'i ŝi'n “trans la river'o'n”.

La digest'o de Bridget ne bon'e funkci'is en tiu maten'o, kaj ŝi simpl'e respond'is ke ŝi supoz'as ke la kar'a'j et'ul'o'j nur sent'as dezir'o'n vid'i ŝi'n en taŭg'a lok'o.

Mi ebl'e dev'us klar'ig'i al vi, ke “trans la river'o’” signif'is Gladesville, kiu est'as mens'a mal'san'ul'ej'o de Sidnej'o.

Mult'a'j afer'o'j kaŭz'is al la mal'feliĉ'a Mart'a kred'i pri tia konspir'o. Ekzempl'e, kiam ŝi ir'is iu'n maten'o'n, aranĝ'i la lit'o'n de Pip kiel kutim'e, la lit'kovr'il'o'j est'is ĉiu'j mal'aper'int'a'j. La blank'a ekster'a kovr'il'o est'is glat'e stern'it'a super la matrac'o, sed neni'e trov'ebl'is la lan'kovr'il'o'j, lit'tuk'o'j kaj kap'kusen'o'j. Ŝi serĉ'is en ĉiu ebl'a kaj ne'ebl'a lok'o, pri'demand'is la infan'o'j'n, kaj eĉ si'n turn'is al Ester'a sed la mank'ant'a'j objekt'o'j rest'is ne'trov'ebl'a'j.

“Est'as vir'o en korduroj'a pantalon'o kiu ĉiu'vesper'e ŝtel'vag'as proksim'e de la dom'o,” dir'is Pip, melankoli'e rigard'ant'e si'a'n kovr'il'o'mank'a'n lit'o'n. “Mi ne mir'us se li iel respond'ec'as en la afer'o.”

Tiu sugest'o est'is net'e mal'bon'vol'a, ĉar la vir'o en korduroj'a pantalon'o est'is la plej fervor'a kaj favor'at'a admir'ant'o de Mart'a.

La sekv'ant'a'n tag'o'n mal'aper'is la lav'pelv'o el la ĉambr'o de Meg, kaj post tio seĝ'o el la infan'ej'o, kaj tapiŝ'o'pec'o de la inter'ŝtup'ar'o por ne menci'i tia'j'n bagatel'a'j'n afer'o'j'n kia'j te'pot'o, ole'o'lamp'o, tas'o'j kaj teler'o'j, du'on'o de ŝink'o kaj tut'a bak'it'ar'o da zingibr'a'j biskvit'o'j.

La mal'aper'o'j mistifik'is Mart'a'n, ĉar la objekt'o'j ŝajn'is mal'aper'i dum la infan'o'j est'is en la lit'o'j: kaj kvankam ŝi suspekt'is ili'n kaj ili'n daŭr'e gvat'is, ŝi ne pov'is trov'i rekt'a'n pruv'o'n pri ili'a kulp'ec'o, nek eĉ i'a'n motiv'o'n por ili'a for'pren'o de tia'j objekt'o'j.

Post ĉiu nov'a mal'aper'o de objekt'o Pip demand'is ĉu la vir'o en korduroj'a pantalon'o est'is vizit'int'a la dom'o'n en la antaŭ'a vesper'o. Kaj ĉar ĉiam est'is tiel, Mart'a neni'o'n pov'is far'i krom koler'e rigard'i la knab'o'n kaj alt'a'menton'e for'las'i la ĉambr'o'n.

Fru'e en la sekv'ant'a maten'o, dum ŝi bala'is la tapiŝ'o'n, Pip kolaps'is sur la nuk'o'n de Mart'a kaj ŝajn'ig'is plor'i, “Ni neniam aprec'as viol'o'n....” li dir'is per romp'it'a voĉ'o.

“Ha Mart'a, Mart'a, ni neniam sent'is kia'n trezor'o'n ni hav'as en vi ĝis nun, kiam vi'a ĉe'est'o inter ni baldaŭ fin'iĝ'os.”

Tiam tro mank'us iu por brid'i vi'n. Ne, vi ne vi'n sen'ig'os de Mart'a Tomlinson tiel baldaŭ, mi'a vir'et'o.”

“Sed ĉu li ne prop'et'os vi'n, Mart'a?”, li dir'is mol'e, “Li'a dom'ekip'ad'o ja dev'as est'i preskaŭ komplet'a nun. Li ankoraŭ ne for'pren'is kaserol'o'n, nek glad'il'o'n, cert'e, sed ar'iĝ'is ĉio ali'a, Mart'a, kaj mi pret'as dir'i al vi konfidenc'e, ke mi pri'pens'as ĉu mem donac'i al vi glad'il'o'n kiel ge'edz'iĝ'a'n donac'o'n, tiel ke vi ne dev'os atend'i ĝis li for'pren'os tio'n.”

“Ĉes'u petol'i!” dir'is Mart'a de'nov'e, ŝov'ant'e al li la bala'il'a'n kap'o'n rekt'e en la vizaĝ'o'n kaj preskaŭ li'n sufok'ant'e per polv'o.

For'e en la sub'tegment'o iĝ'is jam tre komfort'e. Du lan'kovr'il'o'j pend'ig'it'a'j sur'mur'e for'ten'is tra'blov'o'j'n. La lit'o de Jud'i, mol'a kaj varm'a, est'is en angul'o; ŝi dispon'is pri seĝ'o sur kiu sid'i, tabl'o ĉe kiu manĝ'i, eĉ pelv'o en kiu si'n lav'i. Kaj tut'tag'e ŝi hav'is kun'ul'o(j)n kaj preskaŭ ĉiam tut'nokt'e. Unu'foj'e Meg for'ŝtel'iĝ'is, ŝlos'int'e si'a'n lit'ĉambr'o'n, kaj divid'is la lit'o'n en la sub'tegment'o; unu'foj'e Nelli ir'is, kaj en ali'a nokt'o Pip pren'is lan'kovr'il'o'j'n kaj far'is al si provizor'a'n lit'aĵ'o'n inter la pajl'o. Ili vizit'ad'is ŝi'n en kiu ajn hor'o de la tag'o, ramp'ant'e laŭ la knar'ant'a ŝtup'et'ar'o unu post ali'a kiam ajn ili pov'is ne'observ'at'e mal'aper'i.

Okaz'is ke la guvern'ist'in'o est'is ricev'int'a du'semajn'a'n for'permes'o'n por fleg'i mal'san'a'n patr'in'o'n, do la knab'in'o'j kaj Bunty liber'iĝ'is de deĵor'o'j. Pip ir'ad'is mal'fru'e al la lern'ej'o kaj fru'e re'ven'is, kaĵol'at'e de Ester'a, kiam ebl'is, sen'kulp'ig'a'j'n leter'et'o'j'n. Li eĉ unu tag'o'n sen'permes'e for'est'is de la lern'ej'o, akcept'ant'e tut'e bon'humor'e verg'ad'o'n pro tio.

Jud'i ankoraŭ pal'e kaj lac'e aspekt'is kaj ŝi'a tus'o iom ĝen'is; sed ŝi est'is rapid'e re'akir'ant'a si'a'n verv'o'n kaj eg'e ĝu'is si'a'n aventur'o'n.

“Vi nepr'e dev'os organiz'i afer'o'j'n por ke mi pov'u far'i kur'o'n,’’ ŝi dir'is decid'em'e iu'n maten'o'n. “Mi cert'as, ke mi'a'j krur'o'j mal'long'iĝ'as pro mank'o de ekzerc'ad'o. Antaŭ la fin'o de la semajn'o mi est'os jam forges'int'a kiel marŝ'i.’’ Pip ne kred'is ke tio ebl'as. Meg pet'eg'is ke ŝi ne risk'u si'n mal'kovr'i; sed Bunty kaj Nell est'is tut'e favor'a'j.

“Meg pov'us parol'i kun patr'o,’’ Bunty dir'is, “kaj Pip pov'us turment'ad'i General'o'n ĝis Ester'a tim'us las'i la ĉambr'o'n kaj inter'temp'e mi kaj Jud'i pov'us mal'supr'e'n'paf'i ni'n kaj kur'ad'i kaj est'i jam re'ven'int'a'j antaŭ ol vi liber'ig'us ili'n’’.

Jud'i sku'is la kap'o'n. “Tio est'us eg'e banal'a,’’ ŝi dir'is. “Se mi ir'os mi vol'os rest'i for kelk'a'n temp'o'n. Kial ni ne piknik'u ĉe la river'o?’’ “Ho jes, ni tio'n far'u!’’ kri'is Bunty, bril'okul'a.

“Mi est'as cert'a ke ni pov'os organiz'i tio'n, precip'e ĉar est'as sabat'o kaj Pip ne dev'as ir'i al la lern'ej'o,’’ Jud'i daŭr'ig'is, rapid'e el'pens'ant'e la afer'o'n. “Du el vi pov'us ir'i por hav'ig'i manĝ'aĵ'o'j'n.

Dir'u al Mart'a ke vi ĉiu'j piknik'os—ŝi est'os kontent'a ne dev'i prepar'i tabl'o'n por ĉef'manĝ'o—tiam vi pov'os plu'ir'i. Du ali'a'j pov'os kontrol'i ke est'as sen'danĝer'e dum mi mal'supr'e'n'ir'os kaj trans'ir'os la kamp'o'j'n, kaj jam ating'int'e la angul'o'n de la voj'o ni est'os sekur'a'j.

Ŝajn'is tut'e far'ebl'e, kaj oni baldaŭ far'is ĉiu'j'n prepar'o'j'n. Pip gard'o'star'is ĉe la kaban'o, kaj akcept'is la respond'ec'o'n cert'ig'i ke Jud'i for'ir'os sen mal'kovr'o kaj Bunty si'n lok'is sur la mal'antaŭ'a verand'o por gvat'i kaj fajf'i tri'foj'e se minac'us ia danĝer'o.

Oni instrukci'is ke li atend'u kvar'on'hor'o'n laŭ la kuir'ej'a horloĝ'o, kaj tiam, se ĉio bon'e marŝ'is, li dev'os kun'port'i la grand'a'n te'sitel'o'n kaj pan'bul'o'n, kaj kur'ating'i la ali'a'j'n sur'voj'e.

Est'is ted'e atend'i tie, kaj li star'is sur unu pied'o, kvazaŭ medit'em'a kort'bird'o, kaj pri'pens'is la event'o'j'n de la pas'int'a'j kelk'a'j ekscit'a'j tag'o'j.

Li sent'is deprim'o'n ĉe la kor'o sed apenaŭ sci'is kial. Ebl'e est'is pro la mensog'o kiu'n li dir'is al la patr'o kaj ankoraŭ ne konfes'is, ĉar la ĉeval'o iom grav'e lam'is, kaj li'a kuraĝ'o for'flu'et'is ĉiu'foj'e kiam li pri'pens'is tiu'n rajd'vip'o'n.

Ebl'e est'is la reakci'o post la grand'a ekscit'iĝ'o. Aŭ ebl'e est'is persist'a sent'o de mal'just'a trakt'ad'o pro la mizer'a rikolt'o de glor'o kiu'n el'vok'is ĉe la ali'a'j li'a'j kuraĝ'a'j far'o'j por help'i al Jud'i.

Oni ver'ŝajn'e nur mal'alt'e taks'is ili'n, kaj, ja, eĉ rid'is ĉiu'foj'e kiam li alud'is pri ili aŭ publik'e atent'ig'is pri si'a'j vund'o'j. Du-tri el la skrap'vund'o'j sur li'a'j krur'o'j est'is ver'e sever'a'j, kaj dum li atend'o'star'is li mal'supr'e'n'rul'is si'a'j'n ŝtrump'o'j'n kaj rigard'is ili'n per kompat'em'a'j okul'o'j kaj kun io simil'a al singult'o en la gorĝ'o.

“Neni'u bon'e taks'as mi'n!’’ li murmur'is, kaj unu el li'a'j ĉiam pret'a'j larm'o'j plaŭd'e fal'is sur etend'it'a'n nud'a'n krur'o'n. “Jud'i prefer'as Pip kaj li tut'e ne grimp'is la kakt'o'n; Meg opini'as mi'n mensog'ul'o, kaj Nelli dir'as ke mi est'as manĝ'avid'a pork'o — neni'u mi'n just'e aprez'as!’’ Nov'a, grand'a, dik'a larm'o form'iĝ'is kaj fal'is.

Li'a patr'o, kiu fum'is ĉe la mal'ferm'a fenestr'o'pord'o li'n est'is observ'int'a kaj mir'is pri li'a mal'oft'a kaj eg'a kviet'o.

“Absolut'e neni'o'n. Mi est'as ir'ont'a al piknik'o.’’ “Ha ĉu?" dir'is la kapitan'o. “Vi aspekt'is kiel se vi aŭ pri'medit'us iu'n freŝ'a'n mis'far'o'n, aŭ mal'ĝoj'us pri iu mal'nov'a— pri kiu el la du tem'is?’’ Bunty iom pal'iĝ'is, sed de'nov'e asert'is, ke li “ne far'is neni'o'n”.

La Kapitan'o est'is en mal'labor'em'a, turment'a humor'o, kaj li'a mal'grand'a, dik'a, mal'pur'a fil'o est'is la sol'a proksim'a viktim'o.

“Mi propon'as ke vi ven'u ĉi tie'n kaj konfes'u absolut'e ĉiu'n mis'far'o'n kiu'n vi ĉi'semajn'e kulp'is,’’ li dir'is serioz'e. “Mi pov'as dispon'ig'i tut'a'n maten'o'n kaj jam est'as temp'o ke mi iom esplor'u vi'a'n kondut'o'n.’’ Bunty al'proksim'iĝ'is la indik'it'a'n seĝ'o'brak'o'n, sed ankoraŭ pli pal'iĝ'is.

“Ha, nun ni est'as komfort'a'j. Nu, est'is la ŝtel'o el la manĝ'aĵ'ej'o je mard'o, jen unu,’’ li dir'is kuraĝ'ig'e. “Nu, do?’’ “Mi n—ne far'is n—neni'o'n ali'a'n,’’ anhel'is Bunty. Li sent'is ke ĉio ĉe li sen'dub'e perd'iĝ'is kaj ke oni jam mal'kovr'is la epizod'o'n pri la kriket'a pilk'o. Li eĉ nervoz'e ĉirkaŭ'rigard'is por kontrol'i ĉu rajd'vip'o apud'est'as. Jes, tie est'is tiu arĝent'e ornam'it'a, aparten'ant'a al Ester'a, mal'zorg'e ĵet'it'a sur seĝ'o'n. Li trov'is la temp'o'n fervor'e dezir'i ke Ester'a est'us ord'em'a vir'in'o.

“Ĉu absolut'e neni'o'n, Bunty? Ĉu vi dir'as la ver'o'n?’’ dir'is li'a patr'o per impon'a voĉ'ton'o.

“Mi l-lud'is per g-glob'et'o'j’’, li dir'is per trem'ant'a voĉ'o. “Kiel mi ppovis i'o'n p-paf'i kontraŭ v-v-vi'a ĉeval'o?’’ “Ĉeval'o? ha!’’ dir'is li'a patr'o. La afer'o ek'lum'iĝ'is kaj li'a vizaĝ'o sever'iĝ'is. “Kio'n vi ĵet'is kontraŭ Mazeppo por lam'ig'i li'n? Respond'u al mi tuj.’’ Bunty horor'trem'e ek'rigard'is la vip'o'n.

“N-n-neni'o'n,’’ li respond'is, "a-a-absolut'e n-neni'o'n. Mi'a k- k-kriket'pilk'o est'is s-supr'e en la st-stal'o. Mi nur l-lud'is per glob'et'o'j.’’ La Kapitan'o mal'fort'e sku'is li'n.

Tio'n dir'int'e li du'on'e pent'is kaj al'don'is; “Ĝi nur rul'iĝ'is el mi'a p-p-poŝ'o kaj M-Mazeppo preter'pas'is kaj f-f-frap'is per ĝ-ĝi si'a'n k-krur'o'n.’’ “Dir'u la ver'o'n aŭ mi draŝ'os vi'n preskaŭ ĝis'mort'e,’’ la Kapitan'o dir'is, ek'star'ant'e kaj kapt'ant'e la vip'o'n de Ester'a, “Nu do, sinjor'o, ĉu est'is vi kiu lam'ig'is Mazeppon?’’ “Jes,’’ dir'is Bunty, bru'e ek'plor'ant'e kaj frenez'e pen'ant'e evit'i la vip'o'n.

Tiam, dum la frap'o'j fal'is sur li'a'j'n mal'feliĉ'a'j'n ŝultr'o'j'n li plen'ig'is la aer'o'n per si'a'j kon'at'a'j ve'kri'o'j: “Ne est'is mi, mi ne kulp'is!”

“Vi mal'ŝat'ind'a jun'a hund'aĉ'o!’’ dir'is la patr'o dum moment'a paŭz'o ĉar li'a brak'o dolor'is pro la ekzerc'ad'o de la vip'o. “Mi aŭ draŝ'os el vi ĉi mizer'a'n em'o'n al mensog'ad'o kaj poltron'ec'o aŭ mort'ig'os vi'n dum la prov'o.’’ Sibl'ad'is la vip'o.

“Kia'spec'a vir'o vi far'iĝ'os, vi'a'opini'e?’’ De'nov'e sibl'is. “Mensog'i nur por konserv'i ne'tuŝ'it'a vi'a'n mal'ben'it'a'n haŭt'o'n!’’ Sibl'is foj'e kaj de'nov'e.

“Vi mort'ig'is mi'n!—ho vi jam mort'ig'is mi'n! Mi sci'as ke vi tio'n far'is!’’ kri'is la mal'feliĉ'eg'a infan'o, si'n tord'iĝ'ant'e ĉiu'direkt'e'n sur'plank'e. “Ne est'is mi, ne est'is mi'a kulp'o—iom verg'u la ali'a'j'n!’’ Sibl'ad'is de'nov'e. “Ĉu vi opini'as ke la ali'a'j tiel fi'e mensog'us? Pip neniam mensog'is al mi. Jud'i prefer'e el'tranĉ'us si'a'n lang'o'n.’’ Sibl'ad'is. “Sur'voj'e al piknik'o, ĉu? Vi pov'os piknik'i en vi'a ĉambr'o ĝis la morgaŭ'a maten'manĝ'o.’’ Sibl'ad'o de la vip'o. “Fu—ir'u for!’’ Hom'a el'ten'em'o ating'is si'a'n lim'o'n. La fin'a sving'o de la vip'o kaŭz'is al li'a'j dolor'ant'a'j, trem'ant'a'j ŝultr'o'j kaj dors'o ver'a'n angor'o'n. Li pens'is pri la ali'a'j, feliĉ'a'j kaj sen'zorg'a'j, ekster'e en la sun'bril'o, gaj'e pland'um'ant'e river'e'n, neniel pens'ant'e pri li'a'j sufer'o'j, kaj li'a kor'o mem ŝajn'is krev'i pro la grand'ec'o de si'a amar'o kaj mal'esper'o.

“Jud'i est'as hejm'e!” li dir'is per sufok'a, pasi'a voĉ'o. “Ŝi loĝ'as en la mal'nov'a kaban'o en la bov'in'a kamp'o. Ve, ho ve! Oni kaŝ'as al vi la afer'o'n. Ve, ve! Ŝi ir'as al la piknik'o, kaj ŝi for'kur'is el la lern'ej'o.”

Ĉapitr'o XIII - Gast'o'j Sen Invit'o

La Kapitan'o mal'rapid'e paŝ'is tra la kamp'o'j, la livistona* ĉapel'o kiu'n li port'ad'is en la ĝarden'o mal'antaŭ'e'n ŝov'it'a for de li'a frunt'o. Est'is al li iom varm'e post la barakt'o kun si'a du'a fil'o, kaj est'is pens'em'a rigard'o en li'a'j okul'o'j. Li ne kred'is ver'a la fin'a'n rimark'o'n de Bunty, sed li tamen konsider'is ĝi'n sufiĉ'e probabl'a por far'i vizit'o'n al la kaban'o ne tut'e super'flu'a.

Ne est'is, ceter'e, ke li atend'is trov'i tie si'a'n erar'vag'int'a'n fil'in'o'n, ĉar Bunty ja dir'is ke okaz'os piknik'o ĉe la river'o, ĉu ne?

La pord'o de la kaban'o mal'antaŭ'e'n sving'iĝ'is sur si'a'j ebri'a'j ĉarnir'o'j kaj la sun'bril'o en'verŝ'iĝ'is kaj far'is stri'o'n el lum'ant'a polv'o trans la ej'o.

Est'is tie neni'a'j sign'o'j de loĝ'ad'o, krom se oni konsider'as tia har'ruband'o'n de Meg kaj iom da oranĝ'ŝel'o.

Li vid'is la mal'fortik'a'n, hejm'e'far'it'a'n ŝtup'et'ar'o'n ripoz'ant'a'n kontraŭ la tru'o'n en la plafon'o, kaj kvankam li kutim'e pli alt'e taks'is la sekur'ec'o'n de si'a nuk'o ol far'is li'a'j infan'o'j pri ili'a'j, li fid'is si'a'n sekur'ec'o'n al ĝi. Ĝi knar'is mal'bon'aŭgur'e kiam li ating'is la plej alt'a'n ŝtup'o'n kaj tra'ramp'is en la sub'tegment'o'n.

Ĉi'flank'e de la vand'o est'is ŝink'o'ost'o, skatol'o da domen'o'j kaj krev'int'a kap'kusen'o, neni'o ali'a, do li marŝ'is plu'e'n kaj rigard'is trans'e'n.

“Tre komfort'e,’’ li murmur'is, “Mi est'us kontent'a mem loĝ'i ĉi tie mal'long'a'n temp'o'n,’’ kaj eĉ en'ir'is li'a'n kap'o'n la pens'o ke li tio'n far'u, kaj est'u tie kiel “surpriz'festen'o” kiam re'ven'os Jud'i.

Sed li for'ig'is la ide'o'n kiel ne'akord'ig'ebl'a'n kun dign'o. Li re'memor'is aŭd'i fam'o'j'n pri mal'aper'ant'a'j mebl'o'j el la dom'o, kaj preskaŭ'rid'et'o ven'is en li'a'j'n okul'o'j'n kiam li vid'is la mal'nov'a'n tabl'et'o'n kun ole'o'lamp'o kaj te'pot'o tie met'it'a'j, la lit'aĵ'o'n kaj lav'pelv'o'n. Sed sever'a mien'o ĝi'n sekv'is. Ĉu sep'dek sep mejl'o'j ne est'as sufiĉ'a obstakl'o al la petol'a'j plan'o'j de Jud'i?

Kiel ŝi kuraĝ'is tiel spit'i li'n?, infan'o dek tri jar'a kaj li ŝi'a patr'o?

Li'a'j lip'o'j kun'prem'iĝ'is mis'aŭgur'e kaj li mal'supr'e'n'ir'is kaj pez'e paŝ'eg'is re'e'n al la dom'o.

Du'on'minut'o dek'foj'e preter'pas'is kaj tiam ŝi ven'is, la bel'a jun'a patr'in'o kun si'a rid'vizaĝ'a fil'et'o en si'a'j brak'o'j. Ŝi'a'j okul'o'j aspekt'is tiel tener'a'j kaj mol'a'j kaj am'em'a'j ke li for'turn'is si'n mal'pacienc'e; li bon'e sci'is kiel est'os; ŝi pet'os kaj pet'eg'os al li pardon'i si'a'n fil'in'et'o'n kiam ŝi aŭd'os, kaj kiam ŝi tiel hel'e kaj bel'e aspekt'as kiel ĝust'e nun li pov'os neni'o'n rifuz'i al ŝi.

Mi ĵus trov'is nov'a'n dent'o'n, du'obl'a'n— ven'u rigard'i” Li ven'is, iom mal'volont'e, kaj ŝov'is si'a'n plej mal'grand'a'n fingr'o'n en la buŝ'o'n de si'a fil'o'beb'o.

“La tri'a,’’ ŝi dir'is fier'e; “Ĉu vi ne est'as kontent'a?’’ “H’m!’’ li dir'is. Li ankoraŭ iom medit'is, kaj post du-tri minut'o'j kun'frot'is la man'o'j'n kvazaŭ li est'us sufiĉ'e kontent'a pri si mem.

“Sur'met'u vi'a'n ĉapel'o'n, Ester'a, kaj tiu'n de la General'o,’’ li dir'is, am'e frap'et'ant'e la kap'o'n de tiu sinjor'et'o, “Ni promen'u ĝis la river'o; la infan'o'j piknik'as tie, do ni pov'os est'i cert'a'j pri iom da te'o.’’ “Nu, jes, est'os tre agrabl'e,’’ ŝi dir'is, “ĉu ne, Bebĉjo, ĉu ne, dolĉ'a fil'o?’’ Ŝi vok'is al Mart'a, kiu est'is sen'polv'ig'ant'a la sid'ĉambr'o'n laŭ manier'o bon'humor'e blind'a kiu est'is propr'a al ŝi.

“La ĉapel'o'n de la General'o, mi pet'as, Mart'a, la blank'a'n sun'ĉapel'o'n kun lig'il'o'j; ĝi est'as sur mi'a lit'o, mi kred'as, aŭ sur seĝ'o aŭ ie—ho! kaj bon'vol'u ankaŭ mal'supr'e'n'port'i mi'a'n grand'a'n kiu sur'hav'as papav'o'j'n.”

Kaj Ester'a lig'is la blank'a'n sun'ĉapel'o'n sur si'a'j propr'a'j bukl'a'j, krisp'a'j har'o'j, kaj kaŭz'is al la General'o rid'e ĝoj'kri'i ĉe si'a sid'lok'o sur la en'ir'ej'a tabl'o. Post'e ŝi met'is ĝi'n sur la kap'o'n de la Kapitan'o kaj met'is la livistonan sur tiu'n de si'a fil'o kaj okup'is kelk'a'j'n minut'o'j'n per ĉarm'a lud'ad'o tia.

“Sinjor'et'o Bunty est'as en'ŝlos'it'a en si'a ĉambr'o; sub neni'a'j cirkonstanc'o'j mal'ferm'u la pord'o'n, Mart'a,’’ est'is la fin'a komand'o de la Kapitan'o.

“Bon'vol'e ne vi'n inter'miks'u,’’ li respond'is, “Las'u al mi iom da liber'o en la reg'ad'o de mi'a'j propr'a'j infan'o'j, Ester'a. Li est'as mal'ver'em'a sen'taŭg'ul'et'o; mi hont'as konfes'i li'n mi'a fil'o.’’ Kaj Ester'a, medit'ant'e pri la mult'a'j mal'fid'ind'aĵ'o'j de si'a vic'fil'o, pov'is si'n konsol'i per la esper'o ke li profit'os el la spert'o.

Ili ir'is laŭ pli mal'long'a voj'o tra la sovaĝ'ej'o por evit'i la publik'a'n voj'o'n, kaj la blu'a, sun'kis'at'a, rid'ant'a river'o etend'iĝ'is antaŭ ili.

“Jen ili!’ Ester'a kri'is, “en la kon'at'a lok'o, kiel kutim'e; rigard'u la fajr'o'n, dolĉ'a fil'et'o; vid'u la fum'o'n, knab'o kar'a—kvar kvin ili est'as. Nu, kiu'n ili hav'as kun si?’’ ŝi dir'is mir'e, dum ili proksim'iĝ'is al la grup'o sur la herb'o.

Antaŭ ol ili est'is sufiĉ'e proksim'a'j por re'kon'i vizaĝ'o'j'n la rond'o ŝajn'is subit'e si'n romp'i kaj dis'fal'i.

Unu el ĝi'a'j an'o'j si'n turn'is abrupt'e kaj fuĝ'is trans la herb'o'n, salt'ant'e en la dens'a'j'n pterid'o'j'n kaj vepr'o'n, kaj mal'aper'is el la vid'o en mal'pli da temp'o ol okup'as la rakont'ad'o.

“Kiu'n ajn vi hav'is kun vi?’’ Ester'a demand'is kiam ili ating'is la infan'o'j'n.

Est'is du'on'sekund'a silent'o, post kio Pip ĵet'is kelk'a'j'n lign'o'pec'o'j'n sur la fajr'o'n kaj dir'is aplomb'e: “Nur iu amik'in'o de Meg, tim'em'a infan'o kiu ial tim'eg'as la patr'o'n. Mi supoz'as ke ŝi imag'as ke soldat'o'j ir'ad'as kun si'a'j glav'o'j akr'ig'it'a'j, uz'o'pret'a'j.”

Meg, blank'vizaĝ'a kiel la mort'o, ŝi'n lev'is kaj hast'e komenc'is rakont'i al ŝi pri la tri urs'o'j por ŝi'n trankvil'ig'i.

Ester'a aspekt'is iom mistifik'it'a, sed kompren'ebl'e neniel pens'e kun'lig'is la for'rapid'ant'a'n figur'o'n kun Jud'i.

Kaj la Kapitan'o ŝajn'is rav'e blind'a kaj sen'suspekt'a. Li si'n kuŝ'ig'is sur la herb'o kaj las'is ke la General'o ramp'ad'u sur li; li ŝerc'is kun Ester'a; li rakont'is kelk'a'j'n epizod'o'j'n pri si'a jun'aĝ'o, kaj eĉ tut'e ne ŝajn'is rimark'i ke li'a aŭskult'ant'ar'o ŝajn'as mal'atent'a kaj embaras'it'a.

“Ĉu vi ne far'is iom da te'o?’’ Ester'a dir'is fin'e, “Ni tre ŝat'as te'sitel'a'n te'o'n kaj pens'is ke vi nepr'e hav'os iom.’’ “Bunty ne al'ven'is, li dev'is kun'port'i la te'sitel'o'n,’’ Pip dir'is iom mal'afabl'e. Li suspekt'is ke est'as motiv'o por ĉi tiu grand'a afabl'ec'o de li'a patr'o kaj ne plaĉ'is al li est'i lud'objekt'o.

Kiam mi for'ir'is Bunty ŝajn'is ne tre san'a kaj pens'is pas'ig'i la ceter'o'n de la tag'o en si'a ĉambr'o’’.

Pip al'don'is hejt'il'o'j'n al la fajr'o en obstin'a manier'o kaj Meg don'is tim'ig'it'a'n ek'rigard'o'n al la patr'o kiu respond'e rid'et'is am'e al ŝi.

Post hor'o da tia'spec'a streĉ'a inter'rilat'o la Kapitan'o propon'is ke oni re'ven'u hejm'e'n.

“Mal'varm'iĝ'as,’’ li dir'is, "Mi tre bedaŭr'us se la nov'e'nask'it'a dent'o de la General'o komenc'us si'a'n viv'o'n per dolor'ad'o—ni ir'u hejm'e'n kaj kontent'iĝ'u per te'pot'a te'o.’’ Do ili kolekt'is la ankoraŭ ne mal'pak'it'a'j'n korb'o'j'n kaj si'n form'is en procesi'o'n.

La Kapitan'o insist'is ke Pip kaj Meg marŝ'u kun li kaj send'is antaŭ'e'n Bebinjon kaj Nell, unu ĉe ĉiu flank'o de Ester'a, kiu altern'e konduk'is kaj port'is la General'o'n.

Ĉar la motiv'o por tiu aranĝ'o est'is, kiel Pip sagac'e suspekt'is, mal'ebl'ig'i inter'rilat'o'n aŭ form'ad'o'n de nov'a'j plan'o'j.

Kaj kiam ili al'ven'is hejm'e li invit'is ili'n ĉiu'j'n ven'i en li'a'n fum'ĉambr'o'n, mal'grand'a kaj mal'larĝ'a ej'o en'ir'at'a tra la manĝ'o'ĉambr'o.

Ester'a port'is la General'o'n al la super'a etaĝ'o, sed la ali'a'j silent'e sekv'is li'n.

“Sid'iĝ'u, Pip, mi'a knab'o,’’ li dir'is afabl'e. “Ven'u, Meg, far'u vi'n hejm'ec'e, sid'iĝ'u en tiu brak'seĝ'o. Nell kaj Bebinjo rajt'as okup'i la kanap'o'n.’’ Ili ĉiu'j sid'iĝ'is sen'pov'e kie li indik'is al ili, kaj tre streĉ'e rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n.

Li elekt'is pip'o'n el la vic'o super la kamen'o, fiks'is al ĝi nov'a'n buŝ'pec'o'n, kaj zorg'e plen'ig'is ĝi'n.

“Ĉar vi ĉiu'j okup'as mi'a'n ĉambr'o'n,’’ li dir'is per ĝentil'a voĉ'o, “mi bedaŭr'ind'e apenaŭ pov'as iom komfort'e fum'i ĉi tie.

Mi post'e ven'os kaj de'nov'e parol'os al vi. Mi intenc'as fum'i pip'o'n en la mal'nov'a sub'tegment'o en la bov'in'a kamp'o. Ne mis'kondut'u dum mi'a for'est'o.’’ Li fajr'ig'is alumet'o'n, ek'brul'ig'is si'a'n tabak'o'n, kaj sen rigard'o al la silent'a'j infan'o'j el'ir'is la ĉambr'o'n, ŝlos'ant'e mal'antaŭ si la pord'o'n.

De'nov'e li trans'ir'is la kamp'o'j'n, kaj de'nov'e ŝov'is mal'ferm'a la knar'ant'a'n pord'o'n. La oranĝ'ŝel'o kuŝ'is ĝust'e kie li vid'is ĝi'n antaŭ'e, nur ĝi est'is iom pli sek'a kaj pli mort'aspekt'a. La har'ruband'o hav'is preciz'e la sam'a'n nod'o'n. La ŝtup'et'ar'o knar'is en ĝust'e la sam'a lok'o kaj de'nov'e minac'is romp'i li'a'n nuk'o'n kiam li ating'is la supr'o'n. La domen'o'j ankoraŭ est'is tie, la ŝink'o'ost'o kaj la kap'kusen'o okup'is la sam'a'j'n lok'o'j'n; la sol'a diferenc'o est'is ke la unu'a nun hav'is nigr'a'n kovr'aĵ'o'n el formik'o'j, kaj la vent'o est'is lud'int'a kun la kap'kusen'o kaj port'is la plum'o'j'n ĉiu'direkt'e'n.

Li trans'ir'is la plank'o'n, ne delikat'e, sed per si'a kutim'a, egal'ritm'a milit'ist'a paŝ'ad'o. Neni'o mov'iĝ'is. Li ating'is la vand'o'n kaj rigard'is trans'e'n.

Jud'i kuŝ'is trans la improviz'it'a lit'o, dorm'ant'e dorm'o'n de absolut'a el'ĉerp'iĝ'o post si'a rapid'a fuĝ'o for de la river'o. Ŝi port'is rob'o'n de Meg, kio aspekt'ig'is ŝi'n surpriz'e long'a kaj mal'dik'a; li mir'is pro la pens'o ke ŝi tiel mult'e kresk'is.

“Ŝi kaŭz'os sen'fin'a'j'n ĝen'o'j'n dum ŝi matur'iĝ'os,’’ li dir'is du'on'voĉ'e, fort'e si'n kompat'ant'e pro tio, ke li est'as ŝi'a patr'o.

Post'e grand'a koler'o kaj incit'ec'o lev'iĝ'is intern'e de li dum li observ'is ŝi'n tiel pac'e dorm'ant'a'n tie. Ĉu ŝi ĉiam est'os perturb'ant'o de li'a pac'o? Ĉu ŝi ĉiam obstrukc'os li'n tiel'e?

La ferm'it'a'j palpebr'o'j ŝir'e mal'ferm'iĝ'is, la nebul'o de dorm'o kaj forges'o for'iĝ'is de la mal'hel'a'j okul'o'j, kaj ŝi salt'e lev'iĝ'is, esprim'o de absolut'a horor'o sur ŝi'a vizaĝ'o.

“Ĉu mi rajt'as demand'i kio'n vi far'as ĉi tie?’’ li dir'is, tre mal'varm'e.

Skarlat'a kolor'o flu'is en ŝi'a'j'n vang'o'j'n, eĉ sur ŝi'a'n frunt'o'n, kaj post'e mal'aper'is, las'ant'e ŝi'n blank'a ĝis la lip'o'j, sed ŝi far'is neni'a'n respond'o'n.

“Vi for'kur'is de la lern'ej'o, mi supoz'as?’’ li daŭr'ig'is per la sam'a sen'emoci'a voĉ'ton'o. “Ĉu vi hav'as i'o'n prav'ig'a'n por dir'i?’’ Jud'i nek parol'is nek mov'iĝ'is, ŝi nur kun mal'ferm'it'a'j lip'o'j rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n.

“Ĉu vi vol'as defend'i vi'a'n kondut'o'n, Helen'a?’’ li demand'is de'nov'e.

Ŝi'a vizaĝ'o port'is lac'a'n, streĉ'it'a'n esprim'o'n kiu, sub ali'a'j cirkonstanc'o'j, ebl'e est'us tuŝ'int'a li'a'n kor'o'n, sed pro koler'o li ne rimark'is ĝi'n.

“Absolut'e neni'u prav'ig'o aŭ defend'o?’’ “Ne, patr'o.’’ Li si'n mov'is en la direkt'o'n de la mal'ferm'aĵ'o.

“Trajn'o ek'ir'os post hor'o kaj du'on'o, kaj vi tuj re'ven'os kun mi,’’ li dir'is per sen'emoci'a voĉ'o. “Mi antaŭ'zorg'os ke oni ten'u vi'n sub observ'ad'o ĉe la lern'ej'o ĉar vi ne est'as fid'ind'a. Vi ne re'ven'os hejm'e'n por la Krist'nask'a liber'temp'o kaj probabl'e ne por tiu de la sekv'ont'a Juni'o.’’ Tio egal'is al mort'kondamn'o. La ĉambr'o kirl'iĝ'is antaŭ la okul'o'j de la knab'in'o kaj en ŝi'a'j orel'o'j est'is kant'ad'o kaj zum'ad'o.

“Ven'u tuj,’’ la Kapitan'o dir'is. Jud'i moment'o'n re'ten'is la spir'o'n; tio juk'ig'is al ŝi la gorĝ'o'n kaj ŝi komenc'is tus'i.

Tia terur'a tus'ad'o, paroksism'o kiu sku'is ŝi'a'n mal'dik'a'n korp'o'n kaj kaŭz'is al ŝi spasm'e spir'i. Ĝi daŭr'is dum du-tri minut'o'j kvankam ŝi met'is si'a'n naz'tuk'o'n al la buŝ'o por pen'i ĝi'n halt'ig'i.

Ŝi est'is tre pal'a kiam ĝi ĉes'is, kaj li unu'a'foj'e rimark'is la kav'aĵ'o'j'n en ŝi'a'j vang'o'j.

“Pli bon'e est'us ke vi unu'e ven'u al la dom'o,’’ li dir'is, mal'pli sever'e, “por sci'iĝ'i ĉu Ester'a hav'as i'a'n medikament'o'n por tus'o'j.”

Ĉar la blank'o de la naz'tuk'o kiu'n la infan'o for'pren'is de si'a'j lip'o'j sur'hav'is skarlat'a'j'n tim'ig'a'j'n makul'o'j'n.

* Livistona ĉapel'o: cabbage tre'e hat. Ĉapel'o far'it'a el la foli'o'j de la brasik'arb'o (livistono).

Ĉapitr'o XIV - La Invit'o De La Bien'ist'o

Do, malgraŭ ĉio ne est'is kariol'o por Jud'i, nek mont'ar'a trajn'o nek hont'ig'a re'ven'o inter ŝi'a'j lern'ej'a'j kamarad'o'j nek perspektiv'o de long'a si'n'sekv'o da monat'o'j sen feri'o'j.

Sed anstataŭ'e ŝi ricev'is varm'a'n, mol'a'n lit'o'n kaj delikat'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, kaj am'a'j'n voĉ'o'j'n kaj sen'fin'a'n fleg'ad'o'n. Ĉar la tro fort'a ekzerc'ad'o, la ne'adekvat'a nutr'ad'o, kaj la du sub'ĉiel'a'j nokt'o'j ja ven'ig'is la knab'in'o'n al danĝer'a stat'o. Unu pulm'o grav'e inflam'iĝ'is, dir'is la kurac'ist'o; al li est'as mister'o, li dir'ad'is al ili, kiel ŝi tiel long'e sub'prem'is la mal'san'o'n; ordinar'a knab'in'o sub'iĝ'us kaj en'lit'iĝ'us jam antaŭ long'e. Li tamen ne kon'is la ne'venk'ebl'a'n spirit'o'n kaj kuraĝ'o'n kiu'j karakteriz'is Jud'i’n.

“Ĉu vi ne sent'is dolor'o'n” li dir'is, konstern'it'a trov'i kun'e tia'n ten'iĝ'o'n kaj tiel serioz'a'n fizik'a'n stat'o'n.

“H’m, ĉe mi'a flank'o ia'foj'e,’’ ŝi respond'is sen'zorg'e. ‘“Ĉu baldaŭ mi pov'os for'las'i la lit'o'n, doktor'o?’’ Ŝi farad'is al li tiu'n demand'o'n ĉiu'maten'e kvankam, ver'dir'e, ŝi sekret'e si'n sent'is ne tut'e si'n'fid'a pri la ide'o de'nov'e star'iĝ'i.

Est'is mal'fort'o kaj lac'ec'o en ŝi'a'j membr'o'j kiu'j dub'ig'is al ŝi ĉu ŝi kapabl'os mult'e kur'ad'i kaj mal'pli rapid'a'j'n ir'manier'o'j'n ŝi mal'estim'is. Krom tio est'is mord'et'ant'a dolor'o sub ŝi'a'j brak'o'j kaj dolor'eg'o'n ŝi sent'is dum daŭr'is tus'ad'o.

Tamen ŝi ne est'is sufiĉ'e mal'san'a perd'i interes'o'n pri okaz'aĵ'o'j kaj insist'ad'is ke la ali'a'j inform'u ŝi'n pri ĉio kio okaz'is ekster'e, kiu ating'is la plej alt'a'n poent'ar'o'n ĉe kriket'lud'o, kiu'j plant'o'j flor'as en ŝi'a propr'a dis'vag'a ĝarden'pec'o, kiom da ov'o'j de'met'as la kok'in'o'j en unu tag'o, kiel progres'as la kobaj'o'j kaj kanarioj kaj kiu'j'n vest'o'j'n aŭ bot'o'j'n last'a'temp'e manĝ'is la nov'a trov'hund'id'o.

Bunty en'port'ad'is la blank'a'j'n mus'o'j'n kaj la blind'a'n franc'a'n kobaj'o'n kaj permes'is al ili liber'e kur'ad'i sur la lit'kovr'il'o; kaj Pip far'is la plej'part'o'n de si'a ĉarpent'ad'o sur mal'grand'a tabl'o proksim'e por ke ŝi pov'u vid'i ĉiu'n nov'a'n faz'o'n kaj sugest'i pli'bon'ig'o'j'n dum'labor'e.

Meg, kiu est'is preskaŭ ĉes'ig'int'a si'a'n kontakt'o'n kun Aldita, si'n dediĉ'is al si'a frat'in'o kaj sen'rezerv'e serv'ad'is al ŝi; ŝi far'is al ŝi ĉia'spec'a'j'n donac'et'o'j'n—bot'sak'o'n kun fak'o'j, sak'o'n por bros'o kaj komb'il'o kun monogram'o “J.W.” brod'it'a per roz'kolor'a silk'faden'o; mal'grand'a'n kudr'aĵ'o'korb'o'n ekip'it'a'n per kudr'il'o'libr'et'o kaj pingl'o'kusen'et'o. Jud'i tim'is ke ŝi dev'os konvert'iĝ'i al ord'em'a'j kutim'o'j post la re'san'iĝ'o.

La plezur'o kiu'n don'is al ŝi tiu'j modest'a'j donac'o'j star'ig'is konkur'em'o'n inter la ali'a'j.

Dum tut'a tag'o Pip mal'aper'is, sed en la vesper'o li re'aper'is kaj paŝ'is al la lit'flank'o kun fier'a vizaĝ'o. Li est'is konstru'int'a mal'grand'a'n tir'kest'ar'o'n, el kiu'j kest'o'j tri efektiv'e est'is tir'ebl'a'j se oni lert'e manipul'is ili'n.

“Ne est'as por pup'vest'o'j,’’ li dir'is post kiam ŝi el'ĉerp'is ĉiu'j'n ordinar'a'j'n dank'esprim'o'j'n, “ĉar mi sci'as ke pup'o'j'n vi mal'am'as, sed en tiu'j vi pov'os konserv'i ĉiu'j'n vi'a'j'n mal'grand'a'j'n aĵ'o'j'n, ĉu ne—har'lig'il'o'j'n kaj fingr'ing'o'j'n kaj tiel plu.”

Aŭd'iĝ'is bru'o de tren'ad'o ekster la pord'o kaj baldaŭ Bunty en'ven'is dors'antaŭ'e, tir'ant'e grand'a'n strang'a'n objekt'o'n.

“Tio est'as seĝ'o,” li klar'ig'is, for'viŝ'ant'e la ŝvit'o'n de'sur si'a frunt'o, “Ho! mi intenc'as met'i iom da kanvas'o trans'e'n, kompren'ebl'e, por ke vi ne tra'fal'u; sed mi pens'is montr'i ĝi'n al vi unu'e.’’ La okul'o'j de Jud'i rid'et'is, sed ŝi varm'e dank'is li'n.

“Mi ne em'is far'i i'a'n stult'a'n afer'o'n kiel far'is Pip’’, la jun'ul'et'o daŭr'ig'is, mal'estim'e rigard'ant'e la tir'kest'et'o'j'n, “Jen io ver'e util'a, vid'u; kiam vi el'lit'iĝ'os vi pov'os sid'i sur ĝi, Jud'i, apud la fajr'o kaj leg'i aŭ kudr'i aŭ kio ajn. Vi prefer'as ĝi'n al tiu de Pip, ĉu ne?’’ Jud'i respond'is kun lert'a evit'em'o tiel ke nek unu nek la ali'a ofend'iĝ'u, pet'ant'e ke oni met'u la donac'o'j'n kun ĉiu'j ali'a'j ĉe la lit'kap'o “Ja mult'a'j'n objekt'o'j'n vi hav'os por kun'port'i re'e'n al la lern'ej'o, Ju,’’ Nell dir'is, al'don'ant'e si'a'j'n kontribu'aĵ'o'j'n en form'o de kroĉet'a man'um'par'o kaj lan'a jak'o por pup'o.

Sed Jud'i nur riproĉ'e ek'rigard'is ŝi'n kaj turn'is si'a'n vizaĝ'o'n al la mur'o dum la ceter'o de la vesper'o.

Jen kio fort'e turment'is ŝi'n dum ĉi long'a du'semajn'o en'lit'a—la pens'o pri lern'ej'o en la est'ont'o.

“Kio okaz'os al mi kiam mi re'san'iĝ'os, Ester'a?’’ ŝi demand'is deprim'it'e la sekv'ant'a'n maten'o'n kiam ŝi'a vic'patr'in'o ven'is al ŝi'a lit'o. “Ĉu li rezerv'as por mi ar'o'n da bat'ad'o'j? Kaj ĉu mi dev'os re'ir'i la unu'a'n semajn'o'n?’’ Ester'a trankvil'ig'is ŝi'n.

“Vi tut'e ne re'ir'os en la nun'a trimestr'o, probabl'e ankoraŭ ne en la ven'ont'a, Jud'i kar'a. Li dir'as ke vi for'ir'os kun iu'j el la ali'a'j por feri'i ĝis vi pli'fort'iĝ'os, kaj inter ni mi pens'as tre dub'ind'e ĉu vi iam re'ir'os.’’ Post la for'ig'o de tiu tim'eg'o Jud'i re'san'iĝ'is pli rapid'e, mir'ig'ant'e eĉ la kurac'ist'o'n per si'a kapabl'o re'fort'iĝ'i.

Kiam jam pas'is tri semajn'o'j ŝi de'nov'e pov'is ir'ad'i en'dom'e, mal'dik'a kaj grand'okul'a, sed de'nov'e gaj'a kaj eĉ petol'em'a. La vizit'o'j de la kurac'ist'o ĉes'is; li dir'is ke ĝis nun ŝi bon'e re'san'iĝ'is, sed dev'us spert'i medi'o'ŝanĝ'o'n kaj est'i for'konduk'it'a je iom grand'a distanc'o de la mar'a aer'o.

“Permes'u al ŝi kelk'monat'e liber'um'i, Woolcot,” li dir'is, last'a'foj'e vizit'ant'e; “Liber'iĝ'i de la mal'san'o kaj re'ricev'i la fort'o'n kaj karn'o'n postul'os temp'o'n.’’ “Sen'dub'e, sen'dub'e; ŝi tuj for'ir'os,’’ la Kapitan'o dir'is. Li ne pov'is forges'i la ŝok'o'n kiu'n li ricev'is en la mal'nov'a sub'tegment'o antaŭ kvin-ses semajn'o'j kaj konsent'us eĉ se oni ordon'us al li for'konduk'i ŝi'n por rest'ad'o ĉe la Saharo.

La kurac'ist'o est'is inform'int'a li'n ke la mal'util'o al ŝi'a'j pulm'o'j est'is grav'a.

“Mi ne dir'as ke fin'fin'e ŝi mort'os pro tuberkul'oz'o,’’ li est'is dir'int'a, “sed ĉiam est'as risk'o en ĉi serioz'a'j kaz'o'j. Kaj Fraŭl'in'et'o Jud'i est'as tia sovaĝ'a, ne'ripoz'em'a subjekt'o; ŝi ŝajn'as ĉiam est'i en absolut'a febr'o de viv'ad'o kaj posed'i kapabl'o'n por ĝoj'o kaj mal'ĝoj'o kia'n ne kon'as mal'pli verv'a'j temperament'o'j.

Zorg'u pri ŝi, Woolcot, kaj iam ŝi far'iĝ'os admir'ind'a vir'in'o—jes ja, honor'ind'a vir'in'o.”

La Kapitan'o fum'is kvar grand'a'j'n cigar'o'j'n en la sol'ec'o de si'a kabinet'o sen ating'i decid'o'n pri kiel plej bon'e “zorg'i pri ŝi”.

Unu'e li pens'is ke li send'os ŝi'n kun Meg kaj la guvern'ist'in'o al la mont'ar'o dum kelk'a temp'o, sed tiu'okaz'e rest'us mal'facil'o pri lecion'o'j por la ceter'a tri. Li ja pov'us send'i ili'n al lern'ej'o aŭ dung'i guvern'ist'in'o'n, sed jen de'nov'e problem'o por konsider'i pri la kost'o.

Ne est'us akcept'ebl'e ke la knab'in'o'j ir'u sen akompan'o, ĉar Meg si'n montr'is nur mal'saĝ'ul'in'et'o malgraŭ si'a'j dek ses jar'o'j; kaj Jud'i bezon'is fleg'ad'o'n. Tiam li re'memor'is ke ankaŭ Ester'a mal'san'e aspekt'as; la fleg'ad'o kaj zorg'o'j pri la General'o kun'e tro'ŝarĝ'is ŝi'n kaj ŝi aspekt'is nur ombr'o de si'a kutim'e gaj'a mem'o. Li sci'is ke li ver'e dev'us for'send'i ankaŭ ŝi'n, kaj la infan'et'o'n, kompren'ebl'e.

Li re'memor'is ke al'proksim'iĝ'as la Krist'nask'a'j feri'o'j; kio okaz'us pri la dom'o se Pip kaj Bunty kaj la du plej jun'a'j knab'in'o'j est'us sen disciplin'o kaj est'us neni'u respond'ec'a? Li fort'e suspir'is kaj for'ig'is la cindr'o'j'n de si'a kvar'a cigar'o sur la tapiŝ'o'n.

Tiam la poŝt'ist'o al'ven'is laŭ la kaleŝ'voj'o kaj preter la fenestr'o'n. Li rigard'is supr'e'n kun larĝ'a rid'et'o kaj tuŝ'is si'a'n kask'o'n kvazaŭ tre kontent'a. Preskaŭ ŝajn'is, ke li sci'is ke en unu el la leter'o'j kiu'j'n li ten'is kuŝ'as la solv'o de la problem'o kiu sulk'ig'is la frunt'o'n de la Kapitan'o.

Kvin'a cigar'o est'is el'tir'at'a el la uj'o, sulk'o ek'profund'iĝ'is ĝust'e super la mal'dekstr'a brov'o kaj ek'dolor'o de io simil'a al podagr'o jam rezult'ig'is unu-du vort'o'j'n de “fremd'a lingv'o”, kiam Ester'a en'ir'is kun rid'et'o sur la lip'o'j kaj mal'ferm'it'a leter'o en la man'o'j.

“De la patr'in'o,’’ ŝi dir'is. “Al Yarrahappini mank'as verv'o, ver'ŝajn'e kaj ŝi dezir'as ke mi ir'u tie'n kaj kun'pren'u la General'o'n por kelk'semajn'a rest'ad'o’’.

Tio cert'e solv'us unu el la mal'facil'aĵ'o'j. La lok'o tre mal'proksim'is, cert'e, kaj tamen ĝi est'is la mal'nov'a hejm'o de Ester'a, kaj ĝi'n ŝi ne vid'is de'post si'a edz'in'iĝ'o. Tie ŝi rapid'e re'fort'iĝ'us.

“Kaj Meg, ĉar mi menci'is ke ŝi pal'e aspekt'as.’’ La Kapitan'o re'met'is la cigar'o'n en la uj'o'n. Li forges'is ke ekzist'as tia afer'o kia podagr'o.

“La invit'o ne pov'us est'i pli oportun'a,’’ li dir'is. “Nepr'e akcept'u; neni'o pov'int'us est'i pli bon'a; kaj la lok'o hav'as eg'e san'ig'a'n klimat'o'n. La ali'a'j infan'o'j pov'as—’’ “Ho, patr'o apart'e postul'as ke Pip ir'u ankaŭ, ĉar li est'as tia fripon'o.’’ “Mi'a'vort'e, Ester'a, vi'a'j ge'patr'o'j ja hav'as grand'a'n em'o'n al filantropi'o. Ĉu iu ali'a est'as inklud'it'a en la invit'o?”

“Nur Nell kaj Bunty kaj Bebinjo. Ho, kaj la patr'in'o dir'as, ke se vi pov'os iam ven'i por kelk'tag'a paf'ĉas'ad'o vi ja sci'as ke ŝi est'os kontent'a vi'n vid'i.’’ “La gast'am'o de Aŭstrali'a'j grand'bien'ul'o'j est'as mond'fam'a, sed ĉio'kaz'e romp'as ĉiu'j'n antaŭ'a'j'n rekord'o'j'n, Ester'a.’’ La Kapitan'o star'iĝ'is kaj streĉ'is la membr'o'j'n kun ten'iĝ'o de hom'o liber'ig'it'a el prem'sonĝ'o. “Nepr'e akcept'u por ĉiu. Ili mem respond'ec'u pri la rezult'o'j; sed mi tim'as ke Yarrahappini est'os pli mal'gaj'a kaj mult'sci'a lok'o antaŭ la monat'fin'o.’’ Sed ĝust'e kia'grad'e pli mal'gaj'a aŭ kiom pli mult'sci'a li ja ne konjekt'is.

Ĉapitr'o XV - Tri'cent Mejl'o'j'n Per Trajn'o

Ili plen'ig'is tut'a'n kupe'o'n—kvankam unu sid'lok'o ja vak'is, sed ali'a'j vojaĝ'ant'o'j ver'ŝajn'e ne em'is okup'i ĝi'n post rapid'a ĉirkaŭ'rigard'o al ili ĉiu'j.

La tut'a sep, kaj nur Ester'a kiel gard'ant'o —Ester'a en roz'kolor'a bluz'o kaj mar'ist'a ĉapel'o kun vizaĝ'o sam'e hel'a kaj petol'em'a kiel tiu mem de Pip.

La Kapitan'o ven'is por adiaŭ'i ili'n kun Patriĉjo pri'zorg'ant'a la valiz'ar'o'n. Li jam aĉet'is la bilet'o'j'n—du plen'a'j'n por Ester'a kaj Meg, kaj kvar du'on'a'j'n por la ali'a'j. Bebinjon oni ne proviz'is eĉ per du'on'a— kio mult'e indign'ig'is ŝi'n privat'e—tio est'is ofend'o kontraŭ ŝi'a'j kvar kaj du'on'o da jar'o'j, ŝi opini'is, ir'i sen'pag'e sam'e kiel la General'o.

Sed la kost'o de tiu'j pec'et'o'j de karton'o mal'gaj'e aspekt'ig'is la Kapitan'o'n. Li ricev'is nur dek ok penc'o'j'n de rest'mon'o el la dek pund'o'j kiu'j'n li trans'don'is; ĉar Yarrahappini ja rand'is al la For'a For'ej'o.

Li el'spez'is la dek ok penc'o'j'n por ilustr'it'a'j gazet'o'j kiu'j montr'is ke li ne tre alt'e taks'as la literatur'a'n gust'o'n de si'a famili'o; kaj li proviz'is Ester'a'n per broŝur'it'a roman'o —sur kiu est'is bild'o de sinjor'in'o en verd'a rob'o kiu sven'as en la brak'o'j'n de sinjor'o purpur'e vest'it'a, kaj Meg per la “Salt'ant'a Ran'o” de Mark Twain, ĉar li last'a'temp'e rimark'is i'a'n melankoli'o'n en ŝi'a'j okul'o'j.

Sonor'il'o'j sonor'is kaj fajf'il'o kriĉ'is, port'ist'o'j ĉirkaŭ'rapid'eg'is kaj adiaŭ'o'j'n oni dir'is ĉu gaj'e, ĉu mal'gaj'e, laŭ la cirkonstanc'o'j.

Est'is vir'in'o sur la kaj'o kiu plor'is en ia kviet'e mal'esper'a manier'o dum knab'in'o kun mal'gaj'a'j, am'a'j okul'o'j si'n klin'is al ŝi el la fenestr'o de du'a'klas'a vagon'o; est'is brun'vizaĝ'a bien'ul'o en ĉap'o el skot'a drap'o kaj pantofl'o'j, al kiu la tri'cent mejl'a vetur'o est'is event'o ne pli not'ind'a ol ĉef'manĝ'o; kaj est'is jun'ul'o ir'ont'a selekt'i ter'pec'o'n por bien'o kaj pens'ant'a ke Angli'o apenaŭ pli mal'proksim'as ĉar li'a'j edz'in'o kaj infan'o man'sving'as al li adiaŭ'o'n antaŭ unu'jar'a for'est'o. Est'is sport'ul'o'j ir'ont'a'j du'cent mejl'o'j'n serĉ'e al koturn'o'j kaj valabi'o'j, kaj vagon'o'j plen'a'j de sinjor'in'o'j re'ven'ant'a'j al la sovaĝ'ej'o post ili'a jar'a aŭ du'on'jar'a vid'al'vid'o kun la mod'o kaj mond'um'o en Sidnej'o; kaj est'is la ok pri kiu'j ni interes'iĝ'as, ar'iĝ'ant'a'j ĉirkaŭ la pord'o kaj fenestr'o'j, rid'et'ant'a'j kaj man'sving'ant'a'j bon'humor'a'j'n adiaŭ'o'j'n al la Kapitan'o.

Tiu tut'e ne aspekt'is mal'gaj'a dum la trajn'o afer'ec'e for'bru'is—efektiv'e, li laŭ'ir'is la kaj'o'n kun preskaŭ gaj'a si'n'ten'o, kiel se la perspektiv'o pri du'monat'a fraŭl'ec'o ja ne est'us sen plus'o'j.

Est'is la ses'a kaj du'on'o vesper'e kiam ili ek'ir'is, kaj ili dev'is ating'i Curlewis, kiu est'is la fer'voj'a staci'o plej proksim'e al Yarrahappini, ĉirkaŭ la kvin'a en la sekv'ant'a maten'o.

Dorm'kupe'o por tiom da person'o'j tro kost'us; sed en la valiz'rak'o kun la valiz'o'j est'is kelk'a'j rul'it'a'j lan'kovr'il'o'j kaj du-tri aer'kusen'o'j pret'a'j por la lac'a'j hor'o'j. La perspektiv'o pri tiom da hor'o'j en la trajn'o ŝajn'is rav'a al ĉiu'j la jun'a'j vojaĝ'ant'o'j; neni'u el ili krom Jud'i ĝis nun vetur'is pli ol kvar'dek ĝis kvin'dek mejl'o'j'n kaj al ili ŝajn'is tut'e rav'a la pens'o pri daŭr'a rapid'ad'o dum mal'lum'o kiel ankaŭ dum la tag'a lum'o.

Nell kaj Bebinjo kverel'is pri la plen'blov'ig'o de la aer'kusen'o'j kaj est'is tro lac'a'j kaj mal'bon'humor'a'j re'pac'iĝ'i. Pip est'is bat'int'a Bunty sur'kap'e sen ver'a kaŭz'o, kaj reciprok'e ricev'is du pied'bat'o'j'n; la kap'o de Jud'i dolor'is, kaj ja est'is ne'ver'ŝajn'e ke la bru'o kurac'os ĝi'n. Meg lac'iĝ'is de rigard'ad'o en la mov'iĝ'ant'a'n mal'lum'o'n kaj demand'is al si ĉu Al'a'n rimark'os ke ŝi nun'temp'e neniam vetur'as per la river'boat'o kaj la kompat'ind'a mal'grand'a General'o plen'ig'ad'is la varm'a'n aer'o'n per protest'o'j en form'o de laŭt'a'j muĝ'o'j, kontraŭ la ne'kutim'a trakt'ad'o kiu'n li ricev'is.

Ester'a est'is de'met'int'a li'a'j'n tag'a'j'n vest'o'j'n kaj far'is li'n pentr'ind'a en nokt'o'rob'et'o el krem'kolor'a flanel'o kaj roz'a lan'a ĵaket'o.

Kaj dum du'on'hor'o li bon'humor'e sub'met'iĝ'is al trans'pren'ad'o kaj tikl'ad'o kaj du'on'sufok'o per kis'ad'o. Li eĉ permes'is al Nell mord'et'i li'a'j'n roz'a'j'n pied'fingr'o'j'n laŭ'vic'e kaj dir'i surpriz'a'n kvant'o'n da sen'senc'aĵ'o'j pri pork'et'o'j kiu'j ir'is al bazar'o kaj far'is simil'e absurd'a'j'n afer'o'j'n.

Li apenaŭ kontraŭ'is kiam okaz'is mal'konsent'o pri la posed'o de li'a person'o, kaj Bunty firm'ten'is li'a'n kap'o'n kaj korp'o'n dum Nell fort'e tir'ad'is al li'a'j krur'o'j.

Sed iom post'e, kiam Ester'a aranĝ'is por li lit'et'o'n sur unu el la sid'lok'o'j kaj prov'is kuŝ'ig'i li'n sur ĝi'n li ek'konsci'is pri si'a'j plend'motiv'o'j.

Hejm'e li hav'is sving'iĝ'ant'a'n lit'et'o'n kun or'a'j stang'et'o'j al kiu'j palpebr'um'i ĉe la pied'o—li ne pov'is kompren'i kial li est'u sen'ig'it'a je ĝi kaj dev'ig'at'a akcept'i lan'kovr'il'o'n tri'obl'e fald'it'a'n anstataŭ'e. Li ankaŭ kutim'iĝ'is al mild'a lum'o, kviet'a ĉambr'o kaj avert'a ŝ! ŝ! kiam oni sen'pens'e far'is eĉ la plej mal'grand'a'n bru'o'n.

Ĉi tie grand'a flav'a lamp'o daŭr'e flam'is la tut'a'n temp'o'n kaj ĉiu'j la bru'ul'o'j ĉe kies man'o'j li tiom sufer'is rest'is proksim'e.

Do li lev'is si'a'n voĉ'o'n kaj ve'is. Kaj kiam li trov'is ke plor'ad'o ne al'port'is li'a'n lit'et'o'n kun or'a'j stang'o'j kaj la mal'grand'a'j'n pend'ant'a'j'n kvast'o'j'n ĉe la moskit'o'ret'ar'o'j li alt'ig'is si'a'n voĉ'o'n du ton'o'j'n, kaj kiam eĉ tiam Ester'a nur daŭr'e frap'et'ad'is li'a'n ŝultr'o'n kviet'ig'e li ek'muĝ'is absolut'e surd'ig'e.

Nelli pend'ig'is ĉiu'j'n si'a'j'n long'a'j'n bukl'o'j'n antaŭ li'a vizaĝ'o por al'tir'i li'a'n atent'o'n sed li firm'ten'is ili'n malic'e kaj tir'is ĝis ŝi'a'j okul'o'j plen'iĝ'is per larm'o'j. Ester'a kaj Meg kant'is lul'kant'o'j'n ĝis lang'o'dolor'o. Jud'i prov'is lul'e port'i li'n tie'n kaj re'e'n en la mal'larĝ'a spac'o sed li rigid'ig'is si'n en ŝi'a'j brak'o'j kaj mank'is al ŝi fort'o ten'i li'n. Fin'e li ek'dorm'is, el'ĉerp'it'a, profund'e ve'spir'ant'e, kun inter'miks'o de mal'ĝoj'a'j singult'et'o'j.

Post tio oni trov'is Bunty dorm'ant'a sur la plank'o kun la kap'o sub sid'lok'o kaj dev'is lev'i li'n al pli komfort'a dorm'lok'o; kaj Bebinjo rekt'a'dors'e sid'ant'a en angul'o balanc'is la kap'o'n simil'e al mal'grand'a roz'a kaj blank'a lekant'et'o sur kiu la sun'o tro ard'e bril'is.

Unu post unu la long'a'j hor'o'j for'pas'is; ĉiam pli antaŭ'e'n tra la silent'a, dorm'ant'a kamp'ar'o rapid'is la ruĝ'okul'a trajn'o, flank'e'n'ir'ant'e laŭ zigzag'a'j kurb'iĝ'o'j, perd'ant'e rapid'o'n dum supr'e'n'ir'ad'o, kur'e trans'ir'ant'e la sen'fin'a'j'n eben'aĵ'o'j'n.

La nigr'um'o iĝ'is griz'a kaj pli pal'e griz'a kaj dum sen'nombr'a'j mejl'o'j unu'ton'a seri'o de mal'alt'a'j eŭkalipt'o'j si'n ŝov'is inter la trajn'o kaj la ĉiel'o. Supr'e'n'salt'is la sun'o kaj la mond'o iĝ'is mol'a kaj roz'kolor'a kiel vek'iĝ'int'a beb'o. Post'e la griz'o fort'iĝ'is de'nov'e kaj la roz'a'j trem'ant'a'j lum'o'j for'ced'is kaj pluv'o fal'is—diluv'e, frap'ant'e kontraŭ la trem'ant'a'j fenestr'o'vitr'o'j, frenez'e kirl'ig'it'a antaŭ'e'n per krud'a maten'a vent'o kiu flug'is mal'supr'e'n de la mont'o'j. Tia sub'prem'it'a, mal'bril'okul'a, plat'aspekt'a ok'o ili est'is kiam ili el'verŝ'iĝ'is sur la kaj'o'n ĉe Curlewis kiam ven'is la kvin'a hor'o. La mal'sek'a aer'o tus'ig'is Jud'i’n kaj oni rapid'e konduk'is ŝi'n en la atend'ej'o'n kaj ĉirkaŭ'vind'is ŝi'n per lan'kovr'il'o.

La trajn'o el'ŝut'is ili'a'j'n kofr'o'j'n kaj valiz'o'j'n kaj de'nov'e for'rapid'is, las'ant'e ili'n sen'konsol'a'j kaj mal'gaj'a'j, post'rigard'ant'a'j ĝi'n, ĉar ŝajn'is ke neni'u ven'is akcept'i ili'n.

La bru'o de mal'sek'a'j rad'o'j tra'ir'ant'a'j flak'o'j'n, la krak'son'o de vip'o, la ritm'a paŝ'ad'o de ĉeval'a'j pied'o'j tir'is ili'n ĉiu'j'n de'nov'e ekster'e'n, rigard'ant'a'j preter la blank'a fer'voj'a palis'ar'o ĝis la voj'o.

Tie trov'iĝ'is grand'a kovr'it'a breketo* gvid'at'a de larĝ'a flav'a pluv'mantel'o kun vir'o ie intern'e, kaj alt'a kabriolet'o de kiu grimp'is alt'eg'a vir'o.

“Patr'o!’’ Ester'a el'kur'is en la pluv'o'n. Ŝi brak'um'is la gut'ant'a'n pluv'mantel'o'n kaj si'n al'kroĉ'is al ĝi dum unu-du minut'o'j. Ebl'e est'is tio kio far'is ŝi'a'j'n vang'o'j'n kaj okul'o'j'n tiel mal'sek'a'j kaj bril'a'j.

“Knab'in'et'o—mal'grand'a Ester'a infan'o!’’ li dir'is kaj preskaŭ lev'is ŝi'n de sur la ter'o dum li kis'is ŝi'n, kvankam Meg konsider'is ŝi'n alt'a.

Jen li rapid'ig'is ili'n ĉiu'j'n en la kabriolet'o'j'n—kvin en unu kaj tri en la ali'a. Rest'is ankoraŭ du'dek kvin'mejl'a vetur'ad'o.

“Kiam vi last'a'foj'e manĝ'is?’’ li demand'is; la deprim'a'j aspekt'o'j de la infan'o'j ver'e mal'feliĉ'ig'is li'n. “Patr'in'o send'is al vi biskvit'o'j'n kaj sandviĉ'o'j'n sed kaf'o'n aŭ i'o'n ali'a'n varm'a'n ni ne pov'os ricev'i ĝis ni hejm'e'n'iĝ'os.”

Je la naŭ'a, Ester'a dir'is al li, ĉe Newcastle, sed ĝi est'is tiel brog'e varm'eg'a ke ili dev'is las'i la plej'part'o'n en la tas'o'j kaj rapid'i de'nov'e en'trajn'iĝ'i. La ĉeval'o'j ricev'is vip'a'n instig'o'n kaj tra'flug'is la kot'a'j'n voj'o'j'n je rapid'o kiu'n Pip, malgraŭ si'a lac'ec'o, ne pov'is ne admir'i.

Sed est'is tre mal'sek'a, mal'ĝoj'a vetur'o kaj la General'o plor'is preskaŭ sen'ĉes'e de komenc'o ĝis fin'o, kio mult'e ĉagren'is Ester'a’n ĉar li'a av'o li'n vid'is por la unu'a foj'o.

Fin'e, kiam ĉiu ek'sent'is ke la pacienc'o el'ĉerp'iĝ'as, alt'a blank'a barier'o romp'is la unu'ton'ec'o'n de gut'ant'a'j bar'il'o'j.

“Hejm'e!’’ Ester'a dir'is ĝoj'plen'e. Ŝi salt'ig'is la General'o'n sur si'a genu'o.

“Knab'et'o Blu'a, vi'a pa'nj'o de'fal'is de tiu barier'o kiam ŝi est'is tri'jar'a.’’ ŝi dir'is, am'e rigard'ant'e ĝi'n dum Pip sving'e ĝi'n mal'ferm'is.

Oni de'nov'e plaŭd'is tra la pluv'o; la rad'o'j nun ir'ad'is sen'bru'e ĉar la voj'o'n kovr'is mal'sek'a'j fal'int'a'j foli'o'j.

“Ho, kie est'as la dom'o?’ ‘Bunty dir'is, ek'rigard'ant'e sub la brak'o de Pip ĉe la konduk'benk'o, kaj neni'o'n vid'ant'e krom sen'fin'a perspektiv'o de eŭkalipt'o'j. “Mi kred'is ke vi dir'is ke ni jam est'as tie, Ester'a.’’ “Ho, la ĉef'pord'o ne est'as tut'e tiel proksim'e de la krad'pord'o kiel ĉe Misrule,’’ ŝi dir'is. Kaj ja tiel'e est'is.

Pas'is dek kvin minut'o'j antaŭ ol oni eĉ vid'is la kamen'tub'o'j'n kaj ankoraŭ ali'a'n barier'o'n oni dev'is mal'ferm'i.

Gruz'a kaleŝ'voj'o nun, net'e pri'zorg'at'a, alt'a'j buks'heĝ'o'j ĉirkaŭ'is la flor'bed'o'j'n, sovaĝ'ej'o el roz'uj'o'j kiu plaĉ'is al Meg, du lign'o'split'a'j tenis'lud'ej'o'j, nun akv'e kovr'it'a'j.

Nur la verand'o'n ili rimark'is; tiel larĝ'a ĝi est'is, sam'e larĝ'a kiel ordinar'a ĉambr'o kaj dis'e est'is kuŝ'seĝ'o'j kaj seĝ'o'j, kaj tabl'o'j, hamak'o'j sving'iĝ'is de la angul'o'j, dens'a verd'foli'a grimp'aĵ'o kun pluv'o'blov'it'a glicineo form'is la ekster'a'n mur'o'n.

“Ho-o,’’ dir'is Pip “ho-o, mi ja est'as rigid'a, ho-o, dir'u, kio'n vi far'as?’’ Ĉar Ester'a est'is met'int'a si'a'n fil'et'o'n sur li'a'n genu'o'n kaj salt'is el la breketo kaj supr'e'n la ŝtup'o'j'n de la verand'o.

Tie trov'iĝ'is mal'jun'ul'in'et'o port'ant'a grand'a'n dom'mastr'in'a'n antaŭ'tuk'o'n. Ester'a tir'is ŝi'n en si'a'j'n brak'o'j'n kaj ili inter'kis'is kaj kroĉ'iĝ'is unu al la ali'a ĝis ambaŭ plor'is.

“Mi'a knab'in'et'o!’’ singult'is la mal'jun'ul'in'et'o, glat'ig'ant'e per fervor'a'j man'o'j la mal'sek'a'j'n har'o'j'n kaj pli mal'sek'a'j'n vang'o'j'n de Ester'a.

Kaj Bunty, kiu sekv'is proksim'e, rigard'is de la alt'statur'a form'o de si'a vic'patr'in'o al tiu tre mal'grand'a de ŝi'a patr'in'o kaj rid'is.

Ester'a kur'is re'e'n al la breketo, pren'is la General'o'n de Pip, kaj salt'e supr'e'n'ir'ant'e la ŝtup'o'j'n de'nov'e, met'is li'n en la brak'o'j'n de ŝi'a patr'in'o.

“Li ja est'as dik'ul'o, ĉu ne?’’ Bunty dir'is, divid'ant'e ŝi'a'n fier'o'n; “nur rigard'u li'a'j'n krur'o'j'n.’’ La mal'jun'ul'in'o sid'iĝ'is dum minut'o sur la plej mal'sek'a seĝ'o trov'ebl'a kaj brak'um'is li'n proksim'e'n al ŝi.

Sed li pugn'ig'is si'a'j'n mal'varm'a'j'n man'et'o'j'n kaj barakt'is por si'n liber'ig'i kaj kri'eg'is al Ester'a.

Sinjor'o Hassal est'is mal'plen'ig'int'a la vetur'il'o'j'n kaj ankaŭ li supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n.

“Ĉu vi ne intenc'as don'i al ili iom da maten'manĝ'o, patr'in'et'o?’’ li dir'is, kaj la mal'jun'ul'in'o preskaŭ fal'ig'is si'a'n nep'o'n pro konstern'iĝ'o.

“Ho ve!” ŝi dir'is. “Nu, nu! Nur pens'i pri tio! Sed ti'aĵ'o'j forges'ig'as oni'n.”

Post dek minut'o'j ili ĉiu'j port'is sek'a'j'n vest'o'j'n, sid'is en la varm'a manĝ'o'ĉambr'o kaj komenc'is maten'manĝ'eg'i.

“Mi ja mal'sat'is!’’ Bunty dir'is. Li'a buŝ'o plen'is de rost'pan'o kaj li de'tranĉ'is la supr'o'n de si'a kvar'a ov'o, dum'e rigard'ant'e el la okul'angul'o uj'o'n kiu ten'is miel'o'n en unu fak'o kaj dens'ig'it'a'n krem'o'n en ali'a.

“La kar'a'j mal'nov'a'j teler'o'j!’’ Ester'a lev'is la si'a'n, ĝi'n jam mal'plen'ig'int'e kaj am'e inspekt'is la blu'a'j'n roz'o'j'n tie bild'ig'it'a'j'n, “Kaj pens'u ke kiam mi last'a'foj'e manĝ'is el unu mi—’’ “—Est'is nov'edz'in'et'o kun la vual'o mal'antaŭ'e'n'ŝov'it'a for de vi'a vizaĝ'o,’’ la mal'jun'ul'in'o dir'is, “kaj ĉiu rigard'is dum vi solen'e tranĉ'is la ge'edz'iĝ'o'kuk'o'n. Nur du romp'iĝ'is de'post tiam—ho jes, Hannah, la serv'ist'in'o kiu ven'is post Emily, for'romp'is la ten'il'o'n de la suker'uj'o kaj for'ig'is pec'o'n de la for'verŝ'uj'o.”

“Kie star'is patr'o?’’ Meg dir'is. Imag'e ŝi plen'ig'is la ĉambr'o'n per ge'edz'iĝ'o'gast'o'j; la ŝink'o kaj la kotlet'o'j, la rost'it'a pan'o kaj ov'o'j kaj plet'o'j da frukt'o'j far'iĝ'is por ŝi grand'a blank'a, kelk'etaĝ'a kuk'o kun arĝent'a'j foli'o'j.

“Ĝust'e tie supr'e kie sid'as Pip,” Sin'o Hassal dir'is, “kaj li help'is al Ester'a kun la kuk'o, ĉar ŝi tranĉ'is ĝi'n per li'a glav'o.

Tia'n tru'o'n vi far'is en la tabl'o'tuk'o, Ester'a, mi'a absolut'e plej bon'a damaska kun la foli'o'j de konvolvul'o'j, sed kompren'ebl'e mi ripar'is ĝi'n ho ve!’’ Bebinjo est'is renvers'int'a si'a'n kaf'o'n tut'e sur si'n kaj si'a'n teler'o'n kaj sur Bunty kiu sid'is apud'e.

Ŝi ek'plor'is pro lac'o kaj nervoz'o pro la nov'a'j hom'o'j, kaj glit'is de si'a seĝ'o sub la tabl'o'n. Meg lev'is ŝi'n.

“Ĉu mi rajt'as en'lit'ig'i ŝi'n?’’ ŝi dir'is; “ŝi est'as preskaŭ el'ĉerp'it'a.’’ “Mi ankaŭ”, Nelli dir'is, for'met'ant'e si'a'n du'on'e manĝ'it'a'n plat'pan'et'o'n kaj mal'antaŭ'e'n ŝov'ant'e si'a'n seĝ'o'n, “Ho, mi ja est'as lac'a!”

“Ankaŭ mi.” Bunty fin'manĝ'is ĉio'n sur si'a teler'o kun sufok'ig'a rapid'o kaj ek'star'is. “Kaj tiu aĉ'a kaf'o kur'ad'as en mi'a'j'n bot'o'j'n.”

Do, ĝust'e kiam la sun'o komenc'is rid'et'i kaj for'ĉas'i la pez'a'j'n larm'o'j'n de la ĉiel'o, ili ĉiu'j en'lit'iĝ'is de'nov'e por kompens'i pro la inter'romp'it'a dorm'o kaj est'is la ses'a kaj la vesper'manĝ'a hor'o antaŭ ol iu'j el ili de'nov'e mal'ferm'is la okul'o'j'n.

Ĉapitr'o XVI - Yarrahappini

Yarrahappini sub sun'bril'o, tia sun'bril'o kia ŝov'as la arĝent'a'n stri'o'n en la termo'metr'o supr'e'n ĝis cent grad'o'j*.

Tre mal'proksim'e je tri flank'o'j est'is blu'a siluet'o de mont'et'o'j kaj blu'a'j mol'a'j arb'o'j.

Kaj proksim'e de la dom'o la arb'o'j est'is verd'a'j kaj bel'a'j, kaj la flor'o'j flam'is bunt'e.

Sed la tut'a vast'a eben'aĵ'o inter ili est'is brun'a. Brun'a sun'sek'ig'it'a herb'o kun iu'j er'o'j de mal'hel'a verd'aĵ'o, inter'kruc'it'a jen kaj jen per bar'il'o'j kiu'j supr'e'n'ir'is la mont'et'o'j'n kiu'j kelk'lok'e romp'is la rekt'a'n lini'o'n de la eben'aĵ'o, kaj mal'aper'is en la konkav'a'j lok'o'j kie prosper'is alt'kresk'eg'a herb'o kaj pterid'o'j. La ĉef'bien'o konsist'is efektiv'e el komun'um'et'o da dom'et'o'j supr'e de mont'et'o. Antaŭ jar'o'j, kiam Ester'a ne est'is pli grand'a ol nun ŝi'a mal'grand'a General'o, est'is nur krud'a ruĝ'a teg'tabul'a dom'aĉ'o ĉe la mont'et'supr'o kaj unu-du kaban'o'j el arb'o'ŝel'o kiel krom'dom'et'o'j.

Kaj S-ro Hassal est'is sur si'a ĉeval'o de maten'o ĝis vesper'o kaj pli fort'e labor'is ol iu'j du el si'a'j propr'a'j vaker'o'j, kaj Sinjor'in'o Hassal flank'e'n'met'is si'a'j'n fraŭl'in'a'j'n art'o'j'n, si'a'n brod'ad'o'n, si'a'n gitar'o'n, si'a'j'n akvarel'o'j'n, kaj bros'lav'is kaj kuir'is kaj lav'is tol'aĵ'o'j'n kiel jam farad'is mult'a'j pionir'edz'in'o'j, ĝis la sopir'e observ'at'a merkat'o de la lan'o ven'ig'is al ili pli'a'n prosper'o'n.

Post'e grand'a kamp'ar'a dom'o mal'rapid'e si'n lev'is ĝust'e antaŭ la mal'nov'a dom'et'o kun ĝi'a botel'o'border'it'a ĝarden'lok'o kie neni'o pli aristokrat'a ol karpobroto kaj skarlat'a'j gerani'o'j iam kresk'is. Bel'a dom'o ĝi est'is, kun mult'a'j alt'a'j ĉambr'o'j, abund'a'j fenestr'o'j kaj larĝ'a'j verand'o'j. La mal'grand'a ruĝ'a dom'o far'iĝ'is kuir'ej'o kaj dorm'ĉambr'o'j por la du serv'ist'in'o'j nun kaj est'is lig'it'a al la ĉef'dom'o per tegment'it'a tra'ir'ej'o.

Cent jard'o'j'n for est'is du'ĉambr'a dom'et'o kie loĝ'is la fil'o de angl'a baron'et'o kiu, kontraŭ pag'o de sep'dek pund'o'j jar'e kaj proviant'o libr'o'ten'is por Yarrahappini kaj porci'um'is la proviant'o'n.

Ankoraŭ pli mal'proksim'e star'is dors-al-dors'e du dom'aĉet'o'j el arb'o'ŝel'o. Tettawonga, kurb'dors'a mal'jun'a aborigen'o, loĝ'is en unu kaj mal'mult'o'n far'is krom fum'i kaj ĉiu'maten'e veter'prognoz'i.

Antaŭ du'dek jar'o'j li help'is far'i solid'a'n baz'o'n por la ruĝ'a dom'et'o kiu est'is al'ven'int'a, jam konstru'it'a, sur plat'ĉar'o tir'at'a de bov'o'j.

Antaŭ dek kvin jar'o'j li mort'ig'is per la propr'a tomahok'o unu el du sovaĝ'ej'a'j bandit'o'j kiu'j prov'is rab'i Yarrahappini dum la for'est'o de la mastr'o, kaj li for'port'is al sekur'a lok'o la trem'ant'a'n Sin'o'n Hassal kaj mal'grand'a'n Ester'a'n, kaj re'ven'int'e, per unu sol'a bat'o ĉe la kap'o de la ali'a sen'konsci'ig'is li'n ĝis ven'is help'o.

Do, kompren'ebl'e li est'is gajn'int'a la rajt'o'n okup'i dom'et'o'n kaj ricev'i ĉiu'tag'a'n porci'o'n de proviant'o kaj la pip'o'n kiu apenaŭ las'is li'a'j'n lip'o'j'n.

Du el la bien'labor'ist'o'j loĝ'is en la ali'a dom'et'o kiam ili ne est'is for en mal'proksim'a'j part'o'j de la bien'eg'o.

Proksim'e de la dom'o est'is long'a konstru'aĵ'o el teg'tabul'o'j kun pez'a pend'serur'e ŝlos'it'a pord'o.

“Ho, ni en'ir'u,” Nell dir'is, al'tir'at'a de la grand'a pend'serur'o, “tio aspekt'as kiel trezor'dom'o en libr'o—bon'vol'u permes'i ke ni en'ir'u, av'in'et'o?’’ Ili est'is esplor'ant'a'j ĉiu'j'n la konstru'aĵ'o'j'n —la ses infan'o'j kun'e, sin'o Hassal, kiu'n ili ĉiu'j nom'is “av'in'et'o”, kio tre plezur'ig'is ŝi'n, kaj Ester'a kun la knab'et'o.

“Vi dev'os ir'i kaj pet'i al S-ro Gillet,’’ la mal'jun'ul'in'o dir'is, “li ten'as la ŝlos'il'o'j'n de la proviz'ej'o. Jen, en tiu dom'et'o apud la cistern'o, kaj parol'u ĝentil'e, infan'o'j, mi pet'as.’’ “Tia ĝentleman'o,” ŝi dir'is mal'laŭt'e al Ester'a, “tiel inteligent'a kaj kultur'it'a, nur bedaŭr'ind'as ke li tiom drink'as.”

Meg kaj Jud'i ir'is kun Bebinjo sekv'ant'a post ili tiel rapid'e kiel ebl'ig'is ŝi'a'j mal'long'a'j krur'o'j.

“En'ven'u!’’ voĉ'o dir'is kiam oni frap'is. Meg hezit'is nervoz'e kaj vir'o mal'ferm'is la pord'o'n. Tia alt'statur'a, mal'dik'eg'a vir'o kun mov'iĝ'em'a'j, mal'feliĉ'a'j okul'o'j, brun'a, larĝ'a frunt'o kaj net'e tond'it'a barb'o.

Jud'i inform'is ke Sin'o Hassal send'is ili'n por hav'ig'i la ŝlos'il'o'j'n se li ne kontraŭ'as.

Meg est'is mir'ig'it'a de la ĉambr'o, kiel klar'e montr'is ŝi'a'j blu'a'j okul'o'j, ĉar ŝi nur aŭd'is parol'i pri li kiel la proviant'o'ten'ant'o. Est'is libr'o'bret'o'j sur kiu'j ŝi vid'is verk'o'j'n de Shakespeare kaj Browning kaj Shelley kaj Rossetti kaj Tennyson, William Morris, kaj mult'a'j ali'a'j kiu'j'n ŝi neniam antaŭ'e vid'is. Est'is net'e en'kadr'it'a'j fotograf'aĵ'o'j kaj gravur'aĵ'o'j pri angl'a'j kaj ali'a'j eŭrop'a'j pejzaĝ'o'j sur la mur'o'j. Est'is mal'grand'a vaz'o el gravur'it'a arĝent'o sur bret'o kun kelk'a'j pasiflor'o'j en ĝi. La tabl'o kun la rest'aĵ'o'j de maten'manĝ'o sur ĝi est'is sam'e net'e aranĝ'it'a mal'grand'skal'e kiel tiu kiu'n ŝi ĵus las'is en la grand'a dom'o.

Li re'ven'is de la intern'a ĉambr'o kun la ŝlos'il'o'j. “Mi tim'is ke mi mis'met'is ili'n,” li dir'is, “La mez'a mal'ferm'as la pend'serur'o'n, Fin'o Woolcot, la dik'a el latun'o est'as por la du lad'a'j uj'o'j kaj la long'a el ŝtal'o est'as por la ŝrank'o.”

“Mult'a'j'n dank'o'j'n, mi tim'as ke ni inter'romp'is vi'n mez'e de vi'a maten'manĝ'o,’’ Meg dir'is, ek'star'ant'e kaj ruĝ'iĝ'ant'e ĉar ŝi pens'is ke li rimark'is ŝi'a'n mir'o'n pri la libr'o'bret'o'j.

Li ne'is la ĝen'o'n kaj ten'is mal'ferm'a la pord'o'n al ili kun si'n'klin'o kiu hav'is en si iom da elegant'ec'o, almenaŭ tiel pens'is Meg, si'n demand'ant'e kiel tio lig'iĝ'as kun amas'kvant'a sal'um'it'a bov'aĵ'o kaj lad'skatol'o'j da farun'o. Li observ'is ili'a'n for'ir'o'n trans la herb'o—almenaŭ li observ'is Meg en ŝi'a delikat'a somer'a muslin'o kaj pal'blu'a zon'o, Meg en si'a grand'a, ombr'a pajl'o'ĉapel'o kun la glat'bril'a lanug'a har'plekt'aĵ'o pend'ant'a ĝis ŝi'a tali'o.

La long'a'j nigr'a'j krur'o'j kaj ĉif'it'a batist'o de Jud'i aspekt'is neniel pentr'ind'a'j.

Bebinjo neniam antaŭ'e en si'a viv'o vid'is tiom da suker'o kun'e en unu lok'o; ŝi aspekt'is kiel se tre plaĉ'us al ŝi dispon'i pri la en'hav'o de la lad'skatol'eg'o dum unu-du hor'o'j.

Kaj la sekv'in'ber'o'j! Est'is grand'a lign'a kest'o plen'plen'a da ili—ĉirkaŭ kvar'dek funt'o'j, konjekt'is Sin'o Hassal kiam oni demand'is si'n.

Bunty kaŝ'e ar'ig'is man'plen'o'n kaj en'poŝ'ig'is ili'n dum ĉiu'j rigard'is la mont'o'n da kandel'o'j.

“Hejm'e far'it'a'j? mi'a kar'a, nu jes, kompren'ebl'e,” la mal'jun'ul'in'o dir'is. “Neniel mi uz'us aĉet'it'a'j'n kandel'o'j'n, nek aĉet'it'a'n sap'o'n.”

Ŝi montr'is al ili la long'a'j'n flav'a'j'n sap'brik'ar'o'j'n, pur'odor'a'j'n, kun ali'a'j pli rafin'it'a'j kaj pal'kolor'a'j por tualet'a uz'ad'o.

Ŝink'o'j kaj lard'ig'it'a'j flank'o'j de pork'o'j dens'e pend'is de la ĉevron'o'j. “Tiu'j est'as ŝaf'a'j ŝink'o'j,’’ ŝi dir'is, indik'ant'e unu fak'o'n.

Pip vol'is sci'i ĉu oni intenc'is ke la proviz'o'j sufiĉ'u por la ceter'o de ili'a'j viv'o'j, ĉar la kvant'o ŝajn'is sufiĉ'i; li mir'eg'is aŭd'ant'e ke oni re'e stok'is ses'monat'e.

“Du'dek ĝis tri'dek vir'o'j inklud'e la lim'rajd'ist'o'j'n kaj vaker'o'j'n ĉe divers'a'j part'o'j de la bien'o, kaj du'obl'e tiom dum temp'o'j de ŝaf'tond'ad'o aŭ apart'ig'o, por ne menci'i la oft'a'j'n ‘sun'sub'ir'ul'o'j'n’* simil'as al nutr'ad'o de arme'o, mi'a'j kar'a'j,’’ ŝi dir'is, “kaj krom tio jen mi ankaŭ dev'is proviz'i por vi ĉiu'j— apart'e por Bunty.”

Ŝi'a'j griz'a'j okul'o'j bril'et'is gaj'e dum ŝi rigard'is tiu'n mal'grand'a'n jun'ul'o'n.

“Vi pov'as re'hav'i ili'n,’’ Bunty dir'is iom mal'afabl'e. Li el'tir'is ses'o'n da sekv'in'ber'o'j el si'a poŝ'o. “Mi pens'is ke tio ne ĉagren'os vi'n ĉar vi hav'as tiom mult'a'j'n; hejm'e ni nur hav'as botel'plen'o'n.”

Je tio la mal'jun'ul'in'o kares'e frap'et'is li'n sur'kap'e, mal'ferm'is lad'skatol'o'n kaj plen'ig'is li'a'j'n man'o'j'n per fig'o'j kaj daktil'o'j.

“Kaj ĉu vi dev'as ĉiu'tag'e kuir'i por ĉiu'j tiu'j vir'o'j?’’ Meg dir'is, demand'ant'e al si kie trov'iĝ'us sufiĉ'e grand'a bak'forn'o.

“Ho, ne!’’ la mal'jun'ul'in'o respond'is, “Ho, tut'e ne; ĉiu vir'o ĉio'n far'as por si en si'a propr'a kaban'o; ili eĉ ne ricev'as pan'o'n, nur porci'o'j'n da farun'o por far'i al si dampron. Krom tio ili ricev'as de ni fiks'it'a'n kvant'o'n da viand'o, te'o, suker'o, tabak'o, kandel'o'j, sap'o kaj unu-du ali'a'j aĵ'o'j.

“Kie vi ten'as la lan'o'n kaj ali'a'j'n afer'o'j'n?’’ dir'is Pip, kiu hav'is anim'o'n tro alt'a'n por hejm'far'it'a sap'o kaj metal'a'j tremp'il'o'j por kandel'o'j. “Mi ne pov'as vid'i barak'o'n aŭ i'o'n simil'a'n.’’ Sin'o Hassal inform'is li'n ke tiu'j trov'iĝ'as for'e unu mejl'o'n, apud la river'et'o, kie ĝust'a'sezon'e oni lav'as kaj tond'as la ŝaf'o'j'n.

Sed pro la varm'eg'o eĉ Pip ne vol'is ĝust'e tiam ir'i tie'n, do ili al'iĝ'is al S-ro Hassal, las'ant'e av'in'et'o'n kun Ester'a, la General'o kaj Bebinjo kaj trans'ir'is al la brik'e konstru'it'a'j stal'o'j proksim'e.

Est'is tri-kvar kabriolet'o'j sub ŝirm'o sed neniu'j ĉeval'o'j; ili ĉiu'j trov'iĝ'is pli mal'proksim'e. Trans la kamp'o'j'n ili ir'is kaj supr'e'n'ir'is la mont'et'o'n. Ses ĉeval'o'j respond'is al la strang'a fajf'ad'o de S-ro Hassal; la ali'a'j est'is sovaĝ'a'j, ne'dres'it'a'j best'o'j kiu'j, je la ek'vid'o al hom'o'j, sku'eg'is la kol'har'o'j'n kaj rapid'is for al la plej mal'proksim'a'j lok'o'j kie kresk'is la arb'o'j.

Pip far'is elekt'o'n, griz'ul'o'n kun long'a'j, rapid'aspekt'a'j krur'o'j kaj mal'larĝ'a, bel'a kap'o; plaĉ'is al li kred'i si'n kapabl'a juĝ'i pri ĉeval'o'j. Jud'i elekt'is nigr'a'n ĉeval'o'n kun ruĝ'ec'a'j, mov'iĝ'em'a'j okul'o'j, sed tio'n S-ro Hallal mal'permes'is ĉar ĝi est'is ne'fid'ind'a, do ŝi dev'is si'n kontent'i per brun'a kun mol'a, sat'in'ec'a naz'o.

Meg pet'is “i'o'n tre trankvil'a'n” per flustr'o ne'aŭd'ebl'a de Jud'i kaj Pip, kaj ricev'is kabriolet'o'tir'a'n ĉeval'o'n kiu'n rajd'ad'is Sin'o Hassal antaŭ dek ok jar'o'j. Ĉiu best'o dev'is est'i je dispon'o de la ge'jun'ul'o'j dum ili'a rest'ad'o ĉe Yarrahappini, sed oni rajd'u antaŭ la maten'manĝ'o aŭ post la vesper'manĝ'o por ricev'i el tio plezur'o'n; est'i sur'ĉeval'a dum la ceter'o de la tag'o est'us ne'toler'ebl'e. Nelli dis'rev'iĝ'is pri la ŝaf'o'j—eg'e. Ŝi atend'is trov'i grand'a'j'n neĝ'blank'a'j'n bel'a'j'n est'aĵ'o'j'n kiu'j est'us mal'sovaĝ'a'j kaj permes'us al ŝi met'i ruband'o'n ĉirkaŭ la kol'o'n kaj konduk'i ili'n laŭ'vol'e.

De la mont'et'supr'o la du'a'n maten'o'n ŝi vid'is kamp'o'n post kamp'o, ĉiu kun brun'a, mal'rapid'e mov'iĝ'ant'a amas'o; ŝi mal'supr'e'n'kur'is tra la sun'bril'o kun Bunty por rigard'i ili'n de pli proksim'e.

“Ho kiel bedaŭr'ind'e!” ŝi ek'kri'is, efektiv'a'j larm'o'j de dis'rev'iĝ'o salt'ant'a'j en ŝi'a'j'n okul'o'j'n kiam ŝi vid'is la grand'a'j'n dik'a'j'n best'o'j'n kun ili'a long'a, mal'pur'a, ĉifon'ec'a lan'o.

“Atend'u kelk'a'n temp'o'n, vir'in'et'o,” S-ro Hassal dir'is, “nur atend'u ĝis ni ban'os ili'n.”

*Cent grad'o'j (F) = 38 grad'o'j (C).

*Sun'sub'ir'ul'o: Angl'e “sundowner”: nomad'o, vag'ul'o (kiu al'ven'as al bien'dom'o je sun'sub'ir'o, tro mal'fru'e por labor'i sed pet'as vesper'manĝ'o'n). (AE.V.)

Ĉapitr'o XVII - Bov'o'apart'ig'o Ĉe Yarrahappini

Pip apenaŭ pov'is dorm'i unu nokt'o'n, monat'o'n post ili'a al'ven'o, pro pens'ad'o pri la bov'o'apart'ig'o kiu'n oni projekt'is por la ven'ont'a tag'o. Li est'is sopir'int'a al iu nov'a okup'o ĉar li est'is knab'o al kiu vari'o tre grav'is. Komenc'e li dub'is ke li iam lac'iĝ'os de kunikl'o'paf'ad'o. S-ro Hassal est'is don'int'a al li “absolut'e la plej fier'ind'a'n” mal'grand'a'n paf'il'o'n, kaj Tettawonga akompan'is li'n la unu'a'n tag'o'n kaj tre mal'estim'e re'ag'is al li'a entuziasm'o kiam li paf'is du best'et'o'j'n.

“Bah al util’ paf ’lo. Mult'a ul’ kunik’ en vepr'o. Fuĝ'i al nord’, fuĝ'i al sud’. Ĉie fuĝ'i. Bah al pik'drat’, ba’ al venen’ Bah!’’ Tamen Pip ne las'is al si sen'kuraĝ'iĝ'i kaj ver'e kred'is ke li mult'e help'is al Yarrahappini-bien'eg'o paf'ant'e tiu'j'n du mol'a'j'n, rapid'em'a'j'n brun'a'j'n est'aĵ'o'j'n. Li hejm'e'n'port'is ili'n kaj fier'e montr'is ili'n al la knab'in'o'j, pur'ig'is si'a'n perfekt'e pur'a'n paf'il'o'n kaj atak'e el'ir'is de'nov'e la sekv'ant'a'n tag'o'n.

Tettawonga for'pren'is si'a'n pip'o'n el inter si'a'j lip'o'j kiam li vid'is li'n de'nov'e kaj rid'is, laŭt'a'n gak'a'n rid'o'n kiu ruĝ'ig'is Pip pro koler'o.

Knab’ ven'i kun korborn paf'il’, kunik ĝerund tuj, ir'i bur'i, herb'o kresk'i, ŝaf'o'j dik'iĝ'i—ha, ha, hi, hi!’’ Pip sufiĉ'e kompren'is li'a'n miks'it'a'n angl'a'lingv'aĵ'o'n por sci'i ke la ali'a pri'rid'as li'n kaj li dir'is al li koler'e ke li “ferm'u la buŝ'o'n anstataŭ azen'aĉ'i”.

Post tio li sur'ŝultr'ig'is la paf'il'o'n pri kiu li tiel super'abund'e fier'is kaj for'ir'is ali'flank'e de la pik'drat'a bar'il'o kie trov'iĝ'is la ŝat'at'a teren'o de tiu mal'grand'a ronĝ'ul'o kiu ne permes'is al S-ro Hassal riĉ'iĝ'i.

Li mort'paf'is kvin tiu'tag'e, kvar la sekv'ant'a'n, sep la post'a'n, sed post kelk'a temp'o li juĝ'is tio'n mal'ekscit'a kaj ĉas'is gilbirdojn kun pli da ĝu'o sed mal'pli da ŝanc'o pri sukces'o.

Ĉiu tag'o plen'plen'is de ĝu'o kaj se nur ili'n ne ĝen'us la intens'a varm'o, tiu unu'a monat'o ĉe Yarrahappini est'int'us unu de absolut'a kontent'o kaj feliĉ'o.

La maten'manĝ'o okaz'is tre fru'e en la maten'o de la grav'a okaz'aĵ'o; je la kvin'a kaj du'on'o ĝi jam preskaŭ fin'iĝ'is kaj Pip, febr'e mov'iĝ'em'a, dir'is al S-ro Hassal ke li cert'as ke ili mal'fru'os kaj mal'traf'os ĝi'n. Jud'i est'is pet'eg'int'a permes'o'n part'o'pren'i, sed ĉiu dir'is ke tio est'as eĉ ne pri'pens'ind'a—efektiv'e oni eĉ dub'is ĉu est'as konsil'ind'e permes'i al Pip al'front'i la danĝer'o'n kiu est'as ne'dis'ig'ebl'a de la apart'ig'o de la pli sovaĝ'a spec'o de brut'o'j pel'at'a'j de tre mal'proksim'e.

Sed vol'fort'e li venk'is, kaj si'n vest'is tiel afer'ec'e ke S-ro Hassal ne est'is sufiĉ'e mal'mol'kor'a rifuz'i li'n.

Li mal'supr'e'n'ven'is al la maten'manĝ'o en Krimea ĉemiz'o kaj mal'nov'a pantalon'o el serĝ'o sekur'ig'it'a ĉirkaŭ la tali'o per led'a zon'o en kiu sen'ing'a ĉas'ponard'o, ĵus akr'ig'it'a, est'is gaj'e en'ŝov'it'a. Nenial li las'is si'n persvad'i aŭ port'i jak'o'n aŭ en'ing'ig'i la tranĉ'il'o'n.

La griz'a'n ĉeval'o'n oni ven'ig'is al la ŝtup'ar'o de la verand'o kun la propr'a bel'eg'a ĉeval'o de S-ro Hassal. S-ro Gillet est'is tie sur net'e stri'glit'a ruan'a ĉeval'o. Li hav'is tri brut'vip'o'j'n, du tut'e dek ses fut'o'j'n long'a'j kaj la tri'a mal'pli long'a, kiu'n li en'man'ig'is al Pip.

La vizaĝ'o de la knab'o radi'is. “Hur'a, Ŝaŭm’’’ li dir'is, si'n lev'ant'e el si'a sel'o kaj sving'ant'e ĝi'n ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n, “Kiom vi don'us por ŝanĝ'i lok'o'j'n?’’ Li ŝov'is si'a'j'n kalkan'o'j'n en la flank'o'j'n de la best'o kaj furioz'e galop'ad'is mal'supr'e'n de la mont'et'o.

Pip ne pov'is imag'i de kie aper'is tiom da vir'o'j. Ĉe'est'is inter du'dek kaj tri'dek, vaker'o'j, ŝaf'tond'ist'o'j “sur la voj'et'o de la valabi'o'j” laŭ ili'a slang'a esprim'o por sen'labor'ec'o, du indiĝen'o'j al'don'e al Tettawonga kiu fum'ad'is kaj observ'ad'is kun dorm'em'a ĝu'o, kaj kelk'a'j el la ali'a'j bien'a'j labor'ist'o'j.

En la unu'a bov'ej'o est'is kvin'cent bov'o'j kiu'j est'is en'pel'it'a'j la antaŭ'a'n vesper'o'n kaj en la nun'a moment'o prezent'is aspekt'o'n de mar'o da sovaĝ'e vip'ant'a'j vost'o'j kaj korn'o'j. Tia'j korn'o'j!—long'a'j, kurb'iĝ'ant'a'j, tim'ig'aspekt'a'j aĵ'o'j per kiu'j ili frenez'e sang'ig'is kaj batal'is unu la ali'a'n ĉar la komun'a'n mal'amik'o'n ekster'e ili ne pov'is ating'i.

Dum kelk'a'j minut'o'j Pip ne em'is for'las'i la sekur'ec'o'n de la ĉeval'a dors'o. La tondr'um'o de huf'o'j kaj korn'o'j, la frenez'a'j kur'o'j de la furioz'a'j best'o'j kontraŭ la bar'il'o, ig'is li'n ĉiu'moment'e atend'i ke ĝi fal'eg'os.

Sed ĉiu'j ali'a'j jam ir'is “kakatu'i”—sid'i sur la plej alt'a trab'o de la en'ferm'ej'o kaj rigard'i mal'supr'e'n al la frenez'ig'it'a'j brut'o'j, do fin'fin'e li sekur'ig'is la brid'o'n de si'a ĉeval'o al arb'o kaj si'n'gard'e sekv'is ili'a'n ekzempl'o'n.

Je subit'a signal'o de S-ro Hassal la vir'o'j sur'ter'iĝ'is intern'e de la en'ferm'ej'o, unu du'on'o laŭ unu flank'o, la ali'a laŭ la kontraŭ'a. Oni cel'is ig'i unu-du cent'o'j'n de la bov'o'j en'ir'i la apud'a'n en'ferm'ej'o'n kies krad'pord'o est'is larĝ'e mal'ferm'a. Pip mir'eg'is pri la kuraĝ'o de la vir'o'j, moment'e li'a kor'o kvazaŭ salt'is en la gorĝ'o'n dum bov'o post bov'o prov'is kur'atak'i ili'n sed re'son'is la krak'ad'o de la potenc'a'j brut'vip'o'j kaj apart'ig'a'j stang'o'j, kaj brut'o post brut'o si'n re'tir'is en la mez'o'n, la vizaĝ'o gut'ant'a sang'o'n.

Jen unu nigr'a brut'eg'o, kun muĝ'o kiu ŝajn'is ŝancel'ig'i la eben'aĵ'o'n, far'is impet'a'n kur'eg'o'n al la mal'ferm'aĵ'o, sekv'at'e de la tut'a ar'o. Fulm'rapid'e la vir'o'j far'is lini'o'n mal'antaŭ'e, kri'eg'ant'e, muĝ'ant'e, krak'ig'ant'e la vip'o'j'n por pel'i ili'n antaŭ'e'n.

Pip mem ek'star'is kaj kri'eg'is, tut'e kapt'it'a de ekscit'iĝ'o. Jen li de'nov'e re'ten'is la spir'o'n, S-ro Hassal kaj unu el la indiĝen'o'j si'n'gard'em'e ŝtel'paŝ'is al la mal'ferm'aĵ'o tra kiu la tumult'a flu'o de korn'o'j kaj dors'o'j si'n verŝ'is. Ar'o de fort'eg'a'j bat'o'j de la vip'o'j dev'ig'is la last'a'n gvid'brut'o'n paŭz'i moment'e kaj retro'paŝ'i, mal'antaŭ'e'n ŝov'ant'e la amas'o'n kiu ĝi'n sekv'is.

En tiu sekund'o la du tra'ŝov'is la trab'o'j'n kaj la bov'ar'o jam est'is en du part'o'j.

De'nov'e du vic'o'j de vaker'o'j, vip'krak'ad'o, muĝ'o'j, sang'o, korn'o'j, fel'o'j kaj kalkan'o'j supr'e'n kaj kvar'dek ĝis kvin'dek est'is sekur'a'j en tri'a en'ferm'ej'o, long'a, mal'larĝ'a ej'o kun pord'o ĉe la fin'o konduk'ant'a en la last'a'n divid'ej'o'n.

Pip inform'iĝ'is de S-ro Gillet pri la cel'o de ĉi tiu'j dis'divid'o'j; iu'j el la brut'o'j est'is preskaŭ sen'valor'a'j kaj est'is trans'don'ot'a'j al aĉet'ont'o po du'o da pund'o'j por ĉiu simpl'e pro la korn'o'j, fel'o kaj tio kio'n oni pov'os ricev'i por la karn'o. Ali'a'j est'is unu'a'rang'a'j dik'a'j bov'o'j, pret'a'j por la buĉ'ist'o kaj Sidnej'a dis'vend'o. Ankoraŭ ali'a'j est'is bon'eg'a'j best'o'j, alt'valor'a'j por eventual'a'j premi'o'j kaj bred'ad'o kaj konsist'ig'is apart'a'n ar'o'n.

La vir'o ĉe la fin'a tra'ir'ej'o far'is la ĉef'grav'a'n task'o'n elekt'i. Li est'is arm'it'a per mal'long'a dik'a baston'o, kaj dum la ali'a'j vir'o'j pel'is la brut'o'j'n li'a'direkt'e'n fulm'rapid'e decid'is al kiu klas'o ili aparten'as. Pez'a frap'o sur la naz'o, abrupt'a, rapid'a seri'o de ili inter la okul'o'j kaj eĉ la plej per'fort'em'a brut'o blind'e salt'is kie'n la pel'ant'o cel'is. Dum la tut'a tag'o la labor'o daŭr'is kaj ĝust'e kiam la grand'a'j varm'a'j purpur'a'j ombr'o'j komenc'is si'n stern'i trans la eben'aĵ'o oni sekur'ig'is la last'a'n bar'il'o'n, la batal'o fin'iĝ'is kaj la best'o'j jam en'ir'is la cel'it'a'j'n fak'o'j'n.

Pip manĝ'is sufiĉ'e da sal'um'it'a bov'aĵ'o kaj dampro por du'on'e mort'ig'i li'n kaj trink'is pli da te'o ol li iam mal'aper'ig'is per unu foj'o dum la tut'a li'a'j dek kvar jar'o'j, si'n sving'is en si'a'n sel'o'n imit'e al la plej aĝ'a vaker'o, kaj pens'is ke se nur li pov'us hav'i nigr'a'n fi'aspekt'a'n pip'o'n simil'a'n al tiu de Tettawonga kaj la ceter'a'j labor'ist'o'j li'a feliĉ'o est'us perfekt'a kaj vir'o li jam est'us.

Li hejm'e'n'iĝ'is lac'a kiel “dek'du'o da hund'o'j kaj unu ding'o’’ kaj distr'is si'a'j'n frat'in'o'j'n kaj Bunty per bild'o'plen'a pri'skrib'o pri la okaz'aĵ'o'j de la tag'o, mult'vort'e relief'ig'ant'e si'a'n propr'a'n lert'ec'o'n kaj la mult'a'j'n danĝer'o'j'n kiu'j'n li eskap'is.

La sekv'ant'a'n tag'o'n kaj Ester'a kaj Jud'i rajd'is kun la ali'a'j al la bov'ej'o por vid'i la for'ir'o'j'n.

La plej bon'a'j el la kontingent'o, kiu'j'n S-ro Hassal nur vol'is apart'ig'i, ne vend'i, est'is pel'it'a'j ekster'e'n, tra la pord'ej'o al si'a'j mal'nov'a'j kamp'o'j kaj kon'at'a'j paŝt'ej'o'j.

La “ne'taŭg'ul'o'j”, en'tut'e cent kvin'dek, kun ses'o da vaker'o'j sur la plej bon'a'j ĉeval'o'j de la bien'eg'o al'juĝ'it'a'j al la task'o, est'is el'las'it'a'j el si'a en'ferm'ej'o en stat'o de frenez'a furioz'o kaj kun mult'e da vip'o'krak'ad'o kolekt'it'a'j en amas'o'n kaj pel'it'a'j trans la eben'aĵ'o'n direkt'e al la voj'o. Kaj unu-du hor'o'j'n post'e la plej bon'a'j “viand'o'bov'o'j” est'is ek'pel'it'a'j voj'e'n, kaj kviet'o de'nov'e reg'is ĉe Yarrahappini.

Dum la du tag'o'j de furor'o la infan'o'j ĉiu'j decid'is pri ili'a'j est'ont'a'j profesi'o'j, kiu'j sen'escept'e rilat'is al paŝt'ism'o.

Pip intenc'is far'iĝ'i vaker'o kaj brul'mark'i kaj apart'ig'i bov'o'j'n dum la tut'a viv'o. Jud'i vol'is est'i li'a help'ant'o, kondiĉ'e ke li permes'os al ŝi rest'i sur'sel'e kaj ekip'os ŝi'n per vip'o sam'e long'a kiel la si'a. Meg pens'is ke ŝi vol'us edz'in'iĝ'i al la plej riĉ'a bien'posed'ant'o en Aŭstrali'o kaj gast'ig'i la Guberni'estr'o'n kaj la ĉef'ministr'o'n por paf'ad'o “kaj tiel plu’’ kaj don'i bal'o'j'n al kiu'j ven'us ĉiu'j loĝ'ant'o'j en radius'o de cent mejl'o'j. Nell decid'is ke ŝi fabrik'os sap'o'n kaj kandel'o'j'n, kolor'a'j'n kiel ankaŭ ordinar'a'j'n, kiam ŝi ating'os plen'a'n aĝ'o'n; kaj Bebinjo em'is ten'i kamp'o'j'n da man'e nutr'it'a'j ŝaf'id'o'j kiu'j neniam far'iĝ'os ŝaf'o'j.

Bunty entuziasm'iĝ'is pri neniu'j el tiu'j ide'o'j, “Mi prefer'us okup'o'n simil'a'n al tiu de S-ro Gillet,’’ li dir'is, kaj li'a'j okul'o'j iĝ'is rev'em'a'j.

“Pu, neniu'j kont'libr'o'j kaj cifer'o'j por mi; don'u al mi paŝt'ej'o'n de sal'arbust'a teren'o kun kelk'a'j mil'o'j da ŝaf'o'j”, dir'is Pip.

“Stult'ul'o'j!” dir'is Bunty per ton'o eg'e mal'estim'a. “S-ro Gillet ten'as la ŝlos'il'o'j'n de la proviz'ej'o, ĉu ne? Nur pens'u pri tiu'j sekv'in'ber'o'j kaj fig'o'j!”

Ĉapitr'o XVIII - La Piknik'o Ĉe Krangi-Bahtu

Ester'a est'is for'ir'int'a al bal'o, ne en rob'o de delikat'a kolor'o kun grand'a'j puf'a'j manik'o'j, kaj blind'ig'e blank'a kol'o nud'a kaj bel'eg'a sub ĝi'a'j volv'aĵ'o'j, ne tra mal'lum'o al bril'eg'a'j lum'o'j kaj ond'ant'a muzik'o.

Ŝi ir'is en la plen'a lum'o de maten'o en komplet'o el lin'ŝtof'o kun blu'a ĉemiz'o, mar'ist'a ĉapel'o kaj diafan'a skarp'o.

Sub la antaŭ'a sid'lok'o de la kabriolet'o kie sid'is S-ro Hassal trov'iĝ'is skatol'o en'hav'ant'a bel'eg'a'n rob'o'n el flav'a silk'o kun delikat'a'j ond'et'o'j el gaz'o. Kaj est'is flav'a'j ŝu'o'j kaj ŝtrump'o'j kaj plum'a vent'um'il'o en ĉapel'skatol'o sur ŝi'a'j genu'o'j, kaj bel'eg'a blank'a sub'jup'o kies tren'aĵ'o kun ond'ant'a'j falbal'o'j sopir'eg'is Meg al plen'aĝ'iĝ'o je la nur'a vid'o.

Sed neniu'j el tiu'j aĵ'o'j est'is sur'met'ot'a'j dum ankoraŭ mult'a'j hor'o'j.

La bal'o hav'is lok'o'n je bagatel'a distanc'o de kvin'dek mejl'o'j for trans'bien'e, do ŝi kompren'ebl'e dev'is ek'vetur'i sufiĉ'e fru'e por hav'i temp'o'n por “elegant'ig'i” si'n, kiel Pip esprim'is la afer'o'n.

Por la infan'o'j, kompens'e pro tio ke ili ne pov'os part'o'pren'i en tiu plezur'o, oni plan'is tre ne'kutim'a'n piknik'o'n.

Unu'e, la piknik'ej'o est'is for dek kvar mejl'o'j'n, du'e, la vetur'o'n oni far'os, nek en ĉiu'tag'a'j kabriolet'o'j nek sur ordinar'a'j ĉeval'o'j, sed sur plat'ĉar'o tir'ot'a de team'o de dek du jug'it'a'j bov'o'j. Lim'rajd'ist'o est'is raport'int'a ke gigant'a blu'a eŭkalipt'o kiu'n oni jam de'long'e nom'is Reĝ'o Kor'i est'is blov'e fal'ig'it'a dum furioz'a vent'eg'o, kaj S-ro Hassal tuj asert'is ke spit'e de la mal'facil'aĵ'o'j ĝi nepr'e est'u al'port'it'a por form'i la baz'a'n barier'o'n en la kre'o de ia'spec'a dig'o trans la river'et'o ĉe Krangi Bahtu, la piknik'ej'o. La fal'int'a sovaĝ'ej'a monarĥ'o kuŝ'is du'dek mejl'o'j'n for de la bien'dom'o kaj ankoraŭ ses de la lok'o elekt'it'a por la piknik'o; do oni aranĝ'is ke la plat'ĉar'o port'os la grup'o'n por la dek kvar mejl'o'j, las'os ili'n piknik'i, antaŭ'e'n'ir'os por la arb'eg'o, port'os ĝi'n re'e'n kaj las'os ĝi'n apud la river'et'o pret'a por est'ont'a ag'ad'o, kaj re'port'os la infan'o'j'n dum la vesper'a mild'o.

Se li ne est'us eskort'ont'a si'a'n fil'in'o'n al la bal'o S-ro Hassal mem ir'us al la lok'o kaj person'e gvid'us la afer'o'n. Anstataŭ'e li trans'don'is la respond'ec'o'n pri la grand'a plat'ĉar'o al kvar vir'o'j, kun ordon'o ke ili al'ig'u ankoraŭ du vir'o'j'n de mal'proksim'a'j kaban'o'j por help'i pri la task'o.

Krangi-Bahtu—aŭ Anas'a Akv'ej'o, kiel, mal'pli elegant'e oni nom'is ĝi'n—est'is la nom'o kiu'n ricev'is la supr'a part'o de la river'et'o kiu est'is el'fos'int'a la ter'o'n ĝis ĝi far'is al si bel'a'n ravin'o'n ĝust'e tie kun krut'a'j rok'o'j kaj ŝton'eg'o'j trans kiu'j kanguru'o'j salt'is aŭ de mal'antaŭ'e kaŝ'lud'is kun ĉas'ist'o'j, kaj grand'a'j, alt'e'star'a'j blu'a'j eŭkalipt'o'j kaj ruĝ'a'j eŭkalipt'o'j kiu'j ŝajn'is perd'iĝ'i en la blu'a, blu'eg'a ĉiel'o'baldaken'o supr'e.

Tettawonga rakont'is pri Bunjipo* kiu loĝ'is tie kie la flu'et'ant'a akv'o far'is lag'et'o'n, profund'a'n kaj bel'a'n, kaj delikat'a'j filik'o'j tener'e ramp'is ĝis la rand'o kaj nigr'a'j akaci'o'j kaj te'arb'o'j* el'kresk'is dens'e kaj fortik'e por kvazaŭ far'i zon'o'n. Akv'o'bird'o'j far'is hejm'o'n tie, nigr'a'j cign'o'j konstru'is nest'o'j'n inter la herb'o'simil'a'j kan'o'j, sovaĝ'a'j anas'o'j oft'e far'is zigzag'a'j'n lini'o'j'n kontraŭ la ĉiel'o. De la arb'o'j la sonor'il'bird'o, la vip'bird'o, la tevingo, la kukaburo, la paradiz'a paf'il'bird'o kaj la laŭb'o'bird'o plen'ig'is la aer'o'n per son'o'j, se ne per muzik'o. Kaj la nigr'a serpent'o, la diamant'a serpent'o, kaj la mort'o'vipur'o mol'e glit'is inter la fal'int'a'j foli'o'j kaj herb'o, kaj bon'humor'e atend'is si'n'trud'ant'o'j'n. Pro tiu kial'o la volont'e permes'at'a piknik'o hav'is kondiĉ'o'n.

Ĉiu rajt'is ir'i sur la bov'o'ĉar'o, sed la piknik'o dev'is okaz'i supr'e de la ravin'o kaj se iu ir'us tie'n sub'e, tiu risk'us tuj'a'n re'send'o'n al Sidnej'o.

Ili ĉiu'j promes'is akcept'i la kondiĉ'o'n. Sin'o Hassal, kvankam mal'alt'a, kapabl'is dev'ig'i absolut'a'n obe'o'n.

Ne'kred'ebl'a'n nombr'o'n de korb'eg'o'j, plen'plen'a'j de bon'gust'aĵ'o'j oni tiam prepar'is.

S-ro Gillet ir'is por don'i fid'ind'ec'o'n al la afer'o kaj por kontrol'i ke neni'u ricev'os sun'frap'o'n.

Li hav'is volum'o'n de la poezi'o de Heine en unu poŝ'o por sekur'ig'i li'n kontraŭ long'a, ne'kutim'a tag'o kaj dik'a'n de Tennyson en la ali'a kaj sub'brak'e fask'o'n da angl'a'j gazet'o'j kiam li grimp'is sur la plat'ĉar'o'n, kie jam sid'is la tut'a sep.

Jud'i est'is rifuz'int'a ir'i sen la General'o kaj promes'is “per si'a viv'o” defend'i li'n kontraŭ ĉia danĝer'o.

S-ro Gillet aspekt'is preskaŭ konstern'it'a kiam li trov'is ke la tut'a ar'o ĉe'est'as sen subtrah'o de la petol'em'a'j nek al'don'o de iu krom li mem posed'ant'a aŭtoritat'o'n. Dum moment'o li pri'dub'is si'a'n propr'a'n kapabl'o'n en tia situaci'o.

“Mi.?” li dir'is kaj mir'e aspekt'is. “Tut'e ne. Kial vi pens'as tio'n, Fin'o Jud'i?”

“Mi klar'e aŭd'as ĝi'n,’’ si dir'is. “Vi'a'j okul'o'j dir'as ĝi'n, kaj vi'a mal'dekstr'a orel'o, por ne menci'i la ekstrem'aĵ'o'j'n de vi'a'j lip'har'o'j.”

Li ŝajn'ig'is tim'o'n—ferm'is la okul'o'j'n, ten'is si'a'n mal'dekstr'a'n orel'o'n, kovr'is si'a'j'n lip'har'o'j'n. “Kio pov'as est'i tio, kio'n ili dir'as?” li dir'is.

Meg, bon'vol'u ne plu sur'tret'i mi'a'j'n pied'fingr'o'j'n.’’ Do, post tio eĉ S-ro Gillet far'iĝ'is gaj'a kaj parol'em'a, por montr'i ke li bon'e si'n distr'as, kaj la bov'o'j infekt'iĝ'is de la gaj'a humor'o mal'antaŭ ili kaj si'n mov'is iom'et'e pli rapid'e ol limak'o'j. Kiam oni jam est'is ramp'int'a antaŭ'e'n proksim'um'e dek mejl'o'j'n, tamen, la mal'rapid'eg'a mov'ad'o kaj la prem'a varm'o iom sobr'ig'is ili'n.

“Fin'o Meg, tiu arĝent'e griz'a eŭkalipt'o antaŭ vi, liber'a de foli'o'j, indik'as ke ni jam ating'is Anas'a'n Akv'ej'o'n.’’ Kiel oni ĝoj'is si'n mal'fald'i kaj fin'fin'e streĉ'i la brak'o'j'n kaj krur'o'j'n sur'ter'e. Neni'u est'is supoz'int'a ke rajd'i mal'antaŭ tir'bov'ar'o est'us tiel plat'e kaj mal'interes'e kiel ĝi far'iĝ'is post la unu'a'j unu-du mejl'o'j.

“Mi dub'as ĉu ili re'ven'os antaŭ sun'sub'ir'o se ili ne iom pli rapid'os,” S-ro Gillet dir'is; “jam est'as la lunĉ'o'hor'o.’’ Ili si'n trov'is en grand'a herb'o'riĉ'a kamp'o kiu abrupt'e dekliv'is je unu fin'o al la ravin'o kaj marĉ'a teren'o kiu'n oni nom'is “Anas'a Akv'ej'o”.

Ar'o de grand'a'j arb'o'j proviz'is ombr'o'n unu'flank'e kaj laŭ la ali'a est'is bar'il'o el barb'um'it'a drat'o kiu montr'is ke eĉ tie oni ne est'is for'las'int'a la bien'eg'o'n Yarrahappini; pli alt'e situ'is la sol'ec'a kaban'o el arb'o'ŝel'o de unu el la vaker'o'j.

Ili ir'is amas'e por parol'i kun li antaŭ ol li al'iĝ'is al la tir'bov'ar'o, kaj por inspekt'i li'a'n izol'a'n loĝ'ej'o'n.

Nur mal'grand'a ĉambr'o ĝi est'is kun larĝ'a kamen'o kaj kamen'tub'o kie pend'is pat'o, te'sitel'o, tas'o kaj kuler'o. Est'is ŝip'lit'o en unu angul'o sur kiu est'is stern'it'a'j unu-du mal'hel'e blu'a'j lan'kovr'il'o'j, tabl'o el pin'lign'o kaj unu seĝ'o mez'e de la ĉambr'o. Super la kamen'o pend'is krud'a ŝrank'o far'it'a el sap'a kest'o kaj uz'at'a por ten'i proviz'o'j'n. De najl'o en la mal'alt'a plafon'o pend'is sak'o el moskit'o'ret'aĵ'o kaj la zum'ant'a'j muŝ'o'j proklam'is ke ĝi en'hav'as viand'o'n. La mur'o'j est'is tapet'it'a'j per mult'a'j numer'o'j de The Illustrated Sydney News kaj The Town & Country Journal; ekzempler'o de Daily Telegraph datum'it'a monat'o'n pli fru'e kuŝ'is sur la seĝ'o kie la posed'ant'o ĝi'n las'is.

Stud'aĵ'o en brun'o est'is la vaker'o, brun'a'j mal'bril'a'j okul'o'j, brun'a'j, polv'aspekt'a'j har'o'j; brun'a haŭt'o, sun'sek'ig'it'a kaj ŝrump'int'a, brun'a, mal'ord'a barb'o, brun'a pantalon'o el korduroj'o, kaj brun'a jak'o.

Li'a pip'o tamen est'is nigr'a—el argil'o, aspekt'ant'a kiel se oni jam fum'is ĝi'n dum du'dek jar'o'j.

“Ĉu Vi ne prefer'us est'i pli proksim'e de la bien'dom'o?’’ Meg dir'is, Ĉu ne est'as sol'ec'e?’’ “Ver'dir'e ne,’’ la brun'ul'o dir'is al si'a pip'o aŭ barb'o.

“Sed en dimanĉ'o'j kaj dum tut'a'j vesper'o'j?’’ “Fum'as’’, li dir'is.

“Je Krist'nask'a Tag'o?’’ Bebinjo dir'is, si'n en'ŝov'ant'e por rigard'i ĉi'strang'ul'o'n.

Jud'i dezir'is sci'i kiel long'e li jam loĝ'is en la mal'grand'a ej'o kaj ĉiu est'is sen'parol'ig'it'a aŭd'ant'e ke li jam est'is tie la plej part'o'n de la temp'o dum sep jar'o'j.

“Ĉu vi neniam forges'as kiel parol'i?’’ ŝi dir'is per mir'frap'it'a voĉ'ton'o.

Bebinjo jam trov'is ĝi'n sub la kerosen'a lad'skatol'o kiu serv'is kiel sitel'o, kaj ĝi est'is ung'o'grat'int'a ŝi'n en tri lok'o'j; brun'a kiel ĝi'a mastr'o, ĝi est'is fi'okul'a, feroc'e vang'har'it'a, mal'dik'a kiel rel'o, tamen est'is dum'long'e fleg'it'a am'o inter la du.

S-ro Gillet inform'is li'n pri la dezir'o de la bien'ist'o ke li ir'u kun la ali'a'j vir'o'j kaj help'u pri la arb'o.

Li tir'is brun'a'n ĉapel'o'n sur si'a'n frunt'o'n kaj si'n mov'is en la direkt'o'n de la bov'o'ĉar'o kiu dum'e est'is ramp'int'a laŭ serpent'um'a voj'o ĝis la mont'et'supr'o.

“Akv'o en kuv'o pli proksim'a ol river'et’,’’ li murmur'is al si'a pip'o antaŭ ol for'ir'i, kaj ili trov'is li'a'n kuv'o'cistern'o'n kaj volont'e plen'ig'is la te'sitel'o'n pret'a por la lunĉ'o.

La rost'it'a'j kok'in'o'j kaj anas'o de Sin'o Hassal bon'e gust'is, eĉ se ili frit'sibl'is sur la teler'o'j kvazaŭ la sun'o vol'us komplet'ig'i ili'a'n kuir'ad'o'n. Kaj la pom'o'tort'o'j kaj abrikot'a'j tort'o'j rapid'e mal'aper'is; kaj de la frukt'o'salat'o kiu el'ven'is el du tord'kovr'il'a'j bokal'o'j eĉ ne kuler'plen'o rest'is por i'o'n rakont'i.

Laŭ specif'a pet'o S-ro Gillet est'is kun'port'int'a ingredienc'o'j'n por dampro kaj post la lunĉ'o ek'far'is ĝi'n por ke oni pov'u ĝi'n manĝ'i kun la post'tag'mez'a te'o.

“Fu!’’ dir'is Jud'i, “Ĉu tiel oni far'as ĝi'n? Vi ne bezon'os iom don'i al mi.’’ Cert'e ĝi est'is fabrik'it'a kun mir'ig'a rapid'o.

S-ro Gillet simpl'e ĵet'is iom da farun'o el sak'o sur teler'o'n, al'don'is iom'et'e da sal'o kaj iom da akv'o; tiam li form'is ĝi'n en kuk'o'n el past'o kaj stern'is ĝi'n sur la cindr'o'j'n de la fajr'o, tut'e kovr'ant'e ĝi'n per la varm'eg'a'j cindr'o'j.

Sed kiam ĝi est'is kuir'it'a kaj S-ro Gillet lev'is kaj sen'cindr'ig'is ĝi'n—jen! ĝi est'is alt'a kaj mal'pez'a kaj bel'e blank'a.

Do oni manĝ'is ĝi'n kaj mens'e not'is ke ili far'os simil'a'j'n en la kamp'o'j ĉe Misrule dum ĉiu ven'ont'a piknik'o.

Ili plen'plen'ig'is du teler'o'j'n per bon'gust'aĵ'o'j kaj met'is ili'n en la ŝrank'o de la brun'ul'o, kaj S-ro Gillet met'is si'a'j'n ne'leg'it'a'j'n angl'a'j'n gazet'o'j'n sur la seĝ'o'n apud la kat'o.

“Tiu Telegraph jam aĝ'as unu monat'o'n,’’ li dir'is modest'e, rimark'ant'e ke Meg regal'as li'n per si'a unu'a rid'et'o de tiu tag'o.

*Bunjipo: (aborigen'a vort'o): mit'a, legend'a marĉ'monstr'o (AE.V.).

*Te'arb'o: arbust'o/arb'et'o de la plant'famili'o Mirt'ac'o'j kies foli'o'j'n fru'a'j blank'a'j en'loĝ'ant'o'j uz'is por far'i te'o'n.

Ĉapitr'o XIX - Pal'blu'a Har'ruband'o

La kial'o de la mal'oft'ec'o de la rid'et'o'j de ni'a dolĉ'a pal'a Margaret'a trov'iĝ'is ĉe ĝust'e tiu vir'o kiu sol'a sent'is ili'a'n for'est'o'n.

Sincer'a amik'ec'o est'iĝ'is dum la monat'o inter la mal'grand'a bel'vizaĝ'a knab'in'o kiu rigard'is per tia'j seren'a'j blu'a'j okul'o'j al est'ont'ec'o kiu ŝi'a'sent'e dev'os est'i bel'a kaj la mond'o'lac'ig'it'a vir'o kiu retro'rigard'is al pas'int'o nigr'ig'it'a kaj mal'bel'a pro li'a'j propr'a'j ag'o'j.

Li rajd'is ĉiu'tag'e kun la du knab'in'o'j ĉar sin'o Hassal ne vol'is ke ili ir'u sol'a'j long'a'j'n distanc'o'j'n; kaj pro tio ke Jud'i mal'oft'e marŝ'ig'is si'a'n ĉeval'o'n, kaj la rajd'best'o de Meg ne kapabl'is eĉ galop'et'i, okaz'is ke li rest'is apud la mal'rapid'a kaj tim'em'a rajd'ant'o la tut'a'n temp'o'n.

“Vi memor'ig'as mi'n pri frat'in'et'o mi'a kiu mort'is,’’ li iam dir'is al Meg post long'a inter'parol'o. “Ebl'e se ŝi ankoraŭ viv'us mi ne est'us nun tiel mal'estim'ind'a.’’ La vizaĝ'o de Meg skarlat'e ruĝ'iĝ'is kaj hont'a rigard'o en'ir'is ŝi'a'j'n okul'o'j'n. Ŝajn'is al ŝi tut'e abomen'ind'e ke li konstat'as ŝi'a'n sci'o'n pri li'a mal'virt'o.

“Ebl'e tio mal'ĝoj'ig'as ŝi'n nun,’’ ŝi dir'is per flustr'o kiu'n li apenaŭ aŭd'is, kaj tiam ŝi pal'ig'is pro si'a aŭdac'o kaj rajd'is iom antaŭ'e por kaŝ'i si'a'n perturb'it'a'n mien'o'n.

Sur'voj'e hejm'e'n la pal'blu'a ruband'o kiu kun'lig'is la er'o'j'n de ŝi'a sun'ec'a har'plekt'aĵ'o for'blov'iĝ'is. Li el'sel'iĝ'is kaj lev'is ĝi'n.

Meg etend'is si'a'n man'o'n por ricev'i ĝi'n, sed li mal'lig'is la bant'o'n kaj mal'rapid'e fald'is la ruband'o'n ĉirkaŭ si'a'n grand'a'n man'o'n.

“Ho, se vi far'us — ho, se nur vi far'us!’’ Meg mal'laŭt'e flustr'is. Ĝust'e tiam Jud'i al'galop'is kaj ili rajd'is hejm'e'n tri'op'e.

Tio don'is al ŝi grand'a'n feliĉ'o'n tut'e tra la long'a'j, varm'eg'a'j tag'o'j kiu'j sekv'is; al knab'in'o ĉe la sojl'o de la viv'o ne ekzist'as pli pur'a, profund'a plezur'sent'o ol tiu al'port'it'a de la sci'o ke ŝi est'as bon'a moral'a influ'o ĉe iu vir'o aŭ vir'in'o pli aĝ'a ol si mem, pli pek'o'difekt'it'a kaj pli mond'o'lac'a. Kompat'ind'a mal'grand'a Meg!

Ŝi'a'j tener'a'j roz'kolor'a'j rev'o'j bild'ig'is ŝi'a'n grand'statur'a'n protekt'at'o'n kiel de'nov'e vir'o'n inter vir'o'j, alt'e ten'ant'e la kap'o'n de'nov'e, pren'ant'e honor'ind'a'n lok'o'n en la mond'o, re'ven'ant'e al la hejm'land'o kaj postul'ant'e la man'o'n de la alt'rang'a sinjor'in'o kiu'n bild'ig'is al si ŝi'a fekund'a imag'pov'o kiel pacienc'e atend'ant'a'n li'n; kaj ĉio ĉi ĉar ŝi, Meg Woolcot, en'paŝ'is li'a'n viv'o'n kaj indik'is la voj'o'n kiu'n li dev'us sekv'i.

Kaj jen ŝi ir'is sving'iĝ'i en hamak'o sur la mal'antaŭ'a verand'o kaj ĉiu'j ŝi'a'j rev'kastel'o'j fal'eg'is ĉirkaŭ ŝi'a'j'n orel'o'j'n, far'ant'e al ŝi akr'a'j'n, amar'a'j'n bat'o'j'n.

Dens'e kresk'is mal'antaŭ ŝi pasi'frukt'a ramp'aĵ'o, kaj tra ĝi ŝi pov'is aŭd'i Tettawonga parol'i kun la kuir'ist'in'o.

“Sinjo’ Gillet ‘bursti’ d’nov'e,’’ li dir'is kaj sub'rid'is tra la flank'o de si'a'j lip'o'j kie li'a pip'o ne sid'is.

Meg ek'sid'is konstern'it'e. De kiam ŝi al'ven'is al Yarrahappini ŝi aŭd'is uz'at'a tiu'n esprim'o'n pri tro da bien'a'j dung'it'o'j por ne sci'i ke ĝi signif'as sen'brid'a'n drink'diboĉ'o'n.

“Pro Ĉiel’, mi ne mir'as,’’ la vir'in'o respond'is, “li last'a'temp'e est'is tro mal'ebri'a por pov'i tio'n daŭr'ig'i; s’pozeble li prov'is ĝis'ating'i la fin'o'n de la vizit'o sed trov'is tio'n tro'e. Kiu ten'as la ŝlos'il'o'j'n?’’ “Sin’in'o Hassal.’’ li dir'is, “Vi est'i help'i ŝi—ne bon'i por pl’visoj, hodiaŭ, Sinjo’ Gillet, he he ha ha!”

Do, jen kio okaz'is al li dum ĉi'last'a'j tri tag'o'j kiam ŝi tut'e ne vid'is li'n. Ŝi aŭd'is ke li est'is rajd'int'a al la najbar'a bien'o pro afer'o por S-ro Hassal, sed neniel supoz'is ke tia katastrof'o est'is okaz'int'a al li. La kvin'a'n tag'o'n ŝi vid'is li'n de mal'proksim'e, unu'foj'e el'ir'ant'a la proviz'ej'o'n kaj aspekt'ant'a tut'e normal'a krom tio ke li'a'j ŝultr'o'j kurb'iĝ'is iom pli ol kutim'e, kaj unu'foj'e kiam li fum'is ekster si'a propr'a pord'o.

Tut'e tiel facil'kor'a kaj gaj'a kiel la ali'a'j ŝi ne pov'is sent'i si'n, pro tiu dis'rev'iĝ'o ĉe ŝi'a kor'o, tiu ŝancel'ig'it'a fid'o al la hom'a natur'o.

Ŝi mal'volont'e don'is al li la man'o'n kiam ili renkont'iĝ'is tiu'maten'e, kaj dum la tut'a long'a vetur'o ŝi mal'varm'e rilat'is al li.

Post la lunĉ'o la grup'o dis'iĝ'is. Jud'i pren'is la General'o'n kaj ir'is al la arb'a lok'o; Pip kaj Bunty si'n okup'is per kapt'ad'o de akrid'o'j, Bebinjo kaj Nell kolekt'is sovaĝ'flor'o'j'n. Meg genu'iĝ'is por ar'ig'i la kuler'o'j'n kaj fork'o'j'n kaj re'met'i la ne'uz'it'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n en la korb'o'j'n for de la formik'o'j.

Mi far'os tio'n—laŭ'aspekt'e est'as al vi tro varm'e, Fin'o Meg; sid'ig'u vi'n trankvil'e,’’ S-ro Gillet dir'is.

“Dank'o'n, sed mi prefer'as mem far'i,’’ Fin'o Meg dir'is kun frost'a dign'o.

Ŝi ne rigard'is al li, sed est'is ia tro'firm'ec'o ĉe ŝi'a'j lip'o'j kiu sci'ig'is al li ke la lum'o en ŝi'a'j klar'a'j jun'a'j okul'o'j est'as mal'estim'a.

Li ne ripet'is la propon'o'n, sed sid'is kaj observ'is ŝi'n kun'pak'i la aĵ'o'j'n kun ne'traduk'ebl'a esprim'o sur li'a vizaĝ'o.

“Mi dev'as re'don'i ĉi tio'n al vi,” li dir'is, kaj en'man'ig'is al ŝi la pec'o'n de blu'a ruband'o, glat'e fald'it'a sed montr'ant'a la kun'tir'aĵ'o'j'n kie ĝi est'is lig'it'a.

Ŝi pren'is ĝi'n sen lev'i si'a'j'n okul'o'j'n, kun'prem'is ĝi'n en si'a man'o, kaj glit'ig'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n.

“Mi preskaŭ esper'is ke vi dir'os ke mi pov'os re'ten'i ĝi'n malgraŭ ĉio,” li dir'is, “simpl'e kiel talisman'o kontraŭ la est'ont'o, sed vi'a'j lip'o'j est'as tro sever'a'j, Fin'o Meg, por ke mi plu re'ten'u tiu'n esper'o'n.”

“Ĝi est'us sam'e sen'efik'a kiel antaŭ'e,’’ ŝi dir'is rigid'e. Ŝi'a'j man'o'j labor'is nerv'e, tamen, kaj ŝi kun'pak'is la rest'aĵ'o'n de anas'o kaj konfit'aĵ'a tort'o.

“Est'us sen'util'e,’’ Meg ripet'is, kun'kolekt'ant'e banan'o'j'n kaj oranĝ'o'j'n, la vizaĝ'o pli varm'kolor'a.

Li ne konstat'as kiel fi'a li est'is, li pens'as ke oni dev'us tuj pardon'i li'n, est'is ŝi'a pens'o.

Li mal'rapid'e el'verŝ'is sur'ter'e la en'hav'o'n de la te'sitel'o, li sur'met'is ĝi'a'n nigr'iĝ'int'a'n kovr'il'o'n kaj lig'is la gazet'o'n ĉirkaŭ ĝi'n. Tiam li rigard'is al ŝi de'nov'e kaj la manier'o laŭ kiu ŝi'a'j mol'a'j har'o'j fal'is trans ŝi'a'n frunt'o'n pens'ig'is li'n pri si'a jun'a mort'int'a frat'in'o.

La kor'o kaj kap'o de Meg hav'is rapid'a'n batal'o'n; la unu'a est'is tener'a kaj pardon'em'a kaj dir'is al ŝi tuj pren'i kaj re'don'i al li la ruband'et'o'n; la du'a dir'is ke li fort'e pek'is, kaj ŝi dev'os montr'i al li per si'a ten'iĝ'o si'a'n mal'aprob'o'n eĉ se ŝi fin'e ag'os laŭ li'a pet'o.

“Mi'a influ'o est'as mem'evident'e sen'util'a —tiu pec'o de ruband'o neniel efik'us est'ont'e,’’ ŝi dir'is tre mal'varm'e.

Li si'n klin'is mal'antaŭ'e'n kontraŭ la arb'o kaj osced'is kvazaŭ la tem'o ne plu interes'us al li.

“Nu, do,’’ li dir'is, “mi supoz'as ke vi prav'as.’’ Meg sent'is iom'a'n mal'ŝvel'iĝ'o'n.

“Kompren'ebl'e se vi ver'e dezir'as hav'i la ruband'o'n vi pov'as hav'i ĝi'n,’’ ŝi dir'is super'ec'e. Ŝi pren'is ĝi'n el si'a poŝ'o kaj ĝi'n propon'is al li.

“Re'ten'u ĝi'n por de'nov'e lig'i vi'a'j'n har'o'j'n, knab'in'et'o,’’ li dir'is, ‘“Mi tamen ne supoz'as ke ĝi iel efik'us.’’ Meg kun flam'ant'a'j vang'o'j daŭr'ig'is si'a'n pak'ad'o'n kaj li plen'ig'is si'a'n pip'o'n kaj fum'is ĝi'n, sen'far'e observ'ant'e ŝi'n la tut'a'n temp'o'n.

“Strang'e est'as,’’ li dir'is, pli ĝust'a'dir'e kiel se li rimark'ig'us i'o'n ol se li al'parol'us ŝi'n, “sed la plej mild'aspekt'a'j vir'in'o'j est'as preskaŭ ĉiam la plej sever'a'j.’’ Meg mal'ferm'is la buŝ'o'n por parol'i, sed trov'is neni'o'n por dir'i, do ferm'is ĝi'n de'nov'e kaj ek'kalkul'is la fork'o'j'n de Sin'o Hassal por la kvar'a foj'o.

“Mi demand'as al mi ĉu vi permes'us ke mi don'u al vi konsil'o'n, Fin'o Meg, reciprok'e por tiu'j kiu'j'n vi don'is al mi,’’ li dir'is, pren'ant'e si'a'n pip'o'n el si'a buŝ'o kaj rigard'ant'e ĝi'n kvazaŭ li vol'us deĉifr'i la liter'o'j'n sur ĝi'a nikel'a plat'aĵ'o.

“Kompren'ebl'e.’’ Ŝi for'met'is la fork'o'j'n kaj rigard'is li'n per trankvil'a'j, mir'ant'a'j okul'o'j. “Parol'u laŭ'plaĉ'e, tio tut'e ne ĉagren'os mi'n.”

“Vi hav'as frat'o'j'n,’’ li dir'is; “iam ili iom erar'vag'os—ĉar nur est'as vir'in'o'j kiel vi, Fraŭl'in'o Meg, kaj anĝel'o'j kiu'j pov'as ĉiam laŭ'ir'i la voj'o'n. Ne est'u tro sever'a kun ili. Ne klopod'u montr'i al ili la diferenc'o'n inter vi'a blank'o kaj ili'a nigr'o. Ili ja vid'os ĝi'n, sed ne plaĉ'os al ili ke vi atent'ig'u pri tio. Pen'u aspekt'i mild'a kaj pardon'em'a—ili si'n sent'os tut'e tiel mal'feliĉ'a'j kiel vi dezir'us. La mond'o hav'as si'a'n propr'a'n fort'a'n kun'tir'iĝ'o'n de la brov'o'j, kaj sen'fin'a'n vort'ar'o'n de mal'varm'a'j vort'o'j—ĉu ne sufiĉ'us se frat'in'et'o'j las'us al ĝi la monopol'o'n pri ili?”

“Hooo!’’ dir'is Meg. Ŝi'a'j vang'o'j est'is karmezin'a'j, kaj la tut'a dign'o est'is flu'et'int'a el ŝi'a voĉ'o.

Zorg'eg'e li buk'is la rimen'o'n ĉirkaŭ neni'o, kaj daŭr'ig'is per mal'alt'a voĉ'ton'o: “Supoz'u ke iam Pip far'us i'o'n tre mal'bon'a'n, kaj la mond'o ĵet'us ŝton'o'j'n kontraŭ li ĝis li est'us tut'korp'e kontuz'it'a. Kaj supoz'u ke, sent'ant'e si'n tre mal'feliĉ'a, li ven'us hejm'e'n al si'a'j frat'in'o'j. Kaj Meg, ĉar fi'ec'o est'us al ŝi abomen'a, ĵet'us ankoraŭ kelk'a'j'n ŝton'et'o'j'n, por ke la dolor'o don'u al li lecion'o'n kiu'n li ne pov'us forges'i. Kaj Jud'i, ĉar li est'as ŝi'a frat'o kaj traf'is en mis'afer'o'n, ĵet'us si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ li'n kaj kuraĝ'ig'us li'n kaj help'us al li kontraŭ'batal'i la mond'o'n de'nov'e, kaj don'us al li neniu'j'n sever'a'j'n vort'o'j'n aŭ rigard'o'j'n, opini'ant'e ke li jam ricev'is pli ol sufiĉ'e. La influ'o de kiu frat'in'o est'us pli grand'a, Fin'o Meg?”

La tener'a buŝ'et'o de Meg jam trem'is, ŝi'a'j okul'o'j direkt'iĝ'is ter'e'n ĉar larm'o'j est'us el'fal'int'a'j ili'n se ŝi rigard'us supr'e'n.

Ŝi kovr'is si'a'n vizaĝ'o'n per la man'o'j, ĉar unu el la rapid'e amas'iĝ'ant'a'j larm'o'j trem'is sur ŝi'a'j okul'har'o'j.

S-ro Gillet las'is fal'i la rimen'o'n kaj la pip'o'n, kaj tener'okul'e rigard'is trans'e'n al ŝi.

“Mi hav'as pli ol du'obl'e vi'a'j'n jar'o'j'n, Fin'o Meg, preskaŭ sufiĉ'e mi aĝ'as por est'i vi'a patr'o—vi ja pardon'os al mi, ĉu ne, ke mi dir'is ĉi ĉio'n. Mi pens'ad'is pri mi'a frat'in'o kiu mort'is. Mi hav'is ali'a'n frat'in'et'o'n ankaŭ, jar'o'n pli aĝ'a'n, sed ŝi est'is sen'indulg'a—nur unu'foj'e mi ir'is al ŝi. Si est'as nun unu el la plej admir'ind'a'j vir'in'o'j en Angli'o, sed ŝi'a'j lip'o'j est'as sever'a'j.

Ses'o da dik'a'j larm'o'j jam fal'is inter la fork'o'j. Meg plor'is ĉar frap'is ŝi'n la pens'o ke ŝi est'as tre mal'estim'ind'a est'aĵ'o. Unu'e Al'a'n riproĉ'is al ŝi kaj parol'is pri si'a frat'in'o, kaj nun ĉi tiu vir'o.

“Mi ne rajt'is parol'i al vi tiel'e ĉar la kolor'o de mi'a viv'o est'is neniel blank'a—tiel vi opini'as, ĉu ne, Fin'o Meg?” li dir'is tre mal'gaj'e.

“Ho, ne,” ŝi dir'is, “ho kiel vi pov'as pens'i tio'n? Est'as nur mi kiu est'as tre aĉ'a.” Ŝi serĉ'is en si'a poŝ'o kaj el'tir'is la ruband'o'n.

“Ĉu vi bon'vol'us pren'i ĝi'n de'nov'e?” ŝi dir'is, “Ho, mi pet'as, nur por sent'ig'i mi'n mal'pli aĉ'a. Ho bon'vol'u pren'i ĝi'n!”

Li pren'is ĝi'n, glat'ig'is ĝi'a'j'n ĉif'o'j'n kaj met'is ĝi'n en si'a'n bilet'uj'o'n.

Ĉapitr'o XX - Mal'grand'a Jud'i

Trans la herb'ej'o'n ven'is mal'grand'a flug'rapid'ant'a figur'o, Jud'i en mal'long'a roz'kolor'a rob'o kun si'a'j sen'ord'a'j har'bukl'o'j dis'blov'at'a'j ĉirkaŭ ŝi'a vizaĝ'o.

“Ĉu vi est'as kandidat'o por sun'frap'o— kie est'as vi'a ĉapel'o, Fin'o Jud'i?’’ S-ro Gillet demand'is.

“Sci'as mi ne,’’ ŝi dir'is—’’est'as banan'o pro kies mank'o la General'o mort'as, kaj sen'dub'e est'as kadavr'o kiu'n mi ĝis'viv'os vid'i mi'n se vi jam manĝ'is ĉiu'j'n la oranĝ'o'j'n.’’ Meg ŝov'is la sak'o'n da frukt'o trans la tuk'o'n al ŝi kaj prov'is klin'i si'a'n ĉapel'o'n por kaŝ'i si'a'j'n perfid'ant'a'j'n okul'o'j'n.

Sed la akr'e'vid'a'j mal'hel'a'j okul'o'j jam de la unu'a moment'o est'is rimark'int'a'j la mal'sek'a'j'n okul'har'o'j'n.

“Mi s’poz'as ke vi leg'is stult'a'n poezi'o'n kaj plor'ig'is Meg,’’ ŝi dir'is kun batal'em'a rigard'o kiu mov'iĝ'is de S-ro Gillet al la libr'o sur la herb'o. “Vi ver'e dev'us hont'i, tia kondut'o dum piknik'o.

Tio tamen ŝpar'is oranĝ'o'j'n, kio est'as dank'ind'aĵ'o.’’ Ŝi el'pren'is ses'o'n da grand'a'j kaj dik'a'j el la sak'o al'don'e al kvar-kvin banan'o'j kaj re'ir'is flug'paŝ'e al la ar'o de arb'o'j kie la General'o en si'a lin'ŝtof'a jak'o est'is pen'e vid'ebl'a.

Li est'is sen'pasi'e el'fos'ant'a ter'o'n kaj met'ant'a ĝi'n en si'a'n ruĝ'a'n buŝ'et'o'n kiam ŝi al'ven'is kun la banan'o'j.

“Et'ul'o!’’ ŝi dir'is, si'n ĵet'ant'e mal'supr'e'n al li en unu el si'a'j emoci'eksplod'o'j—“et'ul'o!’’ Ŝi kis'is li'n kvin'dek'foj'e; preskaŭ dolor'is al ŝi foj'e la sent'o de am'o por ĉi dik'a, mal'pur'a knab'et'o.

Post'e ŝi tir'is li'n sur si'a'j'n genu'o'j'n kaj kiom ebl'e for'viŝ'is la mal'pur'aĵ'o'n el li'a buŝ'o per angul'o de li'a jak'o.

“’Narno,’’ li dir'is, barakt'ant'e por de'nov'e ating'i la ter'o'n, do ŝi sen'ŝel'ig'is grand'a'n flav'a'n frukt'o'n kaj met'is ĝi'n en li'a'n dik'a'n man'et'o'n.

Li iom manĝ'is kaj fort'e prem'is la rest'aĵ'o'n per si'a'j man'o'j, ĝu'e observ'ant'e ĝi'n el'iĝ'i inter li'a'j et'a'j fingr'o'j en mal'grand'a'j verm'ec'a'j er'o'j.

Tio'n li ŝmir'is sur si'a'n kav'et'hav'a'n vizaĝ'o'n kaj eĉ frot'is sur si'a'j'n har'o'j'n, dum Jud'i si'n dediĉ'is al si'a kvin'a oranĝ'o.

Do ŝi dev'is vip'i li'n pro tio aŭ almenaŭ ŝajn'ig'i tio'n kio fin'fin'e est'is la sam'a afer'o. Kaj post'e li dev'is vip'i ŝi'n, kio ja ne signif'is ŝajn'ig'i.

Li bat'is ŝi'n per verg'o kiu'n li trov'is apud'e, li vang'o'frap'is ŝi'n kaj tir'is al ŝi la har'o'j'n kaj ĵet'ad'is si'n sur ŝi'a'n brust'o'n kaj ĉio'n far'is en tia solen'a dev'o'sci'a manier'o ke ŝi ne pov'is ne rid'i, eĉ kiam li ver'e dolor'ig'is ŝi'n.

Kaj ŝi ek'plor'is bru'e, kun kovr'it'a vizaĝ'o kaj trem'eg'ant'a'j ŝultr'o'j en la postulat'a pent'em'a manier'o. Je tio li met'is si'a'j'n kar'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ ŝi'a'n kol'o'n kaj prem'is ŝi'n kaj dir'is “Ju- Ju’’ per sufok'at'a voĉ'et'o kaj am'e frap'et'is ŝi'a'j'n vang'o'j'n, kaj don'is al ŝi cent'o'n da entuziasm'a'j mal'ferm'buŝ'a'j, mal'sek'a'j kis'o'j ĝis ŝi kurac'iĝ'is.

Post tio ili ĉas'lud'is, kaj la General'o fal'is du'dek'o'n da foj'o'j, kaj skrap'vund'is si'a'j'n genu'et'o'j'n kaj man'et'o'j'n kaj supr'e'n'barakt'is de'nov'e kaj ŝancel'ir'is antaŭ'e'n.

Baldaŭ Jud'i urĝ'e rest'is sur'lok'e: iksod'o ek'bor'is al si voj'o'n en ŝi'a'n man'radik'o'n. Nur ĝi'a'j du mal'antaŭ'a'j krur'o'j rest'is ankoraŭ ekster'haŭt'e, kaj long'e ŝi tir'ad'is sen'sukces'e. Fin'e ĝi romp'iĝ'is kaj ŝi dev'is las'i du'on'o'n por la av'in'et'o kaj kerosen'o for'ig'i post ili'a re'ven'o.

Du-tri minut'o'j'n ŝi'a prov'o for'ig'i ĝi'n okup'is, kaj kiam ŝi supr'e'n'rigard'is la General'o jam est'is for'kur'int'a kelk'a'n distanc'o'n kaj ir'is tiel rapid'e kiel kapabl'is li'a'j dik'a'j krur'et'o'j, pens'ant'e ke li konkur'as si'n. En la moment'o kiam ŝi ek'sekv'is li'n li rigard'is mal'antaŭ'e'n, la okul'o'j bril'eg'ant'a'j, la vizaĝ'o rid'kav'et'a kaj mis'kondut'em'a, kaj ho! tiel mal'pur'a!

En'vort'ig'i ĝi'n est'as mal'facil'eg'e. Mi'a plum'o ĝis nun nur feliĉ'a'j'n afer'o'j'n dev'is rakont'i, sed nun!

“Fripon'et'o!’’ Jud'i vok'is, ŝajn'ig'ant'e kur'eg'i. En tiu moment'o la tut'a mond'o ŝajn'is si'n lev'i antaŭ ŝi'n.

Arb'o ek'fal'is, unu el la gigant'a'j, blank'iĝ'int'a'j, sen'foli'ar'a'j kiu'j est'is jam de'long'e ĉirkaŭ'hak'it'a'j. La tut'a'n tag'o'n ĝi est'is klin'iĝ'int'a tie'n kaj re'e'n, tut'e tra'putr'iĝ'int'a; kaj nun ven'is trans la eben'aĵ'o mal'fort'a vent'o'blov'o kaj teren'send'is ĝi'n. Unu sovaĝ'a'n eĥ'ant'a'n kri'o'n Jud'i el'ig'is, post tio ŝi salt'is trans'ter'e'n, la brak'o'j etend'it'a'j al la knab'et'o kur'ant'a rid'okul'a kaj rid'buŝ'a rekt'e al la mort'o.

La fal'eg'o trem'ig'is la ĉirkaŭ'a'j'n arb'o'j'n, eĉ la aer'o mem ŝajn'is frakas'iĝ'i.

Ili ĉiu'j aŭd'is—ĉiu'j la ali'a'j—aŭd'is la kri'eg'o'n kaj post'e la terur'a'n fal'bru'o'n.

Kiel trem'is ili'a'j genu'o'j! Kiel blank'is ili'a'j vizaĝ'o'j dum ili rapid'eg'is en la direkt'o'n de la bru'o!

Oni for'lev'is ĝi'n de la korp'et'o'j—la long'a'n arĝent'a'n trunk'o'n kun la gum'o mort'int'a kaj strek'e sek'iĝ'int'a sur ĝi. Jud'i est'is vizaĝ'al'ter'e, la brak'o'j dis'stern'it'a'j.

Kaj sub ŝi est'is la General'o, iom sku'it'a, eg'e mir'ig'it'a, sed tut'e sen'difekt'a.

Meg brak'um'is li'n moment'e, sed baldaŭ sur'ter'ig'is li'n kaj al'iĝ'is al la ali'a'j ĉirkaŭ'ant'a'j Jud'i.

Ho la mal'hel'a kviet'a kap'o, la sen'mov'a korp'o en si'a roz'a, ĉif'it'a rob'o, la mal'dik'a'j etend'it'a'j man'et'o'j!

Sed la sol'a respond'o est'is la vent'o ĉe la arb'o'supr'o'j kaj la tim'a spir'ad'o de la ali'a'j.

Ven'is al S-ro Gillet la konstat'o ke trov'iĝ'as neni'u krom li por sur'pren'i gvid'a'n rol'o'n. Li ir'is kun Pip al la kaban'o de la vaker'o kaj for'ig'is la pord'o'n de ĝi'a'j led'a'j ĉarnir'o'j kaj port'is ĝi'n mal'supr'e'n de la mont'et'o.

“Mi lev'os ŝi'n,” li dir'is, kaj met'is si'a'j'n brak'o'j'n sub la mal'grand'a'n korp'o'n, lev'ant'e ŝi'n mal'rapid'e, mal'rapid'eg'e, tener'e supr'e'n, kuŝ'ig'ant'e ŝi'n sur la pord'o'n vizaĝ'al'ĉiel'e.

Pip, kies kor'o kvazaŭ salt'is en li'a'n gorĝ'o'n je la unu'a viv'sign'o, preskaŭ frenez'iĝ'is kiam la et'a'j son'o'j de angor'o el'iĝ'is el si'a'j lip'o'j..

Ili lev'is la brankard'o'n kaj port'is ŝi'n supr'e'n ĝis la brun'a kaban'o ĉe la mont'et'supr'o.

S-ro Gillet parol'is, ekster la pord'ej'o, al Meg kaj Pip kiu'j ŝajn'is mir'frap'it'a'j, sen'pov'ig'it'a'j.

“Pas'os hor'o'j antaŭ ol ni pov'os hav'ig'i help'o'n,” li dir'is, "kaj jam est'as la kvin'a. Pip, kurac'ist'o gast'as ĉe Boolagri, dek mejl'o'j'n for laŭ la voj'o. Ven'ig'u li'n—kur'u la tut'a'n distanc'o'n.

Mi ir'os hejm'e'n—dek kvar mejl'o'j'n. Fin'o Meg, mi ne pov'os baldaŭ re'ven'i. Mi ven'ig'os kabriolet'o'n; la bov'o'ĉar'o est'as tro mal'rapid'a kaj sku'a, eĉ kiam ĝi re'ven'os. Vi dev'os gard'i ŝi'n, don'i al ŝi akv'o'n se ŝi pet'os— neni'o ali'a far'ebl'as.”

Li pens'is pri ĉio kio pov'os okaz'i antaŭ ol li ven'ig'os help'o'n kaj sent'is ne'ebl'e las'i ŝi'n sen'prepar'a.

“Mi pens'as ke ŝi'a spin'o romp'iĝ'is,” li dir'is tre mal'laŭt'e, “Se jes, tio signif'as mort'o'n.”

“Ĉio de'pend'as de vi; vi nepr'e ne permes'u al vi perd'i la ekvilibr'o'n,” li dir'is.

Est'is al li preskaŭ ne'toler'ebl'e for'ir'i kaj las'i ĉi'knab'in'et'o'n sol'a front'i tia'n terur'aĵ'o'n.

“Di'o help'u mi'n!” ŝi ĝem'is, rapid'ant'e re'e'n, sed ne rigard'ant'e al la varm'eg'a, mal'supr'e'n'pend'ant'a ĉiel'o. “Help'u mi'n, Di'o! Di'o, help'u al mi, help'u al mi!”

Ĉapitr'o XXI - Kiam Sub'ir'is La Sun'o

Mal'supr'e de la herb'o'kovr'it'a mont'et'o est'is flam'kolor'a ĉiel'o kun purpur'a'j, mol'a'j nub'o'j amas'iĝ'int'a'j tie alt'e kie la mort'ant'a kolor'riĉ'o tuŝ'is la pal'iĝ'int'a'n blu'o'n. La bosk'o nigr'iĝ'is kaj la arb'o'j etend'is mal'hel'a'j'n sen'mov'a'j'n brak'o'j'n kontraŭ oranĝ'kolor'a fon'o. La vent'o tut'e for'mort'is kaj la aer'o pend'is varm'a kaj sen'mov'a, ŝarĝ'it'a per la strang'a silent'o de la Aŭstrali'a natur'o.

Kaj ĉe la supr'o de la mont'et'o, apenaŭ en la pord'ej'o de la mal'grand'a brun'a kaban'o, si'a'j larĝ'e mal'ferm'it'a'j okul'o'j rigard'ant'a'j al la mir'ind'a ĉiel'o, Jud'i kuŝ'is mort'ant'a. Ŝi est'is tre kviet'a nun, kvankam pli fru'e ŝi parol'is—parol'ad'is pri plej divers'a'j afer'o'j. Si dir'is al ili ke ŝi sent'as neni'a'n dolor'o'n.

Meg sid'is kurb'a'dors'e sur la plank'o apud ŝi. Ŝi tut'e ne mov'is la rigard'o'n for de la vizaĝ'o sur la kusen'o el pluv'mantel'o'j, neniam ŝi mal'ferm'is la blank'a'j'n lip'o'j'n por dir'i eĉ unu vort'o'n.

Ekster'e la bov'o'j star'is sen'mov'e kontraŭ la ĉiel'o—Jud'i dir'is ke ili aspekt'as kvazaŭ rembur'it'a'j best'o'j kies portret'o'n oni far'as. Si rid'et'is iom, sed Meg dir'is “Ĉes'u,” kaj si'n tord'is.

Du el la vir'o'j est'is for'ir'int'a'j super'flu'e help'serĉ'i; la ali'a'j star'is iom for, mal'laŭt'e inter'parol'ant'a'j.

Est'is neni'o kio'n ili pov'us far'i. La brun'ul'o est'is parol'int'a, mal'oft'aĵ'o ĉe li.

Li est'is lul'e dorm'ig'int'a la General'o'n kaj kuŝ'ig'int'a li'n volv'it'a'n per la blu'a lan'kovr'il'o, sur la ŝip'lit'o. Kaj li est'is infuz'int'a metal'a'n pot'o'n da varm'eg'a, fort'a te'o kaj larm'okul'e pet'is al la infan'o'j iom trink'i, sed neni'u el ili akcept'is.

Bebinjo est'is ek'dorm'int'a sur la plank'o, la brak'o'j fort'e ĉirkaŭ'ant'a'j la laĉ'it'a'n bot'o'n de Jud'i.

Bunty kun sen'konsci'a rigard'o sur la blank'a vizaĝ'o star'ad'is mal'antaŭ la brankard'o. Li'a'j okul'o'j fiks'iĝ'is sur la har'o'j de la frat'in'o. Li ne kuraĝ'is permes'i al ili'a rigard'o vag'i ĝis ŝi'a vizaĝ'o el tim'o pri tio kio ebl'e vid'iĝ'us tie. Nelli sen'ĉes'e si'n mov'is jen al la bar'il'o por streĉ'e rigard'i laŭ la voj'o kie la vesper'a'j ombr'o'j jam pez'e pend'is, jen por si'n ĵet'i vizaĝ'al'ter'e mal'antaŭ la kaban'o kaj dir'i: “Kurac'u ŝi'n, Di'o! Di'o kurac'u ŝi'n! Kurac'u ŝi'n! Ho! Ĉu Vi ne pov'as kurac'i ŝi'n?’’ Ĉiam pli griz'a'j far'iĝ'is la ombr'o'j ĉirkaŭ la mal'grand'a kaban'o, la siluet'o'j de la bov'o'j pal'iĝ'is kaj nur obtuz'a mol'e nigr'a amas'o el'star'is kontraŭ la lum'o. Mal'antaŭ la arb'o'j la fajr'aĵ'o grad'e esting'iĝ'is, jen kaj jen ankoraŭ trov'iĝ'is flav'a'j, hel'a'j stri'o'j, sed la flam'ant'a sun'rand'o jam for'glit'is preter la mond'o'n kaj purpur'a, delikat'a vual'o ek'mal'supr'e'n'iĝ'is.

La voĉ'o de numeni'o romp'is la silent'o'n, sovaĝ'a, mal'gaj'a, ali'mond'ec'a. Meg trem'is kaj rekt'ig'is la dors'o'n. La frunt'o de Jud'i mal'sek'iĝ'is, ŝi'a'j pupil'o'j pli'grand'iĝ'is, ŝi'a'j lip'o'j trem'is.

“Meg!’’ ŝi dir'is, per flustr'o kiu ŝir'is la aer'o'n; “ho, Meg, mi tim'as! Meg, mi tre tim'as!’’ “Di'o!’’ dir'is la kor'o de Meg.

“Meg, i'o'n dir'u. Meg, help'u mi'n! Rigard'u la mal'lum'o'n, Meg. Meg, mi ne pov'as mort'i! Ho, kial oni ne rapid'as!’’ Nelli de'nov'e kur'eg'is al la bar'il'o; post'e por dir'i, “ Kurac'u ŝi'n, Di'o—ho, mi pet'as, Di'o!’’ “Meg, mi neni'o'n pov'as el'pens'i por dir'i. Ĉu vi ne pov'as dir'i i'o'n, Meg? Ĉu ne est'as preĝ'o'j por la mort'ant'o'j en la Preĝ'libr'o? mi forges'as. Dir'u i'o'n, Meg!’’ La lip'o'j de Meg mov'iĝ'is, sed ŝi'a lang'o el'ig'is neniu'n vort'o'n.

“Meg, mi tre tim'as! Mi neni'o'n pov'as re'memor'i krom ‘Por tio kio'n ni est'as ricev'ont'a'j,’ kaj tio est'as manĝ'o'ben'o, ĉu ne?

Kaj ankaŭ est'as neni'o en Patr'o Ni'a. Meg, mi bedaŭr'as ke mi ne vizit'ad'is dimanĉ'lern'ej'o'n kaj lern'is afer'o'j'n. Rigard'u la mal'lum'o'n, Meg! Ho, Meg, pren'u mi'a'j'n man'o'j'n!’’ “La paradiz'o ne—est'os—mal'lum'a,’’ dir'is la lip'o'j de Meg.

Eĉ kiam parol'o ven'is, est'is nur balbut'a, ŝablon'ec'a fraz'o kiu el'iĝ'is el ili.

“Se ĝi plen'os per or'o kaj diamant'o'j, mi ne dezir'as ir'i!’’ La infan'o jam plor'is. “Ho, Meg, mi dezir'as viv'i! Kiel plaĉ'us al vi mort'i, Meg, nur dek'tri'jar'a? Imag'u kiel sol'ec'a mi est'os sen vi ĉiu'j. Ho, Meg! ho Pip, Pip! ho Bebinjo! Nell!’’ Larm'o'j kur'ad'is laŭ ŝi'a'j vang'o'j, ŝi'a brust'o lev'iĝ'is kaj mal'lev'iĝ'is.

Du'on'o de la libr'o Himn'o'j Antikv'a'j kaj Modern'a'j tra'danc'is la cerb'o'n de Meg. Kiu'n ŝi elekt'u por ven'ig'i trankvil'o'n en tiu'j'n febr'a'j'n okul'o'j'n kiu'j fiks'as sur ŝi'a'n vizaĝ'o'n tia'n tim'a'n, pet'eg'a'n rigard'o'n?

Ŝi mal'ferm'is la lip'o'j'n: “Ho, ven'u vi, lac'ul'o'j Ripoz'o'n don'os mi Ben'at'a.....’’ “Mi ne est'as lac'a, mi ne vol'as ripoz'i,’’ Jud'i dir'is per ton'o plend'em'a.

De'nov'e Meg prov'is: “Dum, patr'a Di'o, vag'as mi For de la hejm’ sur viv'a voj’ La kor'o'n dir'i help'u vi Laŭ vi'a vol’!’’ “Tio est'as por mal'jun'ul'o'j,” dir'is la mal'fort'a, lac'a voĉ'o. “Li ne atend'os ke mi dir'u tio'n.’’ Tiam Meg re'memor'is la plej bel'a'n himn'o'n en la mond'o, kaj el'dir'is la unu'a'n kaj fin'a'n strof'o'j'n per firm'a voĉ'o: Rest'u kun mi: sub'ir'as jam la sun’, Kresk'as mal'lum'o; nokt'o ven'as nun.

En fin'a hor'o, kiel gvid'a stel’ Trans la mal'lum'o'n montr'u al ĉiel’: Ombr'o'j for'kur'as, jen maten'rad'i’ En viv’, en mort’, ho Di'o, rest'u vi.

“Ho! kaj Jud'i, kar'a, ni forges'is; est'as patr'in'o, Jud'i, kar'a, vi ne est'os sol'ec'a! Ĉu vi ne pov'as re'memor'i la okul'o'j'n de patr'in'o, Judinjo?”

Jud'i far'iĝ'is kviet'a kaj ankoraŭ pli kviet'a. Ŝi ferm'is la okul'o'j'n por ne vid'i la kolekt'iĝ'ant'a'j'n ombr'o'j'n.

La brak'o'j de Meg ĉirkaŭ'is ŝi'n, la vang'o de Meg tuŝ'is ŝi'a'n frunt'o'n, Nell ten'is ŝi'a'j'n man'o'j'n, Bebinjo ŝi'a'j'n pied'o'j'n, la lip'o'j de Bunty est'is sur ŝi'a'j har'o'j. Tiel'e ili akompan'is ŝi'n ĝis la Grand'a Val'o, kie ne est'as lum'o'j, eĉ por stumbl'ant'a'j infan'a'j pied'o'j.

La ombr'o'j est'is mal'varm'a'j kaj frap'is al ili ĉe la kor'o; ili pov'is sent'i sur la frunt'o la vent'o'n de sur la fremd'a'j akv'o'j, sed nur ŝi kiu est'is trans'ir'ont'a aŭd'is la mal'laŭt'a'n plaŭd'o'n de la ond'o'j.

Ĝust'e kiam ŝi'a'j pied'o'j tuŝ'is la akv'o'n figur'o aper'is ĉe la pord'ej'o.

“Jud'i! "kri'is voĉ'o; kaj Pip for'ŝov'et'is ili'n kaj fal'ig'is si'n apud ŝi.

“Jud'i, Jud'i, Jud'i!’’ La lum'o flagr'is de'nov'e en ŝi'a'j'n okul'o'j'n. Ŝi kis'is li'n per pal'a'j lip'o'j unu'foj'e, du'foj'e; ŝi don'is al li ambaŭ si'a'j'n man'o'j'n, kaj si'a'n last'a'n rid'et'o'n.

Post'e la vent'o super'blov'is ili'n ĉiu'j'n, kaj kun et'a trem'o ŝi for'glit'is.

Ĉapitr'o XXIIa.. - ...Kaj Last'a

Ili ir'is hejm'e'n de'nov'e, ĉiu'j ses, kaj Ester'a, kiu de tiam “ir'os pli sobr'e, mal'pli gaj'e” dum la tut'a viv'o, pro la prez'o pag'it'a por la viv'o de ŝi'a dolĉ'a fil'o. Mem la atmosfer'o ĉe Yarrahappini ŝajn'is prem'eg'i ili'n kaj pez'e pend'i sur ili'a'j anim'o'j. Do kiam la Kapitan'o, kiu est'is rapid'int'a nord'e'n por vid'i last'a'foj'e si'a'n kompat'ind'a'n knab'in'et'o'n, demand'is ĉu ili vol'as ir'i hejm'e'n, ili ĉiu'j dir'is “jes’’.

Est'is iom da verd'a ter'o sur mont'et'supr'o mal'antaŭ la bien'dom'o kaj ar'o de mimosaj arb'o'j, nun mal'hel'e verd'a'j sed or'kron'it'a'j kaj ĉarm'a'j en la printemp'o.

Jen, do, la lok'o kie ili las'is la mal'grand'a'n Jud'i. Ĉirkaŭ ĝi S- ro Hassal lok'ig'is blank'a'j'n alt'a'j'n palis'o'j'n; la mal'long'a tomb'o trov'iĝ'is en ĝi'a ombr'a angul'o.

La lok'o aspekt'is kiel et'a preĝ'ej'a tomb'ej'o en infan'a land'o kie okaz'is ĝis nun nur unu mort'o.

Meg ĝoj'is ke la mal'grand'a ter'amas'o rigard'as orient'e'n. La sun'o'j mort'is mal'antaŭ ĝi—la oranĝ'kolor'a'j kaj flav'a'j kaj purpur'a'j sun'o'j kiu'j'n rigard'i ŝi neniam plu pov'os dum la tut'a viv'o.

Sed for'e en la orient'o ili ĉiam lev'iĝ'is tener'e kaj la lum'o ramp'is supr'e'n trans la ĉiel'o ĝis la mont'et'supr'o per delikat'a'j roz'kolor'o'j kaj trem'ant'a'j blu'o'j kaj hel'iĝ'ant'a'j griz'o'j, sed neniam per fajr'ec'a'j flav'a'j strek'o'j kiu'j dolor'ig'as la okul'o'j'n per varm'eg'a'j larm'o'j.

Est'is lun'o far'ant'a ĝi'n blank'a kaj bel'a kiam ili adiaŭ'is ĝi'n en la last'a tag'o.

Ili ĉiu'j pluk'is unu-du herb'o'j'n de freŝ'e re'met'it'a herb'ar'o kaj si'n for'turn'is. Neni'u plor'is; la blank'a kviet'ec'o de la mal'proksim'a lun'o, la pal'a'j, pend'ant'a'j stel'o'j, la vent'et'o ek'mov'ant'a la mimosojn re'ten'ig'is ili'a'j'n larm'o'j'n ĝis ili est'is ferm'int'a'j post si la krad'pord'et'o'n kaj las'int'a'j ŝi'n sol'a sur la trankvil'a mont'et'supr'o.

Ili do re'ven'is al Mis'reg'o, ĉiu por re'pren'i la faden'o'n de la viv'o kaj daŭr'ig'i tiu'n teks'ad'o'n kiu'n, dank’ al Di'o, oni dev'as far'i aŭ kor'o'j ĉiu'tag'e romp'iĝ'us.

Meg est'is matur'iĝ'int'a kaj neniam plu est'os tiel jun'ec'a kiel ŝi est'is antaŭ ol tiu ruĝ'a sun'sub'ir'o sink'is en ŝi'a'n anim'o'n.

En ŝi'a'j okul'o'j est'is pli profund'a lum'o; tia'j larm'o'j kia'j'n ŝi verŝ'is klar'ig'as la vid'pov'o'n ĝis la viv'o far'iĝ'as io pli kontur'it'a kaj larĝ'horizont'a.

Nelli kaj ŝi est'is ĉe'est'int'a'j la Di'serv'o'n en la unu'a dimanĉ'o post la re'ven'o. Aldita sid'is en kelk'a distanc'o, sam'e facil'anim'a, kiel ĉiam, hel'e vest'it'a, koket'e rid'et'ant'e al la famili'a'j benk'o'j Courtney kaj Graham, kiu last'a trov'iĝ'is vic'o'n mal'antaŭ la unu'a.

Kiel Meg mal'proksim'iĝ'is de ŝi! Ŝajn'is jam jar'o'j de kiam ŝi okup'iĝ'is pri la last'a mod'o en la garn'ad'o de ĉapel'o, la kurb'o de ‘ombrel'a'j’ jup'o'j kaj la plej bon'a metod'o blank'ig'i la man'o'j'n.

Jar'o'j de kiam ŝi prov'e debut'is en flirt'ad'o. Jar'o'j, preskaŭ, de kiam ĉe Yarrahappini ŝi for'donac'is tiu'n blu'a'n ruband'et'o'n kiu far'as pli da bon'o ol ŝi iam supoz'is.

Al'a'n rigard'is ŝi'n de si'a benk'o—la mal'grand'a'n figur'o'n en si'a funebr'a nigr'aĵ'o, la hel'a'j'n har'o'j'n pend'ant'a'j'n en plekt'aĵ'o ne plu krisp'ig'it'a je la fin'o, la nun humil'a'n klin'iĝ'o'n de la lip'o'j, la sopir'a'n mal'ĝoj'o'n de la blu'a'j okul'o'j. Li apenaŭ pov'is kred'i ke tiu est'as la vent'kap'a jun'ul'in'o kiu skrib'is tiu'n leter'o'n kaj ŝtel'ir'is tra la mal'lum'o renkont'e al li'a sen'taŭg'a jun'a frat'o.

Li prem'is ŝi'a'n man'o'n kiam la di'serv'o fin'iĝ'is; li'a'j griz'a'j okul'o'j kun la rapid'e aper'int'a mal'sek'o en ili kompens'is pro la mal'flu'a'j stumbl'ant'a'j vort'o'j de kun'sent'o kiu'j'n li prov'is voĉ'ig'i.

“Ni est'u ĉiam ge'amik'o'j, Fin'o Meg,’’ li dir'is kiam ili dis'iĝ'is ĉe la Mis'reg'a krad'pord'o.

Kaj la solid'a, sincer'a amik'ec'o far'iĝ'is io bel'a en la viv'o de ambaŭ, fort'ig'ant'e Meg kaj mild'ig'ant'e la knab'o'n.

Pip de'nov'e far'iĝ'is rid'em'a kaj verv'a kiel okaz'as ĉe eĉ la plej am'em'a knab'o, dank’ al la laŭd'ind'a en'nask'it'a ec'o de la jun'a'j hom'o'j; sed kelk'foj'e li'n traf'is deprim'o, kaj en tia'j okaz'o'j li subit'e mal'aper'is, mez'e de kriket'lud'o aŭ futbal'o aŭ ĉe'tabl'e kiam la bru'o plej kresĉend'is.

Bunty montr'is al la mond'o vizaĝ'o'n sam'e mal'pur'a'n kiel antaŭ'e kaj man'o'j'n eĉ pli mal'pur'a'j'n ĉar last'a'temp'e li evident'ig'is latent'o'j'n de mekanik'ist'a talent'o kaj pas'ig'is si'a'j'n liber'a'j'n moment'o'j'n en fabrik'ad'o de pres'maŝin'o'j—tiel nom'at'a'j —kaj de tim'ig'a'j kaj mir'ind'a'j motor'o'j el mal'nov'a forn'o kaj kelk'a'j pot'o'j kaj rust'int'a'j pat'o'j kiu'j'n li sav'is el la rub'uj'o.

Sed li last'a'temp'e mal'pli oft'e mensog'is; tiu kolor'riĉ'a sun'sub'ir'o en'ŝtel'iĝ'is eĉ li'a'n jun'a'n kor'o'n kaj ĉiu'foj'e kiam li em'is dir'i “Mi ne, ne est'is mi, ne est'is mi'a kulp'o” implik'aĵ'o el nigr'a'j bukl'o'j si'n lev'is antaŭ li, ĝust'e kiel ili kuŝ'is en tiu nokt'o en kiu li ne kuraĝ'is mov'i la rigard'o'n for de ili.

La krur'o'j de Bebinjo ŝi'n mult'e okup'is last'a'temp'e, ĉar oni ĵus promoci'is ŝi'n de ŝtrump'et'o'j al ŝtrump'o'j, kaj ĉiu kiu pov'as re'memor'i tiu'n okaz'o'n en si'a viv'o kompren'os ĝi'a'n grav'ec'o'n por ŝi.

Nell ŝajn'is ĉiu'tag'e pli'bel'iĝ'i. Pip hav'is grand'a'n task'o'n evit'ig'i ke ŝi far'iĝ'u mal'modest'a; se frat'a'j pik'dir'o'j kaj humil'ig'o'j efik'as tiu'rilat'e ŝi dev'us est'i sam'e humil'a kiel se ŝi hav'us ruf'a'j'n har'o'j'n kaj naz'o'n kiu direkt'iĝ'us al la ĉiel'o.

Ester'a dir'is ke ŝi volont'e ie aĉet'us kelk'a'j'n al'don'a'j'n jar'o'j'n, sever'a'n frunt'o'n, kaj dign'o'n en grand'a'j kvant'o'j—pov'us est'i ke tiam est'us ŝanc'o ke Mis'reg'o re'pren'us si'a'n bapt'a'n kaj banal'a'n nom'o'n “La River'a Dom'o.”

La Kapitan'o ne plu fum'is ĉe la fin'o de la flank'a verand'o: la mal'bon'e fleg'at'a gazon'o ĉiam kaŭz'is al li imag'e vid'i mal'grand'a'n figur'o'n en roz'kolor'a rob'o kaj mis'form'a ĉapel'o falĉ'ant'a la herb'o'n en flam'ant'a sun'bril'o. La mort'o de Jud'i pli'proksim'ig'is la ses viv'ant'a'j'n infan'o'j'n al li'a kor'o kvankam li mal'mult'e pli montr'is si'a'n am'o'n.

La General'o far'iĝ'is ĉiu'tag'e pli bul'dik'a kaj ador'ind'a. Ne est'as tro'ig'o dir'i ke ĉiu'j nun ador'is li'n en li'a mal'grand'a reĝ'ec'a beb'aĝ'o ĉar la kar'a viv'o du'foj'e donac'iĝ'is kaj la du'a'n foj'o'n ĝi est'is la donac'o de Jud'i, do ne'taks'ebl'a.

Mi'a plum'o pez'e, mal'rapid'e mov'iĝ'is en la verk'ad'o de ĉi tiu'j du last'a'j ĉapitr'o'j; ĝi rifuz'as jam kur'i mal'pez'e, liber'e, do mi for'met'os ĝi'n por evit'i mal'gaj'ig'i vi'n.

Iam, tamen, se vi vol'us tio'n aŭd'i, plaĉ'us al mi de'nov'e rakont'i pri mi'a'j jun'a'j Aŭstrali'an'o'j, las'ant'e preter'ir'i kelk'a'j'n jar'o'j'n.

Sep jun'a'j Aŭstrali'an'o'j - Verk'is Ethel Turner

Ĉapitr'o 1 - Plej'part'e Pri'skrib'a